All Chapters of คลั่ง(รัก)เมียเด็ก: Chapter 41 - Chapter 50

ใบหน้าคมหวานที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกมากนักอย่างทอฝัน บัดนี้กลับเปรอะไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลนองหน้าไม่ขาดสาย สองเท้าของเธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามรถเข็นที่มีร่างเล็กของเพื่อนสาวคนสนิทกำลังนอนแน่นิ่งอยู่บนนั้น คราบเลือดประปรายตามเสื้อผ้าและเนื้อตัวมีรอยถลอกปอกเปิกหลายจุดบนตัวของดารินยิ่งทำให้คนที่เป็นห่วงเพื่อนแทบจะขาดใจมีหยาดน้ำใสๆ ไหลลงมา ไม่มีทีท่าว่าจะเหือดแห้งไปเจ้าหน้าที่สามคนเข็นร่างของคนตัวเล็กเข้าไปยังห้องฉุกเฉินทันทีที่มาถึง โดยทอฝันทำได้แค่นั่งฟุบอยู่บนพื้นเย็นๆ หน้าประตูห้องฉุกเฉินด้วยความรู้สึกกลัวจนตัวสั่นทำอะไรแทบไม่ถูกกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้เธอทำได้เพียงแค่ร้องไห้ออกมาก็เท่านั้น ครั้นเหมือนได้สติ หญิงสาวพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นเพื่อไปนั่งบนเก้าอี้ ถึงแม้ว่าเสียงสะอื้นจะยังคงดังอย่างต่อเนื่องก็ตามพร้อมกับใช้มือปาดน้ำตาออกลวกๆ พอดีกับที่ได้ยินเสียงของคนมากกว่าหนึ่งเหมือนจะกำลังวิ่งมาทางเธอชายหนุ่มในชุดสูทวิ่งมาหยุดบริเวณหน้าห้องฉุกเฉินด้วยสภาพเหนื่อยหอบเล็กน้อย ตามมาด้วยเลขาคนสนิทที่หยุดยืนอยู่ด้านหลังของเขาซึ่งมีอาการไม่ต่างกันมากนัก ใบหน้าหล่อเหลาของภาคินัยที่มักจะดู

ระหว่างทางเดินมายังห้องพักของหญิงสาวดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะคิดอะไรขึ้นได้ ครั้นพอมาถึงเขาก็รีบสั่งการให้เลขาคนสนิทผู้ซึ่งทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องออกไปหาซื้อดอกลิลลี่สีขาวมาประดับแจกันเพิ่มจากเดิมที่มีอยู่ก่อนแล้ว เขาสังเกตจากตอนที่อยู่เพนต์เฮาส์ด้วยกัน ซึ่งหญิงสาวชอบให้ภายในห้องมีดอกไม้ประดับอยู่เสมอ และเห็นว่าเธอมักจะชอบสับเปลี่ยนดอกไม้ไปเรื่อยๆทุกสัปดาห์ ชายหนุ่มจึงคิดว่าคนที่ชอบดอกไม้อย่างเธอ หากตื่นขึ้นมาด้วยบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยของสวยงามพวกนั้น น่าจะรู้สึกผ่อนคลายขึ้นไม่น้อยหากขึ้นชื่อว่าโรงพยาบาลก็คงไม่มีใครอยากอย่างกรายเข้ามา แต่เธอกลับต้องพักรักษาตัวอยู่ที่นี่ไปอย่างไม่มีกำหนด เพราะเหตุนี้ทำให้เขารู้สึกว่าสภาพแวดล้อมรอบตัวส่งผลต่อจิตใจของคนเราเป็นอย่างมาก และเหนือสิ่งอื่นใดตัวเขาเองก็ต้องเข้มแข็งเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจให้กับเธอ และหวังว่าเรื่องราวทุกอย่างมันจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดีดอกลิลลี่สีขาวสบายตาถูกปักลงแจกันหลายใบก่อนนำไปวางทั่วทุกมุม จนตอนนี้ภายในห้องดูเหมือนจะเป็นสวนดอกไม้ขนาดย่อมซึ่งมีเจ้าหญิงนิทรานอนหลับใหลอยู่บนเตียงสีขาว ราวกับว่ากำลังรอจ

ช่วงค่ำของวันเดียวกัน...ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องพร้อมนำของพะรุงพะรังพวกนั้นวางลงบนโต๊ะ หลังออกไปเลือกซื้อของใช้ที่จำเป็นมาจากห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ แล้วถือถุงอีกใบติดมือไปทางหญิงสาวที่เอนหลังดูทีวีอยู่โดยไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย“ไม่สนใจกันเลยนะ” พูดพลางหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงแล้วดึงหนังสือประมาณสี่ห้าเล่มออกมาจากถุง พร้อมวางลงบนตักเธอเบาๆ ซึ่งมีทั้งนิตยสารเกี่ยวกับคุณแม่มือใหม่และเครื่องประดับต่างๆ แต่เล่มที่ดูจะสะดุดตาเธอคงจะเป็นนิตยสารที่มีนักแสดงสาวชื่อดังอย่างแคนเดิลปรากฏอยู่บนหน้าปกในคอลเล็คชั่นถ่ายแบบชุดแต่งงานแบรนด์ดังดารินเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงเพราะพึ่งเห็นนักแสดงคนโปรดถ่ายแบบชุดแต่งงานเป็นครั้งแรก ก่อนจะหยิบรีโมทกดปิดทีวีอย่างรวดเร็วเพราะมีสิ่งที่น่าสนใจกว่าอยู่ตรงหน้าแล้ว อย่างที่รู้ๆกัน หากใครมีไอดอลในดวงใจและไม่ว่าคนๆนั้นจะทำอะไร เรามักจะชื่นชอบ ชื่นชมและยินดีในทุกเรื่อง“โห! สวยจัง”หญิงสาวอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น จนคนที่มองอยู่ถึงกับอมยิ้มให้กับท่าทางนั้น‘เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงดูตื่นเต้นอย่างกับได้ใส่ชุดพวกนั้นเอง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ดีใจที่เธอดูมีความสุขเป

คนตัวเล็กฟังประโยคเหล่านั้นที่ถูกเปล่งออกมาจากปากของเขาก็ได้แต่ยืนนิ่งเพราะความรู้สึกหลากหลายที่ก่อเกิดขึ้นภายในใจ ส่วนคนที่อยู่ในท่าคุกเข่าเห็นว่าอีกฝ่ายกลับแน่นิ่งไปและไม่ยอมตอบตกลง จึงเปล่งเสียงถามออกมาใหม่อีกครั้งพร้อมส่งสายตามองเธอเป็นเชิงว่าห้ามปฏิเสธ“แต่งงานกันนะครับ...”ดารินทำได้แค่พยักหน้าเร็วๆเพื่อเป็นการตอบรับพร้อมกับริมฝีปากเล็กที่ค่อยๆเบะทีละน้อย อีกทั้งดวงตากลมโตที่มีแค่น้ำใสๆรื้นขึ้นบริเวณขอบตาในตอนแรก บัดนี้มันไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างของเธออย่างกลั้นไม่อยู่อีกต่อไป จนอีกฝ่ายรู้สึกตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นเธอปล่อยโฮออกมา แล้วรีบสวมแหวนให้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะลุกขึ้นกอดคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน“ฮึก ฮือ~”“ที่ร้องไห้นี่คือดีใจใช่มั้ย?”เขาแสร้งหยอกอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู แต่เธอกลับบ่นกระปอดกระแปดพร้อมใช้กำปั้นเล็กๆทุบลงบนอกของเขาไปสองที“คนบ้า! ทำไมไม่บอกกันก่อนเล่าว่าจะขอแต่งงาน ฉันจะได้แต่งตัวสวยๆ”“เอ๊ะ! ที่ร้องไห้นี่...เพราะไม่ได้แต่งตัวสวยๆอย่างนั้นเหรอ แต่เดี๋ยวนะ ถ้าบอกก่อนแล้วจะเรียกว่าเซอร์ไพรส์เหรอ? แต่ก็เอาน่าเมียผมสวยตลอดอยู่แล้ว ขนาดร้องไห้ยังสวยเลย”คนปากหวานเอ่ยชมเธอ

พิธีวิวาห์ของคู่รักต่างวัยถูกจัดขึ้นที่บ้านทางภาคเหนือของครอบครัวชายหนุ่ม โดยหญิงสาวเป็นคนเลือกสถานที่แห่งนี้เพราะรู้สึกตกหลุมรักธรรมชาติตั้งแต่ครั้งก่อนที่ได้มาสัมผัส ซึ่งทุกคนก็ต่างเห็นด้วยกับการใช้สถานที่แห่งนี้จัดงานครั้งอดีตพื้นที่บริเวณนี้เคยเป็นสถานที่จัดพิธีแต่งงานอย่างใหญ่โตของนายภักดีกับคุณหญิงมัทนาและไม่คิดว่าอีกสามสิบปีต่อมาจะได้ใช้จัดงานมงคลอีกครั้ง ถึงแม้จะไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากมายอย่างครั้งก่อน แต่บรรยากาศภายในงานล้วนอบอุ่นและอบอวลไปด้วยความรัก จากบรรดาแขกเหรื่อทางฝ่ายเจ้าบ่าวที่มักจะเป็นคนสนิทสนมกันเสียส่วนใหญ่แม้ว่าแขกทางฝ่ายเจ้าสาวจะมีแค่ทอฝันกับสายหมอก แต่เธอกลับรับรู้ได้ถึงความจริงใจและความเอ็นดูจากบุคคลแปลกหน้าที่มาร่วมแสดงความยินดี ส่วนน้าสาวเพียงคนเดียวของเธอเผอิญติดธุระอยู่ต่างประเทศและไม่สามารถมาร่วมงานได้ แต่ถึงอย่างนั้นดารินก็เข้าใจเพราะงานที่จัดขึ้นดูจะสายฟ้าแลบไปหน่อยก่อนหน้านี้พวกเขามีเวลาจัดเตรียมงานและเตรียมตัวเองแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น เนื่องจากเป็นช่วงที่หญิงสาวสอบเสร็จพอดี และสุขภาพของเธอก็พร้อมสำหรับงานวิวาห์ที่จะเกิดขึ้นแต่เหนือสิ่งอื่นใดเลยคือดาริน