เข้าสู่ระบบแชร์
ตอน 19
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-09 12:08:50บทที่เกี่ยวข้อง
หนิงชิง ตอน 20
เสี่ยวเหยาเข้าเมืองตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เขาเข็นรถเข็นเข้าเมืองเพื่อนำเหยื่อไปขายให้หลานสาว คราวนี้เขาคิดว่าต้องได้เงินไม่น้อยแน่ ๆ เพราะเหยื่อที่อยู่ในกับดักยังไม่ตาย เมื่อวานเขาเอาแค่ไก่ป่าไปทำอาหารเหมือนหลานสาวเท่านั้น ที่เหลือจึงมีกระต่ายป่าอีกสามตัว ส่วนหมูป่าตัวใหญ่ขนาดนี้เขาคิดไว้ว่าราคาไม่น่าต่ำกว่าร้อยตำลึง เพราะนานมากแล้วที่เขาไม่ได้ล่าหมูป่าไปขาย เมื่อไปถึงโรงเตี๊ยมเจ้าประจำ เสี่ยวเหยาก็เดินเข้าหาเถ้าแก่ร้านทันที“เถ้าแก่ วันนี้ข้ามีหมูป่าตัวใหญ่มาขายไม่ทราบท่านรับหรือไม่ขอรับ”“รับสิ ๆ รีบเอามาให้ข้าดูเร็วเข้า นานแล้วที่ข้าไม่ได้ทำอาหารจากหมูป่า” เสี่ยวเหยารีบเดินไปลากรถเข็นมาเปิดให้เถ้าแก่ดู“โอ้ เจ้ายังมีกระต่ายที่ยังไม่ตายอีกเหรอ เจ้าจะขายพร้อมกันหรือไม่”“ขายขอรับ ไม่ทราบเถ้าแก่รับราคาเท่าไหร่ขอรับ”“เดี๋ยวข้าให้เด็กนำไปชั่งก่อนนะ ราคายุติธรรมแน่นอนเจ้าไม่ต้องกังวล ยิ่งกระต่ายป่าเป็น ๆ ยิ่งหายากนัก ขอบใจเจ้ามากที่ช่วยหาสัตว์ป่าดี ๆ มาขายให้ข้าบ่อย ๆ” เสี่ยวเหยายิ้มให้กับเถ้าแก่ที่คอยช่วยเหลือซื้อสัตว์ป่ากับเขามานานหลายปี ราคาที่เถ้าแก่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09หนิงชิง ตอน 21
หนิงชิงสอบถามราคาเกวียนกับท่านลุงของนาง นางพบว่าเกวียนรวมวัวราคาเพียง 10 ตำลึง นางจึงอยากซื้อแต่บังคับไม่เป็น หนิงชิงขอให้ท่านลุงบังคับเกวียนให้นาง เพราะนางอยากพาท่านพ่อมาให้หมอในเมืองดู เสี่ยวเหยาเห็นว่าหลานสาวมีความจำเป็นต้องใช้จริง ๆ เขาจึงไม่ว่าอันใดหากนางต้องการซื้อ เสี่ยวเหยายังพาหลานสาวไปเลือกเกวียนพร้อมวัวหนึ่งตัวด้วยตัวเองอีกด้วย เขาแนะนำหลานสาวถึงวิธีดูวัวว่าตัวไหนแข็งแรงไม่แข็งแรงอย่างชำนาญ ถึงแม้เขาจะไม่มีเกวียนแต่เรื่องพวกนี้เป็นสิ่งที่เขาครูพักลักจำมาจากคนที่เคยซื้อเกวียนมาทั้งนั้น หลังซื้อเกวียนแล้วหนิงชิงยังให้ท่านลุงพานางไปร้านเสื้อผ้า นางอยากซื้อเสื้อผ้าให้ทุกคนรวมถึงท่านตาท่านยายด้วย แต่เสี่ยวเหยาไม่ยอมให้นางจ่ายเงินค่าเสื้อผ้าให้พ่อแม่เขา เขาบอกว่าเขามีเงินพอจะซื้อให้ทุกคนในบ้านเช่นกัน หนิงชิงจึงได้แต่จ่ายส่วนของตนเอง ส่วนเสี่ยวเหยาก็จ่ายของที่บ้านเขา นานแล้วที่เขาไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าให้ภรรยาและลูก ๆ ด้วยเพราะต้องเก็บเงินจ่ายค่าเล่าเรียนให้ลูก ๆ ตอนนี้เขามีเงินมากพอที่จะซื้อของให้กับพวกเขาแล้ว เสี่ยวเหยายังพาหนิงชิงไปซื้อข้าวสา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09หนิงชิง ตอน 22
เมื่อถึงที่ว่าการแล้ว เสี่ยวเหยาก็พาหลานสาวเข้าไปคุยกับเจ้าหน้าที่ทางการที่รับผิดชอบเรื่องการค้าขายบ้าน“ท่านลุงเจ้าหน้าที่เจ้าคะ ไม่ทราบว่ามีบ้านราคาย่อมเยาที่จะขายบ้างหรือเปล่าเจ้าคะ หากเป็นร้านค้าได้ด้วยราคาขั้นต่ำเท่าไหร่หรือเจ้าคะ” เจ้าหน้าที่มองสองคนที่มาสอบถามเขาเห็นทั้งสองคนแต่งตัวไม่เลวจึงคิดว่าทั้งคู่คงเป็นพ่อลูกที่อยากหาที่อยู่ใหม่กระมัง“ถ้าบ้านเปล่าราคาก็ประมาณหนึ่งร้อยถึงสองร้อยตำลึง แต่หากเป็นร้านค้าด้วยก็จะราคาสามร้อยตำลึงพร้อมกับมีบ้านด้านหลังให้พักได้ด้วย เจ้าสนใจแบบใดเล่าแม่หนู ข้าจะได้พาเจ้าไปดู”“เช่นนั้นข้ารบกวนท่านลุงพาข้าไปดูที่ร้านก่อนดีกว่าเจ้าค่ะว่าทำเลพอที่ข้าจะค้าขายได้หรือไม่” เจ้าหน้าที่ขอเวลาไปนำกุญแจกับเอกสารมาก่อนไม่นานนัก ตอนนี้ในมือของหนิงชิงมีเงินถึงห้าร้อยตำลึงจากการขายสัตว์ป่าที่ผ่านมาทั้งอาทิตย์ นางไม่กลัวว่าจะไม่มีเงินจ่ายและปรับปรุงร้านแม้แต่น้อย อีกอย่างท่านลุงยังอาสามาช่วยนางปรับปรุงร้านอีกต่างหาก ในระหว่างที่พ่อของนางยังไม่หายดี เจ้าหน้าที่พาทั้งสองคนไปดูร้านค้าที่อยู่ใกล้ ๆ กับโรงเรียนพอดี ร้านนี้มีคนฝากข
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09หนิงชิง ตอน 23
สองลุงหลานต่างพากันดีใจที่ได้เหยื่อใหญ่อีกครั้งก่อนที่หนิงชิงจะย้ายบ้าน ทั้งคู่เอาเกวียนมาใส่สัตว์ป่าลงไปทั้งหมดในคราวเดียว อย่างไรตอนนี้กระต่ายที่เสี่ยวเหยาเลี้ยงไว้ก็มีลูกมากมายให้เขาจับขายได้ตลอดอยู่แล้ว หนิงชิงยังบอกท่านลุงของนางด้วยว่าถ้าอยากซื้อบ้านมาเลี้ยงกระต่ายก็ให้ท่านลุงซื้อบ้านหลังใหญ่หน่อยจะได้มีพื้นที่ให้กระต่ายผ่อนคลายบ้าง เสี่ยวเหยาคิดตามหลานสาวแล้วก็เห็นว่าจริงอย่างที่นางพูด หากเขาไม่ล่าสัตว์เขายังสามารถขายกระต่ายได้อยู่ดี ทำให้เสี่ยวเหยาตัดสินใจที่จะย้ายเข้ามาอยู่ในเมือง เอาไว้พรุ่งนี้เขาค่อยไปหาเจ้าหน้าที่เพื่อสอบถามเรื่องบ้านจะดีกว่า หากได้บ้านใกล้กับร้านของหนิงชิงก็ยิ่งดี วันนี้สองลุงหลานได้เงินค่าสัตว์ป่ามาอีกถึง 400 ตำลึง เนื่องจากน้ำหนักหมูป่าคราวนี้สองร้อยกว่าจิน ไหนจะสัตว์ป่าตัวอื่นในกับดักที่ยังเป็นๆ อยู่ ยิ่งทำให้ได้ราคาดี หนิงชิงต้องการจะแบ่งคนละครึ่งแต่เป็นท่านลุงที่ยอมรับแค่หนึ่งร้อยตำลึงเหมือนเดิมทั้งที่นางบอกแล้วว่ายังมีเงินเหลืออีกมากแต่เขาก็เป็นห่วงน้องสาวจึงยอมรับแค่ร้อยตำลึงเท่านั้น อย่างไรค่าบ้านที่เขาถามกันวันนี้ก็ไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09หนิงชิง ตอน 24
หลังเสร็จธุระที่โรงหมอแล้ว หนิงชิงก็ให้ท่านลุงพาไปที่ร้านของนาง เพื่อที่จะได้รอท่านลุงไปติดต่อเจ้าหน้าที่เพื่อสอบถามเรื่องบ้านของท่านลุงด้วย ส่วนพวกนางจะทำความสะอาดรอก่อนที่จะย้ายมาอยู่ในวันพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ เสี่ยวเหยาจอดเกวียนเอาไว้แล้วเดินไปที่ทำการอำเภอที่อยู่ไม่ไกล เขาไม่อยากขับเกวียนไปขวางทางที่นั่นจึงได้จอดเอาไว้ในบ้านของหลานสาว เมื่อเจ้าหน้าที่เห็นเสี่ยวเหยาก็ได้แต่แปลกใจ เขากำลังจะเอาโฉนดที่ทำเสร็จแล้วไปให้กับหนิงชิงพอดี พอสอบถามกันไปมาปรากฏว่าเสี่ยวเหยาต้องการซื้อบ้านที่ใกล้กับบ้านหลานสาว โชคดีที่ด้านหลังบ้านของหนิงชิงนั้นมีบ้านว่างที่รอขายอยู่พอดี เขาจึงเสนอให้เสี่ยวเหยาในราคา 150 ตำลึง เพราะบ้านไม่ได้มีสภาพดีนัก เขาจึงบอกขายราคานี้ให้ เสี่ยวเหยายินดีที่จะไปดู อย่างไรเขาก็ซ่อมบ้านเองได้ไม่ลำบาก เจ้าหน้าที่เห็นว่าเขาสนใจจริง ๆ จึงบอกให้เสี่ยวเหยารอก่อน เขาขอไปเอาเอกสารกับกุญแจบ้านเหมือนเคย ไม่นานนักพวกเขาก็เดินมาถึงซอยด้านหลังร้านของหนิงชิง นับว่าที่อยู่ไม่ไกลกันเลยจริง ๆ พวกเขาสามารถเจาะประตูเดินไปหากันได้อย่างสบาย ๆ เสี่ยวเหยาดูสภาพบ้านแล้วก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09หนิงชิง ตอน 25
สองวันต่อมาทั้งสองครอบครัวก็ย้ายบ้านกันเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้บ้านของท่านลุงจะยังไม่ได้ปรับปรุง แต่หนิงชิงก็ให้ทุกคนมาพักที่เรือนด้านหลังกันก่อนจะได้ไม่เสียเวลาขนของไปมาบ่อย ๆ อย่างไรท่านลุงก็ยังต้องเตรียมที่สำหรับกระต่ายจำนวนไม่น้อยที่เลี้ยงไว้ที่บ้านซึ่งยังไม่ได้ขนมา ส่วนประตูเชื่อมบ้านสองหลังนั้นท่านลุงของนางก็ทำเสร็จเรียบร้อยแล้วด้วย ทำให้การไปมาหาสู่กันสะดวกยิ่งขึ้น หนิงชิงยังพาน้อง ๆ ไปช่วยท่านลุงปรับปรุงบ้านด้วยอีกต่างหาก ส่วนหนิงชิงปรับพื้นที่เพื่อเตรียมรอกระต่ายที่จะเข้ามาอยู่ที่นี่ในอนาคต เสี่ยวเหยาเห็นหลานสาวปรับพื้นที่รอแล้วเขาจึงขอยืมเกวียนของนางไปเอากระต่ายในวันพรุ่งนี้ หนิงชิงได้แต่จนใจกับความเกรงใจของท่านลุง นางได้แต่บอกว่าท่านลุงใช้ได้ตามสบายเลย อย่างไรบ้านนางตอนนี้ก็ไม่ต้องใช้เกวียนแล้วหลังจากขนของเสร็จ คนอื่น ๆ ฟังที่หนิงชิงพูดก็ได้แต่หัวเราะเสี่ยวเหยาที่ถูกหลานสาวเอ็ดเอา ทุกคนต่างช่วยกันคนละไม้คนละมือและสอบถามหนิงชิงว่าจะทำสิ่งใดขายเป็นอาหารเช้าบ้าง หนิงชิงจึงบอกว่านางจะทำโจ๊กถ้วยละ 10 อีแปะ ส่วนซาลาเปาก็จะเป็นไส้เนื้อเท่านั้น ร้านนางไม่ต้องการขาย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09หนิงชิง ตอน 26
หลังจากคุยเรื่องปรับปรุงบ้านเสร็จแล้ว นายช่างนัดเริ่มงานพรุ่งนี้เพราะเขาต้องเตรียมอุปกรณ์และคนงานไปช่วยกันทำงาน หนิงชิงกับเสี่ยวเหยาไม่มีปัญหาเรื่องนี้ ทั้งสองลุงหลานจึงกลับเรือนไปหลังวางมัดจำ หนิงชิงยังอาสาไปช่วยลุงของนางไปจับกระต่ายมาไว้ที่บ้านหลังใหม่ด้วย เสี่ยวเหยาเห็นว่าหลายคนน่าจะทำให้เร็วขึ้นเขาจึงไม่คัดค้านอันใดหลานสาวคนเก่ง อีกอย่างตอนนี้ร้านอาหารยังไม่เปิดให้บริการ ทำให้หนิงชิงมีเวลามากมาย สองลุงหลานกลับไปเอาเกวียนแล้วพากันออกเดินทางกลับไปหมู่บ้านคังเพื่อจับกระต่ายมาไว้ที่บ้านใหม่ กว่าที่พวกเขาจะจับกระต่ายจำนวนมากเสร็จก็เที่ยงพอดี โชคดีที่หนิงชิงนำซาลาเปามาด้วย เมื่อเช้าที่บ้านนางทำซาลาเปาเนื้อเอาไว้มากมาย สองคนลุงหลานจึงนั่งกินกันก่อนจะเดินทางกลับเรือนในเมือง เมื่อกลับถึงเรือนแล้วทั้งสองคนจัดกระต่ายเอาไว้ในพื้นที่ซึ่งหนิงชิงเตรียมเอาไว้ให้เป็นอย่างดี กระต่ายทั้งหลา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-10หนิงชิง ตอน 27
หลังวันหยุดผ่านไปบ้านของท่านลุงหนิงชิงก็ปรับปรุงเสร็จเรียบร้อยแล้ว ส่วนหนิงชิงเองก็ไปซื้อของสดมาไว้ทำอาหารเช้าขายในตอนเย็น นางจะขายโจ๊กหมูสับกับซาลาเปาไส้เนื้อเท่านั้น ทั้งครอบครัวช่วยกันเตรียมซาลาเปาเอาไว้นึ่งพรุ่งนี้เช้าก่อนสองร้อยลูก เผื่อว่าจะขายไม่ดี อย่างไรก็เป็นวันแรกที่ร้านเปิด หนิงชิงไม่ได้โลกสวยคิดว่าตนเองจะขายดิบขายดีเหมือนร้านที่เปิดมาก่อนหน้าแน่ ๆ นางคิดเผื่อเอาไว้แล้วว่าถ้าขายไม่ดีพวกนางก็จะได้กินเองแบบไม่เสียดายของที่ทำเอาไว้ เช้าวันต่อมาหลังจากเปิดร้านแล้ว เป็นอย่างที่หนิงชิงนึกเอาไว้ว่าร้านค้าใหม่คนยังไม่ค่อยรู้จัก หนิงชิงให้น้อง ๆ ช่วยกันเรียกลูกค้ามาทดลองชิมก่อนเพื่อที่คนอื่น ๆ จะได้บอกกันปากต่อปากว่าอาหารร้านนางนั้นรสชาติไม่เหมือนใครและใช้วัตถุดิบที่ดีมาทำอาหาร ลูกค้าที่โชคดีได้ทดลองชิมต่างบอกต่อ ๆ กันว่าร้านนี้อร่อยราคาไม่แพงด้วยโจ๊กถ้วยละ 10 อีแปะแต่ได้หมูสับมากมายแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-10
บทล่าสุด
หนิงชิง ตอน 30
หนึ่งเดือนต่อมา ท่านลุงกับลูกพี่ลูกน้องของนางก็กลับมาถึงเมือง พวกเขาได้รับตำแหน่งกันคนละเมือง ที่ใกล้ที่นี่ที่สุดเป็นพี่ชายเสี่ยวหยวนคือเขาได้ตำแหน่งรองนายอำเภอที่อำเภอติดกันนี้เอง ส่วนคนอื่น ๆ ก็ได้รับหน้าที่ที่อำเภอที่ห่างออกไปอีกไม่น้อย เป็นอย่างที่หนิงชิงคิดเอาไว้ว่าท่านตาท่านยายไม่อยากย้ายที่อยู่ ท่านลุงจึงให้ลูกชายคนโตหมั่นกลับมาเยี่ยมที่บ้านเอา เขาเห็นว่าลูกชายเดินทางง่ายกว่าที่พวกเขาจะเดินทางไปที่เมืองหยางฮุยเอง ส่วนลูกอีกสองคนก็ไม่ต้องลำบากกลับมาบ่อย ๆ พวกเขาบอกว่ารอให้น้องชายหนิงหยางสอบได้เสียก่อนแล้วจะแวะไปเยี่ยมพวกเขาทีหลัง หนิงชิงยังสนใจเมืองกังที่พี่ชายเสี่ยวเจียงได้ย้ายไปอยู่อีกด้วย นางชอบอาหารทะเลจึงอยากไปเยือนเมืองกังดูสักครั้ง หลังพูดคุยกันด้วยความคิดถึงแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่ตนเอง หนิงชิงกับที่บ้านยังต้องเตรียมของเอาไว้ขายในวันพรุ่งนี้อีก ส่วนท่าน
หนิงชิง ตอน 29
หนิงชิงเปิดร้านมาได้เดือนกว่าแล้วลูกค้าก็ยิ่งเพิ่มขึ้นทุกวันจนนางต้องทำของออกมามากกว่าปกติเกือบเท่าตัว นางกลัวว่าจะทำมากเกินไปจนของขายไม่หมดและเหลือเยอะเกินไป แต่ท่านแม่ท่านพ่อของนางบอกว่าเหลือเราก็กินกันเองได้ หนิงชิงจึงได้แต่ทำเพิ่มไปตามที่ท่านแม่ท่านพ่อบอก วันต่อ ๆ มาลูกค้าของนางกลับเพิ่มมากขึ้นอีกทำให้ไม่มีอาหารเหลือเลยแม้แต่วันเดียว หนิงชิงดีใจมากที่ชาวบ้านเลือกมากินที่ร้านนางแทนที่จะทำอาหารกินกันเอง เพราะรสชาติที่อร่อยและให้เยอะของร้านนางในราคาย่อมเยา บรรดาคนในเมืองจึงไม่อยากทำอาหารเช้ากินเอง ยังมีบางคนเอาปิ่นโตมาใส่กลับไปด้วยเสียด้วยซ้ำไป พวกเขาบอกว่าไม่อยากทำอาหารให้เปลืองมากกว่ามาซื้อกินที่นี่ ยิ่งขายนานไปร้านของหนิงชิงยิ่งขายดีมากขึ้นทำให้นางมีเงินเก็บจากร้านอาหารไม่น้อยเลยทีเดียว ส่วนสวนสมุนไพรก็มีหนิงกุ้ยที่คอยดูแลไปตามประสา นางชอบของนางทุกคนในบ้านก็ไม่ได้ห้ามปรามอันใด หนิงชิงที่พาพ่อไปตรวจเมื่อต้นเดือนก็ย
หนิงชิง ตอน 28
หลังกลับมาจากหมู่บ้านคัง ต่างคนต่างยุ่งเรื่องของตนเอง หนิงชิงรู้ว่าท่านลุงจะติดตามลูก ๆ ไปสอบด้วยเพราะเป็นห่วง นางจึงบอกว่าไม่ต้องห่วงเรื่องที่นี่ นางกับน้อง ๆ จะช่วยกันดูแลป้าสะใภ้กับท่านตาท่านยายเอง เสี่ยวเหยาได้ยินหนิงชิงรับปากก็ได้แต่เบาใจ ในครอบครัวนี้หนิงชิงน่าเชื่อถือยิ่งกว่าใคร ไม่ว่าหนิงชิงจะทำสิ่งใดนางจะคิดทุกอย่างอย่างรอบคอบเสมอ เสี่ยวเหยาจึงหายกังวลเสียทีว่าเขาไปต่างเมืองกับลูก ๆ หลายวันที่บ้านจะวุ่นวาย เสี่ยวเหยายังให้เงินภรรยาเอาไว้ทำอาหารให้ท่านพ่อท่านแม่เขากินอีกด้วย ทั้งที่หนิงชิงบอกแล้วว่ามากินกันที่ร้านก็ได้ แต่เสี่ยวเหยาก็ยังเกรงใจนางอยู่ดี เขารู้ดีว่าหลานสาวทำงานหนักแค่ไหน ตอนนี้ลูก ๆ ของเขาสอบผ่านระดับอำเภอแล้ว จึงต้องเดินทางไปที่มณฑลเพื่อสอบต่ออีก ทั้งที่เขาไม่ได้หวังว่าลูก ๆ ทั้งสามจะเก่งกาจเสียขนาดนี้ ลูก ๆ ไม่ทำให้เขาผิดหวังจริง ๆ ตอนนี้เขายังมีเงินอยู่มากไม่น้อย เสี่ยวเหยายังไปบอกเถ้าแก่โรงเตี๊ยมด้วยว่าถ้าต้องการกระต่ายก็ไปที่บ้านเขาได้เลย เพราะเขาจะอ
หนิงชิง ตอน 27
หลังวันหยุดผ่านไปบ้านของท่านลุงหนิงชิงก็ปรับปรุงเสร็จเรียบร้อยแล้ว ส่วนหนิงชิงเองก็ไปซื้อของสดมาไว้ทำอาหารเช้าขายในตอนเย็น นางจะขายโจ๊กหมูสับกับซาลาเปาไส้เนื้อเท่านั้น ทั้งครอบครัวช่วยกันเตรียมซาลาเปาเอาไว้นึ่งพรุ่งนี้เช้าก่อนสองร้อยลูก เผื่อว่าจะขายไม่ดี อย่างไรก็เป็นวันแรกที่ร้านเปิด หนิงชิงไม่ได้โลกสวยคิดว่าตนเองจะขายดิบขายดีเหมือนร้านที่เปิดมาก่อนหน้าแน่ ๆ นางคิดเผื่อเอาไว้แล้วว่าถ้าขายไม่ดีพวกนางก็จะได้กินเองแบบไม่เสียดายของที่ทำเอาไว้ เช้าวันต่อมาหลังจากเปิดร้านแล้ว เป็นอย่างที่หนิงชิงนึกเอาไว้ว่าร้านค้าใหม่คนยังไม่ค่อยรู้จัก หนิงชิงให้น้อง ๆ ช่วยกันเรียกลูกค้ามาทดลองชิมก่อนเพื่อที่คนอื่น ๆ จะได้บอกกันปากต่อปากว่าอาหารร้านนางนั้นรสชาติไม่เหมือนใครและใช้วัตถุดิบที่ดีมาทำอาหาร ลูกค้าที่โชคดีได้ทดลองชิมต่างบอกต่อ ๆ กันว่าร้านนี้อร่อยราคาไม่แพงด้วยโจ๊กถ้วยละ 10 อีแปะแต่ได้หมูสับมากมายแ
หนิงชิง ตอน 26
หลังจากคุยเรื่องปรับปรุงบ้านเสร็จแล้ว นายช่างนัดเริ่มงานพรุ่งนี้เพราะเขาต้องเตรียมอุปกรณ์และคนงานไปช่วยกันทำงาน หนิงชิงกับเสี่ยวเหยาไม่มีปัญหาเรื่องนี้ ทั้งสองลุงหลานจึงกลับเรือนไปหลังวางมัดจำ หนิงชิงยังอาสาไปช่วยลุงของนางไปจับกระต่ายมาไว้ที่บ้านหลังใหม่ด้วย เสี่ยวเหยาเห็นว่าหลายคนน่าจะทำให้เร็วขึ้นเขาจึงไม่คัดค้านอันใดหลานสาวคนเก่ง อีกอย่างตอนนี้ร้านอาหารยังไม่เปิดให้บริการ ทำให้หนิงชิงมีเวลามากมาย สองลุงหลานกลับไปเอาเกวียนแล้วพากันออกเดินทางกลับไปหมู่บ้านคังเพื่อจับกระต่ายมาไว้ที่บ้านใหม่ กว่าที่พวกเขาจะจับกระต่ายจำนวนมากเสร็จก็เที่ยงพอดี โชคดีที่หนิงชิงนำซาลาเปามาด้วย เมื่อเช้าที่บ้านนางทำซาลาเปาเนื้อเอาไว้มากมาย สองคนลุงหลานจึงนั่งกินกันก่อนจะเดินทางกลับเรือนในเมือง เมื่อกลับถึงเรือนแล้วทั้งสองคนจัดกระต่ายเอาไว้ในพื้นที่ซึ่งหนิงชิงเตรียมเอาไว้ให้เป็นอย่างดี กระต่ายทั้งหลา
หนิงชิง ตอน 25
สองวันต่อมาทั้งสองครอบครัวก็ย้ายบ้านกันเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้บ้านของท่านลุงจะยังไม่ได้ปรับปรุง แต่หนิงชิงก็ให้ทุกคนมาพักที่เรือนด้านหลังกันก่อนจะได้ไม่เสียเวลาขนของไปมาบ่อย ๆ อย่างไรท่านลุงก็ยังต้องเตรียมที่สำหรับกระต่ายจำนวนไม่น้อยที่เลี้ยงไว้ที่บ้านซึ่งยังไม่ได้ขนมา ส่วนประตูเชื่อมบ้านสองหลังนั้นท่านลุงของนางก็ทำเสร็จเรียบร้อยแล้วด้วย ทำให้การไปมาหาสู่กันสะดวกยิ่งขึ้น หนิงชิงยังพาน้อง ๆ ไปช่วยท่านลุงปรับปรุงบ้านด้วยอีกต่างหาก ส่วนหนิงชิงปรับพื้นที่เพื่อเตรียมรอกระต่ายที่จะเข้ามาอยู่ที่นี่ในอนาคต เสี่ยวเหยาเห็นหลานสาวปรับพื้นที่รอแล้วเขาจึงขอยืมเกวียนของนางไปเอากระต่ายในวันพรุ่งนี้ หนิงชิงได้แต่จนใจกับความเกรงใจของท่านลุง นางได้แต่บอกว่าท่านลุงใช้ได้ตามสบายเลย อย่างไรบ้านนางตอนนี้ก็ไม่ต้องใช้เกวียนแล้วหลังจากขนของเสร็จ คนอื่น ๆ ฟังที่หนิงชิงพูดก็ได้แต่หัวเราะเสี่ยวเหยาที่ถูกหลานสาวเอ็ดเอา ทุกคนต่างช่วยกันคนละไม้คนละมือและสอบถามหนิงชิงว่าจะทำสิ่งใดขายเป็นอาหารเช้าบ้าง หนิงชิงจึงบอกว่านางจะทำโจ๊กถ้วยละ 10 อีแปะ ส่วนซาลาเปาก็จะเป็นไส้เนื้อเท่านั้น ร้านนางไม่ต้องการขาย
หนิงชิง ตอน 24
หลังเสร็จธุระที่โรงหมอแล้ว หนิงชิงก็ให้ท่านลุงพาไปที่ร้านของนาง เพื่อที่จะได้รอท่านลุงไปติดต่อเจ้าหน้าที่เพื่อสอบถามเรื่องบ้านของท่านลุงด้วย ส่วนพวกนางจะทำความสะอาดรอก่อนที่จะย้ายมาอยู่ในวันพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ เสี่ยวเหยาจอดเกวียนเอาไว้แล้วเดินไปที่ทำการอำเภอที่อยู่ไม่ไกล เขาไม่อยากขับเกวียนไปขวางทางที่นั่นจึงได้จอดเอาไว้ในบ้านของหลานสาว เมื่อเจ้าหน้าที่เห็นเสี่ยวเหยาก็ได้แต่แปลกใจ เขากำลังจะเอาโฉนดที่ทำเสร็จแล้วไปให้กับหนิงชิงพอดี พอสอบถามกันไปมาปรากฏว่าเสี่ยวเหยาต้องการซื้อบ้านที่ใกล้กับบ้านหลานสาว โชคดีที่ด้านหลังบ้านของหนิงชิงนั้นมีบ้านว่างที่รอขายอยู่พอดี เขาจึงเสนอให้เสี่ยวเหยาในราคา 150 ตำลึง เพราะบ้านไม่ได้มีสภาพดีนัก เขาจึงบอกขายราคานี้ให้ เสี่ยวเหยายินดีที่จะไปดู อย่างไรเขาก็ซ่อมบ้านเองได้ไม่ลำบาก เจ้าหน้าที่เห็นว่าเขาสนใจจริง ๆ จึงบอกให้เสี่ยวเหยารอก่อน เขาขอไปเอาเอกสารกับกุญแจบ้านเหมือนเคย ไม่นานนักพวกเขาก็เดินมาถึงซอยด้านหลังร้านของหนิงชิง นับว่าที่อยู่ไม่ไกลกันเลยจริง ๆ พวกเขาสามารถเจาะประตูเดินไปหากันได้อย่างสบาย ๆ เสี่ยวเหยาดูสภาพบ้านแล้วก
หนิงชิง ตอน 23
สองลุงหลานต่างพากันดีใจที่ได้เหยื่อใหญ่อีกครั้งก่อนที่หนิงชิงจะย้ายบ้าน ทั้งคู่เอาเกวียนมาใส่สัตว์ป่าลงไปทั้งหมดในคราวเดียว อย่างไรตอนนี้กระต่ายที่เสี่ยวเหยาเลี้ยงไว้ก็มีลูกมากมายให้เขาจับขายได้ตลอดอยู่แล้ว หนิงชิงยังบอกท่านลุงของนางด้วยว่าถ้าอยากซื้อบ้านมาเลี้ยงกระต่ายก็ให้ท่านลุงซื้อบ้านหลังใหญ่หน่อยจะได้มีพื้นที่ให้กระต่ายผ่อนคลายบ้าง เสี่ยวเหยาคิดตามหลานสาวแล้วก็เห็นว่าจริงอย่างที่นางพูด หากเขาไม่ล่าสัตว์เขายังสามารถขายกระต่ายได้อยู่ดี ทำให้เสี่ยวเหยาตัดสินใจที่จะย้ายเข้ามาอยู่ในเมือง เอาไว้พรุ่งนี้เขาค่อยไปหาเจ้าหน้าที่เพื่อสอบถามเรื่องบ้านจะดีกว่า หากได้บ้านใกล้กับร้านของหนิงชิงก็ยิ่งดี วันนี้สองลุงหลานได้เงินค่าสัตว์ป่ามาอีกถึง 400 ตำลึง เนื่องจากน้ำหนักหมูป่าคราวนี้สองร้อยกว่าจิน ไหนจะสัตว์ป่าตัวอื่นในกับดักที่ยังเป็นๆ อยู่ ยิ่งทำให้ได้ราคาดี หนิงชิงต้องการจะแบ่งคนละครึ่งแต่เป็นท่านลุงที่ยอมรับแค่หนึ่งร้อยตำลึงเหมือนเดิมทั้งที่นางบอกแล้วว่ายังมีเงินเหลืออีกมากแต่เขาก็เป็นห่วงน้องสาวจึงยอมรับแค่ร้อยตำลึงเท่านั้น อย่างไรค่าบ้านที่เขาถามกันวันนี้ก็ไ
หนิงชิง ตอน 22
เมื่อถึงที่ว่าการแล้ว เสี่ยวเหยาก็พาหลานสาวเข้าไปคุยกับเจ้าหน้าที่ทางการที่รับผิดชอบเรื่องการค้าขายบ้าน“ท่านลุงเจ้าหน้าที่เจ้าคะ ไม่ทราบว่ามีบ้านราคาย่อมเยาที่จะขายบ้างหรือเปล่าเจ้าคะ หากเป็นร้านค้าได้ด้วยราคาขั้นต่ำเท่าไหร่หรือเจ้าคะ” เจ้าหน้าที่มองสองคนที่มาสอบถามเขาเห็นทั้งสองคนแต่งตัวไม่เลวจึงคิดว่าทั้งคู่คงเป็นพ่อลูกที่อยากหาที่อยู่ใหม่กระมัง“ถ้าบ้านเปล่าราคาก็ประมาณหนึ่งร้อยถึงสองร้อยตำลึง แต่หากเป็นร้านค้าด้วยก็จะราคาสามร้อยตำลึงพร้อมกับมีบ้านด้านหลังให้พักได้ด้วย เจ้าสนใจแบบใดเล่าแม่หนู ข้าจะได้พาเจ้าไปดู”“เช่นนั้นข้ารบกวนท่านลุงพาข้าไปดูที่ร้านก่อนดีกว่าเจ้าค่ะว่าทำเลพอที่ข้าจะค้าขายได้หรือไม่” เจ้าหน้าที่ขอเวลาไปนำกุญแจกับเอกสารมาก่อนไม่นานนัก ตอนนี้ในมือของหนิงชิงมีเงินถึงห้าร้อยตำลึงจากการขายสัตว์ป่าที่ผ่านมาทั้งอาทิตย์ นางไม่กลัวว่าจะไม่มีเงินจ่ายและปรับปรุงร้านแม้แต่น้อย อีกอย่างท่านลุงยังอาสามาช่วยนางปรับปรุงร้านอีกต่างหาก ในระหว่างที่พ่อของนางยังไม่หายดี เจ้าหน้าที่พาทั้งสองคนไปดูร้านค้าที่อยู่ใกล้ ๆ กับโรงเรียนพอดี ร้านนี้มีคนฝากข
