โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น의 모든 챕터: 챕터 241 - 챕터 250

เมื่อได้ยินคำพูดของนางหวัง เจาซีก็แทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความโกรธ คนข้างนอกก็รังแกคุณหนู พอกลับมาถึงบ้าน ฮูหยินก็ยังไม่ยอมหยุดมหาราชครูหรงขมวดคิ้ว มองไปที่นางหวัง กำลังจะเอ่ยปากนางหวังรีบพูดว่า “ท่านพี่ ข้าทราบว่าท่านทำตามคำสั่งเสียของฮูหยินผู้เฒ่า จึงอยากให้จือจือกลับเข้าจวนทางประตูหน้า แต่สตรีที่หย่าร้างกลับเข้าทางประตูหน้า จะทำให้โชคลาภของตระกูลเราเสียหาย”“หากว่าคุณหนูคนอื่นๆ ในตระกูล ได้รับเคราะห์ร้ายจากนาง วันหน้าต่างคนต่างหย่าร้างกลับมา จะทำอย่างไรดี ท่านพี่ว่าจริงหรือไม่?”“ผู้อาวุโสในตระกูลก็ไม่พอใจที่เราไม่ได้มอบผ้าขาวให้นางแขวนคอตายอยู่แล้ว การให้นางเข้าทางประตูหลัง ก็ถือว่าเป็นการให้เกียรติพวกท่านแล้ว!”เมื่อได้ยินดังนั้น มหาราชครูหรงก็ลังเลเมื่อเห็นดังนั้น นางหวังก็มองหรงจือจือด้วยสายตาเย่อหยิ่งหรงจือจือเข้าใจดีว่า นางหวังไม่พอใจที่ครั้งก่อนนางสั่งให้ตนเองกินยาพิษฆ่าตัวตาย แต่ตนเองไม่ทำตาม นี่เป็นการจงใจข่มขู่นางเพื่อที่จะให้นางรู้ว่า แม้ว่านางจะกลับมาที่ตระกูลหรงแล้ว คนที่กุมอำนาจในบ้านหลังนี้ก็คือนางหวังหากนางไม่อนุญาต นางจะไม่สามารถแม้แต่จะเข้าทางประตูหน้าไ

“ไม่เสียใจ” เฉินเยี่ยนซูเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเขามีเพียงสามสิ่งที่ปรารถนาในชีวิตนี้ประการแรก ให้แคว้นต้าฉีแข็งแกร่งเหนือผู้ใด ปวงประชาอยู่ดีมีสุข ดังนั้นแม้จะรู้ดีว่า การสละบัวไหมสวรรค์ไป จะทำให้ตนเองเหลืออายุขัยเพียงสามถึงสี่ปี แต่ก็ยังรวดเร็วและเด็ดขาดดั่งสายฟ้าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ได้ผนวกแคว้นเป่ยเจียง แคว้นเซวีย และแคว้นเจาเข้าด้วยกัน ทำให้แคว้นต้าฉี่แข็งแกร่งและมั่งคั่งฝ่าบาทได้รับการฝึกฝนจนสามารถรับมือกับทุกสิ่งได้ด้วยตัวเอง อีกทั้งในราชสำนักก็ได้ปูทางให้ฝ่าบาทเรียบร้อยแล้ว ต่อให้เขาเป็นอะไรไป เสียชีวิตอย่างกะทันหัน ฝ่าบาทก็ยังสามารถเสด็จขึ้นว่าราชการล่วงหน้าได้ และแม้แต่แคว้นอื่นก็ยังไม่กล้ารุกรานแม้แต่น้อยความปรารถนาประการที่สองคือการสร้างคุณูปการ ฝากชื่อไว้ในหน้าประวัติศาสตร์ ซึ่งเขาได้ทำสำเร็จไปนานแล้วปรารถนาประการที่สาม ก็คือให้ผู้ที่เก็บไว้ในใจ ได้รับทุกสิ่งที่นางปรารถนา ทุกเรื่องราวล้วนราบรื่น และมีชีวิตปลอดภัยตลอดปีตลอดชาติสำหรับเขาแล้ว ความยาวนานของชีวิตไม่สำคัญเท่ากับการเติมเต็มปณิธานทั้งหมดในช่วงเวลาที่มีอยู่ ตราบใดที่สามารถใช้ชีวิตอย่างเต็มเปี่ย

“ตอนนี้น้องสาวของเจ้าอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ ไม่สามารถแต่งงานได้ แต่ตามกฎแคว้นต้าฉี การแลกใบเทียบดวงชะตาเพื่อกำหนดไว้ชั่วคราวก่อนก็สามารถทำได้”หรงจือจือรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย หรงเจียวเจียวอยากจะพูดคุยเรื่องแต่งงานกับท่านเสนาบดีเสิ่น? นางนึกถึงคนที่เย็นชาและสูงศักดิ์ผู้นั้นขึ้นมา พลางนึกถึงน้องสาวที่เหมือนจะน่ารักน่าเอ็นดู แต่ความจริงกลับโง่เขลาและร้ายกาจคนนั้นความจริงเป็นเรื่องยากมากที่จะคิดว่า สองคนนี้เหมาะสมกันเพียงแต่เรื่องแต่งงาน ไม่ใช่สิ่งที่ตนเองจะสามารถแทรกแซงได้ ดังนั้นคำพูดเหล่านี้ยิ่งไม่อาจพูดออกไปได้นางจึงแค่พยักหน้าพลางกล่าว “ท่านพ่อวางใจ ลูกไม่เคยมีความคิดเหลวไหลเช่นนั้นเจ้าคะ”แม้พระชายาอ๋องเฉียนดูเหมือนจะชอบตนเอง ทว่านางเซี่ยล้วนไม่ยอมให้ตนเองเข้าไปในเรือน ยิ่งไปกว่านั้นจวนเสนาบดียังมีความขัดแย้งกับสกุลหรงอีกเพียงแต่นางกลับคิดไม่ถึงว่า ท่านพ่อที่ไม่เคยชอบเสิ่นเยี่ยนซูเลย จะมีความคิดอยากให้ท่านเสนาบดีเป็นลูกเขยขึ้นมาได้มหาราชครูหรงพยักหน้าเล็กน้อยด้วยความพึงพอใจ “เจ้ากลับไปเถอะ!”......หรงจือจือกลับมายังเรือนอี่เหมยซึ่งเป็นที่อาศัยก่อนตนเองจะแต่งงานออกไปกลับคิด

หรงจือจือหลุดขำออกมา นางไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าอีกฝ่ายพูดเหล่านี้ออกมาอย่างมั่นใจเช่นนี้ได้อย่างไรหรงเจียวเจียวเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของเขา ส่วนตนเองก็ไม่ใช่พี่สาวแท้ ๆ ของเขาแล้วเช่นนั้นหรือ?นางกล่าวเสียงเรียบว่า “เจ้าพูดได้ถูกต้อง ข้าโชคร้ายมาก”ไม่รู้เพราะเหตุใด หรงซื่อเจ๋อถึงดูเหมือนจะโกรธมากขึ้น หลังจากได้ยินประโยคนี้เขามองหรงจือจือ ยิ้มเสียงเย็นพลางกล่าว “ในเมื่อเจ้ารู้ตัวว่าเจ้าโชคร้าย เช่นนั้นเจ้ายังไม่รีบตอบตกลงด้วยความซาบซึ้งในเมตตาอีกหรือ? นั่นก็เพราะเจียวเจียวถือว่าเจ้าเป็นพี่หญิงจากใจจริง ถึงไม่รังเกียจเจ้าอย่างไรเล่า!”หรงจือจือ “ข้ากลับคิดต่างจากเจ้า ในเมื่อรู้ว่าข้าโชคร้าย เจ้าไปหาคนที่เป็นมงคลและนำโชคดีกว่านี้ มาทำเสื้อผ้าให้หรงเจียวเจียวไม่ดีกว่าหรือ”“มิเช่นนั้นหากนางถูกข้าลากจนในอนาคตต้องหย่าร้างไปด้วยจะทำเช่นไร? ถึงตอนนั้น เจ้าที่เข้ามาหาข้าเพื่อต้องการเสื้อผ้าชุดนี้ไป ก็จะเป็นผู้กระทำผิดเช่นกัน”หรงซื่อเจ๋อ “เจ้า...”ในช่วงขณะนั้นเขาถึงกับถูกทำให้ฉุนจนไม่รู้จะเอ่ยปากอย่างไรหรงจือจือกล่าวต่ออีกว่า “อีกอย่างเจ้าบอกว่า ฉีจื่อฟู่มีความรู้สึกที่ลึกซึ้ง ในเมื่อเจ้าช

หรงจือจือใส่ใจหรงซื่อเจ๋อคนนี้มากเพียงใด ในใจของหรงจือจือย่อมรู้ชัดแน่นอนตอนเป็นเด็กพี่รองคนนี้ของตน นอกจากท่านย่าที่อยู่ในเรือนแห่งนี้ ยังเป็นเพียงคนเดียวที่เต็มใจใกล้ชิดกับหรงจือจือ ดังนั้นหรงจือจือจึงหวงแหนเขามากเช่นกันเมื่อเห็นหรงซื่อเจ๋อพูดเช่นนี้แล้ว เช่นนั้นหรงเจียวเจียวเองก็รู้ว่า เรื่องนี้เป็นที่มั่นใจเก้าในสิบแล้ว......เที่ยงของวันรุ่งขึ้นหรงจือจือเห็นเจาซีเข้ามาด้วยด้วยสีหน้าแปลก ๆ และเอ่ยปากรายงานว่า “คุณหนู เจ้าพวกนักเล่านิทานด้านนอกมากมาย พากันพูดเรื่องของท่านกับสกุลฉีมั่วซั่วไปหมดแล้วเจ้าค่ะ...” “เห็นได้ชัดว่าสกุลฉีทำให้ท่านผิดหวัง ภายหลังกลับพูดเหมือนว่าท่านทำผิดต่อสกุลฉีเสียนี่”“บ่าวไม่เข้าใจเลยจริง ๆ เจ้าค่ะ เห็นได้ชัดว่าเมื่อก่อนผู้คนต่างด่าทอคนสกุลฉี แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดตอนนี้ถึงเริ่มด่าท่านแล้ว”หรงจือจือกล่าวเสียงเรียบ “เพราะข้าในเมื่อก่อน เป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน สอดคล้องกับภาพลักษณ์ของหญิงสาวที่น่าสงสารที่ถูกเอารัดเอาเปรียบ และทนทุกข์อย่างถึงที่สุดในสายตาของชาวโลก พวกเขาจึงเห็นใจข้าบ้างเป็นธรรมดา” “แต่ตอนนี้ข้าหย่าร้างแล้ว ข้าทำให้พวกเขารู้ว่า ตอ