บทที่ 239

หรงจือจือคิดว่าเขาเป็นบ้า คร้านจะสนใจแล้วจริง ๆ

ทว่าในจังหวะนี้เอง เมื่อฉีอวี่เยียนได้รับข่าว ก็พุ่งออกมาจากในจวน “หรงจือจือ ท่านจะไปก็ไป แต่สินเดิมพวกนี้ท่านเอาไปไม่ได้!”

“นี่เป็นของที่ท่านรับปากข้าไว้ก่อนหน้านี้! หากข้าแต่งงานออกไปท่านจะให้สินเดิมข้าร้อยหาบ เรื่องนี้ตกลงกันไว้แล้ว ตอนนี้ท่านจะมาเอาไปหมายความว่าอย่างไร?”

หรงจือจือแค่นเสียงฮึทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามว่า “ข้าเคยรับปากไว้ตั้งแต่เมื่อไร?”

ฉีอวี่เยียนอึ้งไป พร้อมมองนางอย่างยากจะเชื่อ “ท่านเป็นคนรับปากเองนะ! หรือว่าท่านจะไม่ยอมรับ?”

หรงจือจือครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะฉีกยิ้มอ่อน ๆ แล้วกล่าวว่า “อาจจะเคยว่าเอาไว้จริง ๆ กระมัง แต่ข้าเองก็ไม่เคยเขียนสัญญาให้เจ้านี่ ตอนนี้ข้าไม่ให้แล้ว เจ้าเองก็ไปฟ้องข้าที่ที่ว่าการไม่ได้!”

สีหน้าของฉีอวี่เยียนแข็งทื่อ

ไม่นานก็นึกคำพูดที่ตนพูดกับหรงจือจือ ในวันที่ตนไปขอสินเดิมกับหรงจือจือขึ้นได้

“ข้าเองก็รู้ว่าปีนั้นท่านพี่บอกว่าจะไม่ติดค้างท่าน และยังบอกว่าจะขอพระราชทานฮูหยินตราตั้งให้ท่าน แต่เขาก็ไม่ได้เขียนสัญญาให้ท่านนี่ ตอนนี้ท่านเกิดไม่พอใจขึ้นมา ก็ไปฟ้องเขาไม่ได้!”

ถูกคำพูดของตัวเ