All Chapters of หนิงชิง: Chapter 31 - Chapter 40

       ด้านหลานจิวกับครอบครัวที่ทำมาหากินอะไรไม่เป็นก็ใช้เงินหมดในช่วงนี้พอดี  พวกเขาเที่ยวตามหาหนิงกวานเพื่อขอเงินมาใช้แต่ก็ยังหาไม่พบ หลังจากที่ทราบว่าพอออกจากหมู่บ้านนี้แล้วหนิงกวานไปที่หมู่บ้านคัง แต่พวกเขาไปตามหาที่หมู่บ้านคังก็ไม่เจอ  จนแอบได้ข่าวว่าหนิงกวานกับครอบครัวเปิดร้านขายอาหารเช้าขายดีเป็นเทน้ำเทท่า  พวกเขาจึงคิดจะไปก่อเรื่องเพื่อเรียกเงินทองเหมือนที่เคยทำ“จะไปจริง ๆ หรือท่านแม่  ท่านอย่าลืมนะว่าเราแยกบ้านกันแล้วน่ะขอรับ”“แยกบ้านแล้วยังไง  มันเป็นลูกข้าเหมือนกัน หากมันไม่เลี้ยงดูข้าแล้วเจ้าจะให้มันเลี้ยงดูแต่ครอบครัวมันหรืออย่างไร”“ท่านแม่พูดถูกนะพี่ใหญ่  ตอนนี้เราเองก็ไม่มีเงินเหลือแล้ว สมุนไพรก็ขายไม่ได้ราคาอย่างที่หนิงกวานมันทำ  ท่านจะรอให้เราอดตายก่อนหรืออย่างไรเล่า”“ที่ข้าเตือนเพราะข้าหวังดี  หากพวกมันแจ้งทางการพวกเจ้าจะทำอย่างไรเล่า  หรือพวกเราจะไปนอนในคุกกันหมดเล่า  อีกอย่างที่ทางเราก็

       ผู้ใหญ่บ้านเห็นว่าพวกเขาสามคนตามไปที่ว่าการอำเภอแล้ว  เขาจึงขอตัวตามไปดูด้วยจะได้รับคนพวกนี้กลับหมู่บ้าน  เพราะหลังจากถูกลงโทษพวกเขาคงเดินกันกลับไม่ไหวเป็นแน่       หนิงชิงยังนับถือความมีน้ำใจของผู้ใหญ่บ้านที่ยังอยากรับคนพวกนั้นกลับด้วย  หนิงกวานเองก็ฝากเงินค่ายาให้ไปนิดหน่อยด้วยความสงสาร หนิงชิงกับคนอื่น ๆ ก็ไม่ได้ว่าอันใดหากท่านพ่อของพวกเขาอยากช่วยเหลือค่ายาเล็ก ๆ น้อย ๆ  แต่หากเป็นเงินก้อนใหญ่พวกเขาคงไม่ยอมแน่       ผู้ใหญ่บ้านหนิงไค่ขับเกวียนไปรอรับคนทั้งสามหลังจากถูกลงโทษแล้วและยังย้ำเตือนให้พวกเขาย้ายออกไปเสีย ไม่เช่นนั้นหากทางการมาตรวจสอบคราวนี้คงจะได้มีคนได้เข้าคุกกันจริง ๆ หลานจิวกับลูก ๆ ได้แต่กลับพร้อมกับผู้ใหญ่บ้านอย่างจนใจ  พวกเขาถูกโบยจนไม่มีแรงเดินไหวจึงได้จำใจรับความเมตตาของผู้ใหญ่บ้าน  ส่วนเรื่องย้ายออกพวกเขาขอเวลาให้หายดีเสียก่อนจึงจะย้ายได้  ผู้ใหญ่บ้านไม่ได้สนใจว่าพวกเขาจะย้ายเมื่อไหร่

       หลังจากวางแผนการต่าง ๆ แล้วหนิงชิงก็เตรียมตัวที่จะย้ายหลังจากน้องชายปิดเทอม  นางยังให้น้องชายขอใบรับรองว่าเขาเรียนที่นี่อยู่เพื่อไปเรียนต่อที่โรงเรียนใหม่ได้สะดวกโดยไม่ต้องหาคนรับรองให้ใหม่  ส่วนท่านลุง ท่านป้า  ท่านตาและท่านยายเองก็ไม่อยากให้พวกเขาไปนักหรอก เพียงแต่ในเมื่อหลาน ๆ อยากเห็นโลกภายนอกบ้างพวกเขาจึงไม่อาจห้ามได้ อย่างไรในอนาคตทุกคนต้องแยกย้ายกันทำมาหากินเหมือนหลาน ๆ ของพวกท่านทั้งสาม  อย่างน้อยพวกเขาก็ยังย้ายไปอยู่เมืองเดียวกันกับเสี่ยวเจียง  เรื่องนี้เสี่ยวเหยาเขียนจดหมายไปบอกลูกชายแล้วให้ดูแลครอบครัวท่านอาให้ดี ๆ โดยก่อนที่พวกเขาจะออกเดินทางเสี่ยวเหยาจะส่งจดหมายไปบอกลูกชายอีกครั้ง  อย่างไรกว่าจะเดินทางถึงเมืองกังก็ต้องใช้เวลาสองหรือสามวันเลยทีเดียว  ส่วนเสี่ยวหยวนที่อยู่ใกล้ครอบครัวที่สุดก็หมั่นกลับมาเยี่ยมพวกเขาทุกวันหยุด  ด้วยว่าเขาชอบลูกสาวอาจารย์จึงได้กลับมาบ่อย ๆ และไปเยี่ยมอาจารย์ทุกครั้ง  เขาไม่รู้ว่านางจะชอบเขาหรือไม่แต่เขาก็พยายามสอบถามอาจารย์เรื่องอื่นไปเรื่อยเพื่อให้ได

       หนิงชิงพอรู้ว่าน้องชายไม่ลำบากในการไปเรียนนางก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย ไม่เช่นนั้นนางคงรู้สึกผิดไม่น้อยที่ชวนน้องย้ายมาแล้วทำให้น้องชายลำบาก  ส่วนหนิงกุ้ยนั้นนางไม่มีผลกระทบอันใด  ขอเพียงมีพื้นที่ให้นางได้ปลูกสมุนไพรนางก็อยู่ได้หมด       หนิงชิงชวนแม่ของนางไปตลาดซื้อขายของสด  เพื่อดูว่านางจะสามารถทำเมนูอันใดให้คนในบ้านรวมทั้งพี่ชายเสี่ยวเจียงทดลองชิมได้บ้าง นางยังไม่แน่ใจนักว่าร้านข้าวราดแกงของนางจะเป็นอย่างไร  นางเข้าใจดีว่าในเมืองคงไม่มีใครทำข้าวราดแบบนางเป็นแน่  อย่างไรการทำข้าวราดแกงนางก็ต้องคิดว่าต้องทำวันละกี่อย่าง  อย่างน้อยนางจะทำเอาไว้สักห้าอย่างเพื่อจะได้ไม่มากไม่น้อยเกินไปนัก  ส่วนน้ำซุปนางก็จะให้ฟรีเหมือนเดิม ถึงแม้ท่านพ่อจะหายแล้วแต่การกินน้ำซุปกระดูกนั้นก็ช่วยให้ทุกคนสุขภาพดี  ทำให้หนิงชิงคิดที่จะทำเหมืิอนเดิม       หนิงชิงกับแม่ไปตลาดสดพบว่าของส่วนใหญ่ไม่สดมากเหมือนช่วงเช้าแล้ว  ต่อไปนาง

       หนิงชิงตั้งใจขายของเพื่อเก็บเงินทำงานที่นางชอบ  ช่วงนี้เวลาว่างนางไม่ทำเมนูต่าง ๆ แต่จะหาวัสดุมาทำงานออกแบบที่นางชอบเท่านั้น บางอย่างนางยังเอามาใช้งานในการทำอาหารอีกต่างหาก  เช่นพวกใบมีดในการหั่นผักแล่เนื้อ  หนิงชิงทำขึ้นมาแล้วสอนทุกคนในบ้านใช้เพื่อประหยัดเวลาในการทำอาหาร       หนิงกวานเห็นอุปกรณ์แปลก ๆ ที่ลูกสาวทำเขาก็สนใจ  หนิงชิงจึงสอนพ่อนางทำด้วยเช่นกัน  ทั้งสองพ่อลูกสนุกที่ได้ทำสิ่งของต่าง ๆ ออกมาใช้งาน  จนหนิงชิงคุยกับพ่อของนางว่าหากมีเงินอีกก้อนนางอยากเปิดร้านของแปลกพวกนี้จริง ๆ เพียงแต่นางจะต้องทำสินค้าเอาไว้ขายให้ได้มาก ๆ เสียก่อน ไม่เช่นนั้นหากของหมดก็ไม่มีของขายที่ร้าน       หนิงกวานเห็นด้วยกับลูกสาว เขาอาสาช่วยทำงานด้วยเพราะชอบและช่วยเบาแรงลูกสาวสำหรับงานหนัก ๆ บางอย่าง  สองคนพ่อลูกใช้เวลาว่างช่วงบ่ายของทุกวันสร้างสิ่งของแปลก ๆ ออกมาไม่น้อยในช่วงระยะเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์  ดีที่หนิงชิงทำที่