All Chapters of ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Chapter 131 - Chapter 140

เจียงเฟิ่งหัวเป็นฝ่ายเดินออกไปเอง ซูถิงหว่านจึงรู้สึกว่าเป็นอิสระมากขึ้น จากนั้นก็พยายามเอาอกเอาใจเซี่ยซาง “ท่านอ๋อง ท่านลองชิมปลานี้สิเพคะ” เซี่ยซางชี้นิ้วไปที่ลำคอของตนเอง สื่อว่าเจ็บ กินไม่ได้ ทว่านางกลับคีบชิ้นปลาชิ้นหนึ่งป้อนไปริมฝีปากของเขา พลางยิ้มน้อย ๆ “หวานหว่านป้อนให้เพคะ!” เซี่ยซางอึ้งงัน เขามิได้บอกว่าอยากกินปลา เห็นท่าทางเอาอกเอาใจของนางแล้ว เขาอยากบอกว่าหวานหว่านเจ้าอย่าทำเช่นนี้เลย ซูถิงหว่านวางตะเกียบลง พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงท่วมท้น “อาซาง ข้าอยากกลับไปเหมือนเมื่อก่อน กลับไปสู่วันที่เราสองคนอยู่ด้วยกันอย่างไร้ความกังวลใจ ทว่าบัดนี้ข้าค้นพบแล้วว่าข้าได้เปลี่ยนไปแล้ว ข้ากลับกลายเป็นคนที่มีแต่ความกลัดกลุ้ม เห็นท่านกับพระชายารักใคร่กลมเกลียวกันขึ้นทุกวันแล้ว หัวใจข้าเป็นทุกข์ยิ่งนัก ข้าคิดกับตนเองเสมอว่าท่านคงจะยังรักข้ากระมัง ใช่แล้ว อาซางต้องรักหวานหว่านสิ” นางสารภาพความรู้สึกออกไป หยาดน้ำตารื้นขอบตา “ข้ารักท่าน ภพชาตินี้ข้ามิอาจแยกจากท่าน ถึงอย่างไรข้าก็เกิดมาเพื่อเป็นคนของท่าน แม้สิ้นลมหายใจข้าก็ยังเป็นของท่าน อาซาง ท่านเคยบอกว่าท่านชมชอบข้าเสมอ” เซี่ยซางรู้ส

พ่อบ้านเฉิงเอ่ย “ถึงอย่างไรพระชายาก็เป็นนายหญิงของจวนอ๋อง สมควรได้ฝึกเรียนรู้การดูแลจัดการจวนอ๋องแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เซี่ยซางถามขึ้นกะทันหัน “นับแต่พระชายาแต่งเข้าจวนอ๋องมา นางเคยซื้ออะไรบ้างหรือไม่ อาภรณ์ แพรพรรณ เครื่องประดับอะไรจำพวกนี้” “เคยซื้อพ่ะย่ะค่ะ ทว่าทั้งหมดล้วนเป็นเงินของพระชายาเองทั้งสิ้น นางไม่เคยแตะต้องเงินจากบัญชีกลางแม้แต่อีแปะเดียวพ่ะย่ะค่ะ” พ่อบ้านเฉิงตอบอย่างสัตย์จริง เซี่ยซางใช้มือบีบหว่างคิ้ว สภาพจิตใจอ่อนล้าเต็มที เมื่อคืนนอนหลับไม่สนิท เพราะรู้สึกราวว่าที่แผ่นหลังเหมือนมีเข็มทิ่มแทง จะทำอย่างไรก็นอนไม่หลับ เขาอดทนนอนกึ่งหลับกึ่งตื่นจนกระทั่งถึงรุ่งสาง ครั้นออกจากเรือนถานเซียงแล้วค่อยรู้สึกว่าร่างกายผ่อนคลายสักหน่อย จากนั้นก็ฟังพ่อบ้านเฉิงกล่าวต่ออย่างใจเย็น “ส่วนสำรับอาหารที่ห้องเครื่องนำไปส่งให้ คนที่หอหล่านเยว่ก็ไม่เคยบ่นจุกจิกพ่ะย่ะค่ะ แม้แต่สวีหมัวมัวให้คนของห้องเครื่องไปซื้อหาวัตถุดิบมาทำขนมที่พระชายาโปรดปราน นางก็ยังใช้เงินส่วนตัวจ่ายไป” “ทางสกุลเจียงเองก็มักจะส่งอาภรณ์ แพรพรรณ และเครื่องประดับศีรษะมาให้ตลอด โดยเฉพาะพี่หญิงรองของพระชายา หากมีของดีเมื

เซี่ยซางเดินตามหลังเจียงเฟิ่งหัวมาตลอดทาง เห็นนางเดินแวะร้านค้าหลายแห่ง และนางก็ซื้อของบางอย่างไปแล้วด้วย สุดท้ายนางก็เข้าไปในจวนจางกั๋วกง เห็นจางอวี่มั่วเปิดประตูจวนต้อนรับนางด้วยตนเองแล้ว เขาจึงเลิกเดินตาม ทว่าหมุนตัวไปที่ทำการเขตเมืองหลวงแทน ครั้นกลับมาถึงที่ทำการ เขาก็ตรงไปตรวจสอบม้วนสำนวนคดีลูกสะใภ้สังหารแม่สามีทันที จากนั้นก็สั่งให้คนไปนำตัวจำเลยมาขึ้นศาล พร้อมทั้งเรียกครอบครัวของฝ่ายลูกสะใภ้มาที่ศาล และไปเรียกสามีของนางมาด้วย การรื้อคดีขึ้นมาพิจารณาใหม่ นับว่าสร้างความฮือฮาไม่น้อย ใต้เท้าผู้ดูแลที่ลางานไปสามวัน ทว่าวันที่สองก็กลับมาทำงานต่อแล้ว เพียงพริบตาเดียวทั้งที่ทำการเขตเมืองหลวงก็วุ่นวายอลหม่าน แม้กระทั่งหน้าที่ทำการยังคลาคล่ำไปด้วยชาวบ้านจำนวนมากที่มามุงดู เห็นเซี่ยซางในชุดขุนนางขับให้เขายิ่งดูเคร่งขรึมและสง่างามน่าเกรงขามมากขึ้นไปอีก เขานั่งอยู่หลังโต๊ะพิจารณาคดี ขนาบข้างด้วยนักการในศาลาว่าการแปดนายที่ถือแส้และกระบองไว้ในมือ ท่าทางดูน่าเกรงขามยิ่งนัก นอกจากนี้ยังมีที่ปรึกษากฎหมายและอาลักษณ์คอยช่วยเหลืออยู่ด้านข้าง บรรยากาศภายในโถงพิจารณาคดีเต็มไปด้วยความเข้มงวดและค

ฝูงชนเพิ่งได้สติ ราวกับมีน้ำทิพย์รดบนศีรษะให้แจ่มแจ้งขึ้นมา เพราะเกาเสี่ยวหู่ทำร้ายหูเจียวเหนียง มิหนำซ้ำแม่สามีของนางยังทุบตีนางด่าทอสาปแช่งนาง นางจึงต้องหนี ต้องต่อต้าน ดังนั้นนางถึงได้พลั้งมือฆ่าแม่สามีของนางไป ท่ามกลางฝูงชน มีใครบางคนตะโกนขึ้นมา “หากเป็นข้า คงฟันเจ้าบุรุษเฮงซวยคนนี้ไปนานแล้ว เรื่องอะไรจะปล่อยให้เขาข่มเหงรังแกอยู่ได้ตั้งสิบกว่าปี” “นางก็เป็นสตรีที่น่าสงสารคนหนึ่ง” “นางถูกสามีของตนเองขังไว้ในห้องเก็บฟืนแท้ ๆ แม่สามีของนางยังจะเข้าไปในห้องเก็บฟืนแล้วด่าทอทุบตีนางซ้ำอีก หญิงแก่ชั่วร้ายสมควรตายแล้ว ใครจะยอมทนให้สามีทุบตีด่าทอเป็นสิบ ๆ ปีบ้าง คนพรรค์นี้ควรจะหย่าขาดไปตั้งนานแล้ว” คนที่รู้เหตุการณ์บางคนก็ทอดถอนใจออกมา “เจียวเหนียงจะกล้าเอ่ยปากขอหย่าร้างเสียที่ไหน แค่คิดจะหย่าก็ถูกซ้อมปางตายแล้ว ช่างน่าสงสารเหลือเกิน” “นางยังให้กำเนิดบุตรตั้งสามคนเพื่อสกุลเกา นางคงอาลัยอาวรณ์ทิ้งพวกลูก ๆ ไม่ลง แล้วอีกอย่างสตรีที่หย่าร้างแล้วมีคนใดบ้างที่ได้ดี นางเองก็จนตรอกแล้วจริงๆ” “เงียบ” เสี้ยวพริบตา ภายในโถงพิจารณาคดีก็กลับมาสงบเงียบอีกครั้ง ทุกคนเองก็ไม่กล้าส่งเสียงวิพาก

ไม่นานนัก รถม้าก็มาถึงโรงเตี๊ยมเหอเฟิงแล้ว เซี่ยซางกระโดดลงจากรถม้าก่อน จากนั้นค่อยยื่นมือไปประคองนาง เจียงเฟิ่งหัวสวมผ้าคลุมใบหน้าเรียบร้อยดีแล้วถึงจะทะลุม่านประตูรถม้าออกมา นางวางปลายนิ้วมือลงบนฝ่ามือของเขา เขากระชับมือเล็กน้อยอย่างเป็นธรรมชาติ กระทั่งเจียงเฟิ่งหัวลงจากรถม้าแล้ว ทว่าเซี่ยซางก็มิได้ปล่อยมือนางออก มุมปากเขากระตุกเล็กน้อย ก่อนจะประสานนิ้วเข้ากับนาง ประกายในแววตาของเจียงเฟิ่งหัวสะท้อนลำแสงระยิบระยับ สว่างเจิดจ้าเป็นที่สุด ทันใดนั้น เซี่ยซางพลันเอื้อมมือไปปลดผ้าคลุมหน้าของนางออก เผยให้เห็นดวงหน้าอันงดงามไร้ที่ติ นางเอ่ยว่า “ท่านอ๋อง แบบนี้…” “เจ้าเป็นพระชายาของข้า ไม่มีสิ่งใดจำเป็นต้องซ่อนเร้น” คิ้วเรียวกระบี่จรดไรผม แววตาแฝงด้วยความรู้สึกมากมาย เครื่องหน้าคมคายกลับโน้มเข้ามาใกล้พร้อมเอ่ยขึ้นว่า “อยู่ด้านนอกเจ้าจะเรียกข้าว่าท่านพี่เหมือนกับคู่สามีภรรยาสามัญชนทั่วไปก็ย่อมได้ เจ้าเป็นภรรยาของข้า และข้าก็เป็นสามีของเจ้า” หัวใจของเจียงเฟิ่งหัวพลันสั่นไหวน้อย ๆ เสี้ยวพริบตาใบหน้าก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ งดงามเพริศพริ้งหาใดเปรียบ จนถึงตอนนี้นางก็ยังเอ่ยคำนั้นออกมาไม่ได้ ไม่ว่