All Chapters of โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น: Chapter 211 - Chapter 220

เมื่อนางพูดเช่นนั้น สายตาของคนจำนวนมากก็จับจ้องไปที่หรงจือจืออย่างไรก็ตาม หรงจือจือไม่ได้ตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย ทำเพียงท่าทีประหลาดใจ “ท่านแม่...ท่านช่างกล่าวหาข้าจริง ๆ ข้าไม่เคยคิดเช่นนั้นเลย ฮูหยินทั้งหลายเป็นพยานให้ข้าได้!”นางสวีเป็นคนแรกที่พูดขึ้น “ที่จริงแล้ว ข้าถือถ้วยชาไม่มั่นคงเอง ทำให้น้ำชาหกใส่ท่านหญิง!”ฉีอวิ่นตะลึง “ท่านหญิง?”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฉีจื่อฟู่ก็รู้สึกอับอายขายหน้าเช่นกัน แต่เขาก็ยังอธิบาย “จือจือเคยช่วยท่านเสนาบดีไว้ ฝ่าบาทจึงทรงแต่งตั้ง และรอเพียงฤกษ์งามยามดี”ฉีอวิ่นอยากถามหรงจือจือมากว่าทำไมนางถึงไม่บอกคนในครอบครัวเรื่องที่นางช่วยท่านเสนาบดีไว้เร็วกว่านี้ คราวที่แล้วที่เขาถาม นางตอบว่าไม่รู้จักแต่เขาก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดถึงเรื่องเหล่านี้!เขาจึงสูดหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้ง แล้วหันไปมองนางถานอีกครั้ง “เจ้าเองก็ได้ยินแล้ว! ที่จือจือมาที่นี่เป็นเพียงอุบัติเหตุ!”นางถานพูดอย่างโกรธเคือง “ใครจะรู้ว่านางสมรู้ร่วมคิดกับนางสวีหรือไม่?"คราวนี้ นางสวีก็ไม่ยอม นางพูดกับฉีอวิ่น “นายท่านฉี นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวของท่าน ตามหลักแล้วข้าไม่ควร

หรงจือจือคิดว่านางหลิวต้องรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับนางถานแน่ ๆ ไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถข่มขู่นางถานให้ทำเรื่องที่ไม่อยากทำได้ตลอดช่วงที่ผ่านมาในใจของนาง ความจริงก็แอบคาดเดาถึงเรื่องนี้ไว้แล้วเวลานี้ จึงจงใจยั่วยุนางหลิวขึ้นมาอีกหน่อย “ที่จริงแล้วข้าก็เชื่อนะ ท่านแม่ไม่ใช่คนเลว นางเป็นคนที่จิตใจดีมีเมตตาที่สุดในโลกนี้แน่นอน เป็นเพราะคนอันธพาลโลภเงินทองและความงามของนาง หลงใหลในหัวใจที่ขาวสะอาดไร้มลทินของนาง ถึงได้คิดร้ายกับนางเช่นนี้!”นางหลิว ในตอนนี้โกรธแค้นยิ่งนัก!ก่อนหน้านี้ ตนยังเชื่อใจสามีหนุ่มของตนอยู่ แต่เมื่อสาวใช้เปิดโปงความสัมพันธ์ลับระหว่างนางกับเขาแล้ว ตนจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าแท้จริงแล้วตนถูกหลอก ทั้งความรู้สึกและเงินทอง?พังพินาศหมดสิ้น เงินก็หมด แล้วยังตั้งครรภ์ลูกสารเลว แถมชื่อเสียงก็ป่นปี้ไปแล้วในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางก็ไม่มีทางปล่อยให้ใครมีความสุขไปได้ โดยเฉพาะนางถาน คนที่ทำลายความสุขของนางและลากเอาความอับอายทั้งหมดมาประจานให้เห็น!เมื่อได้ยินหรงจือจือชมเชยนางถานเช่นนี้ นางจะยังทนได้อีกหรือ?ทันใดนั้นก็โกรธจัด พลางกล่าวว่า “นางน่ะหรือ? จิตใจเมตตา บริสุทธิ์ผุดผ่อง?

หรงจือจือฟังแล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ฉีจื่อฟู่ไม่รู้จริง ๆ หรือแสร้งไม่รู้ ว่าการที่เขาพูดต่อหน้าคนอื่นว่าตนเองรังเกียจเขาเพราะตำแหน่งขุนนางที่ต่ำต้อย อาจส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของตนเองได้?นางจะรู้ได้อย่างไร ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าตนเองผู้นี้ เคยพูดเช่นนี้ต่อหน้าคนจำนวนมากในท้องพระโรงชิงเจิ้งมาแล้วตอนนี้มีใต้เท้าบางส่วนที่วันนั้นไม่ได้เข้าร่วมประชุมเช้า ทั้งได้รับข่าวสารล่าช้า ใช้สายตาดูถูกและไม่เห็นด้วยมองมาที่ตนเอง หรงจือจือยิ้มเล็กน้อย พลางมองฉีจื่อฟู่และกล่าว “ใต้เท้าฉีท่านพูดล้อเล่นแล้ว ตอนนั้นหมอหลวงบอกว่าท่านจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน ข้ายังไม่รังเกียจท่านเลย แต่ตอนนี้ท่านเป็นขุนนางขั้นหกแล้ว ข้ามีอะไรให้ต้องรังเกียจอีกหรือเจ้าคะ?”คำพูดนี้ ทำให้สีหน้าของฉีจื่อฟู่ชะงักไป นางเรียกตนเองว่าใต้เท้าฉีหมายความว่าอย่างไร?บรรดาใต้เท้าคนอื่น ๆ มองหน้ากัน ต่างก็เห็นด้วย ต้องรู้ไว้ก่อนหน้านี้ฉีจื่อฟู่ไม่แน่ว่าจะรอดชีวิต แต่สกุลหรงยังคงแต่งเข้ามา และไม่หวั่นเกรงต่อการเป็นหม้าย ช่างเป็นสตรีที่มีคุณธรรมเสียจริงหากจะบอกว่านางรังเกียจตำแหน่งขุนนางที่ต่ำต้อยของฉีจื่อฟู่ ก็คงฟังไม่ขึ้นเสียเท่าใดน

กลับคิดไม่ถึงว่า ฉีจื่อเสียนที่ถูกเฆี่ยนจนเกือบตาย แถมยังเหลือเพียงลมหายใจสุดท้าย จะเป็นคนแรกที่เอ่ยปากอย่างรังเกียจออกมาว่า “ท่านพ่อ ใช้สารหนูเถอะขอรับ! สารหนูไม่มียารักษา!”นางถานมองบุตรชายคนเล็กที่ใช้สินเดิมของตนเองไปครั้งหนึ่งอย่างเหลือเชื่อ และไม่กล้าเชื่อเลยว่าคำพูดเช่นนี้ จะหลุดออกมาจากปากของอีกฝ่ายได้เดมทีนางคิดว่า ฉีจื่อเสียนเอาเงินของตนเองไปเล่นพนันแล้ว อย่างน้อยคงจะรู้สึกผิดและรู้สึกติดค้างต่อนางบ้างกลับคิดไม่ถึงว่าฉีจื่อเสียนจะกล่าวอย่างแค้นเคืองว่า “มองอะไรหรือ? ท่านแม่ ท่านทำร้ายข้าถึงสองครั้ง! ท่านช่างเป็นมารดาที่ดีของข้าเสียจริงนะขอรับ!”“ครั้งก่อนก็เป็นท่าน ยืนกรานจะนำจดหมายที่ท่านเจียงเขียนไปเผยแพร่ต่อสาธารณะ ทำร้ายข้าจนอับอายขายขี้หน้า ต่อหน้าฮูหยินผู้สูงศักดิ์เหล่านั้น!”“วันนี้ยังเป็นท่าน จงใจพูดเรื่องของข้าออกไปต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนั้น ทำร้ายจนข้าถูกเฆี่ยนยังไม่พอ เดิมทีชื่อเสียงของข้าก็เหมือนขี้อยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งเหม็นเน่าเข้าไปใหญ่!”ฉีอวี่เยียนก็กล่าวโทษอีกว่า “ยิ่งไม่ต้องพูดเลยว่าท่านแม่ไร้ยางอาย ถึงขนาดคบชู้กับชายอื่น! ท่านรู้หรือไม่ว่า วันนี้ท่านก่

ฉีอวิ่นฟังจนใบหน้าเขียวไปหมดแล้ว จุดสนใจเช่นนี้เป็นผู้ใดกันที่คิดออกมาได้?เขาจะฟังไม่ออกได้อย่างไร ว่าหรงจือจือดูเหมือนกำลังจะขอความเมตตา แต่ความจริงกลับเติมเชื้อเพลิงในกองไฟ? หากเป็นอดีต บางทีเขาอาจจะต้องสงสัยถึงเจตนาของหรงจือจือเสียหน่อยแต่วันนี้ ในครอบครัวนี้ไม่มีผู้ใดอยากให้นางถานตายยิ่งไปกว่าเขาอีกแล้ว!เขาก้มหน้าพลางกล่าว “ไปหยิบสารหนูมา! ข้าจะป้อนนางดื่มด้วยตนเอง! นางมีสิทธิ์ใช้ยาพิษเร่งให้ตายเสียที่ใดกัน?“ข้าอยากให้นางใช้สารหนู แล้วทรมานจนตาย!”สารหนู ไร้ยารักษา ซึ่งจะต้องตายอย่างมิต้องสงสัย! หากใช้ยาในปริมาณที่เหมาะสม ไม่ถึงครึ่งชั่วยามจะล้มป่วย และภายในสองวันก็จะทุกข์ทรมานจนตาย!บ่าวรับใช้เห็นว่าไม่มีเจ้านายขอความเมตตาแม้แต่คนเดียว จึงกล่าวไปว่า “ขอรับ!”หลังการแสดงที่วุ่นวาย หลี่หมัวมัวก็ถูกปลุกให้ตื่น เห็นว่าบรรดาเจ้านายกลับมาที่จวนกันหมดแล้ว นางจึงรีบกลับมา และเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ก็รีบวิ่งเข้ามาขอความเมตตาพลางกล่าวด้วยน้ำตาไหลพรากว่า “นายท่าน หลายปีมานี้ฮูหยินเพื่อบ้านหลังนี้แล้ว ถึงจะไม่มีผลงานแต่ก็ทุ่มเททำงานอย่างหนักนะเจ้าคะ!”หรงจือจือยิ้มเล็กน้อยพลางกล่า