บททั้งหมดของ หนิงชิง: บทที่ 41 - บทที่ 50

       หลังสอบถามเรื่องโรงตีเหล็กเรียบร้อยแล้ว  หนิงชิงก็บอกกับเสี่ยวเจียงว่านางจะทำให้เขาเอาไว้สักกระบอกหนึ่ง  แต่กระสุนจะได้เท่าไหร่นั้นต้องแล้วแต่ดินปืนว่าจะมีมากน้อยเพียงใด  เสี่ยวเจียงจึงอาสาจะเป็นธุระจัดหาดินปืนให้กับหนิงชิงอีกแรงหนึ่ง  ทำให้นางพอใจไม่น้อยที่พี่ชายเสี่ยวเจียงไม่คิดเอาเปรียบนาง       เมื่อวางแผนการทำแล้วหนิงชิงก็ใส่กุญแจโต๊ะเสร็จพอดี  นางบอกให้ท่านพ่อลองใช้ดูว่าโต๊ะนี้ล็อคใช้ได้ดีหรือไม่  เวลาไม่มีคนอยู่จะได้ล็อคสมุดบัญชีเอาไว้ได้  เพราะอย่างไรเสียเงินก็จะเอาไปเก็บไว้ที่ร้านอาหารอยู่แล้ว       หนิงกวานทดลองใช้ลิ้นชักพบว่าสะดวกดีไม่มีปัญหา  เขายังอยากได้ไปติดกล่องสมบัติอีก  หนิงชิงเองก็กระซิบบอกท่านพ่อนางว่านางซื้อมาเผื่อแล้ว  ทำให้หนิงกวานถอนหายใจอย่างโล่งอก  ต่อไปเขาจะได้พกกุญแจแทนเพื่อความปลอดภัยของทรัพย์สินครอบครัวของเขา     

       หนิงกวานพอมาถึงร้านแล้วก็รอสอบถามชื่อเสียงเรียงนามทาสของพวกเขา  ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงไม่รู้ว่าจะเรียกกันอย่างไรเป็นแน่ เขาฟังแนวคิดของลูกสาวที่จะให้เหล่าทาสช่วยกันดูคุณสมบัติของสินค้าแต่ละอย่างว่าพวกเขาเข้าใจเพียงใด  และท่าทางจะสามารถทำออกมาได้หรือไม่ก็เห็นด้วย       ไม่นานหลังทุกคนเปลี่ยนชุดเสร็จก็มาหาหนิงชิง  พวกเขาทำความเคารพหนิงกวานด้วยการคำนับแทนการคุกเข่าตามที่หนิงชิงบอกเอาไว้ก่อนหน้านี้   หนิงกวานเห็นพวกเขารู้ความก็ยิ้มให้พร้อมกับสอบถามชื่อเสียงเรียงนามแต่ละคน“ข้าต้าเจียง  นี่ภรรยาข้าฮวนอัน บุตรชายข้าชื่อต้าเจิน ส่วนบุตรสาวนางชื่อต้าเป่าขอรับ”“ส่วนพวกข้ายังไม่มีชื่อขอรับ  ขอนายท่านประทานชื่อให้ด้วยขอรับ”“อ้าว พวกเจ้าไม่มีชื่อหรอกรึ  เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้เล่า”“พวกข้าเป็นแค่บ่าวทั่วไปขอรับ  ส่วนใหญ่จะไม่มีใครตั้งชื่อให้ จะเรียกแค่หนึ่งสองสามไปตามลำดับการเข้าม

       แม่ทัพชายแดนคนใหม่ชื่อเจียงเฉิง เขาไม่เข้าใจว่าแม่นางคนนั้นไม่สนใจเขาจริง ๆ หรืออย่างไร เขาเห็นนางไม่มองแม้แต่หน้าเขา ตอนแรกเขาคิดว่านางอาย  แต่กลายเป็นว่านางไม่สนใจหน้าเขาจริง ๆ เขาหรือก็ออกจะหล่อเหลาเอาการ  สาว ๆ ในเมืองหลวงต่างอยากแต่งงานกับเขาจนต้องหนีมาชายแดน  แต่สาวเจ้าคนนี้เหตุใดไม่สนใจเขาเล่า ฮึ่ม เขาจะลองดูสิว่านางไม่สนใจเขาจริง ๆ หรือแค่เล่นตัว       เจียงเฉิงยังสอบถามทหารในพื้นที่ว่านางเป็นใครอีกด้วย จนเขารู้ว่านางมีร้านอาหารเช้าด้วยร้านหนึ่ง แถมอาหารอร่อยและราคาถูกมากด้วย ผู้คนในเมืองมักจะมากินข้าวเช้าที่ร้านนางเป็นประจำ  พวกเขาเองก็เพิ่งรู้ว่านางเปิดร้านขายของแปลกอีกร้านหนึ่ง นับว่านางมีความสามารถมากจริง ๆ        พอรู้ว่านางเป็นใครแล้ว เจียงเฉิงตัดสินใจที่จะมากินอาหารเช้าที่ร้านของนางพรุ่งนี้ดูสิว่าจะอร่อยตามที่คนอื่นบอกหรือเปล่า เขาเห็นส่วนใหญ่มีแต่ราคาคุย ถ้าเทียบกับเมืองหลวง อาหารที่นี่จะอร่อยกว่าได้

       หลังสั่งตีเหล็กเสร็จแล้วหนิงกวานก็กลับไปที่ร้านอาหารเช้าเพื่อดูว่าเหลืออาหารอีกมากหรือไม่กว่าจะได้ปิดร้านแล้วไปช่วยพวกที่ร้านขายของแปลก  เช้านี้พวกเขามาเอากับข้าวแต่เช้าก่อนที่คนในร้านจะเข้าเสียอีก ทำเอาหนิงชิงดีใจยกใหญ่ที่พวกเขาขยันขันแข็งกันเช่นนี้ หนิงชิงคิดจะให้เงินทุกคนที่ทำงานให้นางแต่แรก นางจึงกำชับต้าเจียงให้เปิดร้านตามปกติ หากสิ่งใดหมดให้ทำรายการเอาไว้ นางว่างเมื่อไหร่จะทำเพิ่มให้เขาเอง ส่วนเรื่องมีดบินนางก็บอกให้ต้าเจียงลงบัญชีเอาไว้ว่าลูกค้าจ่ายมัดจำแล้วห้าร้อยตำลึงหลังจากพ่อนางออกไปสั่งตีเหล็กนางก็วิ่งไปบอกเขาก่อน หนิงชิงยังเดินไปดูที่หลังร้านก็เห็นพี่ชายเจิ้งทั้งห้านั่งทำส่วนประกอบหน้าไม้กันอย่างขยันขันแข็ง  นางบอกพวกเขาว่ารอให้นางปิดร้านก่อนจะมาช่วยพวกเขาประกอบและตรวจสอบคุณภาพงานให้       ทั้งห้าคนที่ก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ต่างตอบรับคุณหนูของพวกเขาอย่างพร้อมเพรียงกัน  พวกเขามีหน้าที่แค่ทำส่วนประกอบออกมาให้เหมือนกันหมดเท่านั้น  ซึ่งแต่ละคนจะได้ทำแต่ละชิ้นส่ว

       หลังจากยุ่งกับเรื่องหน้าไม้ห้าพันอันอยู่  หนิงชิงกลับลืมไปเลยว่าปืนไฟที่ส่งให้โรงตีเหล็กทำน่าจะเสร็จแล้ว  กระทั่งเสี่ยวเจียงมาหาหนิงชิงแล้วบอกว่าครบกำหนดที่โรงตีเหล็กให้ไปรับของแล้ว  ค่าของที่เหลือจากมัดจำหนิงชิงต้องจ่ายอีกร้อยตำลึง  นางจึงให้ต้าเจียงเอาเงินออกมาให้พี่ชายเสี่ยวเจียง  เสี่ยวเจียงเองก็อายที่ต้องมาขอเงินน้องสาวเช่นนี้  แต่เงินตั้งร้อยตำลึงเขาไม่มีน่ะสิ  เขาเงินเดือนแค่ไม่กี่ตำลึงต่อเดือนเท่านั้น  ใช้กินอยู่ก็หมดแล้ว  นี่เขายังไม่ได้เก็บเงินส่งให้ที่บ้านเลย  เขาไม่รู้ว่าพี่ชายทั้งสองนั้นส่งให้ที่บ้านบ้างหรือไม่       หนิงชิงเห็นสีหน้าของเสี่ยวเจียงก็รู้ว่าเขาเกรงใจ  นางกับพ่อจึงบอกว่าอย่าได้คิดมาก  นี่เป็นสิ่งที่นางกับพ่ออยากให้เป็นของขวัญที่พี่ชายเสี่ยวเจียงสอบผ่านและยังช่วยพวกเขาเสียหลายอย่าง  เสี่ยวเจียงเข้าใจดีว่าพวกเขากลัวว่าเขาจะเกรงใจกระมัง  เสี่ยวเจียงจึงได้ยิ้มรับของขวัญอย่างเต็มใจ ความจริงเขาเองก็