Semua Bab ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Bab 251 - Bab 260

ขณะนั้น สิงโตก็เริ่มกระโดดโลดเต้นอย่างร่าเริงอีกครั้ง นักเชิดสิงโตกระโจนขึ้นอย่างคล่องแคล่ว ฝีมือยอดเยี่ยมเป็นเลิศ กล้าหาญไร้ใดเปรียบ การแสดงเชิดสิงโตอันงดงามตระการตาของทั้งสองตัวช่วยเพิ่มสีสันและความครึกครื้นให้กับงานเลี้ยงวันเกิดไม่น้อย ทำให้แขกเหรื่อพากันส่งเสียงเกรียวกราวโห่ร้อง เสียงปรบมือดังขึ้นไม่หยุด ทันใดนั้น หนึ่งในนักเชิดสิงโตก็ถอดหัวสิงโตออกเผยให้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเขา ทุกคนจึงเห็นว่าคนที่มอบแหวนให้เมื่อครู่นี้ก็คือเหิงอ๋อง ผู้คนต่างพากันกลั้นหายใจด้วยความตื่นตะลึง พลางคิดว่าเขายังคงท่วงท่าสง่างามดังเคย โดดเด่นยอดเยี่ยมเป็นที่สุด เห็นเซี่ยซางส่งหัวสิงโตให้บ่าวรับใช้ของเขา จากนั้นก็กระโจนตัวไปเบื้องหน้าเจียงเฟิ่งหัว พร้อมกับเผยรอยยิ้มบางที่แฝงด้วยเสน่ห์อันยากจะต้านทานให้นาง “หรวนหร่วน พอใจกับของขวัญวันเกิดที่ข้ามอบให้เจ้าหรือไม่” เหงื่อเท่าเม็ดถั่วผุดขึ้นทั่วหน้าผากของเขา ทว่ารอยยิ้มกลับผลิบานเต็มใบหน้า นัยน์ตาสีดำสนิทดังหินเฮยเย่าจดจ้องที่ใบหน้าของนางอย่างแน่วแน่ ราวกับว่าสรรพสิ่งบนโลกใบนี้ไม่สำคัญเท่าสตรีตรงหน้าเขา เจียงเฟิ่งหัวใจสั่นไหว นางคิดไม่ถึงเลยว่าเซี่

เจียงเฟิ่งหัวน้ำตาคลอเบ้า เพื่อลูกนางพยายามควบคุมอารมณ์ของตนเองไว้ “อืม หรวนหร่วนเข้าใจแล้วเพคะ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต หรวนหร่วนก็จะปกป้องลูกของพวกเราให้ดี หม่อมฉันเพียงแค่กังวลท่านแม่รอดพ้นเคราะห์ร้ายครั้งนี้ไปได้ แต่ครั้งหน้า แค่คิดก็รู้สึกครั่นคร้ามแล้วเพคะ” “มีข้าอยู่ ไม่มีใครกล้าทำร้ายครอบครัวของหรวนหร่วน พวกเขาก็เป็นคนในครอบครัวของข้าเช่นกัน” เซี่ยซางเอ่ยด้วยเสียงขรึม: “และยิ่งไม่มีใครกล้าทำร้ายเจ้าและลูกของเราด้วย” แววตาของเขาฉายประกายโหดเหี้ยมอำมหิต ทำให้สั่นสะท้านหวาดหวั่น เขารู้ดีมารดาเจียงเป็นคนดีมาก ใครกันที่คิดจะทำร้ายนาง สกุลเจียงเป็นสกุลที่ดำรงซึ่งความซื่อสัตย์มาตลอด ไม่เคยผูกพยาบาทเป็นศัตรูกับผู้ใด ดังนั้นคนที่เป็นเป้าหมายที่แท้จริงของอีกฝ่ายเกรงว่าจะไม่ใช่เจียงฮูหยิน ในใจของเซี่ยซางคาดเดาว่าอาจจะเป็นฝีมือของคนสกุลซู หากว่าสกุลซูกล้าลงมือทำร้ายเจียงเฟิ่งหัวจริง เช่นนั้นก็อย่าโทษว่าเขาไม่ไว้หน้าแม่ทัพซูแล้วกัน วันนี้ยิ่งคนมากสายตายิ่งมาก ยากต่อการสืบความจริง ไม่มีหลักฐานเขาก็ไม่กล้ากล่าวหาอย่างบุ่มบ่าม คนอื่นล้วนปลอดภัยดี มีเพียงมารดาเจียงเท่านั้นที่ถูกวางยาพิษ

จ้องมองเงาแผ่นหลังของเจียงเฟิ่งหัวที่เดินจากไป จางอวี่มั่วหน้าแดงเป็นผลพลับสุกปลั่ง นางอาศัยจังหวะที่หยาดน้ำตาบนขอบตาเอ่อล้นออกมาโผเข้าสู่อ้อมกอดของเจียงจิ่นเหยียนพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา เจียงจิ่นเหยียนไม่เคยมีประสบการณ์รับมือกับน้ำตาของสตรีมาก่อน เขานิ่งเหมือนเสาแข็งทื่อปล่อยให้จางอวี่มั่วกอดและร้องไห้ตามสบาย พลางคิดในใจ คงต้องคอยให้นางร้องไห้จนพอกระมัง เมื่อร้องไห้จนพอใจแล้วนางก็จะหยุดร้องเอง! จางอวี่มั่วก็สบโอกาสนี้เลื่อนมือขึ้นโอบรัดเอวของเขาไว้ ถึงอย่างไรก็จะแต่งงานกันแล้ว ในที่สุดนางก็สมดังใจปรารถนาแล้ว ขอกอดให้มากกว่านี้อีกสักนิดเถิด เหลียนเย่เดินอยู่ข้างกายเจียงเฟิ่งหัวแอบหรี่ตามองกลับไปแวบหนึ่ง “กับเรื่องปลอบโยนแม่นางคุณชายใหญ่ช่างปราดเปรื่องยิ่งนักเพคะ รวดเร็วเพียงนี้ก็กอดกันแล้ว” เจียงเฟิ่งหัวเอ่ยในใจ นั่นไม่ใช่เพราะจางอวี่มั่วใจกล้าพอหรืออย่างไร บุรุษล้วนพึงใจสตรีที่รู้จักออดอ้อนทั้งสิ้น โดยเฉพาะกับคนที่รูปโฉมงดงามแล้วยังชอบออดอ้อนตัวติดคนแบบนั้น จางอวี่มั่วมีหน้าตางามล้ำ มีความสามารถเพียบพร้อม สตรีลักษณะเช่นนี้บุรุษใดเล่าจะไม่ชมชอบบ้าง เพียงแต่ก่อนหน้านี้ท่านพี

ฮูหยินรองจางสอดสายตามองไปยังจีเฉินที่ท่วงท่าสง่างามผ่าเผย ก่อนจะถามขึ้นว่า “คุณชายท่านนี้คือผู้ใดกัน?” “เขาเป็นผู้น้อยที่ข้ายอมรับ รุ่นเดียวกับพวกหลาน ๆ ในสกุลซูของข้า ข้าจึงฉวยโอกาสอ้างความอาวุโสให้เขาเรียกตัวข้าว่าท่านย่าสักคำ และที่เขามาเมืองหลวงก็เพื่อเตรียมตัวสอบคัดเลือกขุนนางช่วงฤดูใบไม้ผลิ ข้าจึงพาเขามาเปิดหูเปิดตาสัมผัสความองอาจของจางกั๋วกงสักครั้ง” “ช่างเป็นหนุ่มรูปงามสง่าผ่าเผยเสียจริง มาสอบคัดเลือกขุนนางอย่างนั้นหรือ จะต้องมีความรู้มากแน่ๆ” จีเฉินรีบละสายตาจากเจียงเฟิ่งหัว ก่อนจะทำความเคารพอย่างนอบน้อม “ผู้น้อยนามว่าจีเฉิน คารวะฮูหยินขอรับ” “ไม่ต้องมากพิธี รีบเข้าไปด้านในเถิด! ผู้มาเยือนวันนี้เป็นบัณฑิตก็มาก ล้วนเข้าร่วมการสอบคัดเลือกขุนนางฤดูใบไม้ผลิทั้งสิ้น ประเดี๋ยวพวกเจ้าพูดคุยสนทนากันให้เต็มที่เถิด ปัญญาชนควรอยู่ด้วยกันให้มาก ถกปัญหาแลกเปลี่ยนวิชาความรู้” ขณะที่เดินผ่านข้างกายเฝิงจิ้งย่วนไป ฮูหยินผู้เฒ่าซูปรายสายตามองนางอย่างลุ่มลึก “เจียงฮูหยินสบายดีหรือ!” เฝิงจิ้งย่วนสีหน้าเรียบเฉย มิได้ถ่อมตัวและมิได้แข็งกร้าว “ฮูหยินผู้เฒ่าซูสบายดี” “ฟังว่าเจียงฮูหยินร

ฮูหยินรองจางมองจางอวี่มั่วปราดหนึ่ง และเดินมาข้างกายนาง พลางเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน “มั่วเอ๋อร์ ยังไม่รีบไปคุกเข่าคารวะอวยพรท่านปู่ของเจ้าอีกหรือ นั่งเซ่ออยู่ตรงนี้เพื่ออะไร” จางอวี่มั่วหันไปทักทายคนสกุลเจียงแล้ว มารดาเจียงก็เอ่ยว่า “ไปเถิด” นางรีบลุกไปหาจางกั๋วกงทันที ก่อนจะคุกเข่าลงเบื้องหน้าจางกั๋วกงและโขกศีรษะคำนับเสียงดังสามครั้ง “อวี่มั่วอวยพรให้ท่านอายุยืน ขอให้ท่านปู่มีโชคลาภมากมายดุจทะเลตะวันออก อายุยืนยาวกว่าขุนเขาทางใต้” เป็นเด็กสาวที่จางกั๋วกงและฮูหยินผู้เฒ่าจางเลี้ยงดูฟูมฟักจนเติบใหญ่มากับมือ พวกเขาย่อมรักและเอ็นดูเป็นที่สุด “รีบลุกขึ้นเถิด” จางอวี่มั่วเดินไปข้างกายจางกั๋วกง ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงกระซิบ “ท่านปู่ วันนี้ท่านป้าเจียงก็มาร่วมยินดีด้วย นางอยากจะพบหน้าท่านและท่านย่าลำพังสักครั้งเจ้าค่ะ” จางกั๋วกงผงะไป เพราะมั่วเอ๋อร์พัวพันอยู่กับเจียงจิ่นเหยียนเอง บัดนี้จะต่อว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้แล้ว หากว่าเจียงจิ่นเหยียนไม่ยินยอมก็มิอาจบีบบังคับ เพราะเจียงจิ่นเหยียนมิได้เข้ามาสู่ขอ จางอวี่มั่วก็มิได้อธิบายความคิดของเข้าให้สองผู้เฒ่าสกุลจางเข้าใจ อีกทั้งยังออกเดินทางกะทันหัน