All Chapters of ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Chapter 141 - Chapter 150

เถ้าแก่ไช่เดินลงมาจากชั้นบน ได้ยินว่าแขกในห้องโถงยังคงวิพากษ์วิจารณ์เรื่องสถานะของสตรีที่อยู่ข้างเหิงอ๋อง ในบรรดาแขกเหล่านั้นยังมีลูกค้าประจำจำนวนมากอีกด้วย เนื่องจากเกรงว่าทุกคนจะทำให้เหิงอ๋องไม่พอใจและกระทบต่อธุรกิจของโรงเตี๊ยม เขาจึงกล่าวว่า “คนที่อยู่กับเหิงอ๋องก็ต้องเป็นพระชายาเหิงอ๋องอยู่แล้ว ต่อไปอย่าวิพากษ์วิจารณ์ให้มากนัก ระวังจะถูกตัดลิ้นได้”ทุกคนจึงค่อยหยุด ไม่คาดเดาและวิพากษ์วิจารณ์ต่อไป ต่างคนต่างกินข้าว ดื่มเหล้า ไม่นึกว่าเหิงอ๋องจะรักและเอาใจใส่พระชายาเหิงอ๋องขนาดนี้ในเมื่อเป็นหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์ พวกเขาก็ไม่กล้าวิพากษ์วิจารณ์อีก รู้สึกเพียงว่าขณะนี้เหิงอ๋องทำคดีใหญ่หลายคดี ในใจพวกเขาก็ยิ่งเคารพยำเกรงเขาในห้องส่วนตัว อาหารเลิศรสอันประณีตถูกลำเลียงขึ้นโต๊ะทีละจาน มีสีสัน กลิ่นและรสชาติครบถ้วน เซี่ยซางกล่าว “ข้ารู้ว่าเจ้าชอบกินอาหารรสอ่อน วันนี้ก็กินสักนิดแก้ขัดไปก่อนนะ”เจียงเฟิ่งหัวก็ไม่ใช่คนที่มองไม่เห็นความดีของผู้อื่น เซี่ยซางได้ตำหนิเถ้าแก่ไช่ต่อหน้านาง ระบายความโกรธแทนนางที่ถูกซูถิงหว่านแอบอ้างชื่อมากินโดยไม่จ่ายเงินแล้วเขาใช้วิธีแบบนี้จัดการปัญหานี้ได้ แ

ขนตายาว ๆ ของนางเหมือนปีกจักจั่นที่ยอบตัวลงบนดวงตาทรงเมล็ดซิ่ง นัยน์ตาทั้งสองข้างของนางแจ่มใสเหมือนผืนน้ำในฤดูใบไม้ร่วง แฝงไปด้วยความอ่อนโยนและบริสุทธิ์เซี่ยซางอดใจไม่ไหวประคองใบหน้าของนางขึ้นมาด้วยมือสองข้าง คิดจะจูบ แต่ก็นึกถึงคำพูดของหมอหลวงเหมย เขาจึงข่มใจไว้ คว้ามือนางแล้วก็วิ่งไปทางริมทะเลสาบเจียงเฟิ่งหัวจู่ ๆ ก็ถูกเขาลากไป เหนื่อยจบหอบแฮ่ก มาถึงริมทะเลสาบ ที่นี่ห่างไกลจากความวุ่นวาย กลับกลายเป็นที่ที่เงียบสงบและงดงามมากนางพูดไปยิ้มไป “หม่อมฉันชอบที่นี่เพคะ”เซี่ยซางเข้ามาโอบเอว ค่อย ๆ สวมสร้อยเส้นหนึ่งให้ที่คอนางเจียงเฟิ่งหัวตกใจ ใจเต้นระรัว ใช้มือคลำ ๆ ดู เป็นหยกชิ้นหนึ่ง นางถาม “นี่คืออะไรหรือเพคะ?”เขาโน้มไปใกล้ ๆ ที่ข้างหูนาง กล่าวด้วยเสียงอ่อนโยน “ของขวัญให้เจ้า”“แต่ว่าวันนี้ท่านอ๋องมอบของขวัญให้หม่อมฉันเยอะแล้วนะเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวไม่รู้ว่าเขาซื้อสร้อยนี้มาตอนไหน“นี่มันไม่เหมือนกัน” เขากล่าวอีกว่า “ของสิ่งนี้มีชิ้นเดียวบนโลก”เจียงเฟิ่งหัวมองดูแวบหนึ่ง ก็แน่ใจว่าไม่รู้ว่าสิ่งนี้คืออะไร รูปทรงเป็นกระต่ายตัวเล็ก ๆ อันประณีตละเอียดอ่อนที่หมอบคลานอยู่ เนื้อหยกคุ

เซี่ยซางรู้สึกอยู่ไม่สุข ยากจะห้ามใจ ยื่นแขนไปกอดนางมาไว้กับอกแน่นยิ่งกว่าเดิมอีกเล็กน้อย “หรวนหร่วน”เจียงเฟิ่งหัวรู้สึกจั๊กจี้ที่หูจนไม่สบายตัวเป็นอย่างมาก แล้วก็ผลักเขาออกอย่างไม่ตั้งใจ บ่นพึมพำว่า “ท่านอ๋องบอกว่าต้องคำถึงสุขภาพหม่อมฉันมิใช่หรือเพคะ? ดังนั้นอย่ากวนเลย นอนไปดี ๆ เถอะเพคะ!”ตอนนี้เซี่ยซางจึงเพิ่งรู้ว่านางตื่นตั้งนานแล้ว ความปรารถนาในใจยิ่งลุกโชน เพื่อให้นางได้พักรักษาตัวอีกหนึ่งวัน เมื่อคืนเขาจึงไม่แตะนางเลยเขาพลิกตัวนางกลับมา เสียงห้าวทุ้มดังขึ้นที่ข้างหูนาง “ตื่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”ทันใดนั้นเจียงเฟิ่งหัวก็ลืมตาขึ้น จ้องมองเขาตรง ๆ ลำแขนขาวราวหิมะจับเอวเขาไว้ เลียนแบบท่าทางของเขา ใช้สองนิ้วบีบเอวเขา แล้วก็ถูหน้าท้องแข็ง ๆ ของเขาช้า ๆ น้ำเสียงนางนุ่มนวลหวานหู “ก็ตื่นตอนที่ท่านอ๋องทำแบบนี้กับหม่อมฉันเพคะ”เซี่ยซางถูกนางยั่วยวนจนลุ่มหลงโงหัวไม่ขึ้น มุมปากยกขึ้น ส่งรอยยิ้มที่ชวนให้คนหลงใหล “หรวนหร่วนก็เรียนรู้สิ่งที่ไม่ดีเข้าแล้ว”“ท่านอ๋องไม่ได้เป็นคนสอนหม่อมฉันหรอกหรือ…”เจียงเฟิ่งหัวยังพูดไม่จบ เขาก็อุดปากนางไว้แล้ว คราวนี้เซี่ยซางไม่ได้เล่น ๆ แล้วหยุดแค่นี

ในเวลาเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง เซี่ยซางก็หาตัวซูถิงหว่านพบที่จวนสกุลซู“อาซาง ข้าผิดไปแล้ว ข้าก็แค่อยากให้ท่านมาหาข้า ข้าแค่อยากรู้ว่าท่านยังเป็นห่วงข้าอยู่หรือไม่ ข้าเลยหนีกลับมา” ซูถิงหว่านออดอ้อน “พอข้ากลับมาก็พักอยู่ที่นี่เลย”เช้าวันนี้อวิ๋นฟางมาเยือนอย่างกะทันหัน เมื่อเห็นนางกลับจวนสกุลซูมาคนเดียว อวิ๋นฟางยังตำหนินางไปรอบหนึ่ง บอกว่านางไม่ควรหนีกลับมาเองโดยพลการ นางไม่รู้ว่ากฎของราชวงศ์เข้มงวดเป็นที่สุด เมื่อนางแต่งงานแล้วแต่หนีกลับมาโดยพลการ เกรงว่าจะก่อเรื่องใหญ่เข้าให้นี่ก็เป็นเพราะนางเห็นเซี่ยซางกับเจียงเฟิ่งหัวออดอ้อนพลอดรักกันในโรงละครจนโมโห จึงได้หนีกลับมายังดีที่นางกลับมาจวนสกุลซู ไม่ได้ไปที่อื่นอีก ไม่เช่นนั้นไม่ว่าเรื่องใดก็คงอธิบายได้ไม่ชัดเจนแล้ว นี่เป็นกฎของสะใภ้ที่จะแต่งเข้าสู่ราชวงศ์เห็นนางทำตัวเป็นเด็กไม่รู้ความเช่นนี้ ทุกครั้งล้วนต้องให้เขามาตาม ตอนนี้เขายุ่งมาก เซี่ยซางจึงหมดความอดทนต่อนาง “หากข้าไม่มา เจ้าก็เตรียมจะอาศัยอยู่ที่จวนสกุลซูแล้ว?”“ข้าเชื่อว่าท่านต้องมา” ซูถิงหว่านพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “ท่านไม่มีทางลืมข้อตกลงของพวกเรา พวกเราเคยตกลงกันเรียบร้อ

เซี่ยซางหัวเราะหยัน เพื่อปกป้องเจียงเฟิ่งหัว แม้แต่เจียงจิ่นเหยียนก็ยอมรับกับเขาแล้วว่า เป็นเจียงจิ่นเหยียนชัดๆ ที่ตีนางจนสลบแล้วโยนเข้าไปในตำหนักข้าง จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าของชายผู้นั้นจนหมดแล้วโยนเข้าไปในตำหนักของซูกุ้ยเฟยบางทีอาจเป็นเพราะเสด็จพ่อมีไมตรีต่อกุ้ยเฟย จึงไม่ได้สังหารนาง หรือบางทีอาจเป็นเพราะเสด็จพ่อทรงกริ่งเกรงสกุลซู จึงเหลือชีวิตของซูกุ้ยเฟยไว้และก็เป็นสตรีนางนี้ที่ยุยงให้หวานหว่านติดเงินไปทั่ว แต่หว่านหวานกลับมองไม่ออกถึงโฉมหน้าที่แท้จริงของนาง เขาก็ไม่คิดจะเปิดโปงนาง เพียงเพราะอยากให้หวานหว่านได้รู้ว่าจิตใจคนนั้นชั่วร้ายเช่นใดซูถิงหว่านเชื่อถืออวิ๋นฟางเป็นอย่างมาก จึงตกลงคำให้การกับนางไว้ก่อนแล้ว “นั่นสิ อวิ๋นฟางกูกูกลับบ้านไปน่ะ”“ข้าจำได้ว่า วันนี้หวานหว่านบอกว่าไม่รู้ว่านางไปที่ใดเหมือนกัน แล้วตอนนี้รู้ได้อย่างไรว่านางกลับบ้าน” แววตาที่เซี่ยซางจ้องมองซูถิงหว่านแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง มันไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อครู่แล้ว แต่กลับเปล่งประกายความเย็นชาออกมาซูถิงหว่านรู้สึกประหม่าอยู่บ้าง คิดไม่ถึงว่าเซี่ยซางจะฉีกหน้าแตกหักก็แตกหักเลยเช่นนี้อวิ๋นฟางก็ตอบสนองได้อย่าง