บททั้งหมดของ นักฆ่าล่าหัวใจองค์ชายสายรุก: บทที่ 31 - บทที่ 40

"อื้ออ…”เขาเอื้อมไปจูบนางอีกครั้งคราวนี้เขาค่อยๆล้วงเข้าไป มือนางจับแขนเขาเอาไว้แน่นแต่เขาก็ยังดื้อดึงจนล้วงเข้าไปได้สำเร็จร่างของนางแหงนขึ้นเพราะสัมผัสจากนิ้วเย็นๆนั้น นางรู้สึกราวกับล่องลอยอยู่บนนภาที่เต็มไปด้วยเมฆเย็นๆ ลิ้นของเขาวนอยู่ที่ยอดอกและเริ่มทำงานประสานกับนิ้วที่ล้วงอยู่ด้านล่างนางต้องรีบใช้นิ้วตัวเองกัดเพื่อกลั้นเสียงแต่เขาดึงมือนางออกและส่งนิ้วเขาอีกข้างเข้าไปแทน“หากจะกัดก็กัดนิ้วข้าแทน อย่าทำร้ายตัวเอง”นางส่ายหน้าไม่ยินยอม แต่เขารู้ดีว่านางต้องอดกลั้นไม่ต่างจากเขา สัมผัสนี้จะค่อยๆรุนแรงและต้องการมากขึ้นเพราะเขารับรู้มันได้จากนิ้วที่เปียกแฉะด้านล่าง นางต้องเรียกร้องมากขึ้นหลังจากนี้และจะร้องดังขึ้น“อื้ออ…อื้อ….”“อีกนิดเดียว ฟางเหยาเจ้าปลดปล่อยออกมาให้หมด เจ้าอย่าได้กลั้น ข้าอยากให้เจ้าต้องการข้าฟางเหยาเจ้าจะต้องเรียกร้องข้าให้มากกว่านี้”ต่อให้ถูกตราหน้าว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวเขาก็จะทำ เขาอยากให้นางรู้ว่าเขาก็ต้องการครอบครองนางไม่ต่างกับที่นางต้องการเขาเช่นกันแม้ว่าในวันนี้ทั้งเขาและนางจะอยู่ในฐานะศิษย์อาจารย์ แต่อีกสามเดือนข้างหน้าก็จะไม่ใช่แล้ว “ฟางเหยา เจ้าใกล้แล

“นั่นแหละที่น่ากลัว ท่าน…อื้อ…เฟิ่งหยวน อย่านะ ไม่เอาข้ายังไม่พร้อม อ๊าา….”มือของนางถูกเขารัดด้วยสายชุดจนดึงไม่ออกเมื่อเขาเลื่อนตัวลงไปยังกลีบดอกไม้งามที่เขาใช้นิ้วสัมผัสมาหลายวัน มาถึงวันนี้เขาจะลิ้มรสมันอย่างลึกซึ้งอีกครั้ง“เฟิ่งหยวนอย่านะ ข้า…อ๊าา….”สัมผัสจากลิ้นนั้นช่างต่างจากนิ้วของเขาโดยสิ้นเชิง ฟางเหยาไม่เคยรู้สึกวาบหวามและเสียวซ่านเช่นนี้มาก่อนในชีวิต ตรงที่ลิ้นเขาสัมผัสราวกับกระตุ้นให้นางต้องการมากขึ้นซึ่งได้ผล นางต้องการเขามากจริงๆ“เฟิ่งหยวน ท่านรังแกข้า…”เขาไม่ตอบนางแต่ลิ้นยังคงวนอยู่ที่ร่องกลีบนั้นอย่างระมัดระวัง นางส่งเสียงครางจนทำให้เขาทนแทบไม่ไหว ร่างที่แอ่นขึ้นรับสัมผัสทำให้เขาแทบบ้าตาย“ฟางเหยา เจ้าสวยงามทุกส่วนเสียจริง ข้าไม่ยอมให้ผู้ใดแตะต้องเจ้า แม้แต่มองก็ไม่ได้”หากว่าเขาไม่ได้เห็นว่ามีคนสนใจนางมากถึงเพียงนั้นเขาอาจจะไม่หึงนางขนาดนี้จนเร่งเร้านาง แต่เขาก็สัญญากับตัวเองเอาไว้หากนางไม่ยินยอมเขาก็จะไม่ทำร้ายนางก่อนเวลาที่สมควร“เฟิ่งหยวน ข้าทนไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ ได้โปรด อ๊าา….ไม่นะ”เขาจับขานางลอยขึ้นตั้งตรงกับหลัง ลิ้นยังไม่หยุดโลมเลียกลีบดอกไม้ชื้นแฉะตรงหน้า มื

“คุณชายมีเรื่องใดเชิญกล่าวมาได้เลยเจ้าค่ะ”“ข้าเพียงอยากหารือกับเจ้าเรื่องการแสดงในอีกสองวันข้างหน้า ที่จริงไม่ควรมาขอร้องเจ้า แต่ว่า…”“อ้อ เช่นนั้นก็ได้ เป็นความลับสินะ ได้สิ เช่นนั้นเราไปทางนั้นกันเจ้าค่ะ สะดวกกว่า”“แม่นางเชิญ…”ฟางเหยาเดินนำเขาไปที่สระบัวที่นางและเป่าเป้ยชอบไปนั่งพักที่นั่น เฟิ่งหยวนหันไปพบเข้าพอดี สายตาของเขาโกรธมากเมื่อเห็นว่าฟางเหยาเดินไปกับบุรุษหนุ่มนั่นตามลำพัง“ตงลี่!!”“อาจารย์หยาง มีสิ่ง…..ตายละวา เป่าเป้ยอยู่ที่ใดกันละนั่น ข้าไปถามเอง”“ไปจัดการที ข้ากำลังติดงานอยู่”“ไม่ต้องห่วง”เขารีบไปทันที สายตาเขาที่มองไปที่ฟางเหยานั้นไม่วางตาจนจ้าวลู่อินมองตามและเห็นว่าเขามองสิ่งใด นางลอบยิ้มแต่ไม่ไปยุ่งกับเขา นางรู้แล้วว่าจะทำเช่นไรต่อดีในอีกสี่วันที่เหลือนี้“ว่าอย่างไรนะ ท่านอยากให้ข้า…”“ใช่ เป็นคู่เต้นให้ข้าในพิธีเปิด สองสถาบันต้องเปิดงานด้วยกัน ข้ายังไม่มีคู่ที่เหมาะสม ก็เลยลองมาขอร้องเจ้าดู หากเจ้าไม่รังเกียจ”“อ่อ นั่น…คือว่าข้า….”“ข้านึกแล้วว่าเจ้าต้องปฏิเสธ คงเพราะอาจารย์ผู้นั้น”“เอ่อ คุณชาย เหตุใดท่านจึง…”“สายตาของพวกท่านไม่ได้เหมือนอาจารย์กับศิษย์ ข

นางค่อยๆหันไปมองใบหน้าของบุรุษหนุ่ม ที่พึ่งร่วมเตียงเคียงหมอนกันมาเมื่อครู่ สายตาเขาร้องขอให้รับฟังแต่นางในตอนนี้ไม่มีความมั่นใจใดๆกับคนตรงหน้าทั้งสิ้น“นางเรียกท่านว่า….องค์ชายงั้นหรือ”“ฟาง….ฟางเหยาเจ้าต้องฟังข้า ข้าอยากจะบอกเจ้า…อยู่หลายครั้ง…”“ผู้ใดบ้าง….”เขาละล่ำละลักเพราะเกรงว่านางจะโกรธเขา นางตรงหน้าในตอนนี้ไม่ได้ทำให้เขามั่นใจสักนิดว่าจะยอมฟังที่เขาจะอธิบาย“ขะ…ข้า…”“เช่นนั้น แล้วเขาละเป็นผู้ใด”“ตะ..ตงลี่เป็น…น้องชายของข้าองค์ชายเก้า”“หึ…หึหึ องค์ชายสองพระองค์อยู่ที่สำนักศึกษา เช่นนั้น….กู้เป่าเป้ย….”“ชะ…ใช่ นางรู้ แต่ว่าเจ้า….”“พอทีหยางเฟิ่งหยวน ไม่สิ องค์ชายแปด…”จ้าวลู่อินเห็นจังหวะที่นางไม่ทันระวัง นางจับดาบของคนร้ายและพุ่งตัวไปหาทันทีแม้จะรู้ว่านางเป็นผู้ใดแต่นางก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ “นางโจรชั่ว ตายเสียเถอะ”""อย่านะ!!""ดาบนั้นพุ่งไปจะเสียบบริเวณหลังของฟางเหยา แต่แรงพัดจากที่ใดไม่ทราบผลักนางจนกระเด็นไปอย่างแรง เสียงอินทรีคู่ดังระงมบนท้องนภาที่มืดมิดพร้อมกับบุคคลอีกคนหนึ่งที่ลงมายืนด้านหลังของวิหควายุ นางไม่ได้มองเขา นางกับองค์ชายแปดยังคงมองหน้ากันไม่ได้ละสายตาไปไห

จวนเสนาบดีเสนาบดีลี่ยื่นถาดที่วางของสองสิ่งเอาไว้ให้กับองค์ชายแปด ร่องรอยของเขาไม่ได้ต่างกับ หยางเฟิ่งหยวนเท่าใดนัก คงผ่านการร้องไห้มาหนักในช่วงสองสามวันมานี้เช่นกันเมื่อรู้ว่าบุตรสาวเพียงคนเดียวหายไปจากจวนเขาไม่รับแขกและไม่ออกว่าราชการเอาแต่เก็บตัวอยู่ในจวน ซึ่งวันนี้เป็นวันที่ห้าแล้วที่ลี่ฟางเหยาจากไป องค์ชายแปดจึงเดินทางมาพบเขา“นี่คือสิ่งที่นางทิ้งเอาไว้ในห้องก่อนที่นาง….จะจากไปพ่ะย่ะค่ะ”เฟิ่งหยวนหันไปมองสิ่งที่อยู่ในถาด ตราราชลัญจกรของปลอมที่นางชิงมาจากคนร้ายในคืนนั้น และ….มือเขาสั่นเล็กน้อยเมื่อเอื้อมมือไปจับแหวนที่เขาสวมให้นางก่อนหน้านั้น นี่นางคิดจะตัดขาดกับเขาเลยงั้นหรือถึงได้ของสิ่งนี้คืนให้เขา“องค์ชาย…กระหม่อมไม่ทราบว่ามันเกิดอะไรขึ้น จู่ๆนางถึงตัดสินใจเช่นนี้”“ท่านเสนาบดี เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าเอง ขอบคุณที่ท่านช่วยเก็บสิ่งเหล่านี้เอาไว้ให้ข้า นางจะต้องปลอดภัย ข้าส่งคนให้ไปหานางแล้วแม้จะต้องพลิกทั้งแผ่นดินแคว้นฉินเพื่อหาตัวนางข้าก็จะต้องทำ”“ขอบพระทัยองค์ชายพ่ะย่ะค่ะ”เสนาบดีลี่คุกเข่าลงตรงหน้าองค์ชายด้วยความปลาบปลื้มที่เขาไม่ทิ้งบุตรสาวของนางแม้ว่านางจะทำเรื่องที่