บททั้งหมดของ นักฆ่าล่าหัวใจองค์ชายสายรุก: บทที่ 11 - บทที่ 20

สายตาเยือกเย็นดุจน้ำแข็งกลางหิมะนั่นมองมาที่นาง แม้ว่าจะกลัวแต่จ้าวลู่อินกลับปิดบังมันแทบจะมิด นอกจากอาการสั่นแล้ว นอกนั้นนางก็ยังทำใจดีสู้เสืออยู่ เมื่อเขาเดินมาใกล้นาง ตัวนางกลับสั่นมากขึ้น“หากเจ้ากล้าปริปากแม้เพียงนิด อย่าว่าแต่ตำแหน่งท่านหญิงของเจ้า แม้แต่ตำแหน่งอ๋องของบิดาเจ้าก็อย่าคิดว่าข้าจะปลดยศคืนไม่ได้ จำเอาไว้ว่าข้า…มิใช่ผู้ที่เจ้าจะมาต่อรองสิ่งใดด้วยได้อย่าให้ข้าหมดความอดทน หากไม่อยากให้สกุลจ้าวของพวกเจ้าต้องสิ้นไปในมือข้า จ้าวลู่อิน!!”เขาเดินจากไปในทันทีโดยมิได้หันมามองนางอีก จ้าวลู่อินทรุดตัวลงกับพื้นทันที พร้อมกับหายใจหอบถี่ นางไม่เคยรู้สึกกลัวตายเท่าวันนี้มาก่อนเลย และไม่เคยพบว่าหยางเฟิ่งหยวนสามารถใช้น้ำเสียงและสายตาที่น่ากลัวนั่นกับนางได้ นี่ไม่ใช่อย่างที่นางคิด นางไม่ได้ตั้งใจจะขัดแย้งกับเขา “เพราะเจ้าคนเดียว ลี่ฟางเหยา”ห้องพักอาจารย์หยาง“กงเย่!!”“ขอรับคุณชาย”“เจ้านำจดหมายนี่ส่งไปให้น้องเก้าและรีบบอกให้เขามาที่ชิงโจว ให้เขาบอกเสด็จพ่อว่าสิ่งที่ต้องการหาอยู่ที่นี่ แต่ข้าต้องการกำลังเสริมถึงจะสามารถค้นหาได้”“แต่ว่าองค์ชาย แล้วทางท่านอ๋อง…”“ไม่ต้องให้เขารู้เรื่

ยอดไผ่เกิดเสียงอีกครั้ง ร่างนั้นลงมาที่พื้นด้วยเสียงที่แผ่วเบา“เจ้ารู้ได้อย่างไร”“ข้าไปหาท่านที่ห้องแต่ไม่พบ ข้าเลยเดินสำรวจดูไปเรื่อย ใครจะคิดว่ามีร่องรอยของท่านแถวนี้”“หึ สายตาสอดรู้ของเจ้านี่หากเอาไปใช้อย่างอื่นคงดีไม่น้อย”“อย่างน้อยก็ไม่ต้องให้นางมาฝึกในที่ที่อันตรายมากขนาดนี้แล้วตามมาเฝ้านางทุกคืนหรอกว่าหรือไม่”“ใครบอกว่าข้ามาเฝ้านาง ข้า….ข้ามาดูลาดเลาและสอดส่องดูพวกห้วนตู๋ต่างหาก”“อ้อ…แล้วท่านได้ความคืบหน้าอะไรบ้าง” (สายตาท่านมิได้มองไปที่พวกมันเสียหน่อย ดูสิว่าท่านจะแก้ตัวอย่างไร)“ก็ยังเหมือนเดิม แต่ฝั่งตะวันออกดูเหมือนจะมีเรื่องเกิดขึ้นนะ อาจจะไฟไหม้ เจ้ามาดูสิ”พวกเขาพุ่งตัวขึ้นไปที่ยอดไผ่อีกครั้ง“จริงด้วย ไฟไหม้จริงๆ”“ข้ากำลังคิดว่า นอกจากพวกเราแล้วอาจจะมีผู้อื่นอีกหรือไม่ที่ต้องการแย่งชิงตรานี้”“ท่านกำลังหมายถึง….พวกแค้วนหาน”“แม้จะยังพิสูจน์อะไรไม่ได้ แต่อีกสิบวัน พวกสำนักศึกษาชายจะพานักเรียนมาเรียนแลกเปลี่ยนที่นี่เป็นเวลาสามเดือน ในระหว่างนั้นค่อยจับตามองพวกเขา”“ท่านหมายถึงองค์ชายน้อยผู้นั้นหรือขอรับ”“ใช่ เขาเป็นนักเรียนของสำนักศึกษาเช่นกัน “กว้านเหมา" ระหว่าง

ครั้งนี้ไม่เพียงแค่ปากเท่านั้น แต่เขากลับส่งลิ้นออกมาด้วย ฟางเหยารู้สึกถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าวของเขาเมื่อเขาผลักนางลงไปและกดจูบลงมาอีกครั้ง “อื้ออ…ปล่อยข้านะ”ดูเหมือนว่าเฟิ่งหยวนเองก็ลืมตัวไปชั่วขณะ ทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้นางก็มักจะเป็นเช่นนี้อยู่ตลอด ตอนนี้พวกเขาลุกขึ้นมาพร้อมกัน เขาพยายามจะพยุงนางแต่นางถอยกรูดออกไปพร้อมกับมองหน้าเขาอีกครั้ง“อาจารย์หยาง นี่ท่านจะทำสิ่งใดกันแน่ ท่านสนุกนักหรืออย่างไรที่มาล้อเล่นกับข้าเช่นนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า”“ข้า…ไม่ใช่นะฟางเหยา เจ้าฟังข้าก่อน ข้าแค่…”“หากท่านอยากทำเช่นนี้ก็ควรไปทำกับท่านหญิง นางคือคนที่ท่านปกป้องอยู่มิใช่หรืออย่าได้มายุ่งกับข้าอีก ข้าขอร้อง ข้าไม่อยากมีเรื่องกับนางอีก ตลอดเวลาสี่เดือนที่ผ่านมานี้ชีวิตข้าสงบมากข้าอยากให้มันเป็นเช่นนี้ไปตลอด ขอตัวก่อน”“เดี๋ยว ลี่ฟางเหยาเจ้าต้องฟังข้าก่อนนี่หรือเหตุผลที่เจ้าต้องหลบหน้าข้า”“ข้าไม่ได้หลบหน้าท่าน อาจารย์หยางท่านเข้าใจผิดแล้วแต่ข้าไม่อยากยุ่งกับชายที่มีคู่หมายแล้วรบกวนท่านอยู่ให้ห่างๆข้าจะดีกับพวกเราทั้งคู่”“ข้าไปมีคู่หมายเมื่อใดกัน”“หากท่านไม่ได้หูหนวกตาบอดก็คงจะทราบว่าทั้งสำนักศึกษ

“ท่านปล่อยข้าก่อนสิ ข้าอยู่ท่านี้ข้าเจ็บแผล”“ก็ได้ หากเจ้ารับปากว่าจะไม่หนีก่อนที่จะฟังจบ”“ข้าบอกแล้วว่า…จะไม่หนีข้าพูดแล้วไม่คืนคำหรอก”เขายอมปล่อยนางได้ในที่สุด นางห่มผ้าให้เขา นางดึงผ้าม่านรอบเตียงเขาลงและกลับมานั่งทำแผลให้ตัวเอง นางค่อยๆปลดชุดออกเพราะคิดว่าเขานอนแล้ว แต่อาจารย์หยางก็ยังมิวายเปิดม่านออกมาทั้งๆที่นางปลดชุดออกไปแล้ว“ท่านจะทำอะไรน่ะ”หยางเฟิ่งหยวนรีบหันกลับเข้าไปที่เตียงทันที เขาไม่รู้ว่านางถอดเสื้ออยู่และทันได้เห็นบาดแผลและไหล่เปลือยนั่นเข้าพอดี“ข้าขอโทษ ข้า…ไม่คิดว่าเจ้าจะ…”“เงียบเถอะ ข้าบอกให้ท่านพักผ่อนอย่างไรเล่าหากท่านยังเป็นเช่นนี้ ข้า…”“อย่าไปนะ!! ข้าสัญญาว่าจะไปโผล่หน้าออกไป แต่เจ้า…ช่วยฟังข้าก่อน”“ท่านอยากพูดอะไรก็พูดมา”“เจ้า…เจ็บหรือไม่”“ข้าชินแล้ว”“เจ้าบาดเจ็บบ่อยงั้นหรือ”“ไม่ใช่ แต่ความเจ็บแค่นี้ข้าทนไหว”“ข้ากับจ้าวลู่อินแค่รู้จักกันมาก่อน ที่จริงต้องบอกว่าข้ากับบิดานางท่านอ๋องจ้าวรู้จักกันมาก่อนแต่ว่าระหว่างข้ากับนางไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกัน ทั้งก่อนหน้านี้ และตอนนี้ก็ไม่มี”“ตอนนี้ไม่มี แต่ต่อไป…”“ทั้งเมื่อก่อน ตอนนี้และจากนี้ก็จะไม่มีท

เขาค่อยๆสวมให้นาง แต่สวมเพียงข้างเดียว ฟางเหยาหันหน้ามาเป็นเชิงถาม“เหตุใดไม่สวมอีกข้าง”"เจ้าบาดเจ็บอยู่ “แต่สวมแบบนี้มันไม่ประหลาดไปหน่อยหรือ”“ไม่หรอกน่า เจ้าคิดมาก มานี่เถอะ ข้าอยากกอดเจ้า”ฟางเหยาค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้ๆเขาแต่ก็ยอมให้เขากอด ไม่น่าเชื่อว่าทำสงครามเย็นกับเขามาเสียหลายเดือน แค่เหตุการณ์เดียวกลับกลายเป็นต้องมานอนร่วมเตียงกับเขาเสียแล้ว อุตส่าห์หักห้ามใจแล้วแท้ๆ“เจ้าคิดสิ่งใดอยู่งั้นหรือ”“เปล่า”“โกหก เจ้ากำลังคิดเรื่องที่ผ่านมางั้นหรือ”“ข้าก็แค่…สงสัย”“เจ้ากำลังสงสัยเรื่องของข้ากับจ้าวลู่อินอีกแล้วสินะ”ในเมื่อไม่อาจเลี่ยงได้เขาก็จะบอกนางในบางเรื่องที่นางสงสัย เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังนางนานนักหรอก อีกไม่นานเขาก็จะบอกนางเอง“ข้าสงสัยเหตุการณ์ครั้งก่อน ท่านแค่สั่งกักบริเวณนาง ไม่ลงโทษหนัก”“ข้ามีข้อตกลงกับบิดานางเอาไว้ นางจะถูกส่งกลับจวนอ๋องในเวลานี้ไม่ได้ และโทษเก่าที่นางต้องรับก็ยังมีอยู่ และระหว่างข้ากับท่านอ๋องเองก็มีภารกิจบางอย่างที่ต้องร่วมมือกัน เรื่องที่ยังส่งพวกนางกลับไม่ได้ เลยต้องหาวิธีอื่น หวังว่าเจ้าจะเข้าใจข้าในเรื่องนี้”“ภารกิจงั้นหรือ”“ใช่ แต่