All Chapters of ACCIDENTALLY ONE NIGHT STAND TO MAFIA: Chapter 21 - Chapter 30

Hanna Maaaring mas marami pa ang nasabi ko kaysa sa sinadya ko sa taong hindi ko gaanong pinaboran, ngunit gumaan ang loob ko na nailabas ko ito, kahit na may mga bagay akong gustong sabihin. Tulad ng kung paano ko nais na sabihin sa kanya kung ano ang isang kahila-hilakbot na tao ang kanyang Tiya ay at kung paano ang kanyang pagkawala para sa pagpapaalis sa akin. Pero itinatago ko iyon sa sarili ko. Sa halip, tumayo ako, sumakay sa kotse, at alam kung ano ang susunod na gagawin. Hinatid niya ako pauwi, at pagdating namin, pasado alas singko na ng gabi. Nakakagulat na halos buong araw ay nawala habang nasa labas kami. Habang papunta kami sa kanyang guest house, napansin kong nagnanakaw siya ng tingin sa mansion na tinitirhan ko ngayon. Malamang hinihintay niya akong makalabas para makaalis siya, pero deep inside, ayoko siyang umalis. "I can now see why you don't consider this just a guest house," he remarks with a chuckle, lumingon sa akin. Walang ibang pinanghahawakan ang kany

Hanna "I won't accept this," mariin kong sabi sabay cross arms para ipakita kung gaano ako kaseryoso. Inilayo ko ang ulo ko, iniwas ko ang mapang-akit niyang tingin. Si Andrew ay maaaring maging sobrang mapagbigay kung minsan, palaging sabik na magbigay ng tulong. Kung ano ang nakikita niya bilang isang dakilang kilos, maaaring ituring ng iba na napakalaki. Pagtingin ko sa malawak na espasyo, umiling ako. Hindi ko lubos maisip na tanggapin ang napakagarang regalo. "Wala akong hinihintay na kapalit, hayaan mo akong tulungan ka..." "That is all you ever say, Andrew... let me help you! But it's not as simple as you think. You expect me to embrace a whole building dedicated to me for starting a fashion house? It's... it's too much, Andrew..." Pabalik-balik ang lakad ko, ramdam ko ang bigat ng lahat. Sa una, umaasa ako ng isang bagong pagkakataon sa trabaho, isang bagay na mas mahusay kaysa sa ibinigay sa akin ni Amanda, ngunit may ganap na kakaibang ideya si Andrew. Paano niya ma

HANNA Naiinis na talaga ako sa sarili ko dahil paulit-ulit kong sinusuri ang phone ko, umaasang may tawag o text, pero walang lumalabas. Pasado alas tres na ng hapon, wala pa ring bakas ng kahit anong contact. Isang mabigat na buntong-hininga ang pinakawalan ko, inilapag ang telepono sa mesa at tinakpan ang aking mukha ng aking mga kamay. Hindi ko maalis ang pakiramdam na ang sarili kong kalupitan ay maaaring nagtaboy sa kanya. At malamang na nagsasabi siya ng totoo. Gusto kong maniwala na siya nga, pero naging matigas ang ulo ko, ayaw makinig sa mga pakiusap niya. "Babalik din siguro siya sa huli, lagi naman sila," sinusubukan ni Ann na panatag ang loob ko, marahang hinihimas ang likod ko. I glance at her, trying to appear calm kahit na parang gulong-gulo ang puso ko. kasintahan. Hindi man lang siya nagsisisi sa pakikitungo niya sa akin. "Naiintindihan ko, Hanna," nakikiramay na tugon ni Ann, at ipinikit ko ang aking mga mata. "You should've seen her. She was repulsive a

Hanna Ang aking mga ugat ay nasa gilid, ang aking mga palad ay pawisan, at ang aking puso ay tumitibok ng isang milya bawat minuto. "Hindi ako pupunta," deklara ko, lumubog pabalik sa gilid ng kama, nakahalukipkip ang mga braso. Tinapunan ako ni Ann ng naguguluhan na tingin, tumagilid ang ulo niya sa kuryosidad. "Hindi pupunta saan?" tanong niya, palapit sa akin na halata sa mga mata niya ang pag-aalala. Nakabihis na siya para sa trabaho, tinutulungan pa rin si Amanda bilang kanyang mapagkakatiwalaang katulong. Umupo sa tabi ko, pinulupot niya ang isang braso sa balikat ko, nag-aalok ng comfort. Nakasandal ako sa yakap niya, ipinatong ko ang ulo ko sa balikat niya. "I just don't feel...tama," pagtatapat ko, uncertainty clouding my thoughts. " Parang...hindi ito ang gusto ko. Parang hindi sapat..." "Hindi sapat? Seryoso? Ikaw ang creative director ng Palm Angels! That's incredible!" Sumingit si Ann, puno ng hindi makapaniwala ang boses niya. I chuckled softly, acknowledged her

Hanna Habang unti-unting bumabalik ang kamalayan sa aking malabo na isipan, sinasalubong ako ng walang humpay na pagpintig sa aking ulo, bawat pulso ay parang martilyo sa aking bungo. Sa isang daing, ibinuka ko ang aking mabibigat na talukap, sinalubong ng isang hindi pamilyar na kisame na umiikot sa manipis na ulap ng pagkahapo. Nasaan ako? Paano ako napunta dito? Kinidnap ba ako? Ang silid sa paligid ko ay naliligo sa banayad na kislap ng liwanag ng umaga na tumatagos sa manipis na mga kurtina, naghahagis ng mga sumasayaw na anino sa malambot na kama na duyan sa aking masakit na katawan. Sa isang pagngiwi, maingat kong idiniin ang aking mga daliri sa aking mga templo, sinusubukan kong sugpuin ang tibok ng ritmo na umaalingawngaw sa aking ulo. Ang mga alaala ng kagabi ay tumutulo pabalik sa magkahiwalay na mga pira-piraso, tulad ng mga piraso ng basag na salamin na dahan-dahang pinagsasama-sama. Bigla akong napatayo, nakaramdam ako ng matinding kirot na pumipitik sa akin