บททั้งหมดของ ให้ชะตากรรมนำทาง: บทที่ 51 - บทที่ 60

หลังจากที่ทั้งสี่ ไปจับจ่ายสิ่งของมาทำหม้อไฟเสร็จทุกคนก็ช่วยกันเตรียมหม้อไฟ พอถึงเวลาจัดงานเลี้ยง มู๋จินเป่าเห็นว่าทุกคนเหนื่อยล้ากับการเรียนวิชาการต่อสู้วันนี้ นางจึงทำชาดอกฮวาซึ่งต้มด้วยน้ำอมฤตทำให้ผู้ดื่มกระชุ่มกระชวยยิ่งนัก ในการนั่งกินหม้อไปคืนนี้ทุกคนก็คุยกันแต่เรื่องของคุณชายตระกูลห่าวอู๋กับคุณหนูตระกูลหลี่ จนทำให้ซิงอีโมโหขึ้นมา พอซิงอีหันมามองมู๋จินเป่านางก็สนุกสนานไปกับพวกเขาทำให้ซิงอีโกรธไปกันใหญ่ ทางด้านหลี่ชุนชุน เมื่อรู้ว่าหลายคนรับรู้เรื่องของนางแล้ว นางจึงต้องการความจริงว่าข่าวของนางมาได้อย่างไร นางจึงแอบไปพบกับห่าวอู๋หรง"เรื่องอยู่ในจวนเจ้าในวันนั้นมีผู้ใดรับรู้บ้าง ข้าสงสัยเหลือเกินว่าทำไมผู้คนที่อยู่ในสำนักตะวันเลือนเขาถึงรู้กัน คนผู้นั้นคือแม่นางซิงอี นางพูดเหมือนรู้เรื่องของข้ายังไงยังงั้น ทั้งที่ข้าไม่เคยเห็นนางออกจากสำนักเลยแม้แต่น้อย ที่ๆพวกนางไปก็มีแต่ป่าตะวันแค่นั้นเอง ต้องมีคนในจวนเจ้าออกมาพูดเรื่องนี้ แล้วเจ้าคิดดูเถอะว่าข้าจะเสียหายขนาดไหนถ้ามีคนมาพูดแบบนี้กับข้า"หลีชุนชุนกล่าวกับสหาย"เรื่องของวันนั้นในส่วนของข้า ท่านพ่อก็ให้ทุกคนปิดข่าวเรื่องนี้

เช้าวันต่อมาก็ถึงเวลาเรียนวิชาปรุงยา ลำดับแรกอาจารย์ก็สอนให้แยกสมุนไพรว่าสมุนไพรไหนสดที่เพิ่งเก็บมาใหม่ และสมุนไพรไหนเก็บมานานแล้ว หลังจากสอนให้จำแนกเสร็จแล้วก็ให้ทดสอบทุกคนในชั้นทดสอบได้ดี โดยเฉพาะจางหยงและจางซิน หลังจากเรียนเรื่องสมุนไพรเก่าใหม่แล้ว อาจารย์ก็ให้นักศึกษาทุกคนไปเก็บสมุนไพรกันได้และพรุ่งนี้เช้าก็จะมาเข้าเรื่องการปรุงสมุนไพร "อาจารย์ให้ไปเก็บสมุนไพรแต่ให้เราอ่านแค่ลักษณะของสมุนไพรแล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่าอันไหนเป็นสมุนไพร ที่ท่านอาจารย์ต้องการกันล่ะ แต่ที่ท่านอาจารย์สอนเรามาว่าให้สัมผัสลูปไปลูปมาก็จะรู้ว่าสมุนไพรไหนเก่าสมุนไพรใหม่ๆ แต่ข้าไม่ได้ทำตามที่อาจารย์เลยนะ ก็รู้สึกว่าข้าแค่สัมผัสและได้กลิ่นสมุนไพร ข้าก็รู้แล้วว่าอันไหนใหม่ว่าอันไหนเก่า ข้ารู้แล้วแหละจินเป่าถ้าจะศึกษาวิชาปรุงสมุนไพรแบบเต็มตัว ข้าดูแล้วว่าสิ่งนี้แหละที่เหมาะกับข้า" ซิงอีกล่าว "ซิงอีเจ้าเองก็สัมผัสสมุนไพรเก่าสมุนไพรใหม่เหมือนกับคนตระกูลข้าเลย ครอบครัวข้าเป็นนักปรุงสมุนไพรข้าเลยได้เลือดจากตระกูลมา มีแต่พี่จางหยงนั้นแหละที่ไม่ได้กลิ่นของสมุนไพร แต่พี่เขาเก่งไงถึงจำแนกมันออกได้เร็วกว่าข้าเสียอีก"

หลังจากร่ำเรียนอย่างเอาจริงเอาจังมาเป็นเวลาเดือนครึ่งก็ถึงเวลาแล้วที่จะได้เข้าแข่งขันระดับสำนักกันแล้ว ในตอนเช้าปรมาจารย์ไป๋อวิ่น ก็พานักศึกษาทุกคนที่อยู่ระดับสูง ออกไปจากสำนักเดินทางไปในทางทิศใต้ของสำนัก ใช้เวลาเดินทางเพียง หนึ่งก้านธูปก็เจอกับสำนักอีกสองสำนักที่พานักศึกษามาสำนักล่ะสิบคน"ทั้งสามสำนักก็มากันครบแล้ว วันนี้ทั้งสามสำนักจะทำการแข่งขันกัน โดยที่ทั้งสามสำนัก จะส่งตัวแทนของนักศึกษา แต่ละสำนัก สำนักละสิบคน สำนักแรกสำนักศึกษาตะวันเลือนของปรมาจารย์ไป๋อวิ่น สำนักที่สองสำนักศึกษาพระจันทร์เสี้ยวของปรมาจารย์หรูตรงหยาง สำนักที่สามสำนักศึกษาพายัพของปรมาจารย์หวงเฟยเฟย ซึ่งนักเรียนทั้งสามสิบคนต้องเข้าไปในหุบเขาบรรพกาล ในเวลาครึ่งเดือน นักศึกษาจะทำการ ค้นหาไข่มุกแห่งบรรพกาลทั้งสี่ทิศ เมื่อหาครบทั้งสี่ทิศแล้ว จะมีเพียงผู้เดียวที่สามารถนำไข่มุกไปยังกลางหุบเขาบรรพกาล และนำไปเปิดหีบกลางหุบเขาบรรพกาลสำเร็จ สำนักนั้นถือว่าชนะ ในครั้งนี้มีอยู่แค่สามสำนัก หากสำนักใดได้ไข่มุกแห่งบรรพกาลถึงสองทิศสามารถรวบรวมไข่มุกทั้งสี่ เข้าไปในใจกลางหุบเขาบรรพกาลได้เป็นสำนักแรก แต่มีกฎว่าต้องเป็นสตร

"นักศึกษา...............สำนักพายัพได้ออกจากการแข่งขันและออกจากหุบเขาบรรพกาลแล้วอย่างปลอดภัย"เสียงประกาศดังก้องทำให้ผู้ที่เข้าแข่งขันทุกคนได้ยินนักศึกษาของสำนักตะวันเลือนก็ตกใจเช่นกันเพราะหลังจากที่ตนมาโผล่ในหุบเขาบรรพกาลแห่งนี้ ก็ได้เจอกับฝูงเสือขาวจำนวนหนึ่งทันทีทั้งที่ยังไม่ได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ เมื่อสี่วันที่แล้วหลังจากที่บรรดาท่านอาจารย์ส่งพวกตนเข้ามา ก็ตกไปยังที่ที่หนึ่งที่มีฝูงเสือขาวกำลังหากินอยู่ ผู้ที่ไม่รู้ตัวก็โดนเสือขาวขย้ำจนเกิดแผลใหญ่บ้างเล็กบ้างแต่ทุกคนก็หันกลับมาสู้กับพวกเสือขาวไม่มีผู้ใดคิดที่จะยอมแพ้และหักหยกเพื่อกลับออกไป แต่พวกที่เตรียมการต่อสู้ตลอดเวลาก็ลงมือต่อสู้ได้ทันที ฝูงเสือขาวมีราวๆหนึ่งร้อยตัว พวกนักศึกษามีเพียงสิบคนทุกคนจึงสู้สุดฝีมือ และปล่อยสัตว์อสูรของตนออกมาสู้รบด้วย เพียงเข้ามาในหุบเขาบรรพกาลไม่เท่าไหร่ทุกคนก็ต้องปล่อยของออกมาอย่างเต็มตัว ไม่อย่างนั้นไม่มีทางที่จะมีชีวิตอยู่รอดได้เลย จินเป่าปล่อยให้จิ้งจอกเก้าหางลี่หลินออกมาเพียงตนเดียว เพราะนางรู้ดีว่าทุกที่ในหุบเขาบรรพกาลแห่งนี้ จะมีลูกแก้วคอยสอดส่องอยู่ตลอดเวลาจึงต้องทำอะไรให้รอบคอบ จินเป่าใช้มิ

"นักศึกษาสำนักตะวันเลือนได้ไข่มุกบรรพกาลสีฟ้าเรียบร้อยแล้ว"เสียงประกาศก้องขึ้น เสือขาวที่กำลังต่อสู้อยู่กับนักศึกษาสำนักตะวันเลือนทั้งเก้าคนหายไปทันที ทำให้ทุกคนที่ศึกษาในสำนักศึกษาตะวันเลือนดีใจและโล่งใจไปในคราวเดียวกัน ปรมาจารย์ไป๋อวิ่นเองก็ดีใจเช่นกัน เพราะว่าตนไม่รู้ว่าจินเป่าทำอย่างไรบ้าง แต่นางก็หายไปจากจอลูกแก้วนานมากโข ส่วนสำนักทั้งสองได้ยินก็ตกใจและรีบกางแผนที่ออกมา และต่างคนต่างคาดเดาว่า ณ เวลานี้ไข่มุกสีฟ้าที่อยู่หุบเขาสายลมได้มีผู้คนเอาไปแล้ว ตนจึงต้องไปหาอีกสามสถานที่ทางด้านจินเป่าเลือกที่จะคว้าไข่มุกสีฟ้าโดยไม่ได้ปกป้องตัวเองแม้แต่น้อย แต่พอนางคว้าไข่มุกสีฟ้าแห่งบรรพกาลออกมาจากรังฟางหญ้าได้สำเร็จ พยัคฆ์ขาวทั้งเก้าตนก็หายไปในพริบตา และก็มีร่างของพยัคฆ์ขาวที่แก่ชรานอนอยู่บนรังฟางหญ้าขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆกับจุดที่ไข่มุกบรรพกาลสีฟ้าวางอยู่"ฮ่าๆๆเจ้าได้ไข่มุกบรรพกาลสีฟ้าไปเรียบร้อยแล้ว แล้วไหนล่ะที่เจ้าเคยพูดไว้ว่าเจ้าจะให้อะไรแก่ข้า "เสียงชายชรากล่าวขึ้นอย่างสั่นเครือ"แต่ข้าก็ได้หยิบฉวยไข่มุกสีฟ้าแห่งบรรพกาลนี้ด้วยตัวเอง ท่านไม่ได้มอบให้ค่าเสียเมื่อไหร่กัน ท่าน