Hanna Maaaring mas marami pa ang nasabi ko kaysa sa sinadya ko sa taong hindi ko gaanong pinaboran, ngunit gumaan ang loob ko na nailabas ko ito, kahit na may mga bagay akong gustong sabihin. Tulad ng kung paano ko nais na sabihin sa kanya kung ano ang isang kahila-hilakbot na tao ang kanyang Tiya ay at kung paano ang kanyang pagkawala para sa pagpapaalis sa akin. Pero itinatago ko iyon sa sarili ko. Sa halip, tumayo ako, sumakay sa kotse, at alam kung ano ang susunod na gagawin. Hinatid niya ako pauwi, at pagdating namin, pasado alas singko na ng gabi. Nakakagulat na halos buong araw ay nawala habang nasa labas kami. Habang papunta kami sa kanyang guest house, napansin kong nagnanakaw siya ng tingin sa mansion na tinitirhan ko ngayon. Malamang hinihintay niya akong makalabas para makaalis siya, pero deep inside, ayoko siyang umalis. "I can now see why you don't consider this just a guest house," he remarks with a chuckle, lumingon sa akin. Walang ibang pinanghahawakan ang kany
Andrew. Ang tawa ni Jayden ay lalong nagpatingkad sa aking pagkadismaya. Nai-click ko ang aking dila sa inis nang bumagsak siya mula sa aking kama, tinatanggihan na bigyang-dangal ang kanyang paglilibang sa isang tugon. Sa halip, tumalikod ako at tumungo sa aking aparador upang pumili ng aking damit para sa araw na iyon. Lunes noon, at inaasahan ko ang isang ipoipo ng trabaho at mga pagpupulong sa hinaharap. Ang pagdududa sa aking isipan kung magkakaroon ba ako ng pagkakataong makita si Hanna ngayon; baka mamayang gabi, ngunit walang tiyak. Ang pag-iisip ay nagalit sa akin; Madidismaya ako kung palalampasin ko ang pagkakataong makita siya. Nang maalala na hindi ko siya binisita kahapon, pinigilan ko ang pagnanasang kumilos nang pabigla-bigla. Alam kong kailangan niya ng oras sa kanyang matalik na kaibigan, kaya binigyan ko sila ng puwang upang makipag-ugnayan muli. Sa kabila ng matinding pagnanais na makasama siya, nakatagpo ako ng aliw sa pagkaalam na ligtas siya sa ilalim
Hanna "I won't accept this," mariin kong sabi sabay cross arms para ipakita kung gaano ako kaseryoso. Inilayo ko ang ulo ko, iniwas ko ang mapang-akit niyang tingin. Si Andrew ay maaaring maging sobrang mapagbigay kung minsan, palaging sabik na magbigay ng tulong. Kung ano ang nakikita niya bilang isang dakilang kilos, maaaring ituring ng iba na napakalaki. Pagtingin ko sa malawak na espasyo, umiling ako. Hindi ko lubos maisip na tanggapin ang napakagarang regalo. "Wala akong hinihintay na kapalit, hayaan mo akong tulungan ka..." "That is all you ever say, Andrew... let me help you! But it's not as simple as you think. You expect me to embrace a whole building dedicated to me for starting a fashion house? It's... it's too much, Andrew..." Pabalik-balik ang lakad ko, ramdam ko ang bigat ng lahat. Sa una, umaasa ako ng isang bagong pagkakataon sa trabaho, isang bagay na mas mahusay kaysa sa ibinigay sa akin ni Amanda, ngunit may ganap na kakaibang ideya si Andrew. Paano niya ma
Andrew Nagbabantang tumulo ang mga luha mula sa kanyang mga mata, namumula ang kanyang mukha sa emosyon na sumasalamin sa nagniningas na kulay ng kanyang mga mata. Sa gitna ng aking pagkataranta, hindi ko maiwasang mapansin kung gaano kaganda ang hitsura niya kapag naiinis, ngunit ang gulat ay ganap na nilamon ako. "Kaibigan lang siya mula pagkabata," nagmamadali kong paliwanag, ramdam ko ang bigat ng mga kilos ni Tammy at ang napipintong paghaharap na naghihintay sa kanya. Nangako akong tutugunan ang kanyang pag-uugali mamaya at humingi ng paliwanag para sa kanyang katapangan sa pagpasok sa sandaling ito. "Kung gayon, bakit siya kumikilos na para bang naglalambingan kayong dalawa araw-araw?" bulalas ni Hanna, halata ang galit niya. Ito ay isang antas ng galit na hindi ko pa nasaksihan mula sa kanya. Nakatayo ako roon, ang puso ko ay kumakabog sa aking tadyang, habang ang mga akusasyon ni Hanna ay tumagos sa hangin na parang tipak ng salamin. "Hanna sa totoo lang nagkamali
HANNA Naiinis na talaga ako sa sarili ko dahil paulit-ulit kong sinusuri ang phone ko, umaasang may tawag o text, pero walang lumalabas. Pasado alas tres na ng hapon, wala pa ring bakas ng kahit anong contact. Isang mabigat na buntong-hininga ang pinakawalan ko, inilapag ang telepono sa mesa at tinakpan ang aking mukha ng aking mga kamay. Hindi ko maalis ang pakiramdam na ang sarili kong kalupitan ay maaaring nagtaboy sa kanya. At malamang na nagsasabi siya ng totoo. Gusto kong maniwala na siya nga, pero naging matigas ang ulo ko, ayaw makinig sa mga pakiusap niya. "Babalik din siguro siya sa huli, lagi naman sila," sinusubukan ni Ann na panatag ang loob ko, marahang hinihimas ang likod ko. I glance at her, trying to appear calm kahit na parang gulong-gulo ang puso ko. kasintahan. Hindi man lang siya nagsisisi sa pakikitungo niya sa akin. "Naiintindihan ko, Hanna," nakikiramay na tugon ni Ann, at ipinikit ko ang aking mga mata. "You should've seen her. She was repulsive a
Andrew. Inabot ako ng isang buong linggo para hikayatin siyang lumabas kasama ko. Hindi ko alintana kung ilang araw ang lumipas. I'm just happy pumayag siyang makipagkita sa akin. Paulit-ulit akong tinatawag ni Jayden na parang duwag at tanga, pero pinigilan ko ito. Kahit anong bagay na may kinalaman kay Hanna ay hinding-hindi sa akin. Ako ay karaniwang hindi isang taong matiyaga, ngunit kapag ito ay may kinalaman sa kanya, ang lahat ay tila kalmado at mapayapa. Ang pagiging kasama niya ay nagdudulot ng isang uri ng katahimikan na hindi ko akalaing mararanasan. Oo naman, maaari siyang maging matigas ang ulo minsan, ngunit nakikita ko ang hindi kapani-paniwalang tao na siya, at madalas kong ginagawang hamon ang mga bagay para sa kanya. Kahit na lumalayo siya, nananatili siyang pasensya sa akin. Ramdam ko ang pag-aalaga niya sa akin, and it means the world. Hinahangaan ko kung paano siya hindi interesado sa aking kayamanan, kahit na gusto kong ibuhos sa kanya ang lahat ng mayroon
Hanna Ang aking mga ugat ay nasa gilid, ang aking mga palad ay pawisan, at ang aking puso ay tumitibok ng isang milya bawat minuto. "Hindi ako pupunta," deklara ko, lumubog pabalik sa gilid ng kama, nakahalukipkip ang mga braso. Tinapunan ako ni Ann ng naguguluhan na tingin, tumagilid ang ulo niya sa kuryosidad. "Hindi pupunta saan?" tanong niya, palapit sa akin na halata sa mga mata niya ang pag-aalala. Nakabihis na siya para sa trabaho, tinutulungan pa rin si Amanda bilang kanyang mapagkakatiwalaang katulong. Umupo sa tabi ko, pinulupot niya ang isang braso sa balikat ko, nag-aalok ng comfort. Nakasandal ako sa yakap niya, ipinatong ko ang ulo ko sa balikat niya. "I just don't feel...tama," pagtatapat ko, uncertainty clouding my thoughts. " Parang...hindi ito ang gusto ko. Parang hindi sapat..." "Hindi sapat? Seryoso? Ikaw ang creative director ng Palm Angels! That's incredible!" Sumingit si Ann, puno ng hindi makapaniwala ang boses niya. I chuckled softly, acknowledged her
Andrew Habang papunta kami sa garahe ng penthouse ko, hindi ko maiwasang magnakaw ng tingin kay Hanna sa tabi ko. Napuno ng presensya niya ang sasakyan, at hindi ko maalis ang pakiramdam ng kaba na umaasam na dumaloy sa akin. Sinalubong kami ng mga tauhan ko sabay tango lumabas ng sasakyan, pero lahat ng akin atensyon kay Hanna habang ginagabayan ako papunta siya sa elevator. Sa loob ng elevator, sa wakas ay nagkaroon ako ng lakas ng loob para basagin ang katahimikan. "Kumusta ang unang araw mo sa trabaho?" Tanong ko, ang boses ko ay nagtataksil ng higit na pananabik kaysa sa inaasahan ko. Hinawakan ni Hazel ang bouquet na inilapit ko sa kanyang dibdib, at saglit, parang ang layo niya. Ngunit pagkatapos, ngumiti siya, isang kurap ng init na nagpapahina sa tensyon sa nakakulong na espasyo. "Ang unang araw ko sa trabaho ay talagang abala," panimula ni Hanna, ang kanyang boses ay may bahid ng pagod. "But Francesco and his team were so nice to me. They made me feel like I b
Andrew Paulit-ulit niyang tinatanong ang aming destinasyon nang mapansin niyang hindi kami patungo sa alinman sa mga nakasanayan kong bahay. Nung una, kunwaring naiinis siya, pero makalipas ang ilang minuto, mas naibabaw ang curiosity niya. "Pwede bang sabihin mo na lang kung saan tayo pupunta ngayon?" tanong niya, her lips pouted in a cute expression. Hindi ako makatiis, sumandal ako at hinalikan siya sa labi, na nagdulot ng ngiti sa kanya. "It's a surprise, baby," bulong ko, napako ang tingin ko sa labi niya. Hindi ko na napigilan ang paghalik sa kanya, at sa pagkakataong ito, sabik na sabik na siyang tumugon, nakatabing ang kamay niya sa mukha ko. Nalalasahan ko ang ininom niya sa bibig ko. Nagustuhan ko ang lasa. Dahan-dahang umatras, sinalubong ko ang kanyang tingin na may magiliw na ekspresyon. “I love you,” pag-amin ko, ramdam ko ang lalim ng emosyon ko para sa kanya. "So much," dagdag ko, ang aking puso ay namamaga sa pagmamahal. Lumawak ang ngiti niya, at kinagat n
Hanna "Oh my God," napabuntong-hininga si Ann sa pamamagitan ng telepono, ramdam ang kanyang pananabik kahit sa receiver. "Oh God, hindi ako makahinga," she exclaims, her voice reaching a pitch that makes me instinctively move the phone from my ear, fearing for its safety. "Magkasama kayo ngayon, aw, oh my God, Hazel. You have no idea how thrilled I am to know you've moved on from Chris. That jerk," she continues, her words tumbling out in a rush of excitement. Hindi ko maiwasang matawa sa sigla niya. "I moved on from him long before Andrew even came into the picture," I reassure her, trying to contain my own excitement. Napangisi si Ann sa pagbanggit kay Chris."Enough about that jerk. How's he? How are you guys doing? Did you already...?" Ang kanyang mga salita ay nauwi sa isang nagpapahiwatig na ugong, na naging sanhi ng aking pagngiwi."You are so disgusting," pang-aasar ko, kahit hindi ko maiwasang tumawa kasama siya. Kung alam niya lang na hindi mabilang na beses na kaming n
Andrew I plant a gentle kiss on her forehead, reassuring her na hindi ako mawawala ng matagal. Lumabas ako ng bahay, sumakay ako sa kotse, sinalubong ng nag-aalalang tanong ni Sam. "Sigurado ka ba dito, Sir?" Tanong ni Sam, nababanaag sa kanyang mga mata ang kanyang pag-aalala habang naghahanda siyang ihatid ako pauwi upang maghanda para sa aking hitsura sa media. "This is Hanna we're talking about. You know I'll do whatever it takes para sa kanya," matigas kong tugon, nanginginig sa boses ko ang conviction. Tumango si Sam, naiintindihan ang layunin ko, at sinimulan ang paglalakbay. Habang nagda-drive kami, bumalik ako sa upuan ko, nakaramdam ako ng relief. Ang pagkaalam na ligtas si Hanna, sa ilalim ng aking pagbabantay, ay nagdudulot sa akin ng napakalaking ginhawa. Sa kabila ng isang araw lang na nagkahiwalay, parang walang hanggan. Maaaring kinuwestiyon ng marami ang aking mga aksyon, na iniisip na hindi ito makatwiran, ngunit nabigo silang maunawaan ang lalim ng kone
Hanna Pinagmasdan ko siyang maglakad palayo, ang sarili kong mga salita ay umaalingawngaw sa aking isipan. Sinabi ko sa kanya na hindi ko na siya gusto, tapos na ako sa amin. Pero ngayon, habang tumutulo ang mga luha ko, hindi ko maalis ang pakiramdam na nakagawa ako ng malaking pagkakamali. Akala ko magaan ang pakiramdam ko pagkatapos kong tapusin ang mga bagay-bagay, ngunit sa halip, sampung beses na mas malala ang pakiramdam ko. Bakit ko siya tinulak palayo? Bakit hindi ko na lang siya bigyan ng isa pang pagkakataon? Siguro kung nakiusap pa siya ng kaunti, napatawad ko na siya. Or maybe I should've asked him to give me time to think things over. Pero sa halip, pinaalis ko siya, at ngayon iniisip ko kung babalik pa ba siya. Paano kung ito na ang katapusan natin? Pumikit ako bilang isang bola, napapikit ako habang ang isa pang alon ng luha ay bumagsak sa akin. Ang bilis ng tibok ng puso ko, bawat pagtibok ay umaalingawngaw sa sakit na nararamdaman ko. Pero kahit galit na galit
Andrew. "Mr. Sandoval's, kailangan mong tingnan ito," tawag ni Sam, papunta sa direksyon ko na may tab sa kanyang kamay. Napatigil ako sa pagtakbo at inagaw sa kanya ang tab. Ang screen ay nagpapakita ng isang lokasyon dalawampung minuto lamang ang layo mula sa aking lugar. "Dito siya huling napunta," mabilis na paliwanag ni Sam. "Malapit lang sa pwesto ng mama niya, dapat nandoon siya," I say, feeling the urgency in my gut. "Exactly, sir," tumango si Sam bilang pagsang-ayon. "Tawagan at ihanda ang mga sasakyan," sabi ko, nagmamadaling bumalik sa bahay mula sa rooftop. Sumakay na kami sa elevator at bumaba sa garahe. Sa bawat segundong lumilipas, parang lumilipas ang oras, na para bang mawawala siya sa akin kapag hindi ako kikilos nang mabilis. Hindi ako nakatulog ng isang kindat kagabi, hindi ko alam kung nasaan si Hanna. Ang huli niyang nalaman na lugar ay ilang motel, ngunit pagkatapos ay umalis siya sa grid, at hindi ko na siya masubaybayan. Tinawagan at tinetext ko, p
Hanna May karapatan akong magalit kay Andrew, pero sa kaibuturan ko, iba ang sinasabi ng puso ko. Sinisisi ako nito sa lahat ng nangyayari. Matapos ang hindi mabilang na pag-iyak, nag-aapoy pa rin ang puso ko sa galit at sakit. I feel hurt that Andrew chose to shut me out kahit na ilang beses ko na itong ginawa sa kanya at hindi niya ako binitawan. Ngunit pagkatapos, ito ay ganap na naiiba. Nagsisimula na akong isipin na hindi lang ito tungkol sa pagtanggi ko sa kanya ng malupit. Dapat may kinalaman ito sa nakita ko sa media kagabi. The news claimed I'm his mistress who broke off his engagement, and now I'm supposedly running away from the situation. Kahit papaano, nalaman nilang nasa opisina niya ako at nakita akong lumalabas na umiiyak. Ganito ba ang pinagdadaanan ng mga celebrity kapag sinusundan sila? I can't handle this much attention, especially the negative kind. Ang aking mga larawan ay nakaplaster kung saan-saan, na ginagawang gusto kong magtago sa mundo magpakailanman.
Andrew. Hindi ko sinasadyang magalit kay Hanna. Ngunit tila hindi niya ito naiintindihan, kahit na subukan kong maging banayad. Ang intensyon ko ay protektahan siya at ang sarili ko. Oo, masakit ang pagtanggi niya kagabi, mas masakit kaysa sa inamin ko. Gayunpaman, sa isang sulok ng aking puso, pinanghawakan ko ang isang kurap ng pag-asa na sa wakas ay yakapin niya ang aming relasyon. Alam kong nagmamalasakit siya sa akin, ngunit may pumipigil sa kanya, isang bagay na hindi ko lubos maisip. Ginagawa ko ang lahat para makuha ko ang buong tiwala niya, para mabura ang anumang pagdududa niya. Gayunpaman, parang ang tingin sa amin ni Hanna ay walang iba kundi mga kaibigan na may mga benepisyo. Kung titingnan ko siya bilang ibang babae, ang aming koneksyon ay mawawala sa loob ng ilang araw, at siya ay tatakas mula sa aking madilim na bahagi. Ngunit ipinagtanggol ko siya mula sa bahaging iyon ng akin, tinitiyak na hindi niya makikita ang lalim ng aking toxicity. Dalangin ko na hindi ni
Hanna. Pagkagising ko sa mahimbing kong pagkakatulog, humikab ako at sinubukang imulat ang aking mga mata, ngunit masyadong maliwanag ang kwarto. Direktang sumisikat ang araw kaya nahihirapan akong makakita. Kagabi, ang ganda ng kwarto na may malalambot na kurtina, pero ngayon, sobra na. Dahan dahan kong naimulat ang mga mata ko. Lumapit ako sa kabilang side ng kama, pero walang laman. Wala si Andrew. Normally, nananatili siya hanggang sa paggising ko, pero iba ngayon. Nakaramdam ako ng matinding kalungkutan at medyo nanginginig. Pagkaupo ko, napansin kong suot ko yung tank top niya kasi wala naman ako dito. Ipinulupot ko ang aking mga braso sa aking sarili, nakaramdam ako ng kaunting pagkawala. Kahapon, humingi sa akin si Andrew ng pangakong hindi ko kayang tuparin. Parang nasaktan siya sa sinabi kong hindi, pero ngumiti pa rin siya. Nararamdaman ko na ginagamit ko siya, at iyon ang huling bagay na gusto ko. Hindi ko maitatanggi na nagmamalasakit ako sa kanya, ngunit ang ka
Hanna Ilang araw, nagigising ako na parang kakayanin ko ang lahat ng panganib na kasama ni Andrew. Ngunit may mga araw na nalulunod ako sa kaguluhan, pakiramdam ko ay hindi ko kayang harapin ang alinman sa mga ito. Bumibilis ang tibok ng puso ko, pawis na pawis ang mga kamay ko, at nahihilo ako. Ang gusto ko lang ay makatakas, makatakas sa lahat ng ito, lalo na sa kanya. Ngunit narito ako, nakaupo sa kotse sa tabi niya, pinapanood siyang nakikipag-juggle sa mga tawag habang pabalik kami sa kanyang penthouse, walang alam sa nangyayari. "Sino ang bibili ng mga magulo nilang palusot, damn it!" Sigaw niya sa phone, halata sa boses niya ang frustration. "Iwasan mo ang balita! Gawin mo kung ano ang kailangan mo..." Tumigil siya, muling sumilay ang galit sa kanyang mga mata. "Too late? She won't do it... She won't go public just to prove anything... Ayusin mo! Mayroon kang apatnapu't walong oras. Questo è inaccetabile," tinapos niya ang tawag, bumubulong ng mga sumpa. "Sabihin mo la