Hanna Ang aking mga ugat ay nasa gilid, ang aking mga palad ay pawisan, at ang aking puso ay tumitibok ng isang milya bawat minuto. "Hindi ako pupunta," deklara ko, lumubog pabalik sa gilid ng kama, nakahalukipkip ang mga braso. Tinapunan ako ni Ann ng naguguluhan na tingin, tumagilid ang ulo niya sa kuryosidad. "Hindi pupunta saan?" tanong niya, palapit sa akin na halata sa mga mata niya ang pag-aalala. Nakabihis na siya para sa trabaho, tinutulungan pa rin si Amanda bilang kanyang mapagkakatiwalaang katulong. Umupo sa tabi ko, pinulupot niya ang isang braso sa balikat ko, nag-aalok ng comfort. Nakasandal ako sa yakap niya, ipinatong ko ang ulo ko sa balikat niya. "I just don't feel...tama," pagtatapat ko, uncertainty clouding my thoughts. " Parang...hindi ito ang gusto ko. Parang hindi sapat..." "Hindi sapat? Seryoso? Ikaw ang creative director ng Palm Angels! That's incredible!" Sumingit si Ann, puno ng hindi makapaniwala ang boses niya. I chuckled softly, acknowledged her
Andrew Habang papunta kami sa garahe ng penthouse ko, hindi ko maiwasang magnakaw ng tingin kay Hanna sa tabi ko. Napuno ng presensya niya ang sasakyan, at hindi ko maalis ang pakiramdam ng kaba na umaasam na dumaloy sa akin. Sinalubong kami ng mga tauhan ko sabay tango lumabas ng sasakyan, pero lahat ng akin atensyon kay Hanna habang ginagabayan ako papunta siya sa elevator. Sa loob ng elevator, sa wakas ay nagkaroon ako ng lakas ng loob para basagin ang katahimikan. "Kumusta ang unang araw mo sa trabaho?" Tanong ko, ang boses ko ay nagtataksil ng higit na pananabik kaysa sa inaasahan ko. Hinawakan ni Hazel ang bouquet na inilapit ko sa kanyang dibdib, at saglit, parang ang layo niya. Ngunit pagkatapos, ngumiti siya, isang kurap ng init na nagpapahina sa tensyon sa nakakulong na espasyo. "Ang unang araw ko sa trabaho ay talagang abala," panimula ni Hanna, ang kanyang boses ay may bahid ng pagod. "But Francesco and his team were so nice to me. They made me feel like I b
Hanna Habang unti-unting bumabalik ang kamalayan sa aking malabo na isipan, sinasalubong ako ng walang humpay na pagpintig sa aking ulo, bawat pulso ay parang martilyo sa aking bungo. Sa isang daing, ibinuka ko ang aking mabibigat na talukap, sinalubong ng isang hindi pamilyar na kisame na umiikot sa manipis na ulap ng pagkahapo. Nasaan ako? Paano ako napunta dito? Kinidnap ba ako? Ang silid sa paligid ko ay naliligo sa banayad na kislap ng liwanag ng umaga na tumatagos sa manipis na mga kurtina, naghahagis ng mga sumasayaw na anino sa malambot na kama na duyan sa aking masakit na katawan. Sa isang pagngiwi, maingat kong idiniin ang aking mga daliri sa aking mga templo, sinusubukan kong sugpuin ang tibok ng ritmo na umaalingawngaw sa aking ulo. Ang mga alaala ng kagabi ay tumutulo pabalik sa magkahiwalay na mga pira-piraso, tulad ng mga piraso ng basag na salamin na dahan-dahang pinagsasama-sama. Bigla akong napatayo, nakaramdam ako ng matinding kirot na pumipitik sa akin
Andrew Pov Omaha, Nebraska. Tinitigan ko ang sigarilyo na nasa pagitan ng aking mga daliri ng ilang segundo habang ang mga abo ay nahuhulog dito. Baka kung ipasok ko ito sa bibig niya, sasabihin niya sa akin ang totoo. Sasabihin niya sa akin kung kanino siya nagtatrabaho at kung sino ang nagpadala sa kanya upang tiktikan ako kapag nasa limang araw akong bakasyon. Hindi ako makapaniwala na kailangan kong humarap sa trabaho habang wala ako sa aking opisina. Sinipa ko ang dibdib niya gamit ang paa ko at pinagmamasdan siyang bumagsak at napangiwi sa sakit. Walang gaanong epekto sa galit na nararamdaman ko dahil sa kanya. "Magsasalita ka at sabihin sa akin kung sino ang nagpadala sa iyo," angil ko, hinawakan ang kwelyo niya para itayo siya. Namamaga at pawisan ang mukha niya na may halong dugo. I don't care about that-Binigyan ko siya ng isang matalim na pabilog na suntok sa baba. Napatitig siya sa ilog ng dugo na lumitaw at umaagos sa kanyang katawan. He's crying riotously pero
Hanna Pov Ang sikat ng araw na sumisilip mula sa mga kurtina, ay unti-unting nagpagising sa akin. Dahan-dahan kong ini-scan ang kwarto, sinusubukan kong iproseso ang lahat ng nangyari at kung bakit ako nasa isang hindi pamilyar na silid. Siguradong hindi ito ang kwarto ko dahil wala akong natatandaang nag-book ng suite. Nasa tamang hotel ba ako? I don't usually drink heavy but I was so wasted last night na hindi ko na maalala ang nangyari matapos akong hilahin ni Anne sa club. Naalala ko na iniwan ko si Anne sa club at pumara ng taksi. Naalala kong naglakad ako papunta sa lobby at baka maling floor ang pinindot ko... Umupo ako ng tuwid nang sabay-sabay na bumalik ang lahat sa pumipintig kong ulo. Maling floor ang pinindot ko sa elevator at napadpad ako dito sa suite floor. Nasubukan ko na siguro lahat ng pinto sa sahig at ito lang ang kwartong naka-unlock at pumasok ako. "Anong kalokohan ang ginawa ko?" mahinang sabi ko sa sarili ko. Ito ang dahilan kung bakit lumalayo ako s
Andrew Pov "Nag-aalala ako sayo..." "Iyon ang dahilan kung bakit kailangan mong magpadala ng patrol para hanapin ako sa buong bayan?" Naglalakad na kami ni Jayden papunta sa suite ko. "Hindi mo sinasagot ang iyong telepono," sabi niya, halatang bigo. "Busy ako kagabi." Pagkasabi ko nun, bumuntong hininga si Jayden at kumaway dahil alam niya ang ibig kong sabihin na busy kagabi. Pumasok kami sa elevator sa pinakataas na palapag at dumiretso sa kwarto ko. Huminto siya nang makarating kami sa pinto at isinandal ang likod niya sa dingding. I'm content that he knows he's not meant to follow me in unless I ask him to. Kung may tao sa loob at babarilin, mas mabuting patayin niya ang isa sa amin hindi ang dalawa nang sabay-sabay. Ito ay magiging basura at isang malaking kawalan. Ginagamit ko ang aking access card upang makakuha ng entree sa aking suite. Maingat na pumasok, isinara ko ang pinto sa likod ko at tinungo ang aking kwarto. Huminga ako ng malalim at huminga dahil kinaka
Pagkalipas ng limang taon... Hanna Ngayon ang araw na aking pinagdadasal, ang aking unang araw sa aking unang trabaho. Ako ay nakapanayam para sa posisyon ng Creative Director's Assistant. Ito ay hindi eksakto ang aking pangarap na trabaho ng pagiging isang fashion designer, ngunit ito ay malapit na. Naniniwala ako na kung magtitiis ako at magsisikap, makakarating ako doon balang araw. Ang creative director na pinagtatrabahuhan ko ay si Amanda Amerigo, ang may-ari ng Felda Fashion House. Ang kumpanya ay nagdala ng pangalan ng kanyang ina, Felda, bilang isang pagkilala. Si Amanda ay medyo workaholic at medyo mahigpit. Tatlong beses na siyang kasal at nakuha ang karamihan sa yaman ng kanyang asawa sa pamamagitan ng diborsiyo. Laging inuuna ang kanyang karera, kaya naman hindi na siya nag-asawang muli matapos iwanan ang kanyang tatlong asawa na nasalanta sa pananalapi. May katulong na si Amanda, ang best friend kong si Anne, pero nag-request siya ng isa pa at nirekomenda niya ako
Andrew Pov Nahanap ko ang strip ng condom na inimpake ko, napunit ang isa, pinamamahalaang igulong ito nang may mga ngipin. Marahil ay ginawa niya ito para sa akin, at marahil ay naging mainit ito, ngunit dahil gusto ko talagang makapasok sa loob niya bago ako pumutok na parang putok ng baril, kailangan kong hawakan ang pinakamababa. Siyempre, sa sandaling naisip ko iyon, isinawsaw niya ang kanyang mga daliri sa aking buhok at kinaladkad ako pababa, idiniin ang lahat ng kanyang malambot at luntiang kurba sa aking katawan. Mainit at mamasa-masa ang kanyang balat dahil sa pagod ng kanyang orgasm. Ang kanyang mga tupi ay basa at bukas, handa para sa akin, nagmamakaawa para sa akin habang ibinuka niya ang kanyang mga binti at inabot pababa upang hawakan ang aking paninigas. Sa aking tenga, bumulong siya sa mga ngiping nagngangalit, "Mahirap, please." Bumukas ang mga mata ko na parang dalawang flashlight na sinag. Nagising na lang ako bigla, not because of any interruption, yet beca
Hanna Habang unti-unting bumabalik ang kamalayan sa aking malabo na isipan, sinasalubong ako ng walang humpay na pagpintig sa aking ulo, bawat pulso ay parang martilyo sa aking bungo. Sa isang daing, ibinuka ko ang aking mabibigat na talukap, sinalubong ng isang hindi pamilyar na kisame na umiikot sa manipis na ulap ng pagkahapo. Nasaan ako? Paano ako napunta dito? Kinidnap ba ako? Ang silid sa paligid ko ay naliligo sa banayad na kislap ng liwanag ng umaga na tumatagos sa manipis na mga kurtina, naghahagis ng mga sumasayaw na anino sa malambot na kama na duyan sa aking masakit na katawan. Sa isang pagngiwi, maingat kong idiniin ang aking mga daliri sa aking mga templo, sinusubukan kong sugpuin ang tibok ng ritmo na umaalingawngaw sa aking ulo. Ang mga alaala ng kagabi ay tumutulo pabalik sa magkahiwalay na mga pira-piraso, tulad ng mga piraso ng basag na salamin na dahan-dahang pinagsasama-sama. Bigla akong napatayo, nakaramdam ako ng matinding kirot na pumipitik sa akin
Andrew Habang papunta kami sa garahe ng penthouse ko, hindi ko maiwasang magnakaw ng tingin kay Hanna sa tabi ko. Napuno ng presensya niya ang sasakyan, at hindi ko maalis ang pakiramdam ng kaba na umaasam na dumaloy sa akin. Sinalubong kami ng mga tauhan ko sabay tango lumabas ng sasakyan, pero lahat ng akin atensyon kay Hanna habang ginagabayan ako papunta siya sa elevator. Sa loob ng elevator, sa wakas ay nagkaroon ako ng lakas ng loob para basagin ang katahimikan. "Kumusta ang unang araw mo sa trabaho?" Tanong ko, ang boses ko ay nagtataksil ng higit na pananabik kaysa sa inaasahan ko. Hinawakan ni Hazel ang bouquet na inilapit ko sa kanyang dibdib, at saglit, parang ang layo niya. Ngunit pagkatapos, ngumiti siya, isang kurap ng init na nagpapahina sa tensyon sa nakakulong na espasyo. "Ang unang araw ko sa trabaho ay talagang abala," panimula ni Hanna, ang kanyang boses ay may bahid ng pagod. "But Francesco and his team were so nice to me. They made me feel like I b
Hanna Ang aking mga ugat ay nasa gilid, ang aking mga palad ay pawisan, at ang aking puso ay tumitibok ng isang milya bawat minuto. "Hindi ako pupunta," deklara ko, lumubog pabalik sa gilid ng kama, nakahalukipkip ang mga braso. Tinapunan ako ni Ann ng naguguluhan na tingin, tumagilid ang ulo niya sa kuryosidad. "Hindi pupunta saan?" tanong niya, palapit sa akin na halata sa mga mata niya ang pag-aalala. Nakabihis na siya para sa trabaho, tinutulungan pa rin si Amanda bilang kanyang mapagkakatiwalaang katulong. Umupo sa tabi ko, pinulupot niya ang isang braso sa balikat ko, nag-aalok ng comfort. Nakasandal ako sa yakap niya, ipinatong ko ang ulo ko sa balikat niya. "I just don't feel...tama," pagtatapat ko, uncertainty clouding my thoughts. " Parang...hindi ito ang gusto ko. Parang hindi sapat..." "Hindi sapat? Seryoso? Ikaw ang creative director ng Palm Angels! That's incredible!" Sumingit si Ann, puno ng hindi makapaniwala ang boses niya. I chuckled softly, acknowledged her
Andrew. Inabot ako ng isang buong linggo para hikayatin siyang lumabas kasama ko. Hindi ko alintana kung ilang araw ang lumipas. I'm just happy pumayag siyang makipagkita sa akin. Paulit-ulit akong tinatawag ni Jayden na parang duwag at tanga, pero pinigilan ko ito. Kahit anong bagay na may kinalaman kay Hanna ay hinding-hindi sa akin. Ako ay karaniwang hindi isang taong matiyaga, ngunit kapag ito ay may kinalaman sa kanya, ang lahat ay tila kalmado at mapayapa. Ang pagiging kasama niya ay nagdudulot ng isang uri ng katahimikan na hindi ko akalaing mararanasan. Oo naman, maaari siyang maging matigas ang ulo minsan, ngunit nakikita ko ang hindi kapani-paniwalang tao na siya, at madalas kong ginagawang hamon ang mga bagay para sa kanya. Kahit na lumalayo siya, nananatili siyang pasensya sa akin. Ramdam ko ang pag-aalaga niya sa akin, and it means the world. Hinahangaan ko kung paano siya hindi interesado sa aking kayamanan, kahit na gusto kong ibuhos sa kanya ang lahat ng mayroon
HANNA Naiinis na talaga ako sa sarili ko dahil paulit-ulit kong sinusuri ang phone ko, umaasang may tawag o text, pero walang lumalabas. Pasado alas tres na ng hapon, wala pa ring bakas ng kahit anong contact. Isang mabigat na buntong-hininga ang pinakawalan ko, inilapag ang telepono sa mesa at tinakpan ang aking mukha ng aking mga kamay. Hindi ko maalis ang pakiramdam na ang sarili kong kalupitan ay maaaring nagtaboy sa kanya. At malamang na nagsasabi siya ng totoo. Gusto kong maniwala na siya nga, pero naging matigas ang ulo ko, ayaw makinig sa mga pakiusap niya. "Babalik din siguro siya sa huli, lagi naman sila," sinusubukan ni Ann na panatag ang loob ko, marahang hinihimas ang likod ko. I glance at her, trying to appear calm kahit na parang gulong-gulo ang puso ko. kasintahan. Hindi man lang siya nagsisisi sa pakikitungo niya sa akin. "Naiintindihan ko, Hanna," nakikiramay na tugon ni Ann, at ipinikit ko ang aking mga mata. "You should've seen her. She was repulsive a
Andrew Nagbabantang tumulo ang mga luha mula sa kanyang mga mata, namumula ang kanyang mukha sa emosyon na sumasalamin sa nagniningas na kulay ng kanyang mga mata. Sa gitna ng aking pagkataranta, hindi ko maiwasang mapansin kung gaano kaganda ang hitsura niya kapag naiinis, ngunit ang gulat ay ganap na nilamon ako. "Kaibigan lang siya mula pagkabata," nagmamadali kong paliwanag, ramdam ko ang bigat ng mga kilos ni Tammy at ang napipintong paghaharap na naghihintay sa kanya. Nangako akong tutugunan ang kanyang pag-uugali mamaya at humingi ng paliwanag para sa kanyang katapangan sa pagpasok sa sandaling ito. "Kung gayon, bakit siya kumikilos na para bang naglalambingan kayong dalawa araw-araw?" bulalas ni Hanna, halata ang galit niya. Ito ay isang antas ng galit na hindi ko pa nasaksihan mula sa kanya. Nakatayo ako roon, ang puso ko ay kumakabog sa aking tadyang, habang ang mga akusasyon ni Hanna ay tumagos sa hangin na parang tipak ng salamin. "Hanna sa totoo lang nagkamali
Hanna "I won't accept this," mariin kong sabi sabay cross arms para ipakita kung gaano ako kaseryoso. Inilayo ko ang ulo ko, iniwas ko ang mapang-akit niyang tingin. Si Andrew ay maaaring maging sobrang mapagbigay kung minsan, palaging sabik na magbigay ng tulong. Kung ano ang nakikita niya bilang isang dakilang kilos, maaaring ituring ng iba na napakalaki. Pagtingin ko sa malawak na espasyo, umiling ako. Hindi ko lubos maisip na tanggapin ang napakagarang regalo. "Wala akong hinihintay na kapalit, hayaan mo akong tulungan ka..." "That is all you ever say, Andrew... let me help you! But it's not as simple as you think. You expect me to embrace a whole building dedicated to me for starting a fashion house? It's... it's too much, Andrew..." Pabalik-balik ang lakad ko, ramdam ko ang bigat ng lahat. Sa una, umaasa ako ng isang bagong pagkakataon sa trabaho, isang bagay na mas mahusay kaysa sa ibinigay sa akin ni Amanda, ngunit may ganap na kakaibang ideya si Andrew. Paano niya ma
Andrew. Ang tawa ni Jayden ay lalong nagpatingkad sa aking pagkadismaya. Nai-click ko ang aking dila sa inis nang bumagsak siya mula sa aking kama, tinatanggihan na bigyang-dangal ang kanyang paglilibang sa isang tugon. Sa halip, tumalikod ako at tumungo sa aking aparador upang pumili ng aking damit para sa araw na iyon. Lunes noon, at inaasahan ko ang isang ipoipo ng trabaho at mga pagpupulong sa hinaharap. Ang pagdududa sa aking isipan kung magkakaroon ba ako ng pagkakataong makita si Hanna ngayon; baka mamayang gabi, ngunit walang tiyak. Ang pag-iisip ay nagalit sa akin; Madidismaya ako kung palalampasin ko ang pagkakataong makita siya. Nang maalala na hindi ko siya binisita kahapon, pinigilan ko ang pagnanasang kumilos nang pabigla-bigla. Alam kong kailangan niya ng oras sa kanyang matalik na kaibigan, kaya binigyan ko sila ng puwang upang makipag-ugnayan muli. Sa kabila ng matinding pagnanais na makasama siya, nakatagpo ako ng aliw sa pagkaalam na ligtas siya sa ilalim
Hanna Maaaring mas marami pa ang nasabi ko kaysa sa sinadya ko sa taong hindi ko gaanong pinaboran, ngunit gumaan ang loob ko na nailabas ko ito, kahit na may mga bagay akong gustong sabihin. Tulad ng kung paano ko nais na sabihin sa kanya kung ano ang isang kahila-hilakbot na tao ang kanyang Tiya ay at kung paano ang kanyang pagkawala para sa pagpapaalis sa akin. Pero itinatago ko iyon sa sarili ko. Sa halip, tumayo ako, sumakay sa kotse, at alam kung ano ang susunod na gagawin. Hinatid niya ako pauwi, at pagdating namin, pasado alas singko na ng gabi. Nakakagulat na halos buong araw ay nawala habang nasa labas kami. Habang papunta kami sa kanyang guest house, napansin kong nagnanakaw siya ng tingin sa mansion na tinitirhan ko ngayon. Malamang hinihintay niya akong makalabas para makaalis siya, pero deep inside, ayoko siyang umalis. "I can now see why you don't consider this just a guest house," he remarks with a chuckle, lumingon sa akin. Walang ibang pinanghahawakan ang kany