All Chapters of The bonding wings เสน่หาพันธะปีศาจ (Mpreg): Chapter 21 - Chapter 30

อันที่จริงดันเต้สามารถแวบเข้าไปห้องของมิว แล้วรอดูสีหน้าตกใจของเจ้าของห้องเลยก็ได้ ภาพในหัวสนุกๆแบบนี้เคยเกิดขึ้นจริงมาหลายครั้ง ยกเว้นก็ครั้งนี้ที่เขาไม่สามารถดลบันดาลให้เป็นจริง ปีศาจจำแลงกายตนนี้ต้องพยายามทำทุกอย่างให้เหมือนมนุษย์ให้มากที่สุด แม้จะไม่ค่อยชอบก็ตาม จะให้ผลุบๆโผล่ๆไปมาอย่างอิสระเหมือนก่อนหน้านี้คงไม่ได้ เพราะปีศาจอย่างเขามีสภาปีศาจคอยร่างกฎการอยู่ร่วมกับสิ่งมีชีวิตประเภทอื่นทั้งที่เป็นมนุษย์และอมนุษย์ และมีการร่วมมือกันอย่างเหนียวแน่นเพื่อตรวจตราไม่ให้ทุกอย่างเกินกว่าขอบเขตของการควบคุม แน่นอนว่าการมีอยู่ของอมนุษย์หลากหลายเผ่าพันธุ์นั้นมีมนุษย์ผู้มีอำนาจหลายฝ่ายรับรู้ และเป็นส่วนหนึ่งของสภาความมั่นคงนี้ด้วย ทุกฝ่ายทำงานร่วมกันเพื่อให้การมีอยู่ของสิ่งลี้ลับเหล่านี้เป็นเพียงเรื่องเล่าในตำนาน เพราะมันอาจส่งผลดีมากกว่า หลายครั้งที่ปีศาจหรือเทวาถูกมนุษย์จับตัวไปทำการทดลอง แน่นอนว่ามนุษย์ผู้หื่นกระหายความรู้มองเวทมนตร์เป็นความท้าทายหนึ่งที่ต้องการปักธงพิชิต นักวิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่ที่รับรู้เรื่องราวเหนือธรรมชาตินี้ต่างลงความเห็นคล้ายกันว่า ความก

“เป็นกามเทพแน่ๆ แต่ปกติพวกนี้จะไม่แช่งใครมั่ว” ดันเต้พูดพลางยังง่วนอยู่กับการใช้ปลายจมูกถูไถท้องน้อยของมิว ราวกับกำลังคลั่งไคล้ในกลิ่นประหลาดอย่างบ้าคลั่ง “ฉันไม่เจอพวกคิวปิดในถิ่นนี้มาหลายร้อยปีแล้ว… พวกหนูสกปรกชอบซ่อนตัวอยู่ในเงามืด” “เสร็จหรือยัง?” ใบหน้าของมิวแดงก่ำด้วยความสยิว ถึงแม้เจ้าหนูของเขาจะนอนนิ่งสงบอยู่ในกางเกง แต่จิตใจกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง มันเป็นความสุขสมที่ชวนอึดอัด เหมือนมีอะไรบางอย่างอัดแน่นอยู่ในร่างกายกายพยายามระบาย ทว่าก็หาทางออกไม่ได้ มือหนาใหญ่ปลดระวางจากรอบเอวเล็กๆ ดันเต้ผละตัวกลับไปนั่งลงบนโซฟา ในขณะที่มิวก้มหยิบเสื้อขึ้นมาสวมทับร่างขาวสว่างไม่ให้ถูกลวนลามทางสายตา “นายไปทำอะไรให้พวกมันไม่พอใจมาหรือเปล่า?” “ฉันไม่รู้” มิวนั่งลงพลางติดเม็ดกระดุมจนถึงคอ “ฉันแทบไม่เคยไปมูหรือขอพรจากที่ไหนเลยด้วยซ้ำ” “ไซคี” ดันเต้ขมวดคิ้วพลางรวบรวมความ “บนตัวนายคือตราไซคีสีดำ นายจำได้ไหมว่าคนที่สักให้นายรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง” “จำไม่ได้… จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าได้รอยสักมายังไง…” มิวพยายามฝ่าหมอกข

ไฟสีขาวนวลสาดส่องผิวหนังที่ขาวสดใสให้สว่างเพิ่มขึ้น สีชมพูระเรื่อถูกขับผ่านเส้นเลือดจนเด่นภายใต้สองแก้มและริมฝีปาก นัยน์ตาสีดำขลับล้อกับดวงไฟจนเป็นประกายระยิบระยับ จับจ้องภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกบานใหญ่ ชายหนุ่มยิ้มยิงฟันซักซ้อมสำหรับงานในค่ำคืนนี้ “เมื่อเช้าไปเที่ยวอีกแล้วใช่ไหม?” มิวหันไปคุยกับเด็กหนุ่มทางด้านซ้ายมือ “ขอบตาคล้ำอีกแล้วนะ” ความเป็นห่วงเป็นใยกลั่นออกมาเป็นคำพูด ด้วยความที่อาร์เต้ยังเป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่น ผู้เปี่ยมล้นด้วยความคึกคะนองและฮอร์โมนอันพลุ่งพล่าน มิวไม่อยากให้ใครก็ตามฉวยโอกาสจากความเยาว์นี้ แล้วช่วงชิงความสดใสของอาร์เต้ไป กระนั้นพี่ชายต่างสายเลือดอย่างมิวก็ทำได้เพียงทักท้วงด้วยวาจา “เหรอ?” อาร์เต้ยื่นหน้าเข้าใกล้กระจก มองดวงตาลึกโบ๋ของตัวเอง ก่อนจะฮัมเพลงพร้อมโบกเครื่องสำอางทับ “โทรมแต่ร่าเริงแบบนี้สงสัยเพิ่งเติมของ… ใช่หรือเปล่า?” เจษหัวเราะคิกคัก “ผมไม่บอกพี่เจษหรอก เพราะผมทำสัญญากับปีศาจเอาไว้แล้ว” มิวสะดุ้งโหยง “สัญญาอะไร?” “ผมก็ไม่บอกพี่มิวหรอก”

ปีศาจในร่างกำยำล่ำสันแหงนมองเบื้องบนอันมืดมิด ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้หมู่เมฆไม่ต่างจากดวงตาใสแจ๋วของเขา เศษเสี้ยวของดวงจันทร์สะท้อนประกายวิบวับอยู่ในดวงตา เรือนผมดำขลับทอแสงล้อเล่นกับแสงไฟ ผิวสีเข้มเนียนเรียบไร้รอยตำหนิ เสื้อเชิ้ตสีขาวรัดกล้ามเนื้อแน่นจนเห็นสัดส่วนอย่างชัดเจน แผงอกนูนรับรูปกับส่วนเว้าตรงคอดเอว ราวกับรูปสลักของจิตรกรก้องโลก คราบเหงื่อไหลหยดเป็นจุดเล็กๆ เปียกซึมกับผืนผ้าบางๆ แนบสนิทกับผิวหนังตรงแผ่นหลังและเนินอก ‘ปีศาจจมีเหงื่อด้วยเหรอ?’ คำถามเรียบง่ายผุดขึ้นหลังจากมิวเหลือบมองดันเต้ แค่การสร้างเนื้อหนังให้จับต้องได้ก็นับว่าเหลือเชื่อแล้ว แต่เหงื่อนี่สิ! เลียนแบบกลไกร่างกายของมนุษย์ที่ซับซ้อนได้ขนาดนี้ คงไม่แปลกใจหากมีใครอยากจับตัวดันเต้ไปทดลอง เพราะขนาดมิวเองยังอยากลองฉีกเสื้อผ้าของปีศาจตรงหน้าออก แล้วลองลูบคลำทุกส่วนจนกว่าตัวเองจะพึงพอใจ ทว่าชายหนุ่มก็ไม่แน่ใจว่านี่เรียกว่าการทดลองได้หรือไม่ “นายมีเหงื่อด้วยเหรอ?” มิวเผลอหลุดปากถาม “มีสิ! ฉันไม่ใช่มนุษย์แต่ก็นับว่าเป็นสิ่งมีชีวิตอีกรูปแบบหนึ่ง” ดัน

เป็นการกลับห้องที่เร็วที่สุดในรอบหลายปีของมิว เขาเหลือบมองนาฬิกาตรงข้อมือในระหว่างที่กรอกรหัสปลดล็อกประตู ไม่รู้เลยว่าเวลาที่เหลือตั้งเยอะแยะขนาดนี้จะเอาไปใช้ทำอะไรดี มิวลำดับภาพในหัวในสิ่งที่จะทำ แต่ทั้งหมดล้วนน่าเบื่อ บางทีหากไอ้หนูในกางเกงในมันใช้งานได้ ป่านนี้ชายหนุ่มคงเลือกเส้นทางเสเพลหาความสนุกใส่ตัว โอบกอดผู้หญิงสักสองหรือสามคนในอ้อมแขน แล้วทำอะไรที่ผู้ชายส่วนใหญ่จะทำกัน ดีกว่ากลับมาขลุกตัวจมจ่อมอยู่กับอารมณ์ขมุกขมัวของตัวเอง นึกแล้วก็ยังรู้สึกขุ่นเคืองพี่เจษอยู่เล็กๆ กับเหตุการณ์เมื่อตอนค่ำ ทว่าเมื่อชั่งน้ำหนักความดีกับความชั่วในความสัมพันธ์ของกันและกัน ความโมโหก็แปรเปลี่ยนเป็นความอึดอัด แสงสว่างถูกเปิดเพื่อเติมเต็มความกระจ่างให้กับความเย็นชืด บรรยากาศที่ต้องใช้ไฟฟ้าในห้องของตัวเองตอนกลางคืนช่างไม่คุ้นตาเอาเสียเลย ปกติชายหนุ่มมักกลับมาพร้อมแสงแรกของวัน รองเท้าถูกทอดทิ้งเอาไว้อย่างลวกๆตรงหน้าห้อง มิวโยนข้าวของลงบนโต๊ะในห้องครัวก่อนจะเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำเปล่ามาดับความกระหาย ระหว่างดื่มน้ำสายตาของเด็กหนุ่มก็เหลือบเ