로그인공유
บทที่ 135
관련 챕터
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 136
“พอเจ้าไม่พอใจก็ทุบตีเจียวเหนียง อยู่ในเรือนสกุลเกาของเจ้า นางเคยได้ใช้ชีวิตสุขสบายสักวันหรือ?” เกาเสี่ยวหู่ชี้ไปที่มารดาหูก็ด่ากราดออกมา “ยายแก่ใกล้ตาย ก็บุตรสาวของเจ้ามันชั่วช้าต่ำตม สามวันไม่โดนตีผิวหนังนางก็คันยิบ ๆ แล้ว นางไม่เคารพแม่สามี สตรีแบบนี้ไม่เอามาตีจะให้เอาไปทำอะไร นางสังหารมารดาข้าก็สมควรตายไปได้ตั้งนานแล้ว บัดนี้ข้าจะให้บุตรสาวของเจ้าชดใช้มารดาข้าด้วยชีวิต” เซี่ยซางกระแทกไม้ปลุกสติไปหนึ่งครั้ง ทำให้ทั้งศาลเงียบสงบลงมาอย่างรวดเร็ว เขาไม่ถามถึงเรื่องที่ฝ่ายหญิงสังหารคน ทว่าเขากลับถามขึ้นว่า “เกาเสี่ยวหู่ เจ้ากล่าวเช่นนี้ก็หมายความว่าเจ้าได้ยอมรับว่าเจ้าทำร้ายร่างกายหูเจียวเหนียงผู้เป็นภรรยาโดยชอบธรรมของเจ้าใช่หรือไม่” เกาเสี่ยวหู่ยังไม่สร่างเมา “ตีแล้วจะเป็นอย่างไรหรือ สตรีไม่ถูกตี นางก็ไม่รู้จักเรียบร้อยสำรวม” เซี่ยซางถามต่ออีก “ในคืนที่มารดาของเจ้าเสียชีวิต เจ้าได้ทำร้ายร่างกายนางหรือไม่?” “ก็ตีสิ พวกหญิงล้างผลาญ นางทำถ้วยชามแตก จนน้ำแกงเกือบจะลวกโดนข้า นางคิดจะสังหารสามีตนเอง ข้าน้อยก็แค่สั่งสอนนางเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น นางทั้งร้องไห้ทั้งโวยวาย มิหนำซ้ำยังบั
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 137
ฝูงชนเพิ่งได้สติ ราวกับมีน้ำทิพย์รดบนศีรษะให้แจ่มแจ้งขึ้นมา เพราะเกาเสี่ยวหู่ทำร้ายหูเจียวเหนียง มิหนำซ้ำแม่สามีของนางยังทุบตีนางด่าทอสาปแช่งนาง นางจึงต้องหนี ต้องต่อต้าน ดังนั้นนางถึงได้พลั้งมือฆ่าแม่สามีของนางไป ท่ามกลางฝูงชน มีใครบางคนตะโกนขึ้นมา “หากเป็นข้า คงฟันเจ้าบุรุษเฮงซวยคนนี้ไปนานแล้ว เรื่องอะไรจะปล่อยให้เขาข่มเหงรังแกอยู่ได้ตั้งสิบกว่าปี” “นางก็เป็นสตรีที่น่าสงสารคนหนึ่ง” “นางถูกสามีของตนเองขังไว้ในห้องเก็บฟืนแท้ ๆ แม่สามีของนางยังจะเข้าไปในห้องเก็บฟืนแล้วด่าทอทุบตีนางซ้ำอีก หญิงแก่ชั่วร้ายสมควรตายแล้ว ใครจะยอมทนให้สามีทุบตีด่าทอเป็นสิบ ๆ ปีบ้าง คนพรรค์นี้ควรจะหย่าขาดไปตั้งนานแล้ว” คนที่รู้เหตุการณ์บางคนก็ทอดถอนใจออกมา “เจียวเหนียงจะกล้าเอ่ยปากขอหย่าร้างเสียที่ไหน แค่คิดจะหย่าก็ถูกซ้อมปางตายแล้ว ช่างน่าสงสารเหลือเกิน” “นางยังให้กำเนิดบุตรตั้งสามคนเพื่อสกุลเกา นางคงอาลัยอาวรณ์ทิ้งพวกลูก ๆ ไม่ลง แล้วอีกอย่างสตรีที่หย่าร้างแล้วมีคนใดบ้างที่ได้ดี นางเองก็จนตรอกแล้วจริงๆ” “เงียบ” เสี้ยวพริบตา ภายในโถงพิจารณาคดีก็กลับมาสงบเงียบอีกครั้ง ทุกคนเองก็ไม่กล้าส่งเสียงวิพาก
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 138
เซี่ยซางเห็นเจียงเฟิ่งหัวตั้งแต่แรกแล้ว ทว่าเขาก็สอบสวนคดีความโดยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ กระทั่งเสร็จสิ้นแล้วจึงค่อยสั่งให้หลินเฟิงไปตามนาง เจียงเฟิ่งหัวไม่รู้จะตอบอะไร หากบอกว่านางตั้งใจมาดูเซี่ยซางพิจารณาคดี นางไม่ยอมรับอย่างเด็ดขาด ทว่าหากบอกว่าไม่ใช่ก็ดูจะเสแสร้งเกินไป จางอวี่มั่วจึงช่วยหาข้ออ้างให้ “พวกข้าเบื่อที่จะอยู่ในจวน จึงออกมาเดินเล่นชมเมือง ได้ยินว่าที่ทำการเขตเมืองหลวงกำลังสอบสวนคดีความ พวกข้าจึงแวะเข้ามาชมความครึกครื้นสักหน่อย” ที่จางอวี่มั่วชวนเจียงเฟิ่งหัวออกจากจวนในครั้งนี้ยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง นั่นก็คืออยากรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นในพระราชวังเมื่อวันก่อน นางชมชอบเจียงจิ่นเหยียนมานานหลายปี วันนั้นเจียงจิ่นเหยียนกลับฝากถ้อยคำมาบอกนางอย่างกะทันหัน จนนางแทบสติหลุดลอย หลังจากตั้งสติหลับมาได้ กอปรกับได้เห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวังหลวงแล้ว นางถึงได้รู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องไม่ง่ายแน่ เพราะเจียงเฟิ่งหัวไม่ปิดบังนาง เหตุนี้นางถึงได้รู้ว่าซูถิงหว่านเป็นคนในดวงใจของเหิงอ๋อง และรู้ด้วยว่าซูกุ้ยเฟยและซูถิงหว่านคิดจะทำร้ายเจียงเฟิ่งหัว แน่นอนว่านางย่อมมีอคติในใจก่อนแล้ว ไม่ว่าความร
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 139
ไม่นานนัก รถม้าก็มาถึงโรงเตี๊ยมเหอเฟิงแล้ว เซี่ยซางกระโดดลงจากรถม้าก่อน จากนั้นค่อยยื่นมือไปประคองนาง เจียงเฟิ่งหัวสวมผ้าคลุมใบหน้าเรียบร้อยดีแล้วถึงจะทะลุม่านประตูรถม้าออกมา นางวางปลายนิ้วมือลงบนฝ่ามือของเขา เขากระชับมือเล็กน้อยอย่างเป็นธรรมชาติ กระทั่งเจียงเฟิ่งหัวลงจากรถม้าแล้ว ทว่าเซี่ยซางก็มิได้ปล่อยมือนางออก มุมปากเขากระตุกเล็กน้อย ก่อนจะประสานนิ้วเข้ากับนาง ประกายในแววตาของเจียงเฟิ่งหัวสะท้อนลำแสงระยิบระยับ สว่างเจิดจ้าเป็นที่สุด ทันใดนั้น เซี่ยซางพลันเอื้อมมือไปปลดผ้าคลุมหน้าของนางออก เผยให้เห็นดวงหน้าอันงดงามไร้ที่ติ นางเอ่ยว่า “ท่านอ๋อง แบบนี้…” “เจ้าเป็นพระชายาของข้า ไม่มีสิ่งใดจำเป็นต้องซ่อนเร้น” คิ้วเรียวกระบี่จรดไรผม แววตาแฝงด้วยความรู้สึกมากมาย เครื่องหน้าคมคายกลับโน้มเข้ามาใกล้พร้อมเอ่ยขึ้นว่า “อยู่ด้านนอกเจ้าจะเรียกข้าว่าท่านพี่เหมือนกับคู่สามีภรรยาสามัญชนทั่วไปก็ย่อมได้ เจ้าเป็นภรรยาของข้า และข้าก็เป็นสามีของเจ้า” หัวใจของเจียงเฟิ่งหัวพลันสั่นไหวน้อย ๆ เสี้ยวพริบตาใบหน้าก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ งดงามเพริศพริ้งหาใดเปรียบ จนถึงตอนนี้นางก็ยังเอ่ยคำนั้นออกมาไม่ได้ ไม่ว่
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 140
เจียงเฟิ่งหัวเอ่ย “แต่ละจานตักมาอย่างละหน่อยก็พอ ราคาก็แล้วแต่พวกเจ้า จะคิดราคาเท่าใดก็คิดไปเถิด” เซี่ยซางเป็นคุณชายเสเพลโดยแท้ ทว่านี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาออกตัวเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารนาง แน่นอนว่านางย่อมไม่คิดเกรงใจอยู่แล้ว ก็เขาทุ่มเงินให้ซูถิงหว่านไปไม่น้อย มิหนำซ้ำยังเอาชื่อนางไปสวมรอยอีก อยากทำให้ใครพินาศ จงทำให้มันผู้นั้นวิกลจริตเป็นบ้าไปเสียก่อน ซูถิงหว่านเห็นนางส่งสิ่งของชั้นดีเข้าไปในจวนไม่น้อย ย่อมรู้สึกไม่พอใจเป็นธรรมดา เหตุนี้นางถึงได้ทำตามทุกอย่าง โดยหารู้ไม่ว่าเงินที่นางใช้จ่ายไปล้วนแต่เป็นเงินของตนเองทั้งสิ้น ทว่าซูถิงหว่านกลับก่อหนี้สินไปทั่ว วันนี้เซี่ยซางคงจะได้รู้ซึ้งถึงพฤติกรรมของซูถิงหว่านแล้วกระมัง! ไช่คุนเถ้าแก่โรงเตี๊ยมเหอเฟิงได้ยินว่าเหิงอ๋องและพระชายาเหิงอ๋องกำลังรับประทานอาหารอยู่ด้านบน ก็รีบวิ่งกุลีกุจอขึ้นไป จวนเหิงอ๋องเป็นลูกค้าสำคัญของโรงเตี๊ยมเหอเฟิง เช้าตรู่วันนี้ก็มีพ่อบ้านจากจวนเหิงอ๋องเข้ามาสะสางบัญชีที่จวนเหิงอ๋องติดค้างไว้เสร็จสรรพ ก้อนเงินตำลึงสีขาวสะท้อนแสงระยิบระยับวางบนบัญชี มองแล้วแสบตาไปหมด เขาดีใจอย่างถึงที่สุด หากว่ามีเงินเข้ามาแบบ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 141
เถ้าแก่ไช่เดินลงมาจากชั้นบน ได้ยินว่าแขกในห้องโถงยังคงวิพากษ์วิจารณ์เรื่องสถานะของสตรีที่อยู่ข้างเหิงอ๋อง ในบรรดาแขกเหล่านั้นยังมีลูกค้าประจำจำนวนมากอีกด้วย เนื่องจากเกรงว่าทุกคนจะทำให้เหิงอ๋องไม่พอใจและกระทบต่อธุรกิจของโรงเตี๊ยม เขาจึงกล่าวว่า “คนที่อยู่กับเหิงอ๋องก็ต้องเป็นพระชายาเหิงอ๋องอยู่แล้ว ต่อไปอย่าวิพากษ์วิจารณ์ให้มากนัก ระวังจะถูกตัดลิ้นได้”ทุกคนจึงค่อยหยุด ไม่คาดเดาและวิพากษ์วิจารณ์ต่อไป ต่างคนต่างกินข้าว ดื่มเหล้า ไม่นึกว่าเหิงอ๋องจะรักและเอาใจใส่พระชายาเหิงอ๋องขนาดนี้ในเมื่อเป็นหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์ พวกเขาก็ไม่กล้าวิพากษ์วิจารณ์อีก รู้สึกเพียงว่าขณะนี้เหิงอ๋องทำคดีใหญ่หลายคดี ในใจพวกเขาก็ยิ่งเคารพยำเกรงเขาในห้องส่วนตัว อาหารเลิศรสอันประณีตถูกลำเลียงขึ้นโต๊ะทีละจาน มีสีสัน กลิ่นและรสชาติครบถ้วน เซี่ยซางกล่าว “ข้ารู้ว่าเจ้าชอบกินอาหารรสอ่อน วันนี้ก็กินสักนิดแก้ขัดไปก่อนนะ”เจียงเฟิ่งหัวก็ไม่ใช่คนที่มองไม่เห็นความดีของผู้อื่น เซี่ยซางได้ตำหนิเถ้าแก่ไช่ต่อหน้านาง ระบายความโกรธแทนนางที่ถูกซูถิงหว่านแอบอ้างชื่อมากินโดยไม่จ่ายเงินแล้วเขาใช้วิธีแบบนี้จัดการปัญหานี้ได้ แ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 142
นางพยายามแสดงละครกับเขาให้สมจริงที่สุด เขาเองก็ให้สิ่งที่นางต้องการได้พอดี พวกเขาก็ถือว่าไม่ติดค้างต่อกัน!เซี่ยซางไม่รู้ว่าเจียงเฟิ่งหัวคิดอะไรอยู่ในใจ เขาคีบอาหารให้นางอย่างอ่อนโยน เจียงเฟิ่งหัวอิ่มแล้วก็ไม่กินอีก แต่ก็แค่ตามใจเซี่ยซางเท่านั้น ผู้ชายมักจะกินเยอะกว่าผู้หญิงเสมอเมื่อออกจากโรงเตี๊ยมแล้ว เจียงเฟิ่งหัวยังคงมีกิริยาอ่อนโยน รู้มารยาท นางนึกว่าเซี่ยซางจะพานางกลับจวน ไม่นึกว่าเขาจะพานางไปเดินที่ถนนหนุ่มสาวรูปงามดึงดูดความสนใจจากผู้คนที่มาเที่ยวเล่นไม่น้อย เขาก็เหมือนไม่ได้สนใจ ราวกับว่ากำลังป่าวประกาศว่านางก็คือพระชายาเหิงอ๋อง จูงมือนางเดินช้า ๆ อย่างสบายอารมณ์ไปตลอดทางถนนสายนี้เจริญมาก เป็นหนึ่งในถนนที่คึกคักที่สุดในเมืองเซิ่งจิงเมื่อตกกลางคืนก็ยิ่งคึกคัก แทบจะสว่างไสวด้วยแสงไฟทั้งคืน สวยงามเป็นอย่างมาก มีแสงสีเสียงจากแหล่งเริงรมย์ เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาของผู้คน ขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยบรรยากาศความฟุ้งเฟ้อและเสื่อมโทรมทางศีลธรรมมาถึงหน้าประตูร้านชุ่ยอวี้เซวียน เซี่ยซางก็พานางเข้าไปเลือกเครื่องประดับเดินดูแล้วรอบหนึ่ง เจียงเฟิ่งหัวไม่ถูกใจอะไรเลยสักอย่าง เพราะว
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 143
ขนตายาว ๆ ของนางเหมือนปีกจักจั่นที่ยอบตัวลงบนดวงตาทรงเมล็ดซิ่ง นัยน์ตาทั้งสองข้างของนางแจ่มใสเหมือนผืนน้ำในฤดูใบไม้ร่วง แฝงไปด้วยความอ่อนโยนและบริสุทธิ์เซี่ยซางอดใจไม่ไหวประคองใบหน้าของนางขึ้นมาด้วยมือสองข้าง คิดจะจูบ แต่ก็นึกถึงคำพูดของหมอหลวงเหมย เขาจึงข่มใจไว้ คว้ามือนางแล้วก็วิ่งไปทางริมทะเลสาบเจียงเฟิ่งหัวจู่ ๆ ก็ถูกเขาลากไป เหนื่อยจบหอบแฮ่ก มาถึงริมทะเลสาบ ที่นี่ห่างไกลจากความวุ่นวาย กลับกลายเป็นที่ที่เงียบสงบและงดงามมากนางพูดไปยิ้มไป “หม่อมฉันชอบที่นี่เพคะ”เซี่ยซางเข้ามาโอบเอว ค่อย ๆ สวมสร้อยเส้นหนึ่งให้ที่คอนางเจียงเฟิ่งหัวตกใจ ใจเต้นระรัว ใช้มือคลำ ๆ ดู เป็นหยกชิ้นหนึ่ง นางถาม “นี่คืออะไรหรือเพคะ?”เขาโน้มไปใกล้ ๆ ที่ข้างหูนาง กล่าวด้วยเสียงอ่อนโยน “ของขวัญให้เจ้า”“แต่ว่าวันนี้ท่านอ๋องมอบของขวัญให้หม่อมฉันเยอะแล้วนะเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวไม่รู้ว่าเขาซื้อสร้อยนี้มาตอนไหน“นี่มันไม่เหมือนกัน” เขากล่าวอีกว่า “ของสิ่งนี้มีชิ้นเดียวบนโลก”เจียงเฟิ่งหัวมองดูแวบหนึ่ง ก็แน่ใจว่าไม่รู้ว่าสิ่งนี้คืออะไร รูปทรงเป็นกระต่ายตัวเล็ก ๆ อันประณีตละเอียดอ่อนที่หมอบคลานอยู่ เนื้อหยกคุ
최신 챕터
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 372
เจียงเฟิ่งหัวออกจากตำหนักคุนหนิงก็ตรงไปยังตำหนักเฉินซีทันที ในตอนนั้น เห็นนางกำนัลคนหนึ่งท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ก็โพล่งเสียงตำหนิออกไป “ใคร” อ้าวเสวี่ยตั้งรับทันที ไม่รอให้นางเดินเข้าไปใกล้ อวิ๋นฟางก็เดินงก ๆ เงิ่น ๆ มาหยุดเบื้องหน้าเจียงเฟิ่งหัว “บ่าวคารวะเพคะพระชายา” เจียงเฟิ่งหัวเห็นนางชัดถนัดตาแล้วก็แอบคิดเงียบ ๆ ในใจ นางมีฝีมือไม่เบาเลยทีเดียว แอบลอบกลับวังมาได้ ทว่าด้วยสถานการณ์ของนางตอนนี้ ซูถิงหว่านไม่มีทางปล่อยนางไปแน่ นางจนตรอกไม่มีทางถอยแล้ว จำต้องวิ่งเข้ามาหลบในวังถึงจะไม่ถูกคนไล่ล่า อ้าวเสวี่ยและเหลียนเย่เองก็ชะงักงันไปแล้วเช่นกัน อวิ๋นฟางช่างกล้าหาญยิ่งนัก กล้ากลับเข้ามาในวังหลวงอีก พวกนางคิดว่าหลังจากอวิ๋นฟางหนีไปทางประตูหลังของเขตเมืองหลวงแล้ว นางจะหนีออกไปจากเมืองเซิ่งจิง อย่างน้อยก็ต้องหนีให้ห่างไกลจากเรื่องวุ่นวาย ปกป้องชีวิตไว้เป็นสำคัญ “เข้ามาเถิด!” เจียงเฟิ่งหัวกล่าว อวิ๋นฟางตามเข้าไปในตำหนักเฉินซี นางกำนัลได้ต้มน้ำร้อนเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว ภายในห้องอบอุ่นเป็นอย่างยิ่ง ภายใต้แสงตะเกียงสว่างรุบรู่ อวิ๋นฟางก็เริ่มขะมักเขม้นทำงานสารพัดทั้งยกน้ำเทน้ำ นางยังกระตือ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 371
เฉิงฮองเฮาเปิดเปลือกตา ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบว่า “มาแล้ว จัดการเรื่องข้างนอกวังเรียบร้อยดีแล้วหรือยัง? ออกจากวังไปครึ่งเดือนแล้วมิใช่หรือ!” เจียงเฟิ่งหัวท่าทางมิได้หยิ่งยโสเกินควรแต่ก็มิได้ถ่อมตัวจนเกินเหตุ “ทูลเสด็จแม่ จัดการเหมาะสมเรียบร้อยดีแล้วเพคะ” “ข้าได้ยินว่าเมื่อสิบวันก่อนสินค้าและวัตถุดิบถูกส่งไปหมดแล้ว” แม่สามีของนางก็ดูจะวางมาดขึ้นเช่นกัน ราวกับต้องการให้นางยอมเชื่อฟังคำสั่งสอน เหมือนกับเมื่อชาติก่อนไม่มีผิด “เพคะ เพียงแต่ของที่ส่งออกไปเมื่อสิบวันก่อนเป็นแค่ชุดแรกเพคะ เพราะมีจำนวนมากเกินไป ชุดต่อไปจะต้องทยอยลำเลียงออกไปเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวกล่าวอย่างละเอียด มองแล้วอ่อนโยนนอบน้อม สงบเสงี่ยมเรียบร้อยมารยาทเพียบพร้อมไร้ที่ติ แม้แต่เฉิงฮองเฮายังมิอาจหาจุดใส่ไฟได้เลย “ลุกขึ้นมานั่งเถิด” น้ำเสียงของเฉิงฮองเฮาฟังดูดีขึ้นเล็กน้อย “ซางเอ๋อร์มีสกุลซูคอยจุนเจือ บัดนี้เด็กในครรภ์ของเจ้าสำคัญเหนือสิ่งใด อย่ามัวเพ่นพ่านด้านนอกมากนัก อย่าไปข้องเกี่ยวกับสตรีในหมู่ขุนนางราชสำนักมากเกินไป ที่สำคัญจงอย่าได้มัวละโมบใฝ่หาความดีความชอบจนลำดับความสำคัญผิดไป” เจียงเฟิ่งหัวคิดในใจ ตอนอ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 370
“เพคะ สะใภ้รับบัญชา”จากนั้น เจียงเฟิ่งหัวก็วางหมากลงไปตัวหนึ่ง “เสด็จพ่อ ทรงแพ้แล้วเพคะ”ฮ่องเต้เหลือบมองกระดานหมากคราหนึ่ง เริ่มจากความตกตะลึง ตามด้วยสีหน้ามืดครึ้มที่มองไม่ออก จากนั้นก็ทรงหัวเราะออกมาว่า “ดูเหมือนเราไม่อาจไม่ตกรางวัลนี้แล้ว มาเล่นอีกตา หากเจ้าชนะเราอีก เราก็จะมอบรางวัลให้อีกครั้ง”เจียงเฟิ่งหัวเก็บหมากบนกระดานขึ้นมาอย่างเยือกเย็น ไร้ความลนลาน “ลูกก็ชนะมาได้อย่างหวุดหวิดเพคะ ต้องเป็นเพราะเมื่อครู่เสด็จพ่อทรงฟังลูกพูดเพลิน จึงได้ออมมือให้ลูกแน่เลยเพคะ”“เจ้าคงไม่รู้สินะ หลายวันมานี้เรามีราชโองการเรียกตัวบิดาของเจ้าเข้าวังมาเดินหมากเป็นเพื่อนเราทุกวัน เขากลับไม่เคยชนะเราเลยสักตา ช่างน่าเบื่อนัก แต่เขาบอกว่าบุตรสาวของเขาเป็นยอดฝีมือในการเดินหมาก เรายังคิดว่าเขาพูดเกินจริงเสียอีก แต่วันนี้ หลังได้เดินหมากไปกระดานหนึ่งเราก็เชื่อแล้ว”“ท่านพ่อก็เหมือนยายหวังขายแตง ที่ชอบขายเองชมเองเพคะ ต่อให้บุตรสาวของท่านจะทำสิ่งใดไม่เป็นเลย ท่านก็รู้สึกว่าดีอยู่ดีเพคะ”“ยังถ่อมตัวเข้าเสียแล้ว เมื่อมาเป็นลูกสะใภ้ของราชวงศ์เรา แค่การถ่อมตนอย่างเดียวไม่พอหรอกนะ ในอนาคตยังต้องช่วยซางเอ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 369
เมื่อเจียงเฟิ่งหัวกลับวังก็ถูกฮ่องเต้เรียนตัวไปที่ห้องทรงอักษร หลังนางรายงานเรื่องภารกิจที่ฮ่องเต้มอบหมายให้นาง ก็วางแผนจะกลับตำหนักคุนหนิงไปคารวะฮองเฮาแต่จู่ๆ ฮ่องเต้ก็ตรัสขึ้นมาว่า “ได้ยินว่าพระชายาของเหิงอ๋องชำนาญการวางหมาก เราอยากหาคนมาเล่นด้วยสักตาพอดี ว่าอย่างไร จะอยู่เล่นเป็นเพื่อนเราสักตาหรือไม่”เจียงเฟิ่งหัวคารวะลงรอบหนึ่งด้วยมารยาที่พอเหมาะ ไม่ถ่อมตัวไม่เย่อหยิ่ง แล้วกล่าวอย่างเคารพว่า “เคารพมิสู้เชื่อฟัง สะใภ้ย่อมทำตามพระบัญชาของเสด็จพ่อเพคะ แต่หากเสด็จพ่อทรงเป็นฝ่ายปราชัย ลูกจะขอรางวัลจากเสด็จพ่อสักอย่างได้ไหมเพคะ”ฮ่องเต้ตรัสว่า “อยากได้อะไรก็พูดมาได้เลย หากเจ้าเอาชนะข้าได้ ก็ถือเป็นรางวัลที่เจ้ามีผลงานใดการทำคดี แต่หากพ่ายแพ้ รางวัลก็จะไม่มีแล้วนะ”เจียงเฟิ่งหัวแอบคิดว่า “ฮ่องเต้ยังคงเป็นพวกที่ไม่ยอมเสียเปรียบ ถึงกับเอารางวัลของนางมาใช้เดิมพันหมาก หากนางชนะหมากควรนับเป็นรางวัลพิเศษไม่ใช่หรือ!”“เพคะ” นางตอบอย่างว่าง่ายเพราะในท้องของเจียงเฟิ่งหัวมีเด็กอยู่ เพื่อดูแลเด็กในท้องของนาง จึงให้หัวหน้าขันทีเฉายกโต๊ะที่สูงขึ้นเล็กน้อยเข้ามาตัวหนึ่งมาใช้แก้ขัด และยังเตรียม
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 368
คนทั้งสองเท้าสะเอวหัวเราะขึ้นมา “คนที่คิดจะช่วยคุณหนูหลินของเราไถ่ตัวมีเต็มไปหมด ท่านต่อแถวไม่ทันหรอก อีกอย่าง ท่านก็ไม่มีคุณสมบัตินั้นด้วย อย่าได้เพ้อฝันอีกเลย” คุณหนูหลินไม่ขาดแคลนเงินทอง ทั่วทั้งหออี๋ชุนล้วนอยู่ใต้การตัดสินใจของนาง ไม่จำเป็นต้องไถ่ตัวเพราะนางไม่มีสัญญาขายตัว“ข้าจะต้องแต่งนางเป็นภรรยาให้ได้ พวกเจ้ารอก่อนเถอะ” กัวเซี่ยวตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าจะแต่งกับหลินอวี่ให้ได้ในบรรดาเหล่าคุณชายตระกูลใหญ่ กัวเซี่ยวก็พอมีชื่อเสียงอยู่บ้าง เขาหน้าตาไม่เลว ชาติตระกูลก็ไม่เลว เขาจึงคิดว่าหลินอวี่ไม่มีทางปฏิเสธแน่ได้ยินเขาพูดเช่นนั้น จื่อฮุ่ยจึงเอ่ยบ้างว่า “หากคิดจะแต่งกับคุณหนูของข้า นอกเสียจากว่าท่านจะเป็นจอหงวน นั่นอาจพอมีโอกาสบ้าง ไม่เช่นนั้นก็อย่าได้เสียเวลาอีกเลย”กัวเซี่ยวตะลึงงันไปแล้ว ที่เขาไม่ชอบที่สุดก็คือการอ่านตำรานี่แหละเห็นเขายังคงไม่ยอมจากไปอีก พวกนางก็ไม่อยากเปลืองน้ำลายกับเขาแล้ว จึงตีกัวเซี่ยวจนสลบแล้วโยนเขาออกไปนอกหออี๋ชุนเสียเลย “ช่างน่ารำคาญเหลือเกิน คนที่อยากแต่งงานกับคุณหนูของข้าตอนนี้ต่อแถวไปถึงนอกประตูเมืองนู่นแล้ว ค่อยๆ ไปต่อแถวเถอะ” พวกนางย่อมไม่เห็น
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 367
“แม่นางหลิน เจ้าดื่มช้าๆ หน่อย” กัวเซี่ยวไม่เหลือท่าทางเสเพลไร้ความสำรวมในอดีตอีก เขาเอ่ยห้ามปรามว่า “แม่นางหลิน เจ้าอารมณ์ไม่ดีหรือ!”“ผู้ใดบอกว่าข้าอารมณ์ไม่ดีกัน” หลินอวี่กล่าวต่อว่า “สุรานี้เจ้าเป็นคนออกเงินซื้อ ท่านจะดื่มไม่ดื่ม?” กัวเซี่ยวรีบเทเหล้าออกมาอีกจอกแล้วดื่มลงไปจนหมดในอึกเดียว “ข้าดื่ม” ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะได้ดื่มสุรากับนาง แน่นอนว่าต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ให้มั่นสุราผ่านไปสามรอบ กัวเซี่ยวก็ดื่มจนหน้าแดงก่ำแล้ว แม้แต่นั่งก็นั่งไม่มั่น “ดื่มอีก ข้ายังดื่มได้…ดื่ม…แม่นาง…แม่นางหลิน เจ้าช่างงามนัก”สีหน้าของหลินอวี่ยิ่งเปล่งปลั่งแดงระเรื่อ จู่ๆ นิ้วเรียวงามทั้งสิบของนางก็สัมผัสลงบนแก้มของเขา คนที่อยู่เบื้องหน้าราวกับได้กลายเป็นผู้ที่อยู่ในใจนางไปแล้ว นางพึมพำว่า “คุณชายน้อย ดื่มสุราสิ”กัวเซี่ยวถูกอารมณ์รักทำให้เลอะเลือนไปแล้ว เขาคว้ามือนางไว้แล้วดึงนางเข้าสู่อ้อมกอด “แม่นางหลิน ข้าชอบเจ้า”หลินอวี่หัวเราะอย่างหยาดเยิ้ม ตั้งแต่เด็กนางก็เรียนรู้ทักษะการล่อลวงบุรุษพวกนั้นกับเจียงเฟิ่งหัว ยามนี้นำมาใช้กับกัวเซี่ยวก็เกินจะพอ อาศัยเพียงยิ้มเดียวของนางก็ทำให้กัวเซี่ยวมัวเมาลุ่มห
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 366
ไม่รอให้ชายฉกรรจ์ตอบสนอง หลินอวี่ก็เอ่ยเสียงหนักว่า “นำสุรามา คืนนี้พี่ชายจะออกเงินครั้งละร้อยตำลึงได้มากเท่าใด ข้าก็จะดื่มเป็นเพื่อนท่านมากเท่านั้น ว่าอย่างไร?”ม่านตาของชายฉกรรจ์หดแคบลง สุราเช่นนี้พวกเขาดื่มไม่ไหวดอก ทันใดนั้น คนทั้งสองก็ห่อเหี่ยวลงทันทีหลินอวี่ลุกขึ้นมา กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ข้าว่าสองท่านคงไม่ได้คิดมาดื่มสุราหาความสำราญ แต่เหมือนจะมาก่อเรื่องในหออี๋ชุนของข้ามากกว่า”“ผู้ใดบอกว่าไม่ได้มาดื่มสุรากัน” บุรุษหนึ่งในนั้นลุกขึ้นมา ชี้จมูกหลินอวี่ได้ก็ด่าออกมาทันทีว่า “หอสุราเน่าๆ อะไรของพวกเจ้ากัน เหล้าจอกละร้อยตำลึง ทำไมพวกเจ้าไม่ไปปล้นเสียเลยล่ะ”พูดจบเขาก็คิดจะเริ่มทำลายข้าวของ สุราอาหารกับจอกสุราถูกเขาพลิกโต๊ะจนล้มคว่ำหลินอวี่ทนไม่ไหวอีกต่อไป แต่ไม่ทันที่นางจะลงมือ ในเวลานั้นเอง ที่หน้าประตูก็มีบุรุษผู้หนึ่งบุกเข้ามาปกป้องอยู่เบื้องหน้าของนางอย่างสง่างามน่าเกรงขาม “ข้ามาแล้ว เป็นไอ้ลูกเต่าลูกตะพาบตัวไหนกล้ามาก่อเรื่องที่หออี๋ชุนกัน”“แม่นางหลินวางใจเถอะ มีข้าอยู่ไม่มีใครกล้ามาสร้างความวุ่นวายที่นี่แน่” ใบหน้ากัวเซี่ยวเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นหลินอวี่ถอ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 365
หิมะตกแล้ว หิมะที่ตกหนักและปลิวไสวดุจขนห่าน ทำให้เมืองหลวงอันเรืองรองประดุจปกคลุมไปด้วยอาภรณ์สีเงิน ทัศนียภาพที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะนี้ก็ดูงดงามมีเอกลักษณ์ไปอีกแบบไม่ว่าสงครามที่ชายแดนจะรบกันหนักหน่วงเพียงใด ล้วนไม่อาจส่งผลกระทบต่อเมืองหลวง ที่ยังคงคึกคักและรุ่งเรืองเช่นเดิมเจียงเฟิ่งหัวสวมเสื้อคลุมอันหรูหราที่มีหมวกคลุมศีรษะยืนอยู่ข้างหน้าต่างพลางทอดสายตาออกไปไกล ความคิดของนางล่องลอยออกไปไกลแสนไกล แววตาที่ลึกล้ำดุจบึงน้ำอันหนาวเหน็บสาดประกายเย็นเยียบออกมาคิดไม่ถึงว่าจะจัดการกับจีเฉินได้รวดเร็วเช่นนี้ ในชาติก่อน จีเฉินเป็นแรงหนุนคนสำคัญของซูถิงหว่าน พวกเขาคนหนึ่งอยู่ในวังคนหนึ่งอยู่นอกวัง ในนอกเสริมประสาน การกำจัดเขาทิ้งในเวลานี้จึงถือเป็นการกำจัดศัตรูคู่แค้นที่สำคัญไปได้คนหนึ่ง“เจ้าต้องกลับวังอีกแล้วสินะ! ข้าจะไม่ได้เห็นเจ้าอีกหลายเดือนอีกแล้วใช่หรือไม่ หวังจริงว่า ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าตอนเจ้าคลอดลูกได้ คนอื่นล้วนบอกว่า การคลอดลูกเป็นด่านความเป็นตายของผู้หญิงที่เท้าข้างหนึ่งก้าวไปอยู่ในตำหนักมัจจุราช” หลินอวี่ยืนอยู่ข้างนาย มองตามสายตาของนางไปยังควันที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่ไกลออกไป
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 364
เนื่องจากสายสัมพันธ์กับซูฮองเฮา บัดนี้ อำนาจของซูไทเฮาจึงเหนือล้ำเฉิงฮองเฮาไปแล้วดังนั้น ฝูลู่จึงไม่กล้าล่วงเกินฮองเฮาเช่นกัน เพราะไม่ว่าอย่างไรยามอยู่ต่อหน้าฮ่องเต้ ตำแหน่งแห่งที่ของเขาก็ยังไม่มั่นคงนัก ขันทีผู้หนึ่งแบบเขาจะไปช่วยใครได้ เขาช่วยผู้ใดไม่ได้ทั้งนั้นยังคงยุ่งเรื่องผู้อื่นให้น้อยลงจะดีกว่า!“คืนนี้ ฝ่าบาทจะทรงพลิกป้ายของพระสนมท่านใดพ่ะย่ะค่ะ?”ฮ่องเต้กล่าวว่า “ไม่พลิกป้ายแล้ว ช่วงนี้ข้างานราชกิจรัดตัว ไม่ต้องจัดนางสนมมาปรนนิบัติแล้ว ตรงไปที่ห้องทรงอักษรเลยเถอะ!”“พ่ะย่ะค่ะ” ฝูลู่กล่าว นับตั้งแต่ฮ่องเต้กลายเป็นองค์รัชทายาท มีวันใดที่ทรงไม่ยุ่งบ้าง เหล่าพระสนมในวังล้วนได้ไทเฮาดูแลทั้งนั้น ก็น่าจะทรงไปทำความรู้จักบ้างเฮ้อ! สถานที่ที่ฮ่องเต้ไปมากที่สุดยังคงเป็นตำหนักคุนหนิงของฮองเฮา ดูท่าเสียนเฟยคงไม่มีโอกาสแล้ว ยังดีที่นางมีลูกสองคนจึงยังรักษาตำแหน่งเสียนเฟยไว้ได้เมื่อจีเฉินที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าเห็นฉากนี้ ในใจก็ยิ่งตื่นเต้น อย่างนั้นก็แปลว่าในอนาคตเจียงเฟิ่งหัวจะไม่ได้เป็นฮองเฮา และเซี่ยซางก็ไม่ได้ชอบนางด้วยแต่ไม่ถูกสิ!ลูกก็คลอดออกมาแล้ว เหตุใดพวกเขาสองคนจึงยังดู
