เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 241
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 242
แม้นางจะทำงานเป็นสาวใช้ในเรือนคนรับใช้ที่ทำงานหยาบเช่นงานซักล้าง แต่นางสามารถเข้าไปในเรือนชั้นในได้ เช่นนั้นก็มีโอกาสได้พบเหิงอ๋อง และมีโอกาส…แม้จะบอกว่ามีโอกาส แต่นางรอมานานขนาดนี้แล้ว ยังคงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดเหิงอ๋องเลยบัดนี้ชายารองซูถูกส่งตัวไปแล้ว นางจึงไม่มีผู้ช่วยในจวนอ๋องอีก แต่หากจีเฉินเต็มใจจะช่วยนางจีเฉินเห็นนางพร้อมจะลงมือ จึงยื่นถุงผ้าไปที่มือของนาง “เสื้อผ้าของข้าก็มอบให้สาวใช้คนอื่นซักเถอะ แม่นางอวิ๋นฟางตั้งใจซักให้ท่านอ๋องก็พอ”กล่าวจบ เขาก็จะจากไปอวิ๋นฟางหยุดเขาไว้ “หากคุณชายจีมีเสื้อผ้า บ่าวก็สามารถช่วยซักได้เช่นกันเจ้าค่ะ” ไม่ว่าอย่างไร เขาก็เป็นพี่บุญธรรมของเหิงอ๋อง หากเขาช่วยได้…จีเฉินยิ้มบางๆ “งั้นแม่นางอวิ๋นฟางตามข้ามาเถอะ ข้ามีเสื้อผ้าสกปรกสองสามตัวจะให้แม่นางอวิ๋นฟางนำกลับไปพอดีเลย”อวิ๋นฟางชะงักไป ทว่ายังคงเดินตามเขาไปแล้วนางรู้ว่าจีเฉินมาขอพักอาศัยในจวนอ๋องชั่วคราว แต่ต่อให้เป็นการมาขอพักอาศัย เขาก็ได้รับการปรนนิบัติเช่นเดียวกับเจ้านาย ไม่เหมือนนาง แม้นางจะเป็นนางกำนัล แต่เมื่อมาถึงจวนอ๋องนางก็ยังเป็นข้ารับใช้ กระทั่งตอนนี้ยังต้องทำงานชั้นต่ำที่
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 243
ที่นี่เป็นห้องของจีเฉิน แล้วนางจะกล้าร้องได้อย่างไร ไม่เช่นนั้นก็คงอธิบายได้แล้วเขาพลันเขยิบกายเข้ามาใกล้นาง“คุณชายจี ท่านคิดจะทำสิ่งใด?” เท้าของอวิ๋นฟางเหมือนถูกร่ายมนตร์สะกดร่าง ทำอย่างไรก็ไม่สามารถขยับได้ นางมีโอกาสจากไปแท้ๆ แต่นางก็ยังคงรั้งอยู่ที่นี่จีเฉินเห็นฟันที่ขาวราวไข่มุกของนางกัดริมฝีปากแน่น เขาจึงพูดเบาๆ ว่า “ราตรียาวนานนัก ข้าย่อมปรารถนาจะช่วยแม่นางอวิ๋นฟางข้ามผ่านราตรีอันยาวนานนี้ไป” แสร้งทำเป็นสูงส่งอะไรกัน“ไม่ได้ ท่านห้ามแตะต้องข้า” ร่างกายของนางต้องเก็บไว้ให้เหิงอ๋อง แน่นอนว่าคำพูดประโยคหลังนางย่อมมิได้พูดออกมาอวิ๋นฟางอายุยี่สิบสามแล้ว ควรออกเรือนนานแล้ว และเพราะนางเคยเห็นฉากการร่วมอภิรมย์ของชายหญิงจนคุ้นชิน ภายในใจจึงมีความปรารถนาดั้งเดิมอันแรงกล้ามานานแล้ว ในเวลานี้นางก็เพียงกล่าวว่าไม่ต้องการอย่างปากไม่ตรงกับใจเท่านั้นจีเฉินก็มิได้รีบแตะต้องนาง เพราะเขามองความปรารถนาของอวิ๋นฟางออกนานแล้ว และก็มองความคิดของอวิ๋นฟางได้อย่างทะลุปรุโปร่งด้วย ต่อให้นางต้องการเป็นผู้หญิงของเซี่ยซาง เขาก็ต้องได้ลองลิ้มชิมรสดูก่อน เพราะสายตาหญิงสาวทุกนางล้วนจับจ้องไปที่เซี่ยซาง
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 244
ทางด้านนี้ เซี่ยซางเพิ่งอาบน้ำเย็นเสร็จออกมา หลินเฟิงก็ส่งคนมาแจ้งข่าว เขาจึงจะออกไปอีกครั้งเจียงเฟิ่งหัวเห็นเขารีบร้อน “ท่านอ๋อง มีงานราชการต้องจัดการอีกแล้วหรือเพคะ?”“ไม่ใช่หรอก ข้าจะกลับจวนไปจัดการเรื่องบางอย่างน่ะ” เขาลูบแก้มของเจียงเฟิ่งหัว “คืนนี้ เจ้าก็พักอยู่ที่จวนสกุลเจียงเถอะ”เจียงเฟิ่งหัวเดาว่าอาจเป็นเพราะจีเฉิน นางจึงจงใจกล่าวว่า “เหตุใดจึงจะกลับจวนอีกเล่าเพคะ? นี่ฟ้าก็มืดแล้ว มิได้ทรงบอกว่าจะประทับอยู่ที่จวนสกุลเจียงหรือเพคะ”“ข้ามีเรื่องบางอย่างต้องจัดการจะต้องจัดการเร็วๆ นี้ ไม่ช้าก็กลับมาแล้ว” มีเรื่องโสมมบางอย่างที่เขาไม่อยากให้เจียงเฟิ่งหัวเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเจียงเฟิ่งหัวกล่าวว่า “อย่างนั้นก็ได้เพคะ ท่านอ๋องทรงระวังความปลอดภัยด้วย หม่อมฉันจะรอพระองค์เพคะ”หลังเซี่ยซางจากไป นางถึงได้รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นที่จวนเหิงอ๋อง จีเฉินกับอวิ๋นฟางมีความสัมพันธ์กันขึ้นมาจริงๆ แล้ว แถมผู้ชักนำให้เกิดสายสัมพันธ์นี้ยังเป็นเซี่ยซางเสียด้วยสีหน้าของนางเรียบเฉย สบายอกสบายใจ ไม่คิดว่าเรื่องนี้ผิดแต่อย่างใด คิดไม่ถึงว่าจะกำจัดสองคนนี้ทิ้งได้เร็วขนาดนี้อันที่จริงแล้ว ก่อนหน้าน
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 245
จีเฉินตะลึงไป คิดจะอธิบาย “น้องรอง…”ดวงตาของเซี่ยซางลึกล้ำยิ่งกว่าเดิม ในก้นบึ้งของดวงตาฉายกระแสแห่งความเหินห่างออกมา “เรื่องนี้ก็กำหนดเช่นนี้เถิด วันหน้าไม่สู้วันนี้ คืนนี้ก็ถือเป็นคืนเข้าห้องหอของพวกท่านสองสามีภรรยาแล้วกัน”หัวใจของจีเฉินสั่นสะท้าน เมื่อเห็นเหิงอ๋องที่แปลกตาเช่นนี้ เขาถึงกลับรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาจนแทบปัสสาวะราดกางเกง แม้เขาจะมิได้สวมกางเกง ทว่าลมในฤดูใบไม้ร่วงเยียบเย็น หัวใจของเขาก็ราวกับถูกเข็มน้ำแข็งเล่มหนึ่งทิ่มแทงจนหายใจไม่ออกเขาอย่างจะกล่าวบางสิ่ง แต่กลับพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว ตอนนี้มีทำได้เพียงยอมรับเรื่องอื้อฉาวกับอวิ๋นฟางนี้ก่อน แล้วค่อยวางแผนอีกครั้งในเวลานี้เอง ในห้องก็มีเสียงร้องไห้กระซิกกระซิก ดังออกมาเซี่ยซางขมวดคิ้วใน ในดวงตาสาดประกายรังเกียจออกมา “อัปมงคลนัก”เขาหันไปกล่าวกับพ่อบ้านเฉิงว่า “ดึกดื่นค่อนคืนมีผู้หญิงมาร้องไห้อยู่ในวัง เสียงนี้ยังเหมือนผีสาวคร่ำครวญอีก หาหมัวมัวสองคนมาช่วยนางแต่งตัวสักหน่อยแล้วส่งออกจากจวนไปเถอะ”พ่อบ้านเฉิงรีบกล่าวว่า “พ่ะย่ะค่ะ”รอจนเหล่าหมัวมัวเข้าไปสวมเสื้อผ้าให้อวิ๋นฟางแล้วพาตัวนางออกมา ในเวลานี้ ทุกคนถึงไ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 246
เซี่ยซางมิได้กล่าวสิ่งใดอีก หันไปสั่งการพ่อบ้านเฉิงสองสามประโยคก็จากไปแล้วทว่าบรรดาข้ารับใช้ในลานไม่มีแผนที่จะจากไป ถูกด้วยตาหลายคู่จับจ้องเช่นนี้ จีเฉินก็รู้สึกกระดากอายอย่างที่สุดหมัวมัวสองนางที่ช่วยอวิ๋นฟางสวมเสื้อผ้าเมื่อครู่ก็พูดคุยกันเบาๆ เช่นเดียวกัน “ที่แท้นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของแม่นางอวิ๋นฟางแล้ว เมื่อครู่พวกเราไม่เห็นรอยเลือดพรหมจรรย์ของนางบนเตียงเลย”“ไอหยา! พวกเขาแอบลอบได้เสียกันลับๆ หลายหนแล้วหรือนี่! ”“เพราะอวิ๋นฟางมาจากในวัง นางเลยคิดว่าฐานะตัวเองสูงส่งกว่าบ่าวรับใช้คนอื่น เมื่อก่อนตอนที่ชายารองซูยังอยู่ในจวน นางจะต้องกินของดี ใช้ของดี พักที่ดีๆ คนของเรือนถานเซียงทรมานข้ารับใช้อย่างพวกเราไว้แทบตาย คิดไม่ถึงว่านางจะเป็นพวกร่านราคะปล่อยเนื้อปล่อยตัว ยังไม่ทันแต่งงานก็ไปขลุกอยู่กับบุรุษเสียแล้ว”“ในที่สุดท่านอ๋องก็ไล่นางออกไปเสียที เพียงแต่ทำให้คุณชายจีต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย บุรุษที่อบอุ่นอ่อนโยนประดุจหยกเช่นนี้ ไปชอบนางได้อย่างไรกันนะ”คำพูดพวกนี้ก็ดังไปเข้าหูจีเฉินอย่างไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียวเช่นกัน ดวงตาของเขามองไปทางอวิ๋นฟางอย่างลึกล้ำ ไม่ใช่ครั้งแรกของนาง?จีเฉิ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 247
คนทั้งสองต่างมีความคิดของตน จู่ๆ อวิ๋นฟางก็กล่าวขึ้นมาว่า “แต่ไรมาเจียงเฟิ่งหัวก็เป็นพวกจิตใจลึกซึ้งเจ้าแผนการ หรือครั้งนี้ ที่ข้ากับท่านตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ก็เป็นแผนการของนาง?”จีเฉินถลึงตาใส่นางทีหนึ่ง “เจียงเฟิ่งหัวมีความสามารถมากขนาดนั้นหรือไง…”ทว่าจู่ๆ เขาก็นึกขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน อาจเป็นเจียงเฟิ่งหัวจริงๆ ก็ได้ หลายวันก่อนนางมาปรากฏตัวที่เรือนชั้นนอกอย่างผิดปกติ และยังแต่งกายอย่างบริสุทธิ์งดงาม นางจงใจล่อลวงชักนำชัดๆ เพียงแต่นางทำมันอย่างแนบเนียนไร้ที่ติเขากำหมัดแน่น “พวกเราอาจถูกคนจัดฉากเข้าแล้วจริงๆ”อวิ๋นฟางกล่าวเสียงเบาว่า “วันนี้ เหตุใดเจ้าจึงมาปรากฏตัวบนทางเดินที่มุ่งสู่หอหล่านเยว่ได้”แน่นอนว่าเป็นจีเฉินต้องการไปเอง เขาออกไปดักรอเจียงเฟิ่งหัวกว่าครึ่งค่อนวัน ไม่เห็นคนจึงได้กลับมาอวิ๋นฟางเห็นเขาไม่พูดไม่จา จึงเป็นฝ่ายสารภาพก่อน “วันนี้ เป็นหมัวมัวของเรือนรับใช้ให้ข้ามาเก็บเสื้อผ้าสกปรกของท่านอ๋อง ปกติแล้วเรื่องพวกนี้ไม่ถึงรอบให้สาวใช้ขั้นต่ำแบบข้าทำ ยิ่งไม่มีทางมาเก็บเสื้อผ้าถึงเรือนหลักได้ แถมเซี่ยซางยังบังเอิญมีเสื้อสกปรกเป็นกองอีก”จีเฉินก็หรี่ตาลงเช่นกัน พวกเข
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 248
จีเฉินเก็บสัมภาระของตนไปพลาง ตะโกนไปพลางว่า “เจ้าจะไปที่ใดกัน รอข้าด้วย”อวิ๋นฟางชะงักฝีเท้า คิดว่าจีเฉินยังพอมีประโยชน์ อย่างน้อยตอนนี้พวกเขาก็มีศัตรูร่วมกัน ดังนั้นจึงรอเขาครู่หนึ่งจีเฉินหอบหนังสือกองเบ้อเริ่มมาที่เบื้องหน้าของนาง “ยามนี้ข้าคือสามีของเจ้า จงถือซะ”“ถุย ผู้ใดจะแต่งกับเจ้ากัน” อวิ๋นฟางไม่ทนรับอารมณ์ที่เขาอัดอั้นเพราะความขลาดเขลาไร้ความสามารถของเขาหรอก เขาก็แค่อาศัยซูถิงหว่าน ถึงได้สามารถเข้าไปอยู่ในจวนเหิงอ๋อง ที่เขาสามารถเรียกพี่เรียกน้องกับเซี่ยซางได้ นับว่าเหิงอ๋องช่างตาบอดจริงๆในอนาคตข้าเป็นคนที่จะสอบขุนนาง สภาพในตอนนี้เป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น อวิ๋นฟางเจ้าอย่าได้ให้เกียรติแล้วไม่ยอมรับ ตอนที่เจ้าครวญครางอยู่ใต้ร่างข้าเย้ายวนมากเชียวล่ะ“เจ้ามันไร้ยางอาย…”“เจ้ามันร่าน…”ด้วยเหตุนี้ คนทั้งสองจึงเริ่มทะเลาะกันบนถนนอวิ๋นฟางได้ยินว่าเขาสามารถสอบขุนนางได้ จึงอดทนชั่วคราว แล้วพาเขาไปยังที่พักนอกวังของนางในเวลานั้นเอง ข้างนอกก็มีคนกลุ่มหนึ่งตามมา “เจ้าคืออวิ๋นฟาง?”เมื่อเห็นผู้ที่มา อวิ๋นฟางไม่รู้จักพวกเขา “พวกท่านเป็นใครกัน?”ผู้ที่มากล่าวว่า “ฮูหยินผู้เฒ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 249
เซี่ยซางจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดให้นางที่จวนสกุลเจียง แม้นมิได้กล่าวว่าเป็นงานใหญ่ ทว่าหรูหราอลังการเป็นอย่างมาก และเชิญคนมาไม่น้อยเลยคนสกุลเจียงล้วนตะลึงงันไปแล้ว ในความคิดของพวกเขา อันที่จริงแล้วงานวันเกิดไม่จำเป็นต้องจัดดีนักก็ได้ ความจริงใจและความอบอุ่นที่คนในครอบครัวได้อยู่กันพร้อมหน้าต่างหาก จึงจะสำคัญที่สุดแต่เห็นได้ชัดว่าเซี่ยซางไม่ได้คิดเช่นนั้น ประการแรกต้องให้ความรู้สึกว่ามีความพิเศษมีพิธีรีตอง ประการที่สองต้องไม่ขายหน้าท่านอ๋องอย่างเขาดังนั้น เจียงเฟิ่งหัวจึงรู้สึกลำบากใจอย่างมาก ราวกับตนเองถูกย่างอยู่บนกองไฟ หากมิใช่เพราะนางเคยเผชิญอุปสรรคฟ้าฝนมาทุกรูปแบบ นางคงต้องซาบซึ้งจนน้ำหูน้ำตาไหลเป็นแน่ทว่าเวลานี้ภายในใจของนางกลับสงบเป็นอย่างมาก ท่าทางสงบมั่นใจอย่างที่สุดราชครูเจียงและเจียงฮูหยินจ้องมองบุตรสาวของตน อายุเพียงสิบหกก็มีบุคลิกเช่นนี้แล้ว ทุกเรื่องราวล้วนรับมือได้อย่างง่ายดาย การวางตัวก็เปี่ยมไปด้วยประสบการณ์เป็นอย่างมาก เจียงฮูหยินไม่เคยสอนสิ่งเหล่านี้แก่นางมาก่อน เพียงปล่อยให้นางเติบโตขึ้นมาอย่างงดงามเหมือนเด็กสาวจากครอบครัวธรรมดาเท่านั้น ลูกสาวของนางเก่งกาจเพ
บทล่าสุด
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 372
เจียงเฟิ่งหัวออกจากตำหนักคุนหนิงก็ตรงไปยังตำหนักเฉินซีทันที ในตอนนั้น เห็นนางกำนัลคนหนึ่งท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ก็โพล่งเสียงตำหนิออกไป “ใคร” อ้าวเสวี่ยตั้งรับทันที ไม่รอให้นางเดินเข้าไปใกล้ อวิ๋นฟางก็เดินงก ๆ เงิ่น ๆ มาหยุดเบื้องหน้าเจียงเฟิ่งหัว “บ่าวคารวะเพคะพระชายา” เจียงเฟิ่งหัวเห็นนางชัดถนัดตาแล้วก็แอบคิดเงียบ ๆ ในใจ นางมีฝีมือไม่เบาเลยทีเดียว แอบลอบกลับวังมาได้ ทว่าด้วยสถานการณ์ของนางตอนนี้ ซูถิงหว่านไม่มีทางปล่อยนางไปแน่ นางจนตรอกไม่มีทางถอยแล้ว จำต้องวิ่งเข้ามาหลบในวังถึงจะไม่ถูกคนไล่ล่า อ้าวเสวี่ยและเหลียนเย่เองก็ชะงักงันไปแล้วเช่นกัน อวิ๋นฟางช่างกล้าหาญยิ่งนัก กล้ากลับเข้ามาในวังหลวงอีก พวกนางคิดว่าหลังจากอวิ๋นฟางหนีไปทางประตูหลังของเขตเมืองหลวงแล้ว นางจะหนีออกไปจากเมืองเซิ่งจิง อย่างน้อยก็ต้องหนีให้ห่างไกลจากเรื่องวุ่นวาย ปกป้องชีวิตไว้เป็นสำคัญ “เข้ามาเถิด!” เจียงเฟิ่งหัวกล่าว อวิ๋นฟางตามเข้าไปในตำหนักเฉินซี นางกำนัลได้ต้มน้ำร้อนเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว ภายในห้องอบอุ่นเป็นอย่างยิ่ง ภายใต้แสงตะเกียงสว่างรุบรู่ อวิ๋นฟางก็เริ่มขะมักเขม้นทำงานสารพัดทั้งยกน้ำเทน้ำ นางยังกระตือ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 371
เฉิงฮองเฮาเปิดเปลือกตา ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบว่า “มาแล้ว จัดการเรื่องข้างนอกวังเรียบร้อยดีแล้วหรือยัง? ออกจากวังไปครึ่งเดือนแล้วมิใช่หรือ!” เจียงเฟิ่งหัวท่าทางมิได้หยิ่งยโสเกินควรแต่ก็มิได้ถ่อมตัวจนเกินเหตุ “ทูลเสด็จแม่ จัดการเหมาะสมเรียบร้อยดีแล้วเพคะ” “ข้าได้ยินว่าเมื่อสิบวันก่อนสินค้าและวัตถุดิบถูกส่งไปหมดแล้ว” แม่สามีของนางก็ดูจะวางมาดขึ้นเช่นกัน ราวกับต้องการให้นางยอมเชื่อฟังคำสั่งสอน เหมือนกับเมื่อชาติก่อนไม่มีผิด “เพคะ เพียงแต่ของที่ส่งออกไปเมื่อสิบวันก่อนเป็นแค่ชุดแรกเพคะ เพราะมีจำนวนมากเกินไป ชุดต่อไปจะต้องทยอยลำเลียงออกไปเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวกล่าวอย่างละเอียด มองแล้วอ่อนโยนนอบน้อม สงบเสงี่ยมเรียบร้อยมารยาทเพียบพร้อมไร้ที่ติ แม้แต่เฉิงฮองเฮายังมิอาจหาจุดใส่ไฟได้เลย “ลุกขึ้นมานั่งเถิด” น้ำเสียงของเฉิงฮองเฮาฟังดูดีขึ้นเล็กน้อย “ซางเอ๋อร์มีสกุลซูคอยจุนเจือ บัดนี้เด็กในครรภ์ของเจ้าสำคัญเหนือสิ่งใด อย่ามัวเพ่นพ่านด้านนอกมากนัก อย่าไปข้องเกี่ยวกับสตรีในหมู่ขุนนางราชสำนักมากเกินไป ที่สำคัญจงอย่าได้มัวละโมบใฝ่หาความดีความชอบจนลำดับความสำคัญผิดไป” เจียงเฟิ่งหัวคิดในใจ ตอนอ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 370
“เพคะ สะใภ้รับบัญชา”จากนั้น เจียงเฟิ่งหัวก็วางหมากลงไปตัวหนึ่ง “เสด็จพ่อ ทรงแพ้แล้วเพคะ”ฮ่องเต้เหลือบมองกระดานหมากคราหนึ่ง เริ่มจากความตกตะลึง ตามด้วยสีหน้ามืดครึ้มที่มองไม่ออก จากนั้นก็ทรงหัวเราะออกมาว่า “ดูเหมือนเราไม่อาจไม่ตกรางวัลนี้แล้ว มาเล่นอีกตา หากเจ้าชนะเราอีก เราก็จะมอบรางวัลให้อีกครั้ง”เจียงเฟิ่งหัวเก็บหมากบนกระดานขึ้นมาอย่างเยือกเย็น ไร้ความลนลาน “ลูกก็ชนะมาได้อย่างหวุดหวิดเพคะ ต้องเป็นเพราะเมื่อครู่เสด็จพ่อทรงฟังลูกพูดเพลิน จึงได้ออมมือให้ลูกแน่เลยเพคะ”“เจ้าคงไม่รู้สินะ หลายวันมานี้เรามีราชโองการเรียกตัวบิดาของเจ้าเข้าวังมาเดินหมากเป็นเพื่อนเราทุกวัน เขากลับไม่เคยชนะเราเลยสักตา ช่างน่าเบื่อนัก แต่เขาบอกว่าบุตรสาวของเขาเป็นยอดฝีมือในการเดินหมาก เรายังคิดว่าเขาพูดเกินจริงเสียอีก แต่วันนี้ หลังได้เดินหมากไปกระดานหนึ่งเราก็เชื่อแล้ว”“ท่านพ่อก็เหมือนยายหวังขายแตง ที่ชอบขายเองชมเองเพคะ ต่อให้บุตรสาวของท่านจะทำสิ่งใดไม่เป็นเลย ท่านก็รู้สึกว่าดีอยู่ดีเพคะ”“ยังถ่อมตัวเข้าเสียแล้ว เมื่อมาเป็นลูกสะใภ้ของราชวงศ์เรา แค่การถ่อมตนอย่างเดียวไม่พอหรอกนะ ในอนาคตยังต้องช่วยซางเอ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 369
เมื่อเจียงเฟิ่งหัวกลับวังก็ถูกฮ่องเต้เรียนตัวไปที่ห้องทรงอักษร หลังนางรายงานเรื่องภารกิจที่ฮ่องเต้มอบหมายให้นาง ก็วางแผนจะกลับตำหนักคุนหนิงไปคารวะฮองเฮาแต่จู่ๆ ฮ่องเต้ก็ตรัสขึ้นมาว่า “ได้ยินว่าพระชายาของเหิงอ๋องชำนาญการวางหมาก เราอยากหาคนมาเล่นด้วยสักตาพอดี ว่าอย่างไร จะอยู่เล่นเป็นเพื่อนเราสักตาหรือไม่”เจียงเฟิ่งหัวคารวะลงรอบหนึ่งด้วยมารยาที่พอเหมาะ ไม่ถ่อมตัวไม่เย่อหยิ่ง แล้วกล่าวอย่างเคารพว่า “เคารพมิสู้เชื่อฟัง สะใภ้ย่อมทำตามพระบัญชาของเสด็จพ่อเพคะ แต่หากเสด็จพ่อทรงเป็นฝ่ายปราชัย ลูกจะขอรางวัลจากเสด็จพ่อสักอย่างได้ไหมเพคะ”ฮ่องเต้ตรัสว่า “อยากได้อะไรก็พูดมาได้เลย หากเจ้าเอาชนะข้าได้ ก็ถือเป็นรางวัลที่เจ้ามีผลงานใดการทำคดี แต่หากพ่ายแพ้ รางวัลก็จะไม่มีแล้วนะ”เจียงเฟิ่งหัวแอบคิดว่า “ฮ่องเต้ยังคงเป็นพวกที่ไม่ยอมเสียเปรียบ ถึงกับเอารางวัลของนางมาใช้เดิมพันหมาก หากนางชนะหมากควรนับเป็นรางวัลพิเศษไม่ใช่หรือ!”“เพคะ” นางตอบอย่างว่าง่ายเพราะในท้องของเจียงเฟิ่งหัวมีเด็กอยู่ เพื่อดูแลเด็กในท้องของนาง จึงให้หัวหน้าขันทีเฉายกโต๊ะที่สูงขึ้นเล็กน้อยเข้ามาตัวหนึ่งมาใช้แก้ขัด และยังเตรียม
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 368
คนทั้งสองเท้าสะเอวหัวเราะขึ้นมา “คนที่คิดจะช่วยคุณหนูหลินของเราไถ่ตัวมีเต็มไปหมด ท่านต่อแถวไม่ทันหรอก อีกอย่าง ท่านก็ไม่มีคุณสมบัตินั้นด้วย อย่าได้เพ้อฝันอีกเลย” คุณหนูหลินไม่ขาดแคลนเงินทอง ทั่วทั้งหออี๋ชุนล้วนอยู่ใต้การตัดสินใจของนาง ไม่จำเป็นต้องไถ่ตัวเพราะนางไม่มีสัญญาขายตัว“ข้าจะต้องแต่งนางเป็นภรรยาให้ได้ พวกเจ้ารอก่อนเถอะ” กัวเซี่ยวตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าจะแต่งกับหลินอวี่ให้ได้ในบรรดาเหล่าคุณชายตระกูลใหญ่ กัวเซี่ยวก็พอมีชื่อเสียงอยู่บ้าง เขาหน้าตาไม่เลว ชาติตระกูลก็ไม่เลว เขาจึงคิดว่าหลินอวี่ไม่มีทางปฏิเสธแน่ได้ยินเขาพูดเช่นนั้น จื่อฮุ่ยจึงเอ่ยบ้างว่า “หากคิดจะแต่งกับคุณหนูของข้า นอกเสียจากว่าท่านจะเป็นจอหงวน นั่นอาจพอมีโอกาสบ้าง ไม่เช่นนั้นก็อย่าได้เสียเวลาอีกเลย”กัวเซี่ยวตะลึงงันไปแล้ว ที่เขาไม่ชอบที่สุดก็คือการอ่านตำรานี่แหละเห็นเขายังคงไม่ยอมจากไปอีก พวกนางก็ไม่อยากเปลืองน้ำลายกับเขาแล้ว จึงตีกัวเซี่ยวจนสลบแล้วโยนเขาออกไปนอกหออี๋ชุนเสียเลย “ช่างน่ารำคาญเหลือเกิน คนที่อยากแต่งงานกับคุณหนูของข้าตอนนี้ต่อแถวไปถึงนอกประตูเมืองนู่นแล้ว ค่อยๆ ไปต่อแถวเถอะ” พวกนางย่อมไม่เห็น
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 367
“แม่นางหลิน เจ้าดื่มช้าๆ หน่อย” กัวเซี่ยวไม่เหลือท่าทางเสเพลไร้ความสำรวมในอดีตอีก เขาเอ่ยห้ามปรามว่า “แม่นางหลิน เจ้าอารมณ์ไม่ดีหรือ!”“ผู้ใดบอกว่าข้าอารมณ์ไม่ดีกัน” หลินอวี่กล่าวต่อว่า “สุรานี้เจ้าเป็นคนออกเงินซื้อ ท่านจะดื่มไม่ดื่ม?” กัวเซี่ยวรีบเทเหล้าออกมาอีกจอกแล้วดื่มลงไปจนหมดในอึกเดียว “ข้าดื่ม” ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะได้ดื่มสุรากับนาง แน่นอนว่าต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ให้มั่นสุราผ่านไปสามรอบ กัวเซี่ยวก็ดื่มจนหน้าแดงก่ำแล้ว แม้แต่นั่งก็นั่งไม่มั่น “ดื่มอีก ข้ายังดื่มได้…ดื่ม…แม่นาง…แม่นางหลิน เจ้าช่างงามนัก”สีหน้าของหลินอวี่ยิ่งเปล่งปลั่งแดงระเรื่อ จู่ๆ นิ้วเรียวงามทั้งสิบของนางก็สัมผัสลงบนแก้มของเขา คนที่อยู่เบื้องหน้าราวกับได้กลายเป็นผู้ที่อยู่ในใจนางไปแล้ว นางพึมพำว่า “คุณชายน้อย ดื่มสุราสิ”กัวเซี่ยวถูกอารมณ์รักทำให้เลอะเลือนไปแล้ว เขาคว้ามือนางไว้แล้วดึงนางเข้าสู่อ้อมกอด “แม่นางหลิน ข้าชอบเจ้า”หลินอวี่หัวเราะอย่างหยาดเยิ้ม ตั้งแต่เด็กนางก็เรียนรู้ทักษะการล่อลวงบุรุษพวกนั้นกับเจียงเฟิ่งหัว ยามนี้นำมาใช้กับกัวเซี่ยวก็เกินจะพอ อาศัยเพียงยิ้มเดียวของนางก็ทำให้กัวเซี่ยวมัวเมาลุ่มห
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 366
ไม่รอให้ชายฉกรรจ์ตอบสนอง หลินอวี่ก็เอ่ยเสียงหนักว่า “นำสุรามา คืนนี้พี่ชายจะออกเงินครั้งละร้อยตำลึงได้มากเท่าใด ข้าก็จะดื่มเป็นเพื่อนท่านมากเท่านั้น ว่าอย่างไร?”ม่านตาของชายฉกรรจ์หดแคบลง สุราเช่นนี้พวกเขาดื่มไม่ไหวดอก ทันใดนั้น คนทั้งสองก็ห่อเหี่ยวลงทันทีหลินอวี่ลุกขึ้นมา กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ข้าว่าสองท่านคงไม่ได้คิดมาดื่มสุราหาความสำราญ แต่เหมือนจะมาก่อเรื่องในหออี๋ชุนของข้ามากกว่า”“ผู้ใดบอกว่าไม่ได้มาดื่มสุรากัน” บุรุษหนึ่งในนั้นลุกขึ้นมา ชี้จมูกหลินอวี่ได้ก็ด่าออกมาทันทีว่า “หอสุราเน่าๆ อะไรของพวกเจ้ากัน เหล้าจอกละร้อยตำลึง ทำไมพวกเจ้าไม่ไปปล้นเสียเลยล่ะ”พูดจบเขาก็คิดจะเริ่มทำลายข้าวของ สุราอาหารกับจอกสุราถูกเขาพลิกโต๊ะจนล้มคว่ำหลินอวี่ทนไม่ไหวอีกต่อไป แต่ไม่ทันที่นางจะลงมือ ในเวลานั้นเอง ที่หน้าประตูก็มีบุรุษผู้หนึ่งบุกเข้ามาปกป้องอยู่เบื้องหน้าของนางอย่างสง่างามน่าเกรงขาม “ข้ามาแล้ว เป็นไอ้ลูกเต่าลูกตะพาบตัวไหนกล้ามาก่อเรื่องที่หออี๋ชุนกัน”“แม่นางหลินวางใจเถอะ มีข้าอยู่ไม่มีใครกล้ามาสร้างความวุ่นวายที่นี่แน่” ใบหน้ากัวเซี่ยวเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นหลินอวี่ถอ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 365
หิมะตกแล้ว หิมะที่ตกหนักและปลิวไสวดุจขนห่าน ทำให้เมืองหลวงอันเรืองรองประดุจปกคลุมไปด้วยอาภรณ์สีเงิน ทัศนียภาพที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะนี้ก็ดูงดงามมีเอกลักษณ์ไปอีกแบบไม่ว่าสงครามที่ชายแดนจะรบกันหนักหน่วงเพียงใด ล้วนไม่อาจส่งผลกระทบต่อเมืองหลวง ที่ยังคงคึกคักและรุ่งเรืองเช่นเดิมเจียงเฟิ่งหัวสวมเสื้อคลุมอันหรูหราที่มีหมวกคลุมศีรษะยืนอยู่ข้างหน้าต่างพลางทอดสายตาออกไปไกล ความคิดของนางล่องลอยออกไปไกลแสนไกล แววตาที่ลึกล้ำดุจบึงน้ำอันหนาวเหน็บสาดประกายเย็นเยียบออกมาคิดไม่ถึงว่าจะจัดการกับจีเฉินได้รวดเร็วเช่นนี้ ในชาติก่อน จีเฉินเป็นแรงหนุนคนสำคัญของซูถิงหว่าน พวกเขาคนหนึ่งอยู่ในวังคนหนึ่งอยู่นอกวัง ในนอกเสริมประสาน การกำจัดเขาทิ้งในเวลานี้จึงถือเป็นการกำจัดศัตรูคู่แค้นที่สำคัญไปได้คนหนึ่ง“เจ้าต้องกลับวังอีกแล้วสินะ! ข้าจะไม่ได้เห็นเจ้าอีกหลายเดือนอีกแล้วใช่หรือไม่ หวังจริงว่า ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าตอนเจ้าคลอดลูกได้ คนอื่นล้วนบอกว่า การคลอดลูกเป็นด่านความเป็นตายของผู้หญิงที่เท้าข้างหนึ่งก้าวไปอยู่ในตำหนักมัจจุราช” หลินอวี่ยืนอยู่ข้างนาย มองตามสายตาของนางไปยังควันที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่ไกลออกไป
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 364
เนื่องจากสายสัมพันธ์กับซูฮองเฮา บัดนี้ อำนาจของซูไทเฮาจึงเหนือล้ำเฉิงฮองเฮาไปแล้วดังนั้น ฝูลู่จึงไม่กล้าล่วงเกินฮองเฮาเช่นกัน เพราะไม่ว่าอย่างไรยามอยู่ต่อหน้าฮ่องเต้ ตำแหน่งแห่งที่ของเขาก็ยังไม่มั่นคงนัก ขันทีผู้หนึ่งแบบเขาจะไปช่วยใครได้ เขาช่วยผู้ใดไม่ได้ทั้งนั้นยังคงยุ่งเรื่องผู้อื่นให้น้อยลงจะดีกว่า!“คืนนี้ ฝ่าบาทจะทรงพลิกป้ายของพระสนมท่านใดพ่ะย่ะค่ะ?”ฮ่องเต้กล่าวว่า “ไม่พลิกป้ายแล้ว ช่วงนี้ข้างานราชกิจรัดตัว ไม่ต้องจัดนางสนมมาปรนนิบัติแล้ว ตรงไปที่ห้องทรงอักษรเลยเถอะ!”“พ่ะย่ะค่ะ” ฝูลู่กล่าว นับตั้งแต่ฮ่องเต้กลายเป็นองค์รัชทายาท มีวันใดที่ทรงไม่ยุ่งบ้าง เหล่าพระสนมในวังล้วนได้ไทเฮาดูแลทั้งนั้น ก็น่าจะทรงไปทำความรู้จักบ้างเฮ้อ! สถานที่ที่ฮ่องเต้ไปมากที่สุดยังคงเป็นตำหนักคุนหนิงของฮองเฮา ดูท่าเสียนเฟยคงไม่มีโอกาสแล้ว ยังดีที่นางมีลูกสองคนจึงยังรักษาตำแหน่งเสียนเฟยไว้ได้เมื่อจีเฉินที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าเห็นฉากนี้ ในใจก็ยิ่งตื่นเต้น อย่างนั้นก็แปลว่าในอนาคตเจียงเฟิ่งหัวจะไม่ได้เป็นฮองเฮา และเซี่ยซางก็ไม่ได้ชอบนางด้วยแต่ไม่ถูกสิ!ลูกก็คลอดออกมาแล้ว เหตุใดพวกเขาสองคนจึงยังดู
