All Chapters of หนิงชิง: Chapter 11 - Chapter 20

หลายปีต่อมา หนิงเจิ้งที่ทำงานมาตั้งแต่เด็ก ๆ ก็เริ่มเจ็บป่วยออด ๆ แอด ๆ ตามประสาคนสูงวัย ยังดีที่มีเสี่ยวชุ่ยและลูก ๆ อีกสามคนช่วยกันดูแล หนิงกวานจึงได้ปลูกสมุนไพรได้อย่างสบายใจและดูแลครอบครัวเล็ก ๆ ของเขาเป็นอย่างดี หนิงเจิ้งยังกำชับหนิงกวานว่าหากเขาเป็นอะไรไปก็อย่าให้หลานจิวกับลูกๆ เข้ามาอยู่ที่เรือนอีก เขารู้ดีว่าหนิงกวานเป็นคนใจอ่อนขนาดไหน หนิงกวานเองก็ไม่ได้รับปากอันใด เขาเพียงแต่บอกว่านางเป็นแม่เขาหากเขาไม่กตัญญูแล้วคนอื่นครหาจะทำเช่นใด หนิงเจิ้งฟังแล้วจึงได้บอกให้ลูกชายนำทรัพย์สินทั้งหมดที่เขาเคยบอกเอาไว้ไปฝังเก็บไว้ที่อื่นเสียเพื่อที่จะได้ไม่ตกเป็นของหลานจิวกับลูกอีกสองคน เขารู้ดีว่าทรัพย์สินเหล่านี้หากอยู่ในมือคนพวกนี้คงไม่สามารถงอกเงยขึ้นมาได้ มีเพียงหนิงกวานเท่านั้นที่เขาเชื่อใจ หนิงกวานเองก็ได้แต่ต้องยอมทำตามที่ท่านพ่อบอก เขาหาสถานที่ฝังทรัพย์สินเอาไว้บนภูเขาห่างไกลจากที่ผู้คนเดินไปมาไม่น้อย เขายังทำสัญลักษณ์เอาไว้เพื่อที่ตนเองจะได้จดจำได้ว่าฝังไว้ที่ใดหากเกิดเหตุการณ์อย่างที่ท่านพ่อคาดเดาเอาไว้ หลังจากดูแลหนิงเจิ้งได้เกือบปีเขาก็จากไปด้

สามวันต่อมาหลังจากหนิงกวานฟื้นตัวได้ดี เขาก็บอกให้เสี่ยวชุ่ยเก็บของทุกอย่างให้เรียบร้อย ส่วนเงินเก็บเขาก็นำออกมาให้หนิงชิงไปจัดการเรื่องการหาบ้านเช่าที่หมู่บ้านอื่น เสี่ยวชุ่ยแนะนำลูกสาวให้ไปเช่าที่หมู่บ้านนางซึ่งไม่ไกลจากเมืองนัก อีกทั้งเวลาจะพาหนิงกวานไปหาหมอจะได้สะดวกหน่อย หนิงชิงได้แต่กำชับให้น้อง ๆ ดูแลท่านพ่อให้ดี นางกับแม่จะรีบกลับมาหลังจากได้บ้านเช่าแล้ว ครอบครัวเล็ก ๆ ได้แต่อยู่ในห้องเฝ้าพ่อของพวกเขา ตอนนี้สวนสมุนไพรไม่มีใครดูแล ใช่ว่าหนิงกวานจะไม่เป็นห่วงสมุนไพรพวกนั้น แต่จนใจที่ลูก ๆ กลัวว่าหลานจิวจะมาทำร้ายเขาขณะที่ยังบาดเจ็บอยู่จึงไม่ยอมออกไปไหน หนิงชิงยังกำชับไม่ให้เขาเคลื่อนไหวอีกด้วย เพราะกระดูกของเขายังไม่หายดี หนิงชิงเดินตามท่านแม่ของนางไปที่หมู่บ้านคังที่เป็นบ้านเดิมของท่านแม่นาง ซึ่งความจริงแล้วนางไม่ได้กลับบ้านมานานแล้วตั้งแต่แต่งงาน เป็นเพราะนางท้องต่อ ๆ กันนั่นเองจึงไม่ได้มาเยี่ยมที่บ้านเลย อีกทั้งหลานจิวที่มาอยู่ก็ไม่ยอมให้นางออกไปไหน นางจำเป็นจะต้องรองมือรองเท้าของหลานจิวอยู่ตลอดเวลา วันนี้เมื่อมีโอกาสนางจึงจะแวะเยี่ยมครอบครัว

ไม่นานนักเกวียนของผู้ใหญ่บ้านก็มาถึง ทุกคนช่วยกันยกเสื้อผ้าและที่นอนขึ้นไปวางไว้ก่อน จากนั้นพยุงหนิงกวานไปนั่งที่เกวียน ส่วนคนอื่น ๆ ก็ขึ้นเกวียนกันไปรอแล้ว เหลือแค่หนิงชิงที่ยังคงผูกรถเข็นเข้ากับเกวียนเพื่อเดินทางในครั้งนี้ เมื่อผูกเสร็จแล้วนางก็ขอให้ท่านปู่ผู้ใหญ่บ้านออกเดินทางได้ โชคดีที่พวกนางไม่มีของมากนักจึงขนของได้อย่างรวดเร็ว หลานจิวเห็นพวกมันเตรียมตัวอย่างดีก็ถึงได้รู้ว่าเรื่องแยกบ้านนี้พวกมันคิดกันเอาไว้ดีแล้ว ต่อไปนางจะหาเงินได้จากที่ใดถ้าไม่มีหนิงกวานคอยไปขายสมุนไพร นางได้แต่เสียใจที่ไม่ให้ลูก ๆ เรียนรู้เรื่องการปลูกสมุนไพรเหมือนหนิงกวาน ยังดีที่นางยังพอมีเงินเหลืออยู่บ้าง แต่นางต้องคิดหาทางให้ได้เงินมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นแค่ค่าอาหารพวกนางก็คงอยู่ได้ไม่กี่เดือนแน่ ๆ ส่วนเงินที่หนิงเจิ้งเคยให้นางเอาไว้นางก็ใช้หมดไปนานแล้ว หลานจิวให้ลูก ๆ ไปดูแปลงสมุนไพรว่าพอจะมีเหลือขายอีกหรือไม่ หากมีก็ให้พวกเขาเก็บไปขายเสียขณะที่หนิงกวานยังไม่สบายอยู่ บ้านนั้นคงไม่มีใครขายสมุนไพรได้กระมัง นางจะได้มีรายได้เพิ่มขึ้นบ้าง ลูก ๆ ที่ขี้เกียจของนางคราแรกจะ

รุ่งเช้าวันต่อมาหนิงชิงปลุกน้อง ๆ ให้ไปช่วยกันลงต้นสมุนไพรก่อนที่มันจะทนไม่ไหวแล้วตายไป น้อง ๆ รีบล้างหน้าล้างตาแล้วไปช่วยหนิงชิงทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง พวกนางใช้เวลาทั้งเช้าในการทำงานจนเสร็จสิ้นก่อนจะไปทานอาหารทีหลัง เนื่องจากหนิงชิงไม่อยากทิ้งงานเอาไว้แล้วค่อยกลับมาทำนางจึงทำเช่นนี้ น้อง ๆ เห็นพี่สาวขยันขันแข็งขนาดนี้ พวกเขาก็ไม่ได้โอดครวญอันใด แต่ช่วยพี่สาวทำงานจนเสร็จไปพร้อมกัน ขณะกินข้าวหนิงชิงยังคิดว่าจะหาเงินได้จากที่ใดอีกนอกจากการปลูกสมุนไพร นางสอบถามท่านแม่ว่าท่านลุงที่ไปล่าสัตว์ขายได้ราคาดีหรือไม่ พอนางรู้ว่าท่านลุงขายได้ราคาไม่น้อยนางก็คิดอยากไปล่าสัตว์บ้าง แต่ท่านพ่อท่านแม่นางกลัวว่านางจะไม่ปลอดภัยจึงไม่ให้ทำ หนิงชิงอธิบายให้พ่อกับแม่ฟังว่านางจะทำกับดักเอาไว้แล้วค่อยไปเก็บกับดักทีหลัง พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องห่วงนาง หนิงกวานที่พอจะรู้ว่ากับดักทำอย่างไรก็อาสาช่วยลูกสาวทำ หนิงชิงขอบคุณพ่อของนางที่เข้าใจนางว่านางต้องช่วยหาเงินให้กับที่บ้านเพื่อรักษาเขา สองพ่อลูกจึงได้ช่วยกันทำกับดักง่าย ๆ จากไม้ไผ่ที่อยู่แถวบ้าน โดยหนิงชิงเป็นคนไปตัดไม้แล้วล

เสี่ยวเหยาเข้าเมืองตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เขาเข็นรถเข็นเข้าเมืองเพื่อนำเหยื่อไปขายให้หลานสาว คราวนี้เขาคิดว่าต้องได้เงินไม่น้อยแน่ ๆ เพราะเหยื่อที่อยู่ในกับดักยังไม่ตาย เมื่อวานเขาเอาแค่ไก่ป่าไปทำอาหารเหมือนหลานสาวเท่านั้น ที่เหลือจึงมีกระต่ายป่าอีกสามตัว ส่วนหมูป่าตัวใหญ่ขนาดนี้เขาคิดไว้ว่าราคาไม่น่าต่ำกว่าร้อยตำลึง เพราะนานมากแล้วที่เขาไม่ได้ล่าหมูป่าไปขาย เมื่อไปถึงโรงเตี๊ยมเจ้าประจำ เสี่ยวเหยาก็เดินเข้าหาเถ้าแก่ร้านทันที“เถ้าแก่ วันนี้ข้ามีหมูป่าตัวใหญ่มาขายไม่ทราบท่านรับหรือไม่ขอรับ”“รับสิ ๆ รีบเอามาให้ข้าดูเร็วเข้า นานแล้วที่ข้าไม่ได้ทำอาหารจากหมูป่า” เสี่ยวเหยารีบเดินไปลากรถเข็นมาเปิดให้เถ้าแก่ดู“โอ้ เจ้ายังมีกระต่ายที่ยังไม่ตายอีกเหรอ เจ้าจะขายพร้อมกันหรือไม่”“ขายขอรับ ไม่ทราบเถ้าแก่รับราคาเท่าไหร่ขอรับ”“เดี๋ยวข้าให้เด็กนำไปชั่งก่อนนะ ราคายุติธรรมแน่นอนเจ้าไม่ต้องกังวล ยิ่งกระต่ายป่าเป็น ๆ ยิ่งหายากนัก ขอบใจเจ้ามากที่ช่วยหาสัตว์ป่าดี ๆ มาขายให้ข้าบ่อย ๆ” เสี่ยวเหยายิ้มให้กับเถ้าแก่ที่คอยช่วยเหลือซื้อสัตว์ป่ากับเขามานานหลายปี ราคาที่เถ้าแก่