LOGINShare
บทที่ 256
Related chapters
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 257
การบรรเทาพิบัติภัยในเมืองเจียงหนานเร่งด่วนมาก เซี่ยซางจึงเรียกเจียงจิ่นเหยียนให้เดินทางไปด้วยกัน ภายในเมืองหลวงเซิ่งจิ่งยังคงมีงานรื่นเริงครึกครื้นเหมือนเคย ร้องรำทำเพลงสนุกสนาน ผู้คนควรจะใช้ชีวิตอย่างไรก็ใช้ชีวิตไปตามปกติเช่นนั้น หนึ่งเดินต่อมา วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดปีที่เจ็ดสิบของท่านจางกั๋วกงพอดี ของขวัญอวยพรจากกรมวังก็ส่งมาถึงจวนจางกั๋วกงตั้งแต่เช้าตรู่ ขุนนางและตระกูลผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่ในเมืองเซิ่งจิ่งต่างรู้จักสังเกตท่าที เห็นในวังหลวงส่งของขวัญอวยพรมาให้ ทุกคนก็พากันหอบหิ้วของขวัญไปอวยพรถึงหน้าประตูจวน หลังจากเจียงฮูหยินฟื้นตัวก็รีบสั่งให้คนไปหารือกับเจียงเฟิ่งหัวเรื่องที่จะใช้โอกาสในวันคล้ายวันเกิดครบรอบปีที่เจ็ดสิบของจางกั๋วกงเพื่อสู่ขอสะใภ้จากสกุลจาง และจะได้ถือโอกาสอันดีในคราวนี้ปัดเป่าข่าวลือของสองคนให้หมดไป เจียงเฟิ่งหัวครุ่นคิดทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็เอ่ยว่า “ท่านแม่ ท่านต้องคิดให้ดี หากต้องเดินทางไปสู่ขอสะใภ้จากสกุลจางในวันนี้จริง หากเกิดความผิดพลาดระหว่างทาง ผลลัพธ์อาจจะกลายเป็นตรงกันข้ามแทน” “แม่คิดดีแล้ว หากให้พวกเขาสมรสกันอย่างลับ ๆ นั่นก็เท่ากับตอกย้ำว่
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 258
ฮูหยินรองจางสอดสายตามองไปยังจีเฉินที่ท่วงท่าสง่างามผ่าเผย ก่อนจะถามขึ้นว่า “คุณชายท่านนี้คือผู้ใดกัน?” “เขาเป็นผู้น้อยที่ข้ายอมรับ รุ่นเดียวกับพวกหลาน ๆ ในสกุลซูของข้า ข้าจึงฉวยโอกาสอ้างความอาวุโสให้เขาเรียกตัวข้าว่าท่านย่าสักคำ และที่เขามาเมืองหลวงก็เพื่อเตรียมตัวสอบคัดเลือกขุนนางช่วงฤดูใบไม้ผลิ ข้าจึงพาเขามาเปิดหูเปิดตาสัมผัสความองอาจของจางกั๋วกงสักครั้ง” “ช่างเป็นหนุ่มรูปงามสง่าผ่าเผยเสียจริง มาสอบคัดเลือกขุนนางอย่างนั้นหรือ จะต้องมีความรู้มากแน่ๆ” จีเฉินรีบละสายตาจากเจียงเฟิ่งหัว ก่อนจะทำความเคารพอย่างนอบน้อม “ผู้น้อยนามว่าจีเฉิน คารวะฮูหยินขอรับ” “ไม่ต้องมากพิธี รีบเข้าไปด้านในเถิด! ผู้มาเยือนวันนี้เป็นบัณฑิตก็มาก ล้วนเข้าร่วมการสอบคัดเลือกขุนนางฤดูใบไม้ผลิทั้งสิ้น ประเดี๋ยวพวกเจ้าพูดคุยสนทนากันให้เต็มที่เถิด ปัญญาชนควรอยู่ด้วยกันให้มาก ถกปัญหาแลกเปลี่ยนวิชาความรู้” ขณะที่เดินผ่านข้างกายเฝิงจิ้งย่วนไป ฮูหยินผู้เฒ่าซูปรายสายตามองนางอย่างลุ่มลึก “เจียงฮูหยินสบายดีหรือ!” เฝิงจิ้งย่วนสีหน้าเรียบเฉย มิได้ถ่อมตัวและมิได้แข็งกร้าว “ฮูหยินผู้เฒ่าซูสบายดี” “ฟังว่าเจียงฮูหยินร
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 259
เอ่ยถึงอวิ๋นฟาง ไฟโทสะในแววตาของจีเฉินพลันปะทุขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่รู้ว่านางคิดอะไรอยู่ ทั้งที่ก่อนหน้านี้มุ่งหวังเพียงจะปีนป่ายให้ได้ใกล้ชิดผู้มีอำนาจ ทว่าบัดนี้กลับเปลี่ยนใจมาพัวพันกับเขาแทน บอกว่านางเสียตัวให้เขาแล้วกลายเป็นคนของเขาแล้ว มิวายยังบอกอีกว่าเหิงอ๋องออกหน้าทวงความยุติธรรมให้นางบัดนี้นางเป็นภรรยาของเขาไปแล้วอีก อวิ๋นฟางถึงกับวิ่งไปร่ำไห้ฟูมฟายร้องทุกข์ต่อเบื้องหน้าฮูหยินผู้เฒ่าซู จนสุดท้ายนางก็กลายเป็นคนของสกุลซูไป อีกทั้งยามนี้ฮูหยินผู้เฒ่าซูต้องการผลักดันให้เขาเข้าร่วมการสอบเคอจวี่ เขาจึงต้องรับอวิ๋นฟางเป็นภรรยาอย่างจนใจ บัดนี้เขาไม่กล้าล่วงเกินเจียงเฟิ่งหัว ถึงอย่างไรนางก็เป็นคนบงการเรื่องระหว่างเขากับอวิ๋นฟางอย่างแนบเนียนไม่มีผู้ใดล่วงรู้ และจับจุดอ่อนของพวกเขาเอาไว้อยู่หมัด ไม่รอให้จีเฉินเอ่ยปาก สีหน้าของฮูหยินรองจางก็ไม่สู้ดีแล้ว ที่แท้ก็สมรสแล้วหรือ มิหนำซ้ำคู่สมรสยังเป็นสาวใช้ของจวนเหิงอ๋องอีก ฮูหยินรองจางเอ่ยขึ้น “ฮูหยินผู้เฒ่าซูเชิญเถิด” ฮูหยินรองจางถือโอกาสนี้ค้อมกายให้เจียงเฟิ่งหัวเล็กน้อย “พระชายา เจียงฮูหยินเองก็เชิญเข้าไปด้วยกันเถิด!” ท่าทางแสด
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 260
ฮูหยินรองจางมองจางอวี่มั่วปราดหนึ่ง และเดินมาข้างกายนาง พลางเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน “มั่วเอ๋อร์ ยังไม่รีบไปคุกเข่าคารวะอวยพรท่านปู่ของเจ้าอีกหรือ นั่งเซ่ออยู่ตรงนี้เพื่ออะไร” จางอวี่มั่วหันไปทักทายคนสกุลเจียงแล้ว มารดาเจียงก็เอ่ยว่า “ไปเถิด” นางรีบลุกไปหาจางกั๋วกงทันที ก่อนจะคุกเข่าลงเบื้องหน้าจางกั๋วกงและโขกศีรษะคำนับเสียงดังสามครั้ง “อวี่มั่วอวยพรให้ท่านอายุยืน ขอให้ท่านปู่มีโชคลาภมากมายดุจทะเลตะวันออก อายุยืนยาวกว่าขุนเขาทางใต้” เป็นเด็กสาวที่จางกั๋วกงและฮูหยินผู้เฒ่าจางเลี้ยงดูฟูมฟักจนเติบใหญ่มากับมือ พวกเขาย่อมรักและเอ็นดูเป็นที่สุด “รีบลุกขึ้นเถิด” จางอวี่มั่วเดินไปข้างกายจางกั๋วกง ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงกระซิบ “ท่านปู่ วันนี้ท่านป้าเจียงก็มาร่วมยินดีด้วย นางอยากจะพบหน้าท่านและท่านย่าลำพังสักครั้งเจ้าค่ะ” จางกั๋วกงผงะไป เพราะมั่วเอ๋อร์พัวพันอยู่กับเจียงจิ่นเหยียนเอง บัดนี้จะต่อว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้แล้ว หากว่าเจียงจิ่นเหยียนไม่ยินยอมก็มิอาจบีบบังคับ เพราะเจียงจิ่นเหยียนมิได้เข้ามาสู่ขอ จางอวี่มั่วก็มิได้อธิบายความคิดของเข้าให้สองผู้เฒ่าสกุลจางเข้าใจ อีกทั้งยังออกเดินทางกะทันหัน
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 261
ฮูหยินรองจางเห็นจางอวี่มั่ววิ่งเข้าไปร้องไห้ในอ้อมกอดคนนอก ความโกรธขึ้งก็ปรากฏขึ้นในแววตา ทำอย่างกับว่าสกุลจางรังแกนางเสียอย่างนั้นนางกระชากจางอวี่มั่วออกมาจากอ้อมอกเฝิงจิ้งย่วน กล่าวอย่างกระแทกแดกดัน “เรื่องในบ้านสกุลจางของเราเจียงฮูหยินก็ไม่ต้องมาเป็นห่วงให้ลำบากหรอก อวี่มั่วไร้พ่อแม่ตั้งแต่เด็ก พวกข้าที่เป็นอาหญิงก็เห็นนางเป็นลูกสาวแท้ ๆ มาตลอด เรื่องตบแต่งของนางซึ่งเป็นเรื่องใหญ่พวกเราย่อมเป็นผู้ตัดสิน สกุลจางเราตกลงรับการสู่ขอของสกุลซูแล้ว อีกไม่นานมั่วเอ๋อร์กับแม่ทัพน้อยซูก็จะแต่งงานกันแล้ว”เฝิงจิ้งย่วนมองที่ฮูหยินผู้เฒ่าจาง กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านก็เห็นชอบกับการแต่งงานครั้งนี้ของอวี่มั่วหรือ?”ฮูหยินผู้เฒ่าจางมองจางกั๋วกงแวบหนึ่ง กล่าวเสียงหนักแน่น “เห็นชอบแล้ว มั่วเอ๋อร์ของบ้านเราก็ควรจะออกเรือนได้แล้ว”พวกเขารู้สึกว่าไม่ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวลือเหล่านี้ของจางอวี่มั่วกับเจียงจิ่นเหยียน ชื่อเสียงก็ย่อยยับเช่นนี้แล้ว สกุลเจียงก็ไม่มาสู่ขออย่างจริงใจ ตอนนี้สกุลเจียงก็มาขอพอดี ให้นางแต่งออกไปอยู่ไกล ๆ หน่อยเสียจะดีกว่า ไปชายแดน นางมีครอบครัวแล้วต่อไปก็จะม
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 262
ทะเลสาบลึกขนาดนี้ พอลงไปก็ไม่เห็นตัวคนแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าจางกับจางกั๋วกงกังวลจนเกือบเป็นลมล้มพับพวกผู้ชายยิ่งไม่กล้าลงน้ำไปช่วยคน ถึงอย่างไรจางอวี่มั่วก็ไม่เพียงข้องแวะกับคุณชายสกุลเจียง เพิ่งถอนหมั้นกับบ้านเจ้ากรมหลี่ ตอนนี้ยังหมั้นหมายกับแม่ทัพน้อยสกุลซูแล้วอีก ใครก็ไม่กล้าลงไปยุ่งเกี่ยวกับนางให้เกิดความคลุมเครืออีกแล้ว ร่างกายของหญิงสาวที่ยังไม่ได้ออกเรือนคนหนึ่งใครกันจะกล้าแตะต้องเจียงเฟิ่งหัวว่ายน้ำเป็น แต่ว่านางกำลังมีครรภ์ ยังไม่ต้องพูดถึงน้ำในทะเลสาบอันหนาวเย็นในช่วงฤดูนี้ กำลังกายของนางก็พยุงจางอวี่มั่วไม่ได้ ถึงเวลาทั้งสองคนจะสิ้นชีพกันพอดี “อ้าวเสวี่ย” นางกล่าวอ้าวเสวี่ยกอดกระบี่ไว้เฝ้าอยู่ข้างกายนาง ไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียวอ้าวเสวี่ยตัดสินใจว่า “หน้าที่ของข้าน้อยคือปกป้องพระชายา อีกอย่างข้าน้อยก็ว่ายน้ำไม่แข็งนัก น้ำในทะเลสาบในจวนสกุลจางนี้ไม่นิ่ง เกรงว่าจะเชื่อมต่อกับทะเลสาบด้านนอก ใครลงไปก็เกิดอันตรายได้ทั้งนั้น”จีเฉินคิดอยากจะลงไปช่วยคน หากช่วยขึ้นมาได้จริง เช่นนั้นแล้วแม่สาวน้อยคนสวยนี้ก็ไม่พ้นต้องแต่งกับเขา แต่หากเขาตายขึ้นมาก็ไม่คุ้ม เขาจึงเลือกที่จะถอย ความม
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 263
ทุกคนเห็นการกระทำของเขาแล้ว ก็ปิดตาด้วยความกระดากอาย “อย่าไปดูเรื่องไม่งาม จะตายแล้วจริง ๆ สินะ ฟื้นขึ้นมานางก็ไม่มีคนเอาแล้ว โดนแตะหน้าอกไปแล้วยังจูบปากอีกต่างหาก”“นานขนาดนี้แล้ว เกรงว่าจะช่วยไม่ได้แล้ว!”“ดูท่าคงตายแล้ว ช่างเป็นสาวงามที่ชะตาอาภัพจริงๆ!”“คุณชายใหญ่สกุลเจียงมาแส่หาเรื่องใส่ตัวทำไมกัน ชายที่หล่อเหลาสง่างามเช่นนี้ไปจูบคนตายคนหนึ่ง…”หลี่ฮูหยินเห็นว่าคนไม่ฟื้นขึ้นมา ก็พูดจาเสียดสีอยู่ข้าง ๆ “เฮ้อ ช่างดวงอาภัพเสียจริง ๆ ยังดีที่นางไม่ได้แต่งกับเฉิงเอ๋อร์ของเรา ไม่เช่นนั้นก็จะได้ซวยเข้าจริง ๆ”ฮูหยินรองจางก็ไม่ได้เป็นห่วงเป็นใยจากใจจริง “นางคิดสั้นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน พ่อแม่นางก็อายุสั้นจากไปก่อนวัยอันควรแล้ว ตอนนี้นางยังมาเป็นเช่นนี้อีก ช่างเป็น…เด็กที่ทำให้กังวลจริง ๆ”ฮูหยินสี่จางก็ยืนดูเหตุการณ์อยู่ ตายหรือเป็นไม่เกี่ยวอะไรกับพวกนาง พวกนางยังดูแลลูก ๆ ตัวเองไม่ไหว จะไปสนใจเด็กกำพร้าพ่อแม่คนหนึ่งได้อย่างไร ก็เพียงแค่แสดงทีท่าพอเป็นพิธีเท่านั้นเจียงฮูหยินก็ไม่กล้าเอ่ยปากง่าย ๆ กลัวเป็นอย่างยิ่งว่าหากเกิดเรื่องแล้วจะโทษลูกชายนาง แต่นางก็ทนฟังคนเหล่านี้วิพากษ์วิจา
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 264
รอบข้างมีคนยืนเต็มไปหมด ล้วนจ้องพวกเขาตาไม่กะพริบ ไม่กล้าส่งเสียงออกมาแม้แต่นิดเดียวเจียงเฟิ่งหัวก็ดีใจจนเกือบร้องไห้ จางอวี่มั่วกดดันมากจริง ๆ นางก็แทบฟื้นกลับสู่สภาพปกติไม่ได้ มีเพียงคนที่เคยผ่านความเป็นความตายมาเท่านั้นจึงจะรู้ว่าชีวิตมีค่าเพียงใดเจียงหรูเมิ่งก็คุกเข่าคอยช่วยพวกเขาอยู่ข้าง ๆ นางเป็นคนแรกที่ได้สติกลับมา ก็เห็นว่าบนหลังเจียงจิ่นเหยียนเหมืองมีคราบเลือดซึมออกมา ตกใจจนตะโกนออกมา “พี่ใหญ่ บนหลังท่านมีคราบเลือดได้อย่างไร? ท่านได้รับบาดเจ็บหรือนี่”ขณะนี้เจียงจิ่นเหยียนก็เพิ่งรู้สึกว่าส่วนหลังเจ็บขึ้นมาเล็กน้อย เขากล่าว “ไม่เป็นไร แผลเล็ก ๆ น้อย ๆ”“เลือดออกแล้ว ยังจะเป็นแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้อย่างไรกัน ต้องเป็นเมื่อครู่ตอนที่ท่านลงไปช่วยคุณหนูจางโดนน้ำเลยเลือดออกอีกแน่ๆ” เจียงหรูเมิ่งกล่าวเวลานี้ จางอวี่มั่วเพิ่งหยุดร้องไห้ มองไปที่เจียงหรูเมิ่งที่อยู่ตรงหน้า แล้วก็มองไปที่คนที่มุงอยู่รอบ ๆ อย่างหนาแน่น อีกทั้งท่านปู่ของนาง ท่านป้าเจียง อาสะใภ้รอง…“ข้ายังไม่ตาย…” นางพึมพำเจียงหรูเมิ่งแกะมือนางออก “ท่านยังไม่ตาย พี่ใหญ่ของข้ารีบมาช่วยท่านไว้”นางก็ให้สาวใช้ของตัว
Latest chapter
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 306
นึกถึงชาติก่อนที่นางถูกเซี่ยอวี้หย่า มีจุดจบที่ไร้ทั้งทรัพย์สินและอำนาจ สุดท้ายยังต้องแบกรับชื่อเสียงเสียหายว่าไม่อาจตั้งครรภ์ ในช่วงสุดท้ายของชีวิตนางก็มิได้ตายในตำแหน่งพระชายาอวี้อ๋องดังที่ปรารถนาคนอย่างหลัวจื่อฉยงไม่มีทางฆ่าตัวตาย ผู้มีตำแหน่งเป็นถึงพระชายาหากกระทำอัตวินิบาตกรรมขึ้นมาถือเป็นความผิดมหันต์ หลังตายไม่เพียงไม่อาจสงบสุข ยังจะทำให้วงศ์ตระกูลต้องพลอยเดือดร้อนไปอีก จุดนี้หลัวจื่อฉยงได้ไตร่ตรองเป็นอย่างดีนางน่าจะมาถึงจุดที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะถอยก็ถอยไม่ได้ จะก้าวต่อไปก็ไร้หนทางแล้วแต่นางมิใช่พระโพธิสัตว์ ไม่คิดจะไปยุ่งเรื่องชาวบ้านของจวนอวี้อ๋อง นอกจากนี้นางก็ไม่มีสิทธิ์จะเข้าไปยุ่งและเซี่ยซางก็ไม่อยากให้นางยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้นางคิดว่า ชาติก่อนแม้หลัวจื่อฉยงถูกหย่าอย่างน้อยก็ยังเหลือชีวิต ในชาตินี้หวังว่าชะตาชีวิตของนางอย่าได้แย่กว่าชาติที่แล้วเลยนางเพิ่งเข้าไปในตำหนักคุนหนิง ก็เห็นซูถิงหว่านเดินมาที่เบื้องหน้าของนางพร้อมกับดวงตาที่จ้องเขม็งมาที่นางอย่างดุเดือด ทว่าในไม่ช้า นางก็เก็บงำความโกรธในก้นบึ้งดวงตาแล้วเดินเข้ามาใกล้เจียงเฟิ่งหัวเมื
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 305
เจียงเฟิ่งหัวเหยียดหลังตรง เดินผ่านหน้าซูถิงหว่านไปอย่างสง่างาม ทำให้ซูถิงหว่านโมโหแทบตายแต่ก็ไม่กล้าแสดงออกนางคร้านจะสนใจสีหน้าซีดเผือดราวเถ้ากระดูกคนตายของนาง ไปส่งทุกคนถึงหน้าประตูตำหนักคุนหนิงด้วยตนเองในเวลานั้นเอง จู่ๆ เจียงเฟิ่งหัวก็รั้งพระชายาองค์ชายรองไว้ ดึงนางไปกระซิบถามที่ด้านข้างว่า “คอของพี่สะใภ้รองเป็นอะไรไป? ได้รับบาดเจ็บหรือ?”พระชายาขององค์ชายรองสวมเสื้อปกสูง ทั้งยังสวมเสื้อคลุมตัวใหญ่อีก นางพยายามลดการคงอยู่ของตนลงมากที่สุดแล้ว แต่ก็ยังคงถูกเจียงเฟิ่งหัวค้นพบเข้าได้นางจึงเผยบาดแผลที่แขนออกมาให้เจียงเฟิ่งหัวดู จากนั้นก็เลิกคอเสื้อให้นางดูอีก รอยแผลถูกเชือกรัดออกมา นางเกือบขาดอากาศหายใจตายไปแล้ว นางจากบริเวณพวกนี้ บนมือ ขา เอว และแผ่นหลังของนางล้วนเต็มไปด้วยบาดแผล ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของเซี่ยอวี้ทั้งสิ้น เขาคิดจะซ้อมนางให้ตายจริงๆหลังเจียงเฟิ่งหัวได้เห็นก็รู้สึกสะทกสะท้อนใจ กล่าวเสียงเบาว่า “แผลพวกนี้เป็นอวี้อ๋องตีอย่างนั้นหรือ?”พระชายาอวี้อ๋องหัวเราะเยาะตนเองทีหนึ่ง “นอกจากเขาแล้วยังจะมีผู้ใดกล้าลงมือกับข้าอีกเล่า”เจียงเฟิ่งหัวกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ท่านก็
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 304
โดยไม่รู้ว่า แผนการเล็กๆ ของนางกำลังจะพังทลายลงแล้วเมื่อเข้ามาในตำหนักคุนหนิง ซูถิงหว่านจึงได้พบว่าพระชายาทุกท่านล้วนอยู่ที่นี่ ด้านนอกหนาวจนคนฟันกระทบกัน แต่นางมีเสื้อคลุมตัวใหม่ที่แสนอบอุ่น ด้านคุณภาพมันถูกทำขึ้นจากขนมิงค์ ส่วนด้านรูปลักษณ์นี่เป็นแบบล่าสุดในตอนนี้ ในมือของนางยังถือเตาพกไว้ นอกจากปลายจมูกที่ถูกความเย็นทำให้แดงก่ำแล้ว นางก็ไม่รู้สึกหนาวเลยสักนิด ดูไปแล้วน่ารักเป็นอย่างมากสายตาของทุกคนล้วนจับจ้องไปที่ตัวนาง นางติดตามอยู่ที่ด้านหลังของเซี่ยซางอย่างสงบเสงี่ยมรู้ธรรมเนียม ทว่าภายในใจกลับกำลังกระหยิ่มยิ้มย่อง ความรู้สึกที่ถูกผู้อื่นจับจ้องช่างดีจริงๆ ทว่า ทุกคนกลับรู้สึกว่าชายารองซูแต่งกายอย่างโอ้อวดเกินไปหรือไม่ เพราะถึงอย่างไรฮองเฮาก็ถือเป็นแม่สามีของนาง นางเพิ่งมาถึงตอนนี้เดิมก็ไม่ผิดธรรมเนียมแล้ว เห็นแก่ที่นางเป็นเพียงชายารองมิใช่ชายาเอก จึงไม่มีผู้ใดตำหนินาง แต่การแต่งกายประดับประดาอย่างฉูดฉาดเย้ายวนยิ่งกว่าพระชายาเช่นนี้สถานการณ์แบบใดควรแต่งกายเช่นใด นางควรจะแยกแยะให้ออกสิ!เมื่อมาถึงเบื้องหน้าของฮองเฮา เซี่ยซางก็กล่าวว่า “เสด็จแม่ทรงประชวรแล้ว เจ้ามีฐานะเป็น
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 303
“แม้จะกล่าวเช่นนั้น แต่หรวนหร่วน ตอนนี้เจ้ากำลังตั้งครรภ์ สุขภาพของแม่ไม่สำคัญ การปกป้องหลานของข้าให้ดีจึงจะเป็นภารกิจที่สำคัญที่สุดของเจ้า แค่กๆ…”ฮองเฮาปิดปาก “อย่าเข้ามาใกล้แม่เช่นนี้ อยู่ห่างออกไปสักหน่อย แม่จะได้ไม่ทำให้เจ้าติดโรคจนทำร้ายเด็กไปด้วย ซางเอ๋อร์ลูกดูแลหรวนหร่วนให้ดีก็พอ แม่ไม่เป็นไร แค่กๆ…”เจียงเฟิ่งหัวชื่นชมทักษะการแสดงของเฉิงฮองเฮาเป็นอย่างมาก เพราะเมื่อนางได้ยินเสียงไอพวกนี้ นางยังรู้สึกสงสารและกังวลขึ้นมาในใจเลยต่อหน้าทุกคน เซี่ยซางไม่กล้าให้เจียงเฟิ่งหัวนั่งแล้ว ไม่เช่นนั้นหากถูกคนอื่นวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นมา ที่ได้รับผลกระทบก็คือชื่อเสียงของนาง อีกทั้งนางทำดีมากแล้ว ยิ่งไม่อาจให้คนครอบชื่อเสียงอกตัญญูให้นางอย่างไร้เหตุผลแม้เสด็จแม่มีเขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียว แต่ในจวนอ๋องของเขามีผู้หญิงอยู่สองคน บัดนี้ คนหนึ่งมาคอยปรนนิบัติดูแลอย่างตั้งใจอยู่ที่นี่ อีกคนกลับไม่ถามไถ่ มิน่าเสด็จแม่จึงไม่เคยชอบซูถิงหว่านเลยตอนนั้น หากเขาแต่งซูถิงหว่านมาเป็นพระชายาเหิงอ๋องจริง ไม่รู้ว่าเสด็จแม่จะทรงเสียใจและเป็นทุกข์เพียงใดเมื่อเปรียบเทียบกันเช่นนี้ ราชครูเจียงและเจียงฮูหยินน
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 302
แต่หากฮองเฮาทำให้เขาโมโห เขาก็สามารถทอดทิ้งนาง ทรมานนางได้เช่นกันเพราะเขาคือฮ่องเต้ที่สูงส่งเหนือผู้ใด เคยชินกับการมีสตรีคอยเอาอกเอาใจและเชื่อฟังมานานแล้ว ก็แค่นั้นเอง ดังนั้นฮ่องเต้และฮองเฮาจะมีความผูกพันฉันสามีภรรยาได้สักเท่าไรนางรับรู้ได้ถึงความเย็นชาไร้น้ำใจของฮ่องเต้มีเพียงใช้ชีวิตอย่างไร้ใจไร้ไมตรีเท่านั้นจึงจะไม่เจ็บปวดนางคาดการณ์ไว้นานแล้วว่าเส้นทางที่นางต้องเดินก็คือทางสายเก่าของฮองเฮา แต่เส้นทางของนางกับฮองเฮาก็แตกต่างกันไปอย่างสิ้นเชิง เพราะนางจะกุมหัวใจของเซี่ยซางไว้ให้มั่น แล้วเหยียบซูถิงหว่านกับสกุลซูทั้งตระกูลขึ้นสู่ตำแหน่งหากมีวันหนึ่ง พวกมันได้รู้ว่า ความร่ำรวยหรูหรายศถาบรรดาศักดิ์ที่พวกมันเคยได้เพลิดเพลินในชาติก่อน ถูกตัวนางในชาตินี้ทำลาย ไม่รู้ว่าพวกมันจะสำนึกเสียใจต่อทุกสิ่งที่เคยทำร้ายนางหรือไม่เส้นทางนี้ทั้งยาวนานและยากลำบากอย่างยิ่ง ทว่าขอเพียงนางค่อยๆ วางแผนไปทีละก้าว ก็ไม่มีอุปสรรคใดที่ไม่อาจเอาชนะ นางมีความตั้งใจอันแน่วแน่ที่จะได้เห็นฉากที่พวกมันก้มกราบศิโรราบอยู่บนพื้นทางด้านนี้ เหล่าองค์ชายกำลังพยายามอย่างเต็มที่ในการแสดงออกถึงความกตัญญูของตน แ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 301
เซี่ยซางได้ยินนางกล่าวเช่นนั้นจึงไม่บังคับนางอีก ต้าโจวให้ความสำคัญกับจริยธรรมที่สุด การที่นางกตัญญูต่อเสด็จแม่ทำให้เขารู้สึกภูมิใจยิ่งเพื่อให้เจียงเฟิ่งหัวสบายขึ้นหน่อย เซี่ยซางสั่งให้คนนำเก้าอี้เล็กๆ มาไว้ข้างเตียง ท้องของนางไม่ใหญ่มาก ประกอบกับนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำให้ไม่เหนื่อย อ้าวเสวี่ยและเหลียนเย่ล้วนรออยู่ข้างนอก เขาได้สั่งให้คนไปรับคนทั้งสองมาเช่นกัน บัดนี้นางอยู่ในสถานการณ์พิเศษ ข้างกายไม่อาจไร้คนดูแลกฎระเบียบภายในวังพวกนี้ เขาย่อมไปทูลขอให้เสด็จพ่อทรงอนุโลมเองเขาเห็นทั้งหมดว่า เจียงเฟิ่งหัวดูแลเสด็จแม่อย่างใส่ใจเพียงใด และก็รู้สึกภาคภูมิใจยิ่งที่ได้แต่งกับภรรยาทั้งงามสง่าและมีคุณธรรมเช่นนี้หมอหลวงหวังไปเขียนใบรายการยาและต้มยาด้วยตนเองอีกครั้งรอจนคนจากไป สี่หมัวมัวก็ก้าวออกมาเบื้องหน้าอย่างกะทันหัน จากนั้นก็คุกเข่าลงตรงหน้าเซี่ยซางเพื่อขอรับโทษ“ล้วนต้องโทษบ่าวที่ไม่ได้ดูแลฮองเฮาให้ดี บ่าวมีความผิดเพคะ บ่าวก็เคยเกลี้ยกล่อมให้ฮองเฮาทรงคลายพระทัยแล้ว แต่พระนางตรัสว่ามักทรงรู้สึกผิด…”แววตาของนางดูร้อนใจคล้ายมีคำพูดที่อยากจะกล่าว แต่ก็ราวกับไม่กล้าเล่าสิ่งใดทั้งสิ้น เซี
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 300
เฉิงฮองเฮาลืมตาขึ้นเล็กน้อย ราวกับสติไม่แจ่มใสนัก น้ำเสียงของนางแหบพร่าและอ่อนแรง “ซางเอ๋อร์มาแล้วหรือ แค่กๆ…แม่ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวลหรอก” กล่าวจบนางก็หลับตาลงอีกครั้ง ราวกับเหน็ดเหนื่อยและอ่อนล้าเหลือเกิน และคล้ายกลับหมดสติไปอีกครั้งแล้วดวงตาของเซี่ยซางแดงระเรื่อ เขาคุกเข่าลงข้างเตียง “เป็นลูกอกตัญญู เสด็จแม่ทรงป่วยหนักถึงเพียงนี้ ลูกกลับไม่รู้เลย เสด็จแม่ทรงไม่สบายที่ใดพ่ะย่ะค่ะ ให้หมอหลวงตรวจดูสักหน่อยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”ฮองเฮาส่ายหน้า หางตามีหยดน้ำตาซึมออกมา ในขณะที่สะลึมสะลือนางก็ร้องไม่หยุดว่า “เจ็บ”นางยิ่งเป็นเช่นนี้เซี่ยซางก็ยิ่งปวดใจ ถามว่านางเจ็บที่ใดนางก็บอกได้ไม่ชัดเจนเซี่ยซางสัมผัสหน้าผากของนาง ดวงตาเต็มไปด้วยความร้อนใจ “เหตุใดจึงได้ร้อนเช่นนี้”เขารีบให้คนตักน้ำมา บิดผ้าเช็ดหน้าวางลงบนหน้าผากของนาง แล้วตวาดใส่นางกำนัลด้วยความโมโหทีหนึ่งว่า “พวกเจ้าดูแลเสด็จแม่อย่างไรกัน”นางกำนัลตกใจจนคุกเข่าลงกับพื้น “หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ”เจียงเฟิ่งหัวกล่าวว่า “ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือจะทำให้เสด็จแม่ทรงดีขึ้นได้อย่างไร หม่อมฉันได้ยินเสด็จแม่ร้องว่าเจ็บ เหตุใดจึงทรงเจ็บ แล้วเจ็
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 299
“เช้าวันนี้ตอนที่หม่อมฉันจะเข้าวัง ได้ยินพ่อบ้านเฉิงพูดว่าจะจัดเตรียมชุดกันหนาวให้ชายารองซู ดูเหมือนชายารองซูจะเดินทางไกลนะเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวกล่าวขึ้นมาอีก“นางจะไปที่ใดกัน ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วนางยังคิดจะไปที่ใดอีก” เฉิงฮองเฮากล่าวเสียงหนัก“แม่ทัพน้อยสกุลซูกลับเมืองหลวงแล้ว ชายารองซูน่าจะไปที่จวนสกุลซูเพราะฮูหยินผู้เฒ่าซูยังพักอยู่ที่นั่นเพคะ”“นางเฒ่านั่นจะกลับชายแดนแล้ว ได้กราบทูลต่อฝ่าบาททราบแล้ว”เจียงเฟิ่งหัวกล่าวว่า “ชายารองซูคงมิได้คิดจะกลับไปกับฮูหยินผู้เฒ่าซูกระมังเพคะ!”“นางจะไปก็ไปเถอะ ทางที่ดีที่สุดอย่าได้กลับมาอีกตลอดกาลเลย…”นางเพิ่งกล่าวคำพูดนี้จบ เจียงเฟิ่งหัวก็เอ่ยเตือนว่า “ท่านอ๋องก็จะไปชายแดนแล้วเช่นกันเพคะ ชาวหูมีเจตนาจะก่อสงคราม ท่านอ๋องได้ถวายฎีกาขอออกศึกแล้วเพคะ รอได้รับราชโองการก็จะออกเดินทาง” พวกนี้ล้วนเป็นสิ่งที่เซี่ยซางบอกนาง นางมิได้โป้ปด ส่วนที่เหลือก็รอให้ฮองเฮาไปคาดเดาเอาเอง“ซูถิงหว่านคิดจะตามกองทัพไปทำศึกด้วย ราชสำนักต้าโจวไม่มีธรรมเนียมให้แม่ทัพพาสตรีในครอบครัวไปออกรบด้วยมาก่อน หากซางเอ๋อร์รับราชโองการแล้วนางคอยติดตามอยู่ด้านข้างจริงๆ นางคิ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 298
เจียงเฟิ่งหัวรู้ถึงสถานการณ์ของสกุลเฉิง ชาติที่แล้วก็เป็นเช่นนี้ ชีวิตของเฉิงฮองเฮาไม่ดี วันเวลาของสกุลเฉิงก็ไม่ดีไปด้วยแม้นางจะเป็นภรรยาเอกของเซี่ยซาง แต่ก็ทำให้สกุลเจียงทั้งตระกูลพลอยเดือดร้อนมีชีวิตอย่างยากลำบากเช่นกัน ดังนั้นนางจึงเข้าใจเฉิงฮองเฮาเป็นอย่างดีแต่เมื่อได้ฟังเฉิงฮองเฮากล่าวกับนางด้วยตนเองเช่นนี้ ความรู้สึกก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว อย่างน้อยที่สุด เฉิงฮองเฮาก็เห็นนางสะใภ้ผู้นี้เป็นคนกันเองแล้วหากเฉิงฮองเฮาเต็มใจช่วยนางจัดการกับซูถิงหว่าน นางก็ไม่รังเกียจจะช่วยพูดให้สกุลเฉิงต่อหน้าเซี่ยซางสักประโยคสองประโยคขอเพียงแม่ทัพเฉิงสามารถคว้าโอกาสไว้ได้ การที่พวกเขาคิดจะไต่เต้ายิ่งขึ้นไป ก็มิได้เป็นอุปสรรคต่อความก้าวหน้าของสกุลเจียงแต่อย่างใดศัตรูที่พวกเขามีร่วมกันล้วนเป็นสกุลซู เรื่องดีๆ เช่นนี้เหตุใดนางจะไม่ทำเล่าเจียงเฟิ่งหัวยิ้มบางๆ ว่า “ความหมายของเสด็จแม่คือ หากท่านอ๋องจะออกศึก ทรงหวังให้พระองค์นำชนรุ่นหลังของจวนแม่ทัพเฉิงไปด้วยใช่ไหมเพคะ” ได้แต่ช่วยดันคนรุ่นหลังก่อน เพราะในชาติก่อน แม่ทัพเฉิงก็คว้าโอกาสนี้ไว้ไม่ได้ หากเขาไปขอราชโองการอย่างบุ่มบ่าม เกรงว่าจะทำให้ฮ่องเ
