บททั้งหมดของ คลั่ง(รัก)เมียเด็ก: บทที่ 1 - บทที่ 10

ณ เพนต์เฮาส์ใจกลางเมืองกรุงเทพฯชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมลงมาจนเห็นแผงอกแน่นนั่งพิงพนักเก้าอี้อยู่หลังโต๊ะทำงานดีไซน์เรียบหรู แขนทั้งสองวางลงยังที่พักข้างตัวพร้อมกับผ่อนคลายร่างกายตัวเอง สายตาคมกริบมองไปยังหญิงสาวในชุดเดรสสีดำรัดติ้วที่แทรกตัวอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างของเขาซึ่งเธอกำลังทำหน้าที่ปรนเปรอโดยการใช้ลิ้นนุ่มโลมเลียไปทั่วแกนกายขนาดใหญ่พร้อมกับส่งมันเข้าไปในอุ้งปากร้อนแล้วดันเข้าจนสุดทาง หญิงสาวทำอย่างนั้นสลับไปมาเป็นเวลาหลายนาทีอย่างเอาใจอ๊อก อ๊อก!!กรามของเขาขบเข้าหากันอย่างสะกดกลั้นความกระสันเสียว เธอเห็นดังนั้นก็รีบเร่งจังหวะเข้าออกให้ถี่ขึ้นแล้วผ่อนลงตามการตอบสนองของร่างกายคนที่นั่งอยู่ ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถึงฝั่งฝันในไม่ช้า เขากำมือแน่นแล้วปล่อยอารมณ์ของตัวเองออกมาอย่างเต็มที่ ไม่นานร่างของเขาก็กระตุกแล้วฉีดน้ำรักอุ่นร้อนเข้าไปในโพรงปากของเธอจนหมดทุกหยาดหยดพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรงหญิงสาวดูดกลืนมันเข้าไปอย่างรู้งานแล้วเช็ดทำความสะอาดจัดการกางเกงแสล็กสีดำของเขาให้กลับไปเข้าที่เข้าทางเหมือนเดิมทว่าใจเธอกลับไม่อยากหยุดแค่นั้น ร่างอวบรีบลุกขึ้นแ

“คะ คุณคิดจะทำอะไร”ริมฝีปากบางเปล่งถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ดวงตากลมโตมองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจเมื่อเห็นสีหน้าเจ้าเล่ห์ของเขาตอนนี้ความรู้สึกปั่นป่วนที่เกิดขึ้นกับร่างกายดูเหมือนว่าจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆและเป็นอะไรที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนในชีวิต จนอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองอาจจะแพ้แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป“คุณไม่เก่งถึงขนาดทนมันได้หรอก”ชายหนุ่มที่ผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชนมองอาการของเธอปราดเดียวก็รู้แล้วว่าหญิงสาวโดนยานั่นเล่นงานเหมือนกัน และไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่สามารถทนฤทธิ์เดชของมันได้อย่างแน่นอน“...” คิ้วเรียวงามเลิกขึ้นเป็นสัญลักษณ์คำถาม ตอนนี้เธอไม่เข้าใจอะไรเลย แม้แต่ความปั่นป่วนภายในร่างกายที่เป็นอยู่ มันรู้สึกทรมานเหมือนต้องการอะไรบางอย่าง ที่เธอเองก็ไม่สามารถรู้ได้ว่ามันคืออะไร“ร้อนใช่มั้ยล่ะ หืม?” เขาถามพร้อมกับต้อนเธอจนแผ่นหลังของร่างเล็กสัมผัสกับผนังห้องและไม่สามารถหลีกหนีไปไหนได้ ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆ โน้มเข้าใกล้คนที่ยืนประหม่าอยู่จนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกันหญิงสาวรีบหันหน้าหนีพร้อมกับพยายามเอาตัวเองออกจากวงแขนของคนตรงหน้า แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆดารินตั

หลังจากภาคินัยพูดจบ เขาก็เดินออกไปจากห้องทันทีเพื่อให้หญิงสาวได้ใช้เวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ดารินยืนมองเสื้อผ้าแต่ละตัวด้วยความรู้สึกแปลกใจ เนื่องจากเธอเป็นคนรูปร่างเล็กและชุดต่างๆในตู้นี้ก็ล้วนแต่เป็นไซซ์เธอทั้งนั้น หญิงสาวไม่รอช้ารีบเลือกชุดที่คิดว่าใส่สบายที่สุดออกมาแล้วเปลี่ยนมันโดยใช้เวลาแค่ไม่นานและด้วยความอยากรู้อยากเห็นทำให้เธอแอบเดินสำรวจห้องนั้นในเวลาต่อมา ตอนแรกเธอคิดว่าเป็นห้องนอนของชายหนุ่ม แต่ทว่ามันกลับไม่ใช่อย่างที่คิดเพราะดูเหมือนห้องนี้แทบไม่ได้ใช้งานด้วยซ้ำ ดารินได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจแล้วเดินออกไปจากห้องหญิงสาวในชุดเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวกับกางเกงวอร์มขายาวสีเทาเดินไปนั่งลงตรงข้ามภาคินัยที่กำลังมองเธออยู่อย่างไม่ละสายตา ดารินเห็นดังนั้นก็มองเขากลับเช่นเดียวกันพร้อมกับถามในสิ่งที่เธอรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก“ทำไมต้องให้คนของคุณคอยตามฉันด้วยคะ”ชายหนุ่มที่ได้ยินคำถามนั้นนิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง เขาตอบออกมาด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งในข้ออ้างที่เขาพึ่งคิดได้“ผมแค่อยากมั่นใจว่าไม่ได้มีลูกของผมติดท้องคุณไปด้วย”“ถ้าเป็นเรื่องนั้นสบายใจได้ค่ะ ไม่มีแน่นอ

หญิงสาวก้มหน้าลงแล้วใช้หน้าผากโขกกับโต๊ะไม้เบาๆหลายครั้งจนเกิดรอยแดงเป็นปื้น ราวกับว่ากำลังลงโทษตัวเองที่ได้ตัดสินใจอะไรพลาดไป ขณะนี้เธอกลับมาบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้วโดยมีอคินมาส่งในช่วงบ่ายของวัน ดารินพยายามตั้งสติตัวเองเพื่อจะเริ่มอ่านหนังสือสอบ แต่ทว่าสมองกลับไม่ให้ความร่วมมือเธอแม้แต่น้อย เพราะเอาแต่นึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้จนต้องระบายออกมาอย่างหัวเสีย “บ้า บ้าที่สุดเลย!”‘ฉันไม่เห็นนะ ว่าในสัญญาระบุอะไรแบบนั้น’ ‘แต่คุณก็เซ็นมันไปแล้วนี่ แค่ผมเพิ่มข้อความขึ้นมามันจะไปยากอะไรกัน หรือจะให้ยกเลิก’ ‘ยกเลิกได้เหรอ'‘ได้สิ ถ้าคุณมีเงินจ่ายผมห้าล้าน ในสัญญาก็ระบุอยู่นะ’ ‘หะ ห้าล้าน คุณนี่มัน...’ก็เพราะว่าเธอไม่มีปัญญาคืนเงินจำนวนนั้นในการยกเลิกสัญญานะสิ เลยทำได้เพียงยอมรับชะตากรรมในความผิดพลาดของตัวเองไป“อีตาบ้า มาหลอกฉันแบบนี้ได้ยังไงกัน”เมื่อนึกถึงหน้าของชายหนุ่มก็รู้สึกโกรธอย่างบอกไม่ถูกแถมยังไม่รู้เหตุผลอีกว่าทำไมเขาถึงอยากได้เธอนัก ในเมื่อสามารถหาผู้หญิงคนอื่นที่แซ่บและสวยกว่าได้เป็นร้อยๆคนดารินยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจจึงพยายามเรียกสติตัวเองให้กลับมาจดจ่อกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

ร่างเล็กเดินออกจากบังกะโลของชายหนุ่มด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจไม่น้อยกับการกระทำของเขา แล้วรีบมุ่งหน้าไปหาทอฝันที่คาดว่าน่าจะยังอยู่บริเวณเดิม ครั้นพอไปถึงก็เห็นว่าเพื่อนสาวกำลังยืนโพสท่าราวกับเป็นนางแบบชุดว่ายน้ำโดยมีอคินทำหน้าที่ถ่ายรูปให้สีหน้าของชายหนุ่มไม่แสดงอารมณ์ใดๆ จนดูไม่ออกว่าเต็มใจหรือไม่เต็มใจกันแน่ แต่ดารินคิดว่าน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า คนตัวเล็กเดินเข้าไปหยุดยืนใกล้ๆแล้วมองหน้าคนทั้งสองสลับไปมาทอฝันที่เห็นเพื่อนหยุดยืนอยู่ตรงหน้าก็โล่งอกเป็นอย่างมาก เพราะก่อนหน้าเธอพยายามจะวิ่งไปช่วยดารินตั้งหลายครั้ง แต่ชายหนุ่มข้างๆกลับรวบตัวเธอไว้ทุกครั้งจนเหนื่อยอ่อนและยอมแพ้ไป อีกทั้งยังคิดว่าภาคินัยคงจะไม่ทำอะไรรุนแรงกับเพื่อนของเธอ“แกเป็นฝ่ายชนะล่ะสิ ถึงออกมายืนยิ้มแบบนี้”ดารินได้ยินดังนั้นก็ยักคิ้วแล้วขยิบตาส่งให้เพื่อน ส่วนชายหนุ่มที่ยืนฟังอยู่กลับขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัยว่าทำไมเจ้านายของตนถึงปล่อยเธอออกมาง่ายดายขนาดนี้“คุณภามล่ะครับ”“ไม่รู้สิคะ คงนอนโอดครวญอยู่มั้ง” ดารินยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจอคินได้ยินดังนั้นก็วิ่งไปหาเจ้านายอย่างรวดเร็วเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนทั้