All Chapters of นักฆ่าล่าหัวใจองค์ชายสายรุก: Chapter 51 - Chapter 60

“อย่าคิดว่าท่านจะบีบบังคับผู้อื่นได้ ข้าไม่มีทางยอมแต่งงานกับท่าน”“เช่นนั้นก็ลองดู เจ้า กับเมืองชิงโจว ดูว่าองค์ชายแปดจะเลือกใคร เอาตัวนางไป”“อย่ามาแตะต้องตัวข้า!! ข้าเดินเองได้”นางเดินออกจากกระโจมไปพร้อมกับทหารที่ควบคุมตัวนางออกไป กว้านเหมามองตามนางไปจนออกจากกระโจม สายตายังคงโมโหอยู่เล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มน่าเกลียดที่เหยียดขึ้นมา“องค์ชาย พระองค์จะแต่งงานกับนางจริงๆหรือพ่ะย่ะค่ะ”“เจ้ามีปัญหาอันใดงั้นหรือ แต่งกับนางไม่ดีตรงไหนกัน ข้าอยากจะเห็นใบหน้าที่โกรธแค้นของหยางเฟิ่งหยวนตอนที่รู้ข่าวเรื่องนี้จริงๆ หึ ระหว่างเมืองชิงโจวกับสตรีอันเป็นที่รัก คราวนี้ดูสิว่าเขา จะเลือกสิ่งใด”“องค์ชายคิดว่าจะหลอกล่อให้องค์ชายนั่นมาชิงตัวเจ้าสาวแล้วตลบหลังบุกชิงโจวหรือพ่ะย่ะค่ะ”“แต่หากเขาไม่มา ข้าก็ได้นางเป็นพระชายา ถึงอย่างไรข้าก็จะบุกชิงโจวอยู่แล้ว ไม่ว่าจะพลิกกระดานใด ศึกนี้หยางเฟิ่งหยวนไม่มีทางเลือก นอกจากต้องตายเท่านั้น”กองทัพชิงโจว“องค์ชายแปด พระทัยเย็นก่อนพ่ะย่ะค่ะ”“เจ้าให้ข้าใจเย็นงั้นหรือ กว้านเหมา ข้าน่าจะฆ่าเจ้าตั้งแต่ตอนอยู่สำนักศึกษานั่นแล้ว”“หากเจ้ารีบร้อน ก็เข้าทางเขามีแต่จะทำให

คำพูดนั้นดังดาบที่ฟาดลงมายังหน้าอกนาง นั่นสินะ นางไปอยู่ที่กองทัพของศัตรูมาทั้งคืน เขาย่อมโกรธนางเป็นเรื่องธรรมดา เมื่อเขาหย่อนตัวนางลงไปในอ่างน้ำแล้วจึงเดินออกไปพร้อมกับหอบชุดของนางออกไปด้วย “เอาชุดนี่ไปเผาให้หมด อย่าให้ข้าเห็นแม้แต่ซาก”“พ่ะย่ะค่ะ”ฟางเหยาค่อยๆล้างตัวและขัดตัวอย่างแรงเพราะคิดว่าเขานั้นรังเกียจนางที่ไปหาบุรุษอื่นมา นางขัดตัวไปพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังไปถึงห้องอาบน้ำข้างๆ เฟิ่งหยวนเองก็มาอาบน้ำเช่นกันแต่นางไม่รู้ว่าข้างๆนี้มีห้องอาบน้ำอีกห้องหนึ่งเช่นกันฟางเหยาสวมชุดคลุมออกมาจากห้องน้ำเมื่อได้อาบน้ำและล้างตัวจนหมดสิ้นแล้ว นางไม่พบเขาอยู่ในกระโจม “แน่ละสิ ผู้ใดจะอยากอยู่กับ…”นางพูดไม่ทันจบเขาก็เดินเข้ากระโจมมาพร้อมกับสวมชุดใหม่ที่เปลี่ยนแล้วเช่นกัน นางหันหน้าหนีเขาเพื่อไม่ให้เห็นน้ำตาที่ไหลออกมา แต่เฟิ่งหยวนเห็นและได้ยินทั้งหมด นางคงเข้าใจเขาผิดแล้วเป็นแน่“เจ้าล้างตัวออกหมดแล้วหรือยัง”“ละ…ล้างออกหมดแล้ว ข้ากับกว้านเหมามิได้ทำสิ่งใดเกินเลยดังที่ท่านคิด”“ข้าคิดสิ่งใด เจ้ารู้หรือ”“ท่านกำลังโกรธข้าที่ข้า….หนีออกจากค่ายไปหากว้านเหมา และยัง…..”“ใช่ ข้าโกรธเจ้ามากเจ้า

กว้านเหมาตะโกนสั่งองครักษ์และโบกธงเพื่อส่งสัญญาณเพื่อสั่งให้ถอยทัพ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้วเมื่อประตูเมืองเปิดออก กองกำลังของสำนักห้วนตู๋เองก็ถูกกำจัดเกินกว่าครึ่งหนึ่ง กองทัพของกว้านเหมาเองก็เหลือเพียงไม่ถึงสามหมื่นนายแต่เมื่อประตูเมืองเปิดออกมาพร้อมกับกองทหารองครักษ์ในชุดเกราะสีทองนั้นวิ่งกรูกันออกมาเพื่อโอบล้อมพวกเขาในทันที“นั่นมัน…..”“องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ พวกชิงโจว…ส่งกำลังเสริมมา”“ไม่ใช่ นั่นกองทัพหลวงของแคว้นฉินเราหลงกลแล้ว!!”ทหารม้าชุดเกราะสีทองวิ่งออกจากเมืองนำโดยองค์ชายเก้าโม่วตงลี่เริ่มโอบล้อมข้าศึกที่เหลืออยู่ พวกเขาใช้กลหลอกล่อให้ศัตรูเข้ามาในวงล้อมและจัดการกับทหารฝั่งตรงข้ามทันที เฟิ่งหยวนควบม้ากลับมาพบกับตงลี่“มาทันเวลาสินะ”“โชคดีที่ไม่ต้องเสียเวลามากนัก เป็นตามที่พี่แปดคาดการณ์เอาไว้ โชคดีที่เสด็จอาส่งจดหมายให้เสด็จพ่อได้ทันเวลา ทัพหลวงจึงได้ลงมาได้ทัน”“พวกเจ้าจะคุยกันอีกนานหรือไม่ ข้าอยากจะไปจัดการกว้านเหมาเต็มทีแล้ว”หยางเฟิ่งหยวนหันไปมองแม่ทัพเกราะสีทองนั้นอีกครั้ง นึกไม่ถึงว่าจะได้พบเขาที่นี่“พี่ใหญ่!!”“เป่ยอี้จิ้นหรง” องค์รัชทายาทแห่งแคว้นฉินเป็นผู้นำกอ

ฟางเหยาหันไปมองพระพักตร์ที่ทั้งจริงจังและสายตาที่มีความหวังมาให้นาง “พระองค์คิดเรื่องนี้มานานแล้วสินะเพคะ”“แต่กว่าจะได้พาเจ้ามาถึงที่นี่ได้ก็นานเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน นึกไม่ถึงว่าจะมีเรื่องมากมายเกิดขึ้นเช่นนี้”“หม่อมฉันเองก็คาดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ถึงขนาดเป็นสงครามระหว่างแคว้นได้เช่นกันเพคะ”“ไม่ใช่หรอก แค่กว้านเหมาคนเดียวมิใช่ทั้งแคว้น การที่เราไม่ปลิดชีพขององค์ชายในครั้งนี้เพื่อป้องกันข้อพิพาทที่อาจจะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า ที่จริงกว้านเหมากับพี่ใหญ่ข้ามีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน เขาจึงหาโอกาสที่จะล้างแค้น แต่พอมีเรื่องของเจ้าเข้ามา ก็ดูเหมือนว่าเขาจะคอยหาเรื่องข้าไปด้วย”“เรื่องแค้นส่วนตัวแต่ถึงกับก่อสงครามขึ้นมา เขาช่างน่าขยะแขยงเสียยิ่งนัก”“ข้าไม่สนใจเขา เรื่องนี้ให้องค์รัชทายาทจัดการไปเถอะ ตอนนี้ข้าต้องการคำตอบของเจ้าลี่ฟางเหยา”เขาใช้นิ้วเชยคางนางขึ้นมาสบตาเขาใกล้ๆจนลมหายใจของทั้งคู่รดกันอยู่ ริมฝีปากแทบจะติดกันอยู่แล้ว“ดูเหมือนพระองค์จะไม่มีคำตอบอื่นให้หม่อมฉันเลยนะเพคะ”“แน่นอนว่าเจ้าห้ามปฏิเสธ แต่เจ้าเองก็ต้องตอบข้ามาก่อนเพื่อความแน่ใจ”ลี่ฟางเหยายิ้มให้เขา มือเรียวโอบต

“ลี่ฟางเหยา ตามสบายเถิด”“ขอบพระทัยองค์รัชทายาท”ทั้งหมดพากันนั่งที่เก้าอี้ของแขก บรรดาเพื่อนๆต่างก็พากันนั่งที่ของตนในห้องโถงซึ่งวันนี้ได้รับเกียรติจากองค์รัชทายาทรับสั่งให้นั่งรวมกันได้เพราะเป็นงานเลี้ยงภายในจึงไม่ต้องมากพิธี“เอาละน้องแปด ข้าพึ่งคุยกับท่านเสนาบดีลี่ เรื่องทาบทามสู่ขอน้องสะใภ้ให้กับเจ้า”ทั้งเพื่อนๆของฟางเหยาที่หันมามองหน้ากันล้วนพากันยินดีที่ได้รับฟังข่าวดีนี้ เฟิ่งหยวนเองก็เช่นกัน“ขอบพระทัยเสด็จพี่”เฟิ่งหยวนหันไปมองเสนาบดีลี่และคุกเข่าลงในทันที เสนาบดีลี่รีบคุกเข่าตามองค์ชายด้วยความซื่อเพราะไม่นึกว่าเขาจะคุกเข่าให้แต่องค์รัชทายาทจับแขนเสนาบดีลี่เอาไว้มิให้เขาคุกเข่า“ท่านไม่ต้องคุกเข่า ให้เขาพูดไป”“เอ่อ ตะ…แต่ว่า…”“เชื่อข้า น้องแปด พูดไปสิ”องค์รัชทายาทหันไปบอกให้หยางเฟิ่งหยวนกล่าวเอง“ข้าองค์ชายแปดเป่ยอี้เฟิ่งหยวน วันนี้อยากจะสู่ขอบุตรีของท่าน ลี่ฟางเหยาให้เป็นพระชายาของข้า หวังว่าท่านเสนาบดีจะเห็นถึงความจริงใจและตกลงมอบนางให้กับข้า ข้าสาบานต่อหน้าท่านว่าชาตินี้จะรักและให้เกียรตินาง ดูแลนางและเคียงข้างนางตลอดชีวิตไม่คิดเป็นอื่น”องค์รัชทายาทที่ยืนพยุงเสนาบดีล