All Chapters of ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Chapter 241 - Chapter 250

ในเวลาเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง เดิมจีเฉินคิดจะรอช่วงเวลาที่เจียงเฟิ่งหัวกลับจวนอ๋อง แล้วแสร้งบังเอิญเจอกับนาง คาดไม่ถึงว่า เขารอมาทั้งวันก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเจียงเฟิ่งหัวเขากลับจวนอ๋องไปพร้อมจิตใจหดหู่ไร้เรี่ยวแรง เมื่อมองจวนอ๋องที่ใหญ่โตหรูหรา เขาก็ถอนใจอย่างอดไม่ได้ว่าสวรรค์ไม่ยุติธรรม อาศัยสิ่งใดกัน เซี่ยซางเกิดมาก็เป็นองค์ชาย ความสูงศักดิ์มั่งคั่งแค่ยื่นมือออกไปก็ไขว่คว้ามาได้อย่างง่ายดาย เหล่าสาวงามก็วิ่งเข้าหาเขาเป็นฝูงเขาเดินเรื่อยเปื่อยตามสบายไปเหมือนยามปกติ ในขณะที่เขากำลังจะเดินจากเรือนชั้นหน้าไปเรือนชั้นใน ก็ถูกองครักษ์ขวางไว้อย่างกะทันหัน “คุณชายโปรดหยุดฝีเท้า เรือนชั้นในของจวนอ๋องไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้าขอรับ”เมื่อจีเฉินได้ยินคำพูดนี้ ในดวงตาก็มีไอโทสะปรากฏขึ้นมาอย่างเลือนราง เขาพูดว่า “ข้าเป็นพี่ชายบุญธรรมของเหิงอ๋อง ยังนับเป็นคนนอกด้วยหรือ? ข้าก็แค่เดินดูเล่นๆ เท่านั้น”องครักษ์ได้รับคำสั่งอยู่ก่อนแล้ว จึงกล่าวอย่างแข็งกร้าวว่า “ต่อให้คุณชายจีเป็นพี่น้องแท้ๆ ของท่านอ๋อง ท่านก็ไม่อาจเข้าไปในเรือนชั้นในได้ เดินเล่นเฉยๆ ก็ไม่ได้ คุณชายจียังคงอย่าได้เดินเล่นตามใจเ

ที่นี่เป็นห้องของจีเฉิน แล้วนางจะกล้าร้องได้อย่างไร ไม่เช่นนั้นก็คงอธิบายได้แล้วเขาพลันเขยิบกายเข้ามาใกล้นาง“คุณชายจี ท่านคิดจะทำสิ่งใด?” เท้าของอวิ๋นฟางเหมือนถูกร่ายมนตร์สะกดร่าง ทำอย่างไรก็ไม่สามารถขยับได้ นางมีโอกาสจากไปแท้ๆ แต่นางก็ยังคงรั้งอยู่ที่นี่จีเฉินเห็นฟันที่ขาวราวไข่มุกของนางกัดริมฝีปากแน่น เขาจึงพูดเบาๆ ว่า “ราตรียาวนานนัก ข้าย่อมปรารถนาจะช่วยแม่นางอวิ๋นฟางข้ามผ่านราตรีอันยาวนานนี้ไป” แสร้งทำเป็นสูงส่งอะไรกัน“ไม่ได้ ท่านห้ามแตะต้องข้า” ร่างกายของนางต้องเก็บไว้ให้เหิงอ๋อง แน่นอนว่าคำพูดประโยคหลังนางย่อมมิได้พูดออกมาอวิ๋นฟางอายุยี่สิบสามแล้ว ควรออกเรือนนานแล้ว และเพราะนางเคยเห็นฉากการร่วมอภิรมย์ของชายหญิงจนคุ้นชิน ภายในใจจึงมีความปรารถนาดั้งเดิมอันแรงกล้ามานานแล้ว ในเวลานี้นางก็เพียงกล่าวว่าไม่ต้องการอย่างปากไม่ตรงกับใจเท่านั้นจีเฉินก็มิได้รีบแตะต้องนาง เพราะเขามองความปรารถนาของอวิ๋นฟางออกนานแล้ว และก็มองความคิดของอวิ๋นฟางได้อย่างทะลุปรุโปร่งด้วย ต่อให้นางต้องการเป็นผู้หญิงของเซี่ยซาง เขาก็ต้องได้ลองลิ้มชิมรสดูก่อน เพราะสายตาหญิงสาวทุกนางล้วนจับจ้องไปที่เซี่ยซาง

จีเฉินตะลึงไป คิดจะอธิบาย “น้องรอง…”ดวงตาของเซี่ยซางลึกล้ำยิ่งกว่าเดิม ในก้นบึ้งของดวงตาฉายกระแสแห่งความเหินห่างออกมา “เรื่องนี้ก็กำหนดเช่นนี้เถิด วันหน้าไม่สู้วันนี้ คืนนี้ก็ถือเป็นคืนเข้าห้องหอของพวกท่านสองสามีภรรยาแล้วกัน”หัวใจของจีเฉินสั่นสะท้าน เมื่อเห็นเหิงอ๋องที่แปลกตาเช่นนี้ เขาถึงกลับรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาจนแทบปัสสาวะราดกางเกง แม้เขาจะมิได้สวมกางเกง ทว่าลมในฤดูใบไม้ร่วงเยียบเย็น หัวใจของเขาก็ราวกับถูกเข็มน้ำแข็งเล่มหนึ่งทิ่มแทงจนหายใจไม่ออกเขาอย่างจะกล่าวบางสิ่ง แต่กลับพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว ตอนนี้มีทำได้เพียงยอมรับเรื่องอื้อฉาวกับอวิ๋นฟางนี้ก่อน แล้วค่อยวางแผนอีกครั้งในเวลานี้เอง ในห้องก็มีเสียงร้องไห้กระซิกกระซิก ดังออกมาเซี่ยซางขมวดคิ้วใน ในดวงตาสาดประกายรังเกียจออกมา “อัปมงคลนัก”เขาหันไปกล่าวกับพ่อบ้านเฉิงว่า “ดึกดื่นค่อนคืนมีผู้หญิงมาร้องไห้อยู่ในวัง เสียงนี้ยังเหมือนผีสาวคร่ำครวญอีก หาหมัวมัวสองคนมาช่วยนางแต่งตัวสักหน่อยแล้วส่งออกจากจวนไปเถอะ”พ่อบ้านเฉิงรีบกล่าวว่า “พ่ะย่ะค่ะ”รอจนเหล่าหมัวมัวเข้าไปสวมเสื้อผ้าให้อวิ๋นฟางแล้วพาตัวนางออกมา ในเวลานี้ ทุกคนถึงไ

คนทั้งสองต่างมีความคิดของตน จู่ๆ อวิ๋นฟางก็กล่าวขึ้นมาว่า “แต่ไรมาเจียงเฟิ่งหัวก็เป็นพวกจิตใจลึกซึ้งเจ้าแผนการ หรือครั้งนี้ ที่ข้ากับท่านตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ก็เป็นแผนการของนาง?”จีเฉินถลึงตาใส่นางทีหนึ่ง “เจียงเฟิ่งหัวมีความสามารถมากขนาดนั้นหรือไง…”ทว่าจู่ๆ เขาก็นึกขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน อาจเป็นเจียงเฟิ่งหัวจริงๆ ก็ได้ หลายวันก่อนนางมาปรากฏตัวที่เรือนชั้นนอกอย่างผิดปกติ และยังแต่งกายอย่างบริสุทธิ์งดงาม นางจงใจล่อลวงชักนำชัดๆ เพียงแต่นางทำมันอย่างแนบเนียนไร้ที่ติเขากำหมัดแน่น “พวกเราอาจถูกคนจัดฉากเข้าแล้วจริงๆ”อวิ๋นฟางกล่าวเสียงเบาว่า “วันนี้ เหตุใดเจ้าจึงมาปรากฏตัวบนทางเดินที่มุ่งสู่หอหล่านเยว่ได้”แน่นอนว่าเป็นจีเฉินต้องการไปเอง เขาออกไปดักรอเจียงเฟิ่งหัวกว่าครึ่งค่อนวัน ไม่เห็นคนจึงได้กลับมาอวิ๋นฟางเห็นเขาไม่พูดไม่จา จึงเป็นฝ่ายสารภาพก่อน “วันนี้ เป็นหมัวมัวของเรือนรับใช้ให้ข้ามาเก็บเสื้อผ้าสกปรกของท่านอ๋อง ปกติแล้วเรื่องพวกนี้ไม่ถึงรอบให้สาวใช้ขั้นต่ำแบบข้าทำ ยิ่งไม่มีทางมาเก็บเสื้อผ้าถึงเรือนหลักได้ แถมเซี่ยซางยังบังเอิญมีเสื้อสกปรกเป็นกองอีก”จีเฉินก็หรี่ตาลงเช่นกัน พวกเข

เซี่ยซางจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดให้นางที่จวนสกุลเจียง แม้นมิได้กล่าวว่าเป็นงานใหญ่ ทว่าหรูหราอลังการเป็นอย่างมาก และเชิญคนมาไม่น้อยเลยคนสกุลเจียงล้วนตะลึงงันไปแล้ว ในความคิดของพวกเขา อันที่จริงแล้วงานวันเกิดไม่จำเป็นต้องจัดดีนักก็ได้ ความจริงใจและความอบอุ่นที่คนในครอบครัวได้อยู่กันพร้อมหน้าต่างหาก จึงจะสำคัญที่สุดแต่เห็นได้ชัดว่าเซี่ยซางไม่ได้คิดเช่นนั้น ประการแรกต้องให้ความรู้สึกว่ามีความพิเศษมีพิธีรีตอง ประการที่สองต้องไม่ขายหน้าท่านอ๋องอย่างเขาดังนั้น เจียงเฟิ่งหัวจึงรู้สึกลำบากใจอย่างมาก ราวกับตนเองถูกย่างอยู่บนกองไฟ หากมิใช่เพราะนางเคยเผชิญอุปสรรคฟ้าฝนมาทุกรูปแบบ นางคงต้องซาบซึ้งจนน้ำหูน้ำตาไหลเป็นแน่ทว่าเวลานี้ภายในใจของนางกลับสงบเป็นอย่างมาก ท่าทางสงบมั่นใจอย่างที่สุดราชครูเจียงและเจียงฮูหยินจ้องมองบุตรสาวของตน อายุเพียงสิบหกก็มีบุคลิกเช่นนี้แล้ว ทุกเรื่องราวล้วนรับมือได้อย่างง่ายดาย การวางตัวก็เปี่ยมไปด้วยประสบการณ์เป็นอย่างมาก เจียงฮูหยินไม่เคยสอนสิ่งเหล่านี้แก่นางมาก่อน เพียงปล่อยให้นางเติบโตขึ้นมาอย่างงดงามเหมือนเด็กสาวจากครอบครัวธรรมดาเท่านั้น ลูกสาวของนางเก่งกาจเพ