บททั้งหมดของ ให้ชะตากรรมนำทาง: บทที่ 71 - บทที่ 80

นักศึกษาสตรีทั้งสองคนของสำนักตะวันเลือน ยืนดูทั้งสองคนและร้องเรียกด้วยความตกใจ จางซินเขย่าตัวซิงอีกอย่างแรง ทั้งสองคนตกใจกันหมดนึกว่าทั้งสองเป็นอะไรไป"พวกเจ้าทั้งสองเป็นอะไรไป พวกเจ้าหลับไม่ได้สติอยู่นานเลยทีเดียวพวกข้าตกใจกันหมดแล้ว"จางซินกล่าว"พวกข้าก็คงเหนื่อยจัดเลยหลับไม่รู้เรื่องเลย ปกติเราก็ไม่ได้หลับสนิทขนาดนี้หรอก เราก็ระวังตัวตลอดเวลานั้นแหละ แต่พอมาอยู่ในที่นี่ข้าก็แค่รู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยจึงหลับไหลไป ขอโทษพวกทั้งสองคนด้วยนะ"จินเป่ากล่าว จนทำให้จางซิน และเหมยลี่รู้สึกผิดที่ไปปลุกพวกนางเพราะพวกนางน่าจะเหนื่อยมามากแล้ว ถ้าเทียบกับพวกตน ซิงอีเองก็คอยเป็นห่วงแทบนั่งไม่ติดเลย ตอนที่จินเป่าเข้าไปซากปรักหักพังนั้น แถมกลับมาถึงก็เตรียมที่นอนเสื้อผ้าให้จินเป่าอีก ซิงอีเองรู้ว่าจินเป่าเหนื่อยมามาก นางเองก็ดูแลให้น้องสาวสบายขึ้นก็เท่านั้น "พอดีอาหารเสร็จแล้วมีผู้มาตามเราไปกินข้าเลยปลุกพวกเจ้า ไปกินกันก่อนเถอะนะ พวกข้าก็ต้องขอโทษเจ้าทั้งสองที่พวกข้าปลุกพวกเจ้า แต่พวกข้าแค่เป็นห่วงเท่านั้นไปกินข้าวแล้วกลับมาพักผ่อนกันเถอะนะ"จางซินกล่าว และทุกคนก็ไปกินข้าวกัน วันนี้มีอาหาร

ฟิว! ปั้ง ฟิว!ปั้ง จางหยงวาดมือออกไปประทะอะไรสักอย่างถึงสองครั้งก็มีเสียงดังทั้งสองครั้งเลย ท่าไม่ดีจินเป่าจึงลากพี่ซิงอีและจางซินมาหลบก่อน"เกิดอะไรขึ้นจางซินพวกนั้นเป็นใครกัน "จินเป่ากระซิบถาม ด้วยเสียงอันแผ่วเบาแต่ร้อนรน"น่าจะพวกที่ตามล่าพวกข้ามาจากมิติเชื่อมจิต เอาแบบนี้เจ้าสองคนหนีไปก่อน ถ้าครั้งนี้ข้ากับพี่ชายมีชีวิตรอดเดียวข้าจะไปตามหาพวกเจ้าทั้งสองที่จวนห่าวอู๋ ที่เจ้าเคยพูดถึงอยู่บ่อยๆ "จางซินกล่าวกับทั้งสอง และกอดพวกนางทั้งสองแล้วร้องไห้ออกมา "ไม่ได้หรอกข้าจะต้องช่วยพวกเจ้า ไม่ว่ายังไงเราก็เป็นสหายกัย"จินเป่ากล่าวพลางส่งลี่หลินและสัตว์อสูรของนางกับสัตว์อสูรของห่าวอู๋อวี่ออกมา"พี่ซิงอีท่านให้จางสือยวี่ออกมาดูแลท่านกับจางซินและพวกท่านทั้งสองอยู่ที่นี่รอข้ากลับมา"จินเป่ากล่าวและกระโดดออกไปจากที่กำบังและรวมต่อสู้กับจางหยงทันที จางซินคิดถึงนกฟินิกซ์ของตนจึงปล่อยออกมาสู้กับศัตรู และนางกับซิงอี ก็อยู่เฉยไม่ได้จึงออกมาช่วยสู้ พวกเขามีราวยี่สิบคนหนึ่งในนั้นมีคนที่ถือแส้วิญญาณ สีเลือด ทั้งสองฝ่ายต่างเจ็บไม่ใช้น้อยตอนนี้ สัตว์อสูรงูทั้งสองก็บาดเจ็บหนักเช่นเคย งูเห่าดำจึงตัดส

เช้าวันต่อมาซิงอีก็ตื่นขึ้นมาอย่างกระชุ่มกระชวยเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นกับนางมาก่อน จินเป่าจึงสบายใจมากขึ้น"จินเป่าเจ้าเป็นอะไรหรือป่าว บาดเจ็บหรือไม่ ข้าจำอะไรไม่ได้เลย อยู่ๆข้าก็เหมือนถูกพลังมหาศาล และทุกอย่างก็ดับมืดไปหมดเลย"ซิงอีถามจินเป่าขึ้นมา"ข้าไม่เป็นสิ่งใดหรอกพี่ซิงอี ข้าสบายดีมากๆเลย พอดีท่านห่าวอู๋อวี่ไปช่วยพวกเราไว้ทันนะ"จินเป่าตอบ"ที่พวกเราได้ฟังจางหยงและจางซินคุย กับพวกที่มาซุ่มโจมตีพวกเรา ถ้าว่าทั้งสองคนนั้นต้องรู้จักหยกที่ได้มาจากบ่าวรับใช้ของอนุเป็นแน่ เจ้าสองคนพูดราวกับว่ากำลังตามหาพวกเราทั้งสอง แล้วมันจะมีสิ่งใดอีกล่ะที่จะยืนยันได้ว่า พวกเขาทั้งสองคือพี่ของเราล่ะจินเป่า"ซิงอีพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ จินเป่าเขาใจความหมายดี ตนรู้ว่าพี่สาวตนรู้สึกอย่างไรกับจางหยง ถ้าเป็นพี่น้องกันความรู้สึกนี้ก็ต้องจบลง และจางหยงเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับพี่ซิงอี นางไม่รู้จะกล่าวอย่างไรดี"เอาหยกนั้นไปให้พวกเขายืนยันเถอะ ว่าใช้ที่พวกเขาพูดคุยกันหรือไม่ ถ้าสิ่งนี้คือสิ่งที่บ่งบอกว่าเป็นน้องของทั้งสอง พวกเราจะได้ไม่ต้องเสียเวลาตามหาอดีตอีกแล้ว ถ้าใช้เราก็กลับไปกับพวกเขา เจ้าจะไ

"อย่างนั้นก็คือพวกเราทั้งสี่เป็นพี่น้องพ่อเดียวกัน แต่คนล่ะแม่นั้นหรือ"จินเป่ากล่าว"แล้วทำไมเจ้าทั้งสองไม่ช่วยท่านแม่ของเจ้าล่ะ เจ้าพูดเหมือนตอนนั้นเจ้าก็ไร้เดียงสาอยู่ แต่เจ้าไม่ได้มีความคิดเองเอียงไปทางท่านแม่ของเจ้าเลยเหรอ แล้วจางซินก็ยอมมากับพี่จางหยงหรอ"ซิงอีถามขึ้นเพราะตนเองก็งงๆ"ข้าเองก็ไม่รู้ความสักเท่าไหร่ ถูกคนของท่านแม่ของพวกเจ้ารับพาตัวมาตอนกลางคืน เพราะตื่นอีกทีข้าก็อยู่ที่สำนักเก่าๆของท่านอาจารย์แล้ว พี่หยงเองก็เล่าให้ข้าฟังเพียงเล็กน้อย ไม่ได้เล่าเยอะขนาดนี้ด้วยซ้ำ "จางซินกล่าวขึ้น"เพราะว่าพวกข้าไม่ใช่สิข้าคนเดียวที่ไม่เห็นด้วยกับท่านแม่ ที่จะทำกับท่านพ่อและก็ท่านแม่พวกเจ้าแบบนี้ และพวกเจ้าขนาดนี้และอีกอย่าง ข้าก็ไม่ชอบความไม่ยุติธรรมที่ท่านแม่ทำลงไป และข้าเองก็ไม่คิดที่จะรับตำแหน่งประมุขของตระกูลจางด้วย ในเมื่อประมุขของตระกูลจางต้องเป็นของจางเหมย เพราะที่มิติเชื่อมจิตแห่งนั้นผู้ที่แกร่งและเป็นผู้สืบทอดตระกูลสายหลัก จำเป็นต้องเป็นประมุข ถึงแม้จะเป็นสตรีก็ตาม ซึ่งณเวลานี้เราก็สามารถดูได้แล้วว่าจินเป่านั้นน่าจะแข็งแกร่งกว่าข้าด้วยซ้ำ แต่ที่ข้ารู้ว่าท่านแม่ไม่ได้

ในคืนของวันนั้นจินเป่าต้องการรู้อะไรบางอย่าง จึงนำถังน้ำขนาดใหญ่และนำไปวางไว้หน้าห้องพักของจางซินและใส่น้ำอมฤตของตัวเองลงไปจนเต็ม และเข้านอนไป"เจ้าทำอะไรหรือ ถึงกลับมาป่านนี้ไม่ใช้ว่าไปหาคุณชายสี่หรอกนะ"เสียงซิงอีที่งัวเงียถามมา"พี่ซิงอีนอนเถอะข้าแค่ต้องการพิสูจน์อะไรเล็กน้อย"จินเป่ากล่าวและหลับตาลงและเข้าไปในมิติ เพื่อที่จะดูต้นหยางเหมยที่ตอนนี้กำลังมีผลถึงสิบสามผลแนะ และอยู่ๆการเชื่อมต่อกับกระต่ายหยกก็หายไป เหมือนอยู่คนละมิติกัน"ลี่หลินข้ารู้สึกว่าเจ้ากระต่ายหยกนั้นมันหายไปแล้ว สัมผัสถึงมันไม่ได้เลย ไม่ใช่ว่ามันถูกใครฆ่าตายแล้วหรือ"จินเป่ากล่าวกับลี่หลิน"มันเป็นสัตว์อสูรที่แข็งแรงกว่าข้าอีก มันไม่มีทางปล่อยให้ตัวมันเองตายหรอกเจ้านายท่านวางใจเถอะ"ลี่หลินกล่าวขึ้นทางด้านจางซินได้กลิ่นหอมหวานของน้ำอมฤต ก็ตื่นขึ้นมาและพบถังน้ำอมฤตอยู่หน้าห้อง นางยังไม่ได้ทันที่จะไตร่ตรองสิ่งใดก็เก็บน้ำอมฤตนั้นเข้ามาในมิติทั้งหมดทันที หลังจากที่เก็บเข้าไปแล้วมิติของนางนั้นก็อุดมสมบูรณ์ด้วยน้ำอมฤต มิติติดกายของนางได้มาจากสายเลือดของตระกูลจาง ที่บังเอิญมีหนึ่งในร้อยคนเท่านั้น ภายในเก็บของได้มากมาย