โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น의 모든 챕터: 챕터 231 - 챕터 240

หรงจือจือเลิกคิ้ว ในใจผุดความรำคาญที่ยากจะอธิบายขึ้นมา พลางทอดสายตามองเขาราวกับเห็นสิ่งสกปรกที่สกปรกสามส่วน เป็นส่วนเกินมากกว่าสามส่วน หนำซ้ำยังอัปมงคลอีกสี่ส่วนก็มิปานสายตาเช่นนี้ทิ่มแทงจนฉีจื่อฟู่ถอยหลังก้าวหนึ่งหรงจือจือกล่าวขึ้นชืด ๆ “ที่จวนของใต้เท้าฉีมีหมอประจำจวนมิใช่หรือ? ท่านได้รับบาดเจ็บ มาบอกข้ามีประโยชน์อะไร?”“วิชาแพทย์ช่วยชีวิตคนรอดได้เพราะโชคช่วยเช่นที่ข้ามี ไม่ได้มีประโยชน์ต่อร่างกายท่านเสียหน่อย!”“ท่านราชเลขาธิการต้องบาดเจ็บเพราะข้า ข้าก็สมควรเป็นห่วงบ้าง อย่างไรใต้เท้าฉีรีบไปเรียกหมอที่จวนเถอะ”ตอนที่เฉินเยี่ยนซูมา เขาอยู่ห่างจากนางมากกว่าฉีจื่อฟู่ ทว่าอีกฝ่ายยังมารับดาบแทนตนได้ทว่าฉีจื่อฟู่ที่ปากเอาแต่บอกว่าคนที่รักก็คือตน ทว่ามีเพียงตอนที่คิดจะลากตนไปขอความเมตตาให้อวี้ม่านหวา เมื่อครู่ถึงได้พอจะมีเรี่ยวแรงเดินมายื้อยุดฉุดกระชากตนข้างกายตนได้ผู้ใดคือคนที่ควรค่าให้หรงจือจือเป็นห่วง มองเห็นได้อย่างชัดเจนหลังกล่าวจบ ก็ไม่มองฉีจื่อฟู่เพิ่มอีกเลยสีหน้าของฉีจื่อฟู่ซีดเผือดขึ้นเรื่อย ๆ ขอบตาเองก็แดงก่ำ ในที่สุดหมอประจำจวนก็มาถึงแล้ว และจัดการบาดแผลให้ฉีจื่อฟ

ทันใดนั้นเขาก็ไม่สนสุขภาพของตนเอง รีบเรียกให้ชิวยี่ประคองตนลุกขึ้นมาจากเตียง ไปนั่งบนรถเข็นที่แค่นั่งก็รู้สึกอับอายเป็นอย่างมากในสามปีก่อน ก่อนจะถูกชิวยี่เข็นออกไประหว่างทางเขายังเร่งรัดตลอด “ชิวยี่ เจ้าเร็วหน่อยสิ! หากไปช้า เกรงว่าจะไม่ทันแล้ว”ชิวยี่พูดอยู่ในใจ ด้วยท่าทีไม่แยแสคุณชายเลยแม้แต่น้อยของฮูหยินรองเมื่อคืน ต่อให้ไปเร็วก็ไม่มีประโยชน์อะไรมากนัก ทว่าอย่างไรก็ไม่ดีที่จะฉีกหน้าคุณชายจึงทำได้เพียงสับฝีเท้าให้เร็วขึ้นหรงจือจือพร้อมคนเพิ่งออกมาจากประตูบุปผาย้อยของเรือนชั้นใน ครั้นเหยียบเข้าไปในเรือนชั้นนอกของสกุลฉี ก็ถูกผู้อาวุโสของสกุลฉีขวางเอาไว้ทีแรกได้ยินว่ามหาราชครูหรงสั่งให้คนยกเกี้ยวมา ระหว่างทางเจอเพื่อนร่วมงานจึงสอบถาม ไม่คิดเลยว่าจะกล่าวอย่างเปิดเผยว่ามารับลูกสาวที่หย่าร้างกลับบ้านผู้อาวุโสของสกุลฉีที่อยู่ใกล้จวนสกุลฉีได้ยินข่าวต่างก็รีบมาพากันโน้มน้าวหรงจือจือกันอื้ออึง “นางหรง! เมืองหลวงแห่งนี้มีสตรีสูงศักดิ์บ้านไหน ที่หลังแต่งงานออกไปแล้วยังโวยวายหย่ากลับบ้านมารดาบ้าง? เจ้าทำเช่นนี้มันไร้สาระมิใช่หรือ?”“แม้จะไม่ลงรอยกับจื่อฟู่ ระหว่างผัวเมีย มีคู่ไหนบ้า

กล่าวจบ ไม่คิดเลยว่าเขาจะโซเซคุกเข่าลงจริง ๆหรงจือจือหลบออกไปหลายก้าวนางจะยอมรับการคุกเข่าของฉีจื่อฟู่ ต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้จริง ๆ หรือ? เช่นนี้หากแพร่ออกไป ต่อให้ตนมีเหตุผล ก็อาจทำให้เกิดชื่อเสียงที่ไม่ดี ตกไปยังเหล่าพี่หญิงน้องหญิงของสกุลหรงคนอื่น ๆ ได้หรงจือจือ “ใต้เท้าฉี ที่จริงท่านไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้เลย ไม่มีผู้ใดจงใจจะเหยียดหยามคนในครอบครัวของท่าน พวกเขาเป็นคนขวางข้าเอาไว้ หากท่านเป็นห่วงพวกเขาจริง ๆ ก็ให้พวกเขาทั้งหมดกลับไปเสีย”ฉีจื่อฟู่กล่าวขึ้นพลางขมวดคิ้ว “จือจือ พวกผู้อาวุโสเองก็ทำเพื่อเราสองคนทั้งนั้น”หรงจือจือเย้ยหยันเบา ๆ เพื่อนางหรือเพื่อสกุลฉีของพวกเขากันแน่?ฉีจื่อฟู่มองไปที่มหาราชครูหรง แล้วกล่าวว่า “ท่านพ่อตา ขอข้าคุยกับจือจือเพียงลำพังสักหน่อยได้หรือไม่?”มหาราชครูหรงกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ข้าไม่ใช่พ่อตาของเจ้า และไม่ได้มีเวลาว่างมากมายขนาดนั้น”ผู้อาวุโสสกุลฉีกลับพากันตำหนิมหาราชครูหรงว่าไม่ได้เรื่อง “มหาราชครูหรง ถึงฝ่าบาทจะให้ความสำคัญกับท่านมาก แต่ท่านจะหยาบคายไร้เหตุผลเช่นนี้ไม่ได้นะ!”“เขาผัวเมียมีอะไรจะพูดกัน พ่อตาอย่างท่านกลับขวางเอา

หรงจือจือมองไปที่เขา จงใจกล่าวคำฟังไม่เข้าหูสุด ๆ ออกมา “ท่านคิดเองว่าตอนนี้จะชดเชยอะไรข้าได้? ตอนนี้ขนาดยืนท่านยังยืนไม่ไหวเลยด้วยซ้ำ ท่านมีตรงไหนที่คู่ควรกับข้า?”“ท่านพาอวี้ม่านหวากลับมา หากโดนโทษหนัก ท่านไม่ทำให้ข้ากับสกุลหรงพลอยติดร่างแหไปด้วย ก็เป็นการชดเชยให้ข้าที่ดีที่สุดแล้ว มิใช่หรือ?”นางรู้ว่าแม้ฉีจื่อฟู่จะดูราวกับไร้ยางอาย คิดเข้าข้างตัวเอง ทว่าคนผู้นี้รักศักดิ์ศรีเป็นอย่างมากนางกล่าวเช่นนี้ ต้องทำให้เขาถอยไปได้แน่เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆสีหน้าของฉีจื่อฟู่ซีดเผือดไปหมด เขาหลับตาลงพลางกล่าว “เจ้าไปเถอะ! ข้าจะไม่ขวางเจ้าเอาไว้! ทีแรกข้าเองก็ป่วยจนกลายเป็นเช่นนี้ เจ้าเคยดูแลข้ามาครั้งหนึ่ง ข้าไม่มีหน้าให้เจ้ามาดูแลเป็นครั้งที่สองแล้ว”เขารู้ว่า หรงจือจือพูดอย่างชัดเจนขนาดนี้แล้ว ตนก็จนปัญญาจะรั้งให้นางอยู่แล้วเช่นกันหรงจือจือสาวเท้าก้าวยาวเดินออกไปโดยไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมามองทว่าฉีจื่อฟู่เรียกให้นางหยุด “จือจือ อย่างไรข้าก็เคยสร้างความดีความชอบในการรบชนะเอาไว้ ไม่แน่ว่าฝ่าบาทจะให้ข้าไปตาย”“ท่านย่าของเจ้าถูกท่านแม่ข้าบีบให้ตาย เจ้าเองก็ฆ่าท่านแม่ของข้า นับว

สีหน้าของฉีจื่อฟู่คล้ำดำเขียว “อวี่เยียน! เจ้าหลีกไปเสีย!”ทว่าในตอนนี้ฉีอวี่เยียน คล้ายกับเป็นบ้าไปแล้ว ฟังไม่เข้าหูเลยสักนิดนางกดปิ่นปักผมตรงคอของตนเอง เลือดซิบออกมาแล้ว ก่อนจะกล่าวด้วยความตื่นเต้นว่า “ไม่มีทาง! หากทิ้งสินเดิมเอาไว้ ข้าก็จะหลีก! ไม่เช่นนั้นข้าจะนองเลือดอยู่ตรงนี้เสีย!”หรงจือจือกล่าวเตือนชืด ๆ “ความเป็นตายของเจ้า ขู่ได้แค่ผู้ที่สนใจความเป็นความตายของเจ้าเท่านั้น เจ้าคิดว่าข้าสนใจหรือ?”ฉีอวี่เยียนสำลึก ก่อนจะกล่าวประชดประชัน “ข้าไม่เชื่อว่าท่านจะไม่สนใจชื่อเสียงของท่าน!”หรงจือจือยิ้มอ่อน ๆ “ข้าหย่าแล้ว ในเมืองหลวงจะยังมีชื่อเสียงดี ๆ ได้อีก?”ในใจของฉีอวี่เยียนพลันไม่แน่ใจขึ้นมาแต่ไม่นานนางก็แข็งแกร่งขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็ส่งปิ่นปักผมไปด้านหน้าอีกครั้ง แววตาหวาดระแวงและบ้าคลั่ง “อย่างไรก็ดีกว่าบีบให้อดีตน้องสามีให้ตายโขกระมัง?”มหาราชครูหรงเองก็ขมวดคิ้วมุ่นอันที่จริงเขาคิดไม่ถึงเลยว่า คนสกุลฉีจะไร้ยางอายเช่นนี้ สินเดิมของบุตรสาวตน ตามเหตุผลตามกฎมณเทียรบาลแล้ว ในเมื่อหย่ากันแล้วก็ไม่ควรทิ้งเอาไว้สิ่งนี้ทำให้แววตาดูถูกของเขาก็มองไปที่ฉีอวิ่นเช่นกันใน