บททั้งหมดของ นักฆ่าล่าหัวใจองค์ชายสายรุก: บทที่ 41 - บทที่ 50

“แต่ท่านพบนางก็ไม่ยอมบอกข้า ท่านจงใจอยากให้หลานตายหรือพ่ะย่ะค่ะ”“เจ้าเข้าใจข้าผิดแล้วเจ้าหลานโง่ ข้ากับนางพึ่งพบกันไม่นานแคว้นหานนั่นก็ยกทัพมาประชิดชายแดน ข้ามีเวลาที่ไหนไปบอกเจ้า ข้าต้องรีบส่งข่าวให้พ่อเจ้าส่งทัพมาป้องกันและให้นางช่วยที่นี่เอาไว้เจ้าเด็กโง่”“ท่านให้นางเสี่ยงอันตรายงั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ แม้นางจะเป็นวิหควายุแต่นางก็เป็นสตรี นางเป็นพระชายาของข้า”“ข้ารู้ๆ แต่ข้าก็ไม่ได้จะทิ้งนางไว้คนเดียว เจ้าอินทรีคู่นั่นก็อยู่กับนางไม่ต้องห่วงไปหรอกน่า นางก็ยังปลอดภัยมิใช่หรือจนมาเจอเจ้านี่แหละนางถึงได้บาดเจ็บ”เฟิ่งหยวนเริ่มคิดได้ นั่นสินะก่อนหน้านี้นางปลอดภัยมาโดยตลอด ทุกแผนการของเสด็จอาไม่เคยทำให้นางมีแม้แต่รอยขีดข่วน แต่เมื่อพบกับเขา นางกลับบาดเจ็บในทันที“ข้า….ทำให้นางบาดเจ็บ”“เจ้าอย่าคิดมาก เจ้ายังมองไม่ออกอีกหรือ การที่นางบาดเจ็บ สาเหตุมันมาจากช่วยเจ้าเช่นนั้นก็แสดงว่านางเป็นห่วงเจ้าเลยเผยตัวออกมา นี่ไม่ใช่แผนที่ข้าวางไว้แต่แรกแต่นางยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อเจ้า นั่นก็ไม่ได้แสดงว่าใจนางยังตัดเจ้าไม่ขาดหรอกหรือเจ้าบื้อเอ๋ย”เฟิ่งหยวนเริ่มยิ้มออกมานิดหน่อยเมื่อเสด็จอาเอ่ยขึ้นมาเช่นนี้

ฟางเหยาคุกเข่าลงตรงหน้าเขาพร้อมกับองค์ชายที่ดึงนางเข้าไปกอดเอาไว้แน่น สองคนท่ามกลางสายฝนกระหน่ำ เขาดึงใบหน้านางขึ้นมามองพร้อมกับจุมพิตลงไป ฟางเหยาไม่ได้หลบหนีอีกแล้ว หมดเวลาที่จะตั้งแง่กันอีกแล้ว……“แผลของท่าน หนักพอสมควรนะ”“ใช่ หนักสุดก็คงเป็นฝ่ามือเจ้าที่ซัดเมื่อครู่”ฟางเหยาหันไปมองหน้าเขา ตอนนี้ทั้งคู่เปลี่ยนชุดแล้วเมื่อนางยอมให้เขาเข้ามาด้านในและยอมทำแผลให้ “ข้าจะพันแผล”“ข้าอยากจะมองใบหน้าเจ้า เหตุใดเจ้าถึงดูซูบผอมลงเช่นนี้ฟางเหยา เหตุใดต้องทำให้ตัวเองลำบาก”“พระองค์เงียบก่อนเถอะ อย่าพึ่งตรัสถามเลยหม่อมฉันยังไม่พร้อมที่จะคุย”“ได้ เช่นนั้นข้าจะไม่ถามเจ้าแต่จะทำอย่างอื่นแทน”“ไม่นะเพคะ”“อย่าห้ามข้า เจ้าไม่มีทางหนีข้าไปได้พ้นอีกครั้งนี้ข้าไม่ยอมอีกแล้วไม่ว่าจะต้องพันธนาการเจ้าด้วยสิ่งใดข้าก็จะทำ”เขาดึงผ้าพันแผลออกและดึงนางไปที่เตียง เสียงฝนยังคงดังอยู่ด้านนอก จุมพิตที่ดุดันด้วยความคิดถึงครั้งแล้วครั้งเล่าถูกส่งให้นางจนนางเกือบจะหายใจไม่ออก“เฟิ่งหยวน เดี๋ยวก่อน อย่าพึ่ง”“ไม่ ข้าไม่ฟังเจ้าไม่มีสิทธิ์จะพูด”“ไม่นะ อ๊าา เดี๋ยวก่อน ข้า…ยังไม่พร้อม”“เจ้าพร้อมนานแล้วฟางเหยา อย่าหา

“ได้เพคะ เช่นนั้นเราก็ออกจากที่นี่กันเถอะ”“ฟางเหยา เจ้าไม่โกรธใช่หรือไม่ที่…”“เหตุใดต้องโกรธด้วยเพคะ หากไม่มีชิงโจวก็ไม่มีความสงบสุข ทำเพื่อราษฎรเป็นหน้าที่ของพระองค์และหม่อมฉัน”“ข้าควรภูมิใจที่ได้เจ้ามาเป็นพระชายา”“หม่อมฉันยังมิได้…”“ข้าจะทำให้เจ้ายอมรับให้ได้ หรือว่าเจ้าอยากจะพิสูจน์อีก”“ไม่เพคะ พอเถอะ เราต้องรีบกลับไปนะเพคะ”“เช่นนั้นก็รีบเตรียมตัวกันเถอะ”กองทัพชิงโจว“ถวายบังคมองค์ชาย”“ตามสบายเถอะ”“อาจารย์”“หึ เป็นอย่างไรเข้าใจกันดีแล้วสินะ”“เสด็จอา”“เจ้าเด็กนิสัยเสีย กลับเมืองหลวงข้าจะฟ้องเสด็จพ่อของเจ้า”“ตามสบายเลยพ่ะย่ะค่ะ หากเสด็จอาจะเสด็จไปจริงๆนะพ่ะย่ะค่ะ”“แน่นอนข้าย่อมไปอยู่แล้ว อย่างไรงานแต่งของเจ้าข้าก็ต้องเป็นญาติฝั่งเจ้าสาว”“นี่หรือว่า….”“ทุกท่าน นี่คือพระชายาของข้า ลี่ฟางเหยา”“คารวะพระชายา”“ทุกท่านอย่าได้ทำเช่นนั้น ข้ารับไม่ไหวเจ้าค่ะ องค์ชาย!!”“พี่สะใภ้ท่านไม่ต้องเขินหรอกพ่ะย่ะค่ะ พวกเราต่างทราบดีอยู่แล้ว พี่แปดอาการบาดเจ็บของท่านหายดีแล้วสินะ ให้เวลาพักฟื้นไปเต็มที่แล้ว มาเถอะได้เวลาทำงานกันแล้ว”“ข้าหายดีแล้ว ขอบใจเจ้ามาก เอาละว่ามาเถอะ มีแผนการเช

ฟางเหยาเดินเข้ามาอาบน้ำหลังจากที่ฝึกซ้อมเสร็จ นางเผลอแช่น้ำนานไปจนหลับคาอ่างอาบน้ำ เฟิ่งหยวนที่เดินเข้ามาในกระโจมทีหลังนางเดินไปหานางจนทั่วก็ไม่พบจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำและเห็นว่านางหลับอยู่ที่อ่างอาบน้ำ“ขนาดอาบน้ำยังเผลอหลับ แล้วจะไม่ให้เป็นห่วงได้อย่างไรกัน”“หากเป็นห่วงพระองค์เพียงตรัสออกมาหม่อมฉันก็เข้าใจแล้วเพคะ”เฟิ่งหยวนที่ยืมกอดอกมองนางอยู่ถึงกับตกใจเมื่อนางพูดตอบเขาทั้งๆที่หลับตาอยู่ “เจ้า…เจ้าหลับอยู่หรือแค่….”“หม่อมฉันเพียงแค่พักสายตา ทำไมเพคะหากว่าหม่อมฉันหลับพระองค์จะลงโทษอีกงั้นหรือเพคะ”“เจ้า…หึ เช่นนั้นก็รีบอาบเข้าเถอะ ข้าออกไปก่อนละ”ฟางเหยาหันไปมององค์ชายที่เดินดุ่มๆออกไปด้วยความอับอายและขัดเขิน นางได้แต่ส่ายหัวเบาๆกับท่าทีนั้นแต่ก็เข้าใจเขาขึ้นมาได้ หากนางเป็นเขาก็คงนึกห่วงไม่น้อย ในเมื่อตกลงจะร่วมชีวิตกันแล้ว ใช่ว่านางจะไม่รู้ว่าเขาห่วงนางมากเพียงใด นางเองก็ไม่ได้อยากจะเอาชนะเขาด้วยเรื่องเช่นนี้หากว่ามีทางออกที่พอจะคุยกันได้ นางสวมชุดคลุมและเดินไปกอดเขาจากด้านหลัง“องค์ชายยังไม่หายโกรธหม่อมฉันอีกหรือเพคะ”“ข้ามีสิทธิ์ทำเช่นนั้นด้วยงั้นหรือ แต่ไหนแต่ไรเจ้าทำสิ่งใ

“เราต้องวางแผนการกันใหม่ ชัยภูมิที่ตั้งของปืนใหญ่อยู่ไม่ห่างจากเมืองชิงโจว หากว่ามีการยิงเข้าเมืองจริงๆ ความเสียหายนั่นคงเกินจะคาดเดา”“หน่วยสอดแนมเรารายงานว่ากองกำลังพวกมันลดลงเกินกว่าครึ่งหนึ่ง ส่วนหนึ่งเกิดจากการโจมตีครั้งที่แล้ว พวกมันสูญเสียกำลังไปมาก”“ที่น่ากลัวมิใช่พวกทหาร แต่เป็น…”“กองกำลังและนักรบนอกรีตที่ฝึกวิชามาร”“ฟางเหยา เจ้ากำลังจะบอกว่า…”“เพคะองค์ชายเก้า วิชาที่เราพบในป่าไผ่นั่น หากว่าพวกมันให้คนฝึกวิชามารนั่น ก็ไม่จำเป็นกองทหารนับหมื่นก็เอาชนะกองทัพของเราได้”“เช่นนั้นก็แย่แล้ว ชัยภูมิพวกมันอยู่บนเขา แต่เราอยู่ที่ราบ พี่แปด เรื่องนี้อาจจะต้อง…”“รีบสั่งย้ายกำลังคนของเรา แยกออกเป็นสามทาง ป้องกันเมือง ล้อมเนินเขา และกองหน้ารอปะทะ”"แต่กำลังพลของเราตอนนี้เมื่อเทียบกับพวกมัน…น้อยกว่าครึ่งหนึ่งนะพ่ะย่ะค่ะ"“ขอเพียงถ่วงเวลาไว้ได้ก่อนที่เราจะทำลายป้อมปืนใหญ่ของพวกมัน เมืองชิงโจวก็จะปลอดภัย”“รายงานด่วนพ่ะย่ะค่ะ”ทหารส่งจดหมายมาฉบับหนึ่งเพื่อให้พวกเขา เป็นจดหมายที่เขียนมาพร้อมกับเลือดของหน่วยสอดแนมที่ถูกจับได้ เป็นการข่มขวัญศัตรูในอีกรูปแบบหนึ่ง เมื่อแม่ทัพหวายเปิดจดหมายอ่