บททั้งหมดของ ออกจากวงการบับเทิงเพื่อมาเป็นแม่หมอ: บทที่ 41 - บทที่ 50

หย่งฟางลุกขึ้นและเดินเข้ามาเปิดฝาถังน้ำขนาดใหญ่ ด้านในปรากฏให้เห็นลูกบอลสีเทาเข้มกลิ้งอยู่ ทั้งสี่คนก้มลงไปใกล้ๆ ถังน้ำ อยากมองดูให้ชัดเจนขึ้น ไม่ทันไรก็พบว่าลูกบอลกลิ้งไปรอบๆ แล้วจู่ๆ มันก็พ่นน้ำใส่คนทั้งสี่หย่งฟางดูชินกับสิ่งนี้แล้ว นี่อาจจะเป็นวิธีการทักทายของลูกบอลก็ได้ แต่สำหรับเฒ่ากัวและพวกอีกสามคนต่างตกใจ และรีบเช็ดหน้าตัวเองกันยกใหญ่ ลูกบอลกระโดดขึ้นจากผิวน้ำด้วยท่าทีหงุดหงิด "ยายเด็กน้อย! อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอแอบขี้เกียจ! เธอคิดจะให้พวกเขาสวดให้ฉันใช่ไหม?! ฝันไปเถอะ! ถ้าเธอไม่สวด ฉันก็ไม่ไปเกิด!"หย่งฟางเหลือบมองลูกบอลที่กระโดดไปมา ไม่ได้พูดอะไร แล้วปิดฝาถังน้ำให้พวกเขาสวดต่อไป เมื่อรู้แน่ชัดว่ากำลังสวดให้วิญญาณดวงหนึ่ง เฒ่ากัว ห่าวจาวไฉ และกุ่นกุ่นที่ยังสวดไม่จบก็ฮึดสวดจนเสร็จ ในช่วงบ่ายหลังจากปิดวัด หย่งฟางก็เริ่มสอนพวกเขา โดยสอนการทำนายดวงชะตาไปพร้อมๆ กับการสวดมนต์"การดูธูปทำนายของเทพเจ้า ต้องเป็นลูกศิษย์ของวัดเท่านั้นถึงจะเรียนได้ ดังนั้นวิชานี้คงต้องรออีกสักพัก แต่การทำนายดวงแบบอื่นมันง่าย" หย่งฟางกล่าวก่อนจะยกกองหนังสือโบราณขึ้นจากห้องข้างๆ “เอาหนังสือพวกนี้ไปศึก

ดูเหมือนว่าสถานการณ์ของวัดเสวียนเว่ย กำลังเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ลูกค้าหน้าใหม่ที่เคยมีเจตนาไม่ดีเริ่มลดลงทีละน้อย ขณะเดียวกันผู้คนที่เคยมาเพราะเสน่ห์ของหย่งฟางก็เริ่มกลับมาอีกครั้ง เพื่อแก้บนในสิ่งที่พวกเขาเคยขอพรไว้ สิ่งที่น่าสนใจที่สุดคือกระแสความสนใจ ของผู้คนเริ่มเปลี่ยนจากหย่งฟาง ไปยังเทพเซียนผู้ก่อตั้งวัดเสวียนเว่ยแทน บางคนเล่าว่า [ฉันทะเลาะกับครอบครัวเรื่องคณะเรียนมาตลอดทั้งปี แม่เลยไปไหว้ที่วัดเสวียนเว่ย เทพผู้ก่อตั้งบอกว่าฉันคือความโชคดีของบ้าน ฟังฉันสิ! พอกลับมาแม่ก็ยอมให้เรียนมหาวิทยาลัยการบินถานจิง ตอนนี้ฉันยังคงเป็นพวกยึดหลักเหตุผลต่อต้านความเชื่อ แต่ต้องยอมรับเลยว่าเทพองค์นี้ศักดิ์สิทธิ์มากจริงๆ] บางคนถึงกับเล่าเรื่องครอบครัวที่เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น เช่น [พ่อแม่ฉันทะเลาะกันมา 18 ปี เทพผู้ก่อตั้งบอกให้พ่อปฏิบัติดีกับแม่ แล้วความโชคดีจะมาหาเรา ผ่านไปครึ่งเดือนยังไม่เห็นทะเลาะกันเลย กลับหวานชื่นเหมือนคู่ใหม่อีกต่างหาก!] และมีเรื่องราวแปลกๆ ที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน: [ป้าฉันที่หย่ากับสามีได้สมบัติ 800 ล้าน เธอไปไหว้ทุกสัปดาห์ เทพเจ้าทักประโยคแรกว่า ‘ยิ

ในกลุ่มแชท 6 คนชื่อ ‘ปลายักษ์วงการบันเทิง’ ทั้งที่ทุกคนทำงานในวงการ แต่ก็ยังสามารถหาเวลามาคุยกันจนข้อความเกิน 99+ ข้อความได้ทุกวัน หย่งฟางเลยตั้งค่าไม่ให้แจ้งเตือน แต่วันนี้หลังจากออกสมาธิ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พบว่ามีคนในกลุ่มแท็กหาเธอ[กุ้งไม่กระพริบตา]: คืนนี้ฉันอัดรายการเสร็จแล้วมีเวลาว่าง เจอกันไหม?[มนุษย์ไฟแรงจินฮั่ว]: ได้[ถั่วงอกคืออะไร]: วันนี้จะมากันครบไหม? ตั้งแต่หย่งฟางออกจากวงการไปสืบทอดวัดแล้ว เธอแทบจะไม่ลงจากเขาเลยนะตอนที่หย่งฟางออกจากวงการ เธอบอกพวกเขาว่าจะกลับไปสืบทอดมรดกของครอบครัว แต่หลังจากมีคลิปเธอทำพิธีออกมา พวกเขาถึงได้รู้ว่าหย่งฟางสืบทอดวัด แล้วก็มีคนบอกว่าแม่นมาก!ทั้งที่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แต่หย่งฟางกลับไม่บอกพวกเขาแม้แต่คำเดียว แถมไม่เคยชวนพวกเขาไปเที่ยวที่วัดด้วยซ้ำ นี่คิดว่าเพื่อนเป็นคนนอกหรือยังไง! แต่พอพวกเขาลองคิดย้อนกลับไป กลับพบว่ามันมีสัญญาณบางอย่างมาตั้งนานแล้ว อย่างเช่น หย่งฟางทำนายได้แม่นยำมาก[กุ้งไม่กระพริบตา] เซี่ยหลิงดาราหญิงคนดัง ไม่เคยขาดแคลนหนุ่มๆ ที่มาจีบ ทั้งในและนอกวงการ แต่หย่งฟาง บอกเธอว่าอย่ามีความรักเซี่ยหลิง: เพราะเรื่องการง

ในกลุ่มเพื่อนๆ ของลู่อวี่โจว มีแต่คนที่พูดเก่งกันทั้งนั้นยกเว้นเขา และหย่งฟางเองก็เช่นกันที่คุยได้ทั้งวัน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนแค่รวมตัวกันพวกเขาก็สามารถเริ่มพูดวกไปวกมา เม้าธ์เรื่องเดียวกันได้ไม่หยุด ดังนั้นทุกครั้งที่นัดกันกินข้าว ต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสามชั่วโมงกว่าจะได้ลุกจากเก้าอี้พอทุกคนเริ่มลุกจากที่นั่งแบบยังอารมณ์ค้าง จินฮั่วก็เป็นฝ่ายจ่ายเงิน และหันไปถามเหล่าคออ่อนทั้งหลาย “พวกเธอกลับยังไง? ฉันไปส่งดีไหม?” เขาไม่ได้ดื่มเลย ทำตัวเหมือนเตรียมพร้อมจะเป็นคนขับแทนให้แล้วพอเซี่ยหลิงหน้าแดงเพราะเริ่มเมา เธอยิ้มแก้มแดง “ไปสิ ฉันเอารถให้ผู้ช่วยขับกลับไปแล้ว”ฉู่หนานซือกับจงเค่อหรงพยักหน้าตาม “พวกเรานั่งรถไฟฟ้ามา ยังไงก็ฝากจินฮั่วช่วยไปส่งเราหน่อยนะ”หย่งฟางที่ดูเหมือนจะเมาอยู่หน่อยๆ มองเขาแล้วพูด “จ่ายค่ารถไปแล้ว นายก็ต้องไปส่งฉันที่วัดด้วยสิ”จินฮั่วหัวเราะ “จ่ายเมื่อไหร่กัน?!”“บุหรี่จีนหนึ่งซองเจ็ดสิบหยวน”จินฮั่วถึงกับยอมแพ้ เขาช่วยประคองพวกคนขี้เมาสี่คน ขึ้นรถไปจนถึงคนสุดท้ายคือหย่งฟาง เธอเดินเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับแล้วนั่งลง จินฮั่วทำตัวเหมือนคุณแม่ คอยบอกให้ทุกคนคาดเข็มขัดนิรภ

ลู่อวี่โจวหรี่ตาลงมองป้ายไม้นั้นอย่างพิจารณา มันมีขนาดเท่าฝ่ามือของผู้หญิง มีสีแดงเข้มแกะสลักเป็นลวดลายอักษรบางอย่างที่ดูน่าขนลุก ไม่ไกลนักผีเด็กที่กำลังดื่มน้ำอัดลมของจินฮั่ว รู้สึกว่าป้ายไม้ที่เป็นที่สถิตของมันกำลังถูกจ้องมอง มันจึงเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีดำลึกน่ากลัวจ้องลู่อวี่โจวอย่างอาฆาตหย่งฟางเหลือบมองไปอย่างเย็นชา ผีเด็กจึงขู่ฟ่อด้วยความดุร้าย มันขึ้นคร่อมบนคอของจินฮั่ว อ้าปากโชว์ฟันแหลมคมใส่หย่งฟาง พร้อมส่งเสียงคำรามขู่ราวกับประกาศความเป็นเจ้าของ เสียงนั้นทำให้โคมไฟบนเพดานสั่นไหว แสงไฟกระพริบอยู่ไม่กี่วินาทีจินฮั่วที่ทั้งมองและได้ยินอะไรไม่เห็น แค่รู้สึกเย็นที่ต้นคอ และแสงไฟที่กระพริบ ยิ่งทำให้เขาหวาดกลัวมากขึ้น ทันใดนั้นเสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้นอย่างแรงจนเขากระโดดตกใจ “อ๊ากก!!” จินฮั่วรีบโผเข้าไปกอดลู่อวี่โจวแน่น “ใครมาเอาป่านนี้! ต้องเป็นผีมาเคาะประตูแน่ๆ!”ความคิดของเขาไหลไปไกลถึงภาพยนตร์สยองขวัญทุกเรื่องที่เคยดู เสียงกริ่งยังดังไม่หยุด ลู่อวี่โจวแกะมือและขาจินฮั่วออกแล้วเดินไปที่ประตู ชายหนุ่มเจ้าของห้องทิ้งตัวลงบนพรมอย่างหมดเรี่ยวแรง ท่าทางน่าสงสารสุดๆ ลู่อวี่โจวมองผ่านตาแม