LOGINShare
เจ้าไม่ใช่สตรี
Last Updated:
2024-12-26 18:07:06
Related chapters
ให้ชะตากรรมนำทาง เห็นทุกอย่าง
มู๋จินเป่าเดินมาถึงเรือนอาจารย์ใหญ่ก็พบกับห่าวอู๋อวี่ทำให้นางดีใจเป็นอย่างมาก พออาจารย์ใหญ่เห็นมู๋จินเป่ากับหลี่หลินเดินมาก็เรียกทั้งสองนั่งลง" แม่นางจิ้งจอกเก้าหางขนของเจ้าตอนนี้ก็ขาวราวหิมะงดงามยิ่งนัก "อาจารย์ใหญ่ปรมาจารย์ไป๋อวิ่นกล่าวขึ้นพลางลืมตัว มู๋จินเป่าเห็นสายตาที่ปรมาจารย์มองลี้หลินก็เกิดสงสัยในตัวปรมาจารย์"นี่คือสัตว์อสูรของข้า งั้นเดี๋ยวข้าเก็บสัตว์อสูรของข้าก่อนก็แล้วกัน แล้วจะได้คุยกันสะดวกขึ้น"มู๋จินเป่ากล่าวพลางเก็บลี่หลินเข้ามิติล่องหน"งั้นเจ้าสองคนจะคุยอะไรกันก็คุยเถอะ แม่นางจินเป่าเดี๋ยวเจ้าคุยกับลูกศิษย์เก่าของข้าแล้ว ข้าขอคุยอะไรกับเจ้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น"ปรมาจารย์กล่าวขึ้น"งั้นท่านอาจารย์ก็คุยกับจินเป่าก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวข้าคุยธุระของข้าทีหลัง เพราะข้าน่าจะคุยนานอยู่"ห่าวอู๋อวี่กล่าว"ข้าก็ไม่ได้มีสิ่งใดมากหรอก ข้าแค่อยากบอกว่าต่อไปนี้ที่เจ้าเรียนเสร็จทุกวันให้เจ้ามาหาข้าที่เรือน ข้าจะสอนวิชาควบคุมมิติให้เจ้า ก็แค่เท่านั้น เพราะตอนนี้ข้าดูดูเจ้านมิติของเจ้าก็เป็นได้แค่ที่เก็บของดีๆนี้เอง"ปรมาจารย์กล่าวขึ้น ทำให้จินเป่าตกใจกับคำพูดของปรมาจารย์มาก"ไ
Last Updated : 2024-12-26ให้ชะตากรรมนำทาง ผนึกลมปราณ
เช้าวันต่อมาก็ถึงเวลาเรียนวิชาปรุงยา ลำดับแรกอาจารย์ก็สอนให้แยกสมุนไพรว่าสมุนไพรไหนสดที่เพิ่งเก็บมาใหม่ และสมุนไพรไหนเก็บมานานแล้ว หลังจากสอนให้จำแนกเสร็จแล้วก็ให้ทดสอบทุกคนในชั้นทดสอบได้ดี โดยเฉพาะจางหยงและจางซิน หลังจากเรียนเรื่องสมุนไพรเก่าใหม่แล้ว อาจารย์ก็ให้นักศึกษาทุกคนไปเก็บสมุนไพรกันได้และพรุ่งนี้เช้าก็จะมาเข้าเรื่องการปรุงสมุนไพร "อาจารย์ให้ไปเก็บสมุนไพรแต่ให้เราอ่านแค่ลักษณะของสมุนไพรแล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่าอันไหนเป็นสมุนไพร ที่ท่านอาจารย์ต้องการกันล่ะ แต่ที่ท่านอาจารย์สอนเรามาว่าให้สัมผัสลูปไปลูปมาก็จะรู้ว่าสมุนไพรไหนเก่าสมุนไพรใหม่ๆ แต่ข้าไม่ได้ทำตามที่อาจารย์เลยนะ ก็รู้สึกว่าข้าแค่สัมผัสและได้กลิ่นสมุนไพร ข้าก็รู้แล้วว่าอันไหนใหม่ว่าอันไหนเก่า ข้ารู้แล้วแหละจินเป่าถ้าจะศึกษาวิชาปรุงสมุนไพรแบบเต็มตัว ข้าดูแล้วว่าสิ่งนี้แหละที่เหมาะกับข้า" ซิงอีกล่าว "ซิงอีเจ้าเองก็สัมผัสสมุนไพรเก่าสมุนไพรใหม่เหมือนกับคนตระกูลข้าเลย ครอบครัวข้าเป็นนักปรุงสมุนไพรข้าเลยได้เลือดจากตระกูลมา มีแต่พี่จางหยงนั้นแหละที่ไม่ได้กลิ่นของสมุนไพร แต่พี่เขาเก่งไงถึงจำแนกมันออกได้เร็วกว่าข้าเสียอีก"
Last Updated : 2024-12-27ให้ชะตากรรมนำทาง มิติโน้มถ่วง
หลังจากที่เรียนวิชาปรุงสมุนไพรแล้วซิงอีรู้สึกว่าตนถนัดวิชานี้ นางจึงศึกษาตำราที่ท่านห่าวอู๋อวี่ให้นางมา ส่วนมู๋จินเป่าเองก็ฝึกฝนวิชามิติโน้มถ่วง โดยการบีบเส้นลมปราณให้เข้ากับมิติล่องหนของตนหลังจากใช้เวลานานเกือบถึงเดือน นางก็ผลึกเส้นลมปราณทั้งสิบสองเส้นกับมิติเข้ากันเป็นอันหนึ่งอันเดียวได้แล้ว หลังจากที่มิติล่องหนกับเส้นลมปราณทั้งสิบสองเชื่อมต่อกัน มู๋จินเป่าเองก็รู้สึกว่าร่างกายของนางเกิดการเปลี่ยนแปลงเวลาที่นางสร้างเกราะป้องกันนางเพียงแค่คิดก็มีเกาะป้องกันโปร่งใสแต่มันดูไม่แข็งแกร่งเท่าเกาะป้องกันอย่างวรยุทธ์เอาเสียเลย มันเป็นเหมือนจะนุ่มเสียมากกว่า "พี่ซิงอีท่านลองแทงข้าทีเถอะ ถ้าอยากรู้ว่าเกาะป้องกันของข้าจะเหนียวนุ่มขนาดไหน " มู๋จินเป่ากล่าว "เจ้าจะบ้าหรือจะให้ข้าแทงเจ้าได้อย่างไร " ซิงอีกล่าวด้วยความตกใจ "ก็แค่ลองแทงดูเฉยๆ ข้ าแค่อยากรู้ขอบเขตของเกาะป้องกัน เอาแบบนี้แล้วกัน เดี๋ยวข้าไปหาท่านอาจารย์ใหญ่ดีกว่า ข้าจะได้ให้เขาสอนต่อไป" มู๋จินเป่ากล่าวแล้วเดินจากไป "เจ้าผลึกเส้นลมปราณหลักทั้งสิบสองเส้นกับมิติล่องหนได้แล้วหรือถึงมาหาข้า หรือว่าช่วงนี้เจ้าไม่ค่อยได้เรียนเพราะพ
Last Updated : 2024-12-27ให้ชะตากรรมนำทาง หุบเขาบรรพกาล
หลังจากร่ำเรียนอย่างเอาจริงเอาจังมาเป็นเวลาเดือนครึ่งก็ถึงเวลาแล้วที่จะได้เข้าแข่งขันระดับสำนักกันแล้ว ในตอนเช้าปรมาจารย์ไป๋อวิ่น ก็พานักศึกษาทุกคนที่อยู่ระดับสูง ออกไปจากสำนักเดินทางไปในทางทิศใต้ของสำนัก ใช้เวลาเดินทางเพียง หนึ่งก้านธูปก็เจอกับสำนักอีกสองสำนักที่พานักศึกษามาสำนักล่ะสิบคน"ทั้งสามสำนักก็มากันครบแล้ว วันนี้ทั้งสามสำนักจะทำการแข่งขันกัน โดยที่ทั้งสามสำนัก จะส่งตัวแทนของนักศึกษา แต่ละสำนัก สำนักละสิบคน สำนักแรกสำนักศึกษาตะวันเลือนของปรมาจารย์ไป๋อวิ่น สำนักที่สองสำนักศึกษาพระจันทร์เสี้ยวของปรมาจารย์หรูตรงหยาง สำนักที่สามสำนักศึกษาพายัพของปรมาจารย์หวงเฟยเฟย ซึ่งนักเรียนทั้งสามสิบคนต้องเข้าไปในหุบเขาบรรพกาล ในเวลาครึ่งเดือน นักศึกษาจะทำการ ค้นหาไข่มุกแห่งบรรพกาลทั้งสี่ทิศ เมื่อหาครบทั้งสี่ทิศแล้ว จะมีเพียงผู้เดียวที่สามารถนำไข่มุกไปยังกลางหุบเขาบรรพกาล และนำไปเปิดหีบกลางหุบเขาบรรพกาลสำเร็จ สำนักนั้นถือว่าชนะ ในครั้งนี้มีอยู่แค่สามสำนัก หากสำนักใดได้ไข่มุกแห่งบรรพกาลถึงสองทิศสามารถรวบรวมไข่มุกทั้งสี่ เข้าไปในใจกลางหุบเขาบรรพกาลได้เป็นสำนักแรก แต่มีกฎว่าต้องเป็นสตร
Last Updated : 2024-12-27ให้ชะตากรรมนำทาง ป่าดงดิบ
ทางด้านสำนักศึกษาพายัพก็ได้มาโผล่ตรงจุดบริเวณป่าดงดิบซึ่งเต็มไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ ซึ่งเวลานี้เป็นเวลากลางวันจึงทำให้มองแล้วต้นไม้สวยงามดี สำนักศึกษาพายัพนี้มีบุรุษที่เข้าร่วมเพียงสองคนและส่วนใหญ่ที่เหลือก็จะเป็นสตรี ซึ่งสตรีทุกคนก็ชอบดอกไม้เป็นธรรมดาอยู่แล้ว "ท่านพี่ลี่อินดูดอกไม้พวกนี้สิเหมาะกับท่านจริงๆนะ"สตรีนางหนึ่งในกลุ่มกล่าวขึ้นพลางชี้ให้ดู ดอกไม้สีแดงสดที่บานสะพรั่งเป็นป่าสวยงามยิ่งนัก"ดูอย่างเดียวก็พอนะ พวกสตรีนี่ช่างน่าเบื่อเสียจริงๆ ดอกไม้งามแต่เจ้าได้ฟังท่านอาจารย์บอกหรือไม่ว่า ป่าแห่งนี้มีพืชพันธุ์ที่มีพิษ เห็นดอกไม้งามก็หลงเสียแล้ว โปรดจำไว้ทุกอย่างในที่นี่ย่อมอันตรายเสมอ"บุรุษในกลุ่มกล่าวขึ้นอย่างเบื่อหน่ายที่พวกสตรีสนใจดอกไม้"ป่าดงดิบในหุบเขาบรรพกาลนี้อยู่ทางทิศไหนของป่าหรือ ผู้ใดที่รับแผนที่มา จากท่านอาจารย์ช่วยแจ้งข้าได้หรือไม่ว่าตอนนี้เราอยู่ทิศใดกัน"มู๋ลี่อินถามขึ้นหลังจากที่ตื่นจากภวังค์ เมื่อบุรุษผู้หนึ่งกล่าวเตือนสติให้หลุดจากดอกไม้ที่สวยงาม เพราะมีผู้กล่าวถึงเรื่องพิษของพืชพันธุ์จึงทำให้นางตื่นตัวขึ้นอีกครั้ง"ข้าเองข้าเป็นผู้รับแผนที่มา ถ้าจำไม่ผ
Last Updated : 2024-12-27ให้ชะตากรรมนำทาง เสือขาว
"นักศึกษา...............สำนักพายัพได้ออกจากการแข่งขันและออกจากหุบเขาบรรพกาลแล้วอย่างปลอดภัย"เสียงประกาศดังก้องทำให้ผู้ที่เข้าแข่งขันทุกคนได้ยินนักศึกษาของสำนักตะวันเลือนก็ตกใจเช่นกันเพราะหลังจากที่ตนมาโผล่ในหุบเขาบรรพกาลแห่งนี้ ก็ได้เจอกับฝูงเสือขาวจำนวนหนึ่งทันทีทั้งที่ยังไม่ได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ เมื่อสี่วันที่แล้วหลังจากที่บรรดาท่านอาจารย์ส่งพวกตนเข้ามา ก็ตกไปยังที่ที่หนึ่งที่มีฝูงเสือขาวกำลังหากินอยู่ ผู้ที่ไม่รู้ตัวก็โดนเสือขาวขย้ำจนเกิดแผลใหญ่บ้างเล็กบ้างแต่ทุกคนก็หันกลับมาสู้กับพวกเสือขาวไม่มีผู้ใดคิดที่จะยอมแพ้และหักหยกเพื่อกลับออกไป แต่พวกที่เตรียมการต่อสู้ตลอดเวลาก็ลงมือต่อสู้ได้ทันที ฝูงเสือขาวมีราวๆหนึ่งร้อยตัว พวกนักศึกษามีเพียงสิบคนทุกคนจึงสู้สุดฝีมือ และปล่อยสัตว์อสูรของตนออกมาสู้รบด้วย เพียงเข้ามาในหุบเขาบรรพกาลไม่เท่าไหร่ทุกคนก็ต้องปล่อยของออกมาอย่างเต็มตัว ไม่อย่างนั้นไม่มีทางที่จะมีชีวิตอยู่รอดได้เลย จินเป่าปล่อยให้จิ้งจอกเก้าหางลี่หลินออกมาเพียงตนเดียว เพราะนางรู้ดีว่าทุกที่ในหุบเขาบรรพกาลแห่งนี้ จะมีลูกแก้วคอยสอดส่องอยู่ตลอดเวลาจึงต้องทำอะไรให้รอบคอบ จินเป่าใช้มิ
Last Updated : 2024-12-28ให้ชะตากรรมนำทาง พยัคฆ์ขาว
จางหยงหยิบแผนที่มาและกางออก และอ่านหมายเหตุที่อยู่ด้านล่างของแผนที่"ทิศอุดรไข่มุกบรรพกาลเม็ดสีเขียวอยู่ในถ้ำหินจันทรา สัตว์อสูรที่ปกป้องอยู่คือมังกรฟ้าทิศประจิมไข่มุกบรรพกาลเม็ดสีแดงอยู่ที่ดินแดนยอดเมฆ สัตว์อสูรที่ปกป้องอยู่คือ หงส์เพลิงทิศบรูพาไข่มุกบรรพกาลเม็ดสีฟ้าอยู่ที่หุบเขาสายลม สัตว์อสูรที่ปกป้องอยู่คือพยัคฆ์ขาวทิศอาคเนย์ไข่มุกบรรพกาลสีดำ อยู่ที่บึงหนาม สัตว์อสูรที่ปกป้องอยู่คือเต่าดำรู้แล้วเราอยู่ทิศบรูพา เราสู้กับเสือขาว เราต้องอยู่ที่หุบเขาแห่งสายลมเป็นแน่ เราต้องหาพยัคฆ์ขาวมันน่าจะเป็นผู้นำของพวกเสือขาวเหล่านี้เป็นแน่"จางหยงกล่าวขึ้นพรางชี้ไปที่จุดที่อยู่ขวามือของแผนที่ "งั้นพวกเราก็พักรักษาตัวที่นี่ก่อนเมื่อทุกคนหายดีแล้วพวกเราจะออกเดินทางตามหาพยัคฆ์ขาวและหาแหล่งของไข่มุกบรรพกาลกัน"จินเป่ากล่าว พลางมองไปยังแผนที่ ซึ่งตรงกลางจะเป็นต้นไม้ขนาดใหญ่ที่รากของมันคลุมปราสาทหรือซากปรักหักพังอะไรสักอย่างอยู่ใต้รากของมัน นางจึงสันนิษฐานว่าจุดนั้นคือจุดตรงกลางของหุบเขาบรรพกาลแห่งนี้ ที่ต้องเอาไข่มุกทั้งสี่ไปเปิดหีบที่อยู่ด้านในเป็นแน่ หลังจากพักถึงสามวันทุกคนก็หายดีและวันรุ่งข
Last Updated : 2024-12-28ให้ชะตากรรมนำทาง ไข่มุกบรรพกาลสีฟ้า
"นักศึกษาสำนักตะวันเลือนได้ไข่มุกบรรพกาลสีฟ้าเรียบร้อยแล้ว"เสียงประกาศก้องขึ้น เสือขาวที่กำลังต่อสู้อยู่กับนักศึกษาสำนักตะวันเลือนทั้งเก้าคนหายไปทันที ทำให้ทุกคนที่ศึกษาในสำนักศึกษาตะวันเลือนดีใจและโล่งใจไปในคราวเดียวกัน ปรมาจารย์ไป๋อวิ่นเองก็ดีใจเช่นกัน เพราะว่าตนไม่รู้ว่าจินเป่าทำอย่างไรบ้าง แต่นางก็หายไปจากจอลูกแก้วนานมากโข ส่วนสำนักทั้งสองได้ยินก็ตกใจและรีบกางแผนที่ออกมา และต่างคนต่างคาดเดาว่า ณ เวลานี้ไข่มุกสีฟ้าที่อยู่หุบเขาสายลมได้มีผู้คนเอาไปแล้ว ตนจึงต้องไปหาอีกสามสถานที่ทางด้านจินเป่าเลือกที่จะคว้าไข่มุกสีฟ้าโดยไม่ได้ปกป้องตัวเองแม้แต่น้อย แต่พอนางคว้าไข่มุกสีฟ้าแห่งบรรพกาลออกมาจากรังฟางหญ้าได้สำเร็จ พยัคฆ์ขาวทั้งเก้าตนก็หายไปในพริบตา และก็มีร่างของพยัคฆ์ขาวที่แก่ชรานอนอยู่บนรังฟางหญ้าขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆกับจุดที่ไข่มุกบรรพกาลสีฟ้าวางอยู่"ฮ่าๆๆเจ้าได้ไข่มุกบรรพกาลสีฟ้าไปเรียบร้อยแล้ว แล้วไหนล่ะที่เจ้าเคยพูดไว้ว่าเจ้าจะให้อะไรแก่ข้า "เสียงชายชรากล่าวขึ้นอย่างสั่นเครือ"แต่ข้าก็ได้หยิบฉวยไข่มุกสีฟ้าแห่งบรรพกาลนี้ด้วยตัวเอง ท่านไม่ได้มอบให้ค่าเสียเมื่อไหร่กัน ท่าน
Last Updated : 2024-12-29
Latest chapter
ให้ชะตากรรมนำทาง แหวน
เพื่อพวกเขาเข้ามาเสร็จแล้วก็ต้องพบกับความประหลาด ด้านในนี้มีแก้วแหวนเงินทองอยู่มากมาย ตรงกลางโถงกว้างมีไข่ขนาดใหญ่หนึ่งใบวางอยู่ ลวดลายของใข่ใบนั้นมีลวดลายที่งามวิจิตรยิ่งนัก และไอวิเศษที่เข้มข้นก็ไหลออกมาจากไข่ใบนี้นี้เอง แต่ช่างแปลกเมื่อพวกเขาทั้งเจ็ดเข้ามาในนี้แล้ว ไอวิเศษนั้นก็ไม่สามารถที่จะทำอันตรายใดๆกับพวกเขาทั้งเจ็ดนั้นได้ "ไข่นั้นมันเป็นไข่อะไรกัน ลวดลายแปลกตาจัง"ซิงอีถามขึ้นเขาไม่เคยเห็นมันมาก่อน"มันน่าจะเป็นไข่มังกรข้าเคยศึกษามา น่าจะเป็นไข่มังกรศักดิ์สิทธิ์เป็นแน่ รวดลายของมันช่างมากมายขนาดนี้ มันน่าจะเป็นสัตว์อสูรที่อยู่ในขั้นที่สูงๆเป็นแน่ แต่เราจะนำมันออกจากไข่ได้อย่างไรกัน หรือว่าเราจะพามันออกจากถ้ำนี้ได้อย่างไร"ต้าเหว่ยกล่าวขึ้น ซิงอีจึงพยายามลองเก็บของที่อยู่ในนี้ดู เหมือนของเหล่านี้จะไม่ยอมเข้ามาในมิติของนางเลยสักชิ้น รวมถึงไข่ที่ต้าเหว่ยบอกว่าเป็นไข่มังกรด้วย มันไม่ยอมเข้ามาเลยสักนิด "ข้าเกรงว่าสมบัติที่อยู่ในนี้พวกเราไม่สามารถที่จะครอบครองมันได้ รวมทั้งไข่มังกรที่เจ้าว่าด้วย"จางซินกล่าวขึ้น ด้านข้างนอกนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงของพญาวานรนั้นกำลังอาละวาดอยู่ เพร
ให้ชะตากรรมนำทาง ช่องลับ
ความเคลื่อนไหวของสัตว์อสูรตัวใหญ่นั้นเงียบลงแล้ว แสดงว่ามันน่าจะสงบลงพวกเขาจึงวางแผนกันใหม่ว่าจะเข้าไปยังถิ่นที่อยู่ของมันได้อย่างไรเนื่องจากไอวิเศษที่เข้มข้นพวกเขาไม่สามารถที่จะทนกลับไอวิเศษที่อยู่รอบๆตัวของมันได้เลย "ข้าว่าหากพวกเราเข้าไปใกล้ๆมันแล้วไอวิเศษนั้นมันเข้มข้นมากพวกเราจะไม่ตายเพราะไอวิเศษนั้นหรอกหรือ มันมีสิ่งใดบ้างที่จะทำให้ไอวิเศษนั้นลดน้อยลงได้หรือว่าเราสัมผัสกับไอวิเศษนั้นได้น้อยลงล่ะ"ห่าวอู๋มู๋ลี่กล่าวขึ้น"มันไม่น่าจะลดไอวิเศษนั้นได้เนื่องจากว่าเรานั่งเสพไอวิเศษนั้นอยู่สามวันมันก็ยังไม่ลดเลยใครมีวิธีดีๆบ้างล่ะ"ไป๋อวิ้นกล่าวถามคนอื่น"เราใช้วิธีหลอกล่อดีหรือไม่ ให้คนกลุ่มนึงอยู่ฝั่งด้านในโน้น หากว่าคนกลุ่มหนึ่งหลอกล่อมันออกไปยังจุดนี้แล้ว คนกลุ่มที่อยู่ด้านในนั้นก็เคลื่อนตัวเข้าไปดูว่าข้างในมีสิ่งใด วิธีนี้พวกเราจะแบ่งกันเป็นสามคนและสี่คนดีหรือไม่"จางหยงกล่าวขึ้น"แล้วมันจะไม่รู้หรือว่ายังมีอีกกลุ่มที่อยู่ด้านในถ้ำนี้ไม่ได้หลอกล่อมันออกไปนอกถ้ำ"ต้าเหว่ยถามขึ้น"ท่านบอกเองไม่ใช่หรือว่ามันตาบอดเพียงแค่เราอยู่ด้านไหนและกบกินกายของเราแล้วเราอยู่เฉยๆอะไรการเคลื่อนไหว
ให้ชะตากรรมนำทาง พญาวานร
ทางด้านทั้งหกและสัตว์อสูรหนึ่งตนที่ตอนนี้กำลังนั่งบำเพ็ญอยู่ในถ้ำแห่งหนึ่ง ซึ่งพวกเขารับรู้ได้ถึงพลังงานภายในห่างพวกเขาออกไปหากเดินทางเข้าไปไม่เกินครึ่งก้านผู้พวกเขาต้องเจอกับบางสิ่งบางอย่างที่มีแรงกดดันมหาศาล อยู่ในนั้นพวกเขาเลือกจุดนี้เพราะว่าไอวิเศษนั้นมาถึงกลุ่มของพวกเขาทำให้พวกเขาได้ใช้ประโยชน์จากไอวิเศษของสิ่งเหล่านั้น เมื่อเวลาผ่านไปส่มวันจู่ๆก็รู้สึกว่าตัวของเขานั้นเย็นวูบน่าจะสามครั้งได้ นางยิ้มด้วยความดีใจเพราะวรยุทธของนางอยู่เฉยๆก็เพิ่มขึ้น อาจจะเป็นเพราะผู้เป็นนายของเขานั้นมีวรยุทธเพิ่มขึ้นก็ได้ ทุกคนมองหันมาที่ลี่หลินเพียงคนเดียวเพราะพวกเขาทุกคนสามารถรับรู้ถึงแรงกดดันก่อนที่วรยุทธนั้นจะเพิ่มขึ้น"ไม่ใช่ว่าเจ้าจะบรรลุวรยุทธอีก 3 ขั้นแล้วหรือ"ไป๋อวิ้นถามขึ้น"ข้านั่งฝึกวรยุทธภายในอยู่สามวัน ข้าไม่คิดว่าร่างกายของข้าจะเพิ่มวรยุทธขึ้นได้มากขนากนี้ ข้าคิดว่าผู้เป็นนายของข้าน่าจะมีวรยุทธเพิ่มขึ้นข้าถึงได้ผลประโยชน์ขนาดนี้"ลี่หลินพูดด้วยความดีใจ"ลี่หลินเจ้าเสื่อกับผู้เป็นนายของเจ้าได้แล้วหรือ พวกเขาอยู่ที่ใดกัน พวกเราจะรีบตามพวกเขาไป"ซิงอีกล่าวขึ้น ลี่หลินได้แต่ส่ายหัวมันรับ
ให้ชะตากรรมนำทาง ผลขจี
หลังจากกลุ่มของจินเป่าไปตกอยู่สถานที่หนึ่งนั้นราวๆสามวันพวกเขาทั้งสามนั้นก็รู้สึกตัว พวกเขาเหี่ยวสถานที่หนึ่งเหมือนเป็นกองฟางและมีแอ่งตรงกลางแต่กองฟางที่พวกเขานอนนั้นมองแล้วลักษณะเป็นสีขาวไข่มุก ซึ่งพวกเขาก็ไม่รู้ว่าเป็นที่ใด ห่าวอู๋อวี่ลุกขึ้นได้จึงนั่งขับเคลื่อนวรยุทธของตัวเอง เส้นลมปานของเขานั้นเสียหายไปสามส่วน เลือดยังคลั่งอยู่ที่สมองเขาก็กระอักเลือดออกมาคำตอบ เจ้าอีกาดำสามขาจื่ออี้เฉินงั้นถึงกับปีกหักและขาที่สามของมันก็หักเลยทีเดียว ร่างกายของมันกระทบกับของแข็งประเภทใดตัวมันเองก็ยังไม่รู้ จินเป่าเมื่อลืมตาขึ้นมาก็รับรู้ได้ถึงคลื่นมหาศาลถาโถมเข้าตัวของตัวนางเอง นางรู้สึกเย็นวูบวาบสามครา นางลืมตาแล้วมองมือของตัวเองทั้งสองข้างวรยุทธของนางนั้นเพิ่มขึ้นอีกแล้วตั้งสามขั้น แต่นางสงสัยยิ่งนักวรยุทธของผู้อื่นนั้นสูงขึ้นนั้นจะเกิดทัฑคาด แต่ทำไมนางซึ่งวรยุทธสูงเลยระดับมามหาศักดิ์สิทธิ์มาเกินสามขั้นแล้ว นางยังไม่ถูกทัณฑฆาตเสียเลย นางมองไปรอบๆก็เห็นเจ้าอีกาดำสามขาที่นอนหมดแรงอยู่กับฟางสีขาวไข่มุกนั้น นางจึงหยิบยาสมุนไพรรักษาเส้นลมปราณธรรมดาออกมาให้มันกินไปพลางๆ และยื่นน้ำอมฤตให้ นางมองดูหน้าข
ให้ชะตากรรมนำทาง ภาพเหมือน
พญาหงส์ขาวที่กำลังต่อสู้นั้นหยุดชะงักและม้วนตัวพุ่งไปหาต้นขจีทันที ห่าวอู๋อวี่เองยังไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ พญาหงส์ขาวที่ต่อสู้กันอยู่ดีๆก็พุ่งไปหาจินเป่า จินเป่าที่ตอนนี้เห็นท่าไม่ดีเขากำลังอยู่ใกล้ต้นขจีเพียงนิดเดียวหากเขาหลบก็ไม่ทันเสียแล้ว เจ้าต้นขจีก็มัวแต่พลักดันนักยุทธให้ถ่อยกลับไปแต่มันไม่ได้ใช้ตามองจินเป่า เนื่องจากว่ากลิ่นอายของนางนั้นเป็นต้นหลิวต้องแสงจันทร์ในเมื่อนางนั้นได้กลืนกินพลังของต้นหลิวต้องแสงจันทร์แล้ว นางก็ปล่อยพลังของมันออกมา จึงทำให้ต้นขจีซึ่งเป็นพืชวิเศษเหมือนกันไม่สามารถแยกแยะได้ว่าเป็นมนุษย์มันจึงไม่ได้ระวังตัวจากจินเป่าเลย แต่พญาหงส์ขาวรับรู้การไปของจินเป่าดีจึงพุ่งไปหานางและพ่นไฟใสทันที นางแบมือเก็บไฟดังเดิม แต่คราวนี้เจ้าพญาหงส์ขาวนั้นพุ่งเข้ามาหานางอย่างรวดเร็ว จึงไม่ทันระวังและเก็บมันเข้าไปในมิติทันที หลังจากที่มันเข้าไปในมิติแล้วจินเป่าจึงใช้กริชที่กรีดเลือดของตัวเองนั้นแทงเข้าไปยังรากของต้นขจีทันที "วี้ดๆๆๆๆๆๆ วี้ดๆๆๆๆ วี้ดๆๆๆๆๆ"เสี่ยงต้นขจีกรีดร้องและเอนไปเอนมาตอนนี้รากของมันถอนขึ้นจากดินเสียแล้ว จินเป่าได้ทีจึงโบกมือและเก็บต้นขจีก่อนที่มันจากอาละ
ให้ชะตากรรมนำทาง พญาหงส์ขาว
ทั้งสองคุยกันอยู่สักพักก็เข้าใจกันส่าตะจัดการเช่นไร"นั่นไงทั้งสองคนอยู่ตรงนั้นกำลังคุยกันอยู่แล้วแผนของพวกเขาจะเป็นอย่างไรต่อล่ะลี่หลิน"จางซินกล่าวถาม"แผนของพวกเขาคือให้พวกเราทุกคนระวังตัวเองและแก้ไขสถานการณ์ไปตามเหตุการณ์ต่างๆ"ลี่หลินกล่าวขึ้น ทุกคนก็มองไปยังลี่หลินเพราะพวกเขาไม่แน่ใจว่านางได้สื่อสารกับผู้เป็นนายจริงหรือไม่ เนื่องจากพอถามพบนางก็ตอบทันที "งั้นพวกเราก็ต้องดูแลตัวเองและปกป้องด้วยให้ได้ เพื่อที่จะไม่เป็นตัวถ่วงของพวกสองคนนั้น"ไป๋อวิ้นกล่าวขึ้น"แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่ข้าสงสัยยิ่งนัก ทำไมข้าที่อยู่มิติแห่งนี้มาตั้งแต่เกิด แต่ไม่เคยรับรู้ถึงเรื่องนี้เลยล่ะ เรื่องที่มีผลขจีสุกอะไรนั่น ทำไมหรือพอดูดูแล้วเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่ เพราะสัตว์อสูรต่างๆก็รายล้อมเข้ามา และนักยุทธต่างๆก็เหมือนสนใจสิ่งเหล่านี้ ข้าอยากรู้เหลือเกินว่ามันเป็นสิ่งใด"ต้าเหว่ยกล่าวขึ้น"ข้าเองก็สงสัยว่าทางราชสำนักไม่ได้ส่งผู้ใดมาเข้าชิงผลขจีเลย เป็นไปได้หรือไม่ว่าทางราชสำนักนั้นไม่สนใจกับสมุนไพรชนิดนี้ เจ้าที่อยู่ในเมืองหลวงนั้นจึงไม่รู้ว่ามีของดีแบบนี้"ห่าวอู๋มู๋ลี่กล่าวขึ้น ทุกคนขอพยักหน้าพร้อมที่จ
ให้ชะตากรรมนำทาง ต้นขจี
เมื่อถึงยามเที่ยงคืนแล้วสัตว์อสูรตนนั้นก็ออกมาจากต้นขจีมันเป็นสัตว์อสูรสีขาวสว่างไสว มองไกลๆราวกลับนกกินรีสีขาวแต่พอมองดีๆก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่กินรีแต่อย่างใด"นั่นมันพญาหงส์นิสัตว์มหาอสูรที่เฝ้าอยู่ต้นขจีมันคือพญาหงส์นี่เอง"บุรุษกลุ่มที่จับตัวทั้งสองคนมากล่าวขึ้น "พวกเจ้าแกะมัดมือข้าทั้งสองได้แล้วกระมังข้าจะได้หาวิธีที่จะเอาชนะสัตว์มหาอสูรตนนั้น"ห่าวอู๋อวี่กล่าวขึ้น กลุ่มคนที่จับตัวพวกเขามาจึงปรึกษากันไม่นานเขาก็แกะเชือกวิญญาณนั้นออก "ข้าทั้งสองจำเป็นที่จะต้องโจมตีพร้อมๆกันแล้วพวกเจ้ามีใครที่ต้องการที่จะลงมือบ้าง ข้าจะได้วางแผนเผื่อพวกเจ้า"ห่าวอู๋อวี่กล่าวขึ้น ทั้งหมดที่จับตัวทั้งสองคนมานั่นนั่งเงียบทันทีไม่มีผู้ใดกล่าวสิ่งใดเพราะไม่มีใครต้องการที่จะลงมือ "ทำไมพวกท่านไม่คิดที่จะลงมือเลยหรอ ในเมื่อต้องการของแต่ถ้าไม่ลงมือพวกท่านจะมีหน้ารับของพวกนี้ได้อย่างไร"จินเป่าถามขึ้ม"เอาเป็นว่าพวกข้าไม่ลงมือต่อสู้กับสัตว์มหาสูรแต่พวกข้าจะลงมือแย่งชิงกับผู้มียุทธเหล่านั้นเอง ถ้าพวกข้าได้ผลขจีมามากพอพวกข้าจะแบ่งให้พวกเจ้า "บุรุษผู้หนึ่งกล่าวขึ้น"ข้าเองจะไปสู้กับสัตว์อสูรเหล่านั้นแต่ข้าเอง
ให้ชะตากรรมนำทาง ตอบแทน
เมื่อยามค่ำคืนเข้ามากล้ำกรายในห้องห่าวอู๋อวี่กับจินเป่านอนด้วยกันบนเตียงนอน"ข้าอยากให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไปจังที่เราสองคนได้นอนกอดกันบนเตียงนุ่มแบบนี้ หากเราช่วยท่านพ่อตากับแม่ยายได้แล้วเราแต่งงานกันนะ"ห่าวอู๋อวี่กล่าวออกมาอย่างหยอกล่อและจิงจังในท่าที จินเป่าไม่ได้กล่าวอะไรนางได้ยินเสียงกุกกักนอกประตูนางรู้ดีว่าห่าวอู่อวี่รับรู้ได้ก่อนนางเสียอีกแต่เขาก็แกล้งพูดไปต่างๆนานา เมื่อด้านนอกได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน เขาก็ไม่กล้าที่จะบุกเข้ามา ห่าวอู๋อวี่สังเกตเห็นถึงข้อนี้"ข้านอนแล้วนะเจ้าเองก็นอนเถอะ"ห่าวอู๋อวี่กล่าวขึ้น เพื่อจะได้เดินตามแผนของกลุ่มคนที่มาดักจับสองคนเขา สักพักใหญ่ๆเสียงเคลื่อนไหวภายในห้องก็สงบลง บุรุษผู้หนึ่งโบกมือเป็นสัญญาณให้ผู้ที่อยู่ด้านหลังค่อยๆเปิดประตูโรงเตี้ยมให้ แล้วค่อยๆบุกเข้าไปจับตัวทั้งสองได้ เมื่อถูกจับทั้งสองคนก็แกล้งทำเป็นหลับไหลไม่ได้สติ จินเป่าทำท่าทางตกใจตื่นขึ้นมา"หวกเจ้าเป็นใครกัน ทำไมถึงมาจับพวกข้าเช่นนี้ พวกข้าทั้งสองไปทำอะไรให้พวกเจ้าโกรธเคืองกัน"จินเป่าพูดขึ้น"แม่นางอย่าดิ้นรนเลย อย่าต่อรองกับการจับกุมในครั้งนี้ พวกเราวางแผนมานานแล้ว แล้วคนที่จับต
ให้ชะตากรรมนำทาง แผน
ป่ากระดังงาที่พวกเขาเดินทางเข้าไปนั้นร่มรื่นมีต้นไม้ใหญ่เล็กประปรายกันอยู่ มีโขดหินใหญ่โขดหินเล็กและมีเสียงสัตว์เล็กสัตว์น้อยมากมาย เสียงนกร้องสักพักและบินจากไปเพื่อหาอาหาร"เราจะอยู่ผจญภัยอยู่ที่ป่าอัสดงกันจนจะมีวรยุทธเพิ่มขึ้นเท่าใดดี เราต้องตั้งเป้าหมายและล่ะ"จางซินกล่าวขึ้น"ข้าไม่ได้ตั้งเป้าหมายอะไรเท่าไหร่หรอก เอาเป็นว่าจนกว่าพวกเราทั้งจะพอใจกันดีกว่า"ห่าวอู๋มูลี่กล่าวขึ้น"แล้วต้าเสว่ยล่ะท่านคิดว่ามาผจญภัยยังภายนอกแล้วท่านยังคิดว่ายังอยากติดตามพวกเราต่อหรือไม่"จินเป่าถามขึ้น"ถ้าไปกับพวกเจ้าแน่นอน ข้ารู้สึกสนุกรู้สึกตื่นเต้น รู้สึกท้าทายแล้วพวกเจ้าก็มีจิตใจที่ดีช่วยเหลือชาวบ้านถ้าคิดว่าข้าต้องติดตามพวกเจ้าไปให้ถึงที่สุด"ต้าเหว่ยกล่าวขึ้น พวกเขาเดินทางในป่ากระดังงาราวๆเจ็ดวันก็ออกจากป่ากระดังงา เดินทางด้วยความราบรื่นตอนกลางวันเดิน กลางคืนก็พักผ่อนพวกเขาไปถึงหมู่บ้านอัสดงในเวลาเที่ยงของวันที่เจ็ด เมื่อพวกเขาไปถึงก็หาโรงเตี้ยมเพื่อนั่งกินอาหารกัน และจะได้ฟังข่าวจากนักยุทฑท่านอื่นด้วย พวกเขาเลือกนั่งโต๊ะกลางสุดเพราะจะได้ฟังเสียงข้างๆได้สะดวกยิ่งขึ้น "ป่าอัสดงทุกวันนี้ทำไมข้าไม
