All Chapters of ออกจากวงการบับเทิงเพื่อมาเป็นแม่หมอ: Chapter 61 - Chapter 70

***อาจมีฉากทำให้สะเทือนใจ!!!!!***วิญญาณแมวสองตัวโปร่งแสง กำลังกอดหางและหลับตา ในท่าทางผ่อนคลายบนไหล่ของเสวี่ยหยาง เด็กชายตกใจจนไม่กล้าขยับตัวเจี่ยหลันเหนียนและเสวี่ยหมิงพูดพร้อมกัน "นี่มันอะไร?!"หย่งฟางมองไปที่เสวี่ยหยางแล้วถาม "เธอรู้จักมันไหม?"เสวี่ยหยางหน้าแดงขึ้นและส่ายหัว "ไม่ ไม่รู้จัก!!""ยังไม่พูดความจริงอีก!!" เจี่ยหลันเหนียนตบหัวลูกชายแรงๆ ไปทีเธอทำงานในบริษัทใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับโซเชียลมิเดีย จึงคุ้นเคยกับข่าวเรื่องเด็กวัยรุ่นที่ทารุณสัตว์ เมื่อเห็นวิญญาณแมวน้อยสองตัวตามลูกชายมา ก็เริ่มเดาออกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น"เสวี่ยหยาง! แกป่วยทางจิตใช่ไหม?! แกทำตัวแบบนี้เพราะว่าเราปล่อยปะละเลยแกหรือเปล่า เราไม่เคยดุแกจึงได้ใจ ตอนนี้แม้กระทั่งสัตว์ตัวเล็กๆ แกก็กล้าฆ่ามัน?! เจ้าเด็กเลวเหลือขอ ฉันจะไม่ขอให้ท่านอาจารย์หย่งช่วยแล้ว วันนี้แกต้องไปอยู่ในสถานกักกันเด็ก!"เจี่ยหลันเหนียนตำหนิลูกชายด้วยความโกรธจนตัวสั่น เธอนึกย้อนถึงการเลี้ยงดูลูกชาย ที่ผ่านมาทั้งสองคนพยายามให้การศึกษาที่ดี ตามใจทุกอย่างสนับสนุนทุกเรื่อง แต่ตอนนี้เธอรู้สึกหมดแรง"เราทำลูกเสียคนแล้วจริงๆ" เธอสามารถยอมรับได้หาก

แต่ไม่ว่าจะบ่นเท่าไหร่ฟ้าสวรรค์ก็ไม่รับฟัง ทิ้งให้หย่งฟางยืนเจ็บใจอยู่คนเดียว ข้างนอกหนิงหมี่ที่ถูกโยนออกมา เหล่าผู้ศรัทธาที่ต่อแถวอยู่ตรงลานกลาง เห็นเทพธิดาในชุดโบราณ ก็คิดว่าเป็นกิจกรรมเผยแพร่วัฒนธรรม จึงไม่ได้มองอย่างแปลกใจเพียงแต่สนใจเป็นพิเศษ เพราะถูกหย่งฟางโยนออกมา หนิงหมี่ไม่สามารถใช้พลังเทพ ท่ามกลางสายตาผู้คนได้จึงลุกขึ้นมาเคาะประตู“หย่งฟาง! เปิดประตูเดี๋ยวนี้! ถ้าเจ้ามีปัญญารับสุขาคารวะจากท่านย่าได้ 81 ไห! ถ้าแน่จริงก็เปิดสิ!”ห่าวจาวไฉกับจินเหยาไต้ที่ดูแลความเรียบร้อยอยู่ ได้ยินเสียงก็จึงหันไปมอง และเมื่อเห็นร่างที่คุ้นเคยดวงตาพวกเขาก็เบิกกว้างน…นั่นเทพธิดาน้อยหนิงหมี่!?ตอนเที่ยงคนอื่นๆ ทยอยกลับออกไป เฒ่ากัวทำอาหารสี่อย่างกับซุปหนึ่งหม้อ ทุกคนจ้องมองเจ้าเทพธิดาตัวน้อยที่ดูช่างสบายใจ ราวกับมีกลิ่นอายเทพเจ้าจอมพลังลอยรอบตัว“สรุปว่าอาจารย์หย่ง ต้องเป็นอาจารย์ของเทพธิดาน้อยเหรอครับ…?” จินเหยาไต้ถามหนิงหมี่พยักหน้า เคี้ยวหมูเปรี้ยวหวาน แล้วตักยอดคะน้าเต้าหู้ใส่ปาก “ต่อไปนี้ก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ!” จินเหยาไต้ถึงกับตาวาว ได้เป็นศิษย์สำนักเดียวกับเทพธิดา นี่ไม่แน่ว่าในป

[ฉันอธิษฐานกับศาลบรรพบุรุษ ขอให้สอบขับรถภาคปฏิบัติ (วิชาที่สอง) ผ่าน ท่านเซียนบอกว่าฉันเป็นคนที่พลังอ่อน เวลาเจอปัญหาก็จะตกใจจนสั่น บอกว่าถ้าฉันขับรถออกถนนน่ะ อาจจะกลายเป็นภัยต่อคนอื่น…ซึ่งก็เหมือนที่มีคนเคยทำนายไว้ไม่มีผิดเลยนะ แต่ท่านเซียนบรรพบุรุษให้กำลังใจมากกว่า บอกว่าฉันเกิดมาเพื่อมีชีวิตสุขสบาย แค่นั่งรถก็พอ ไม่ต้องลำบากขับเอง / ขำทั้งน้ำตา][ทำไมท่านเซียนบรรพบุรุษดีกับเธอขนาดนี้ ฉันโดนด่าจนร้องไห้ QAQ][ถึงคนนั้นที่อยู่ข้างบน: แล้วเป็นไงล่ะ ฟังบรรพบุรุษด่าแบบนี้ ชีวิตสงบขึ้นบ้างมั้ย?][สรุปเลย ฉันค้นพบว่าทั้งเทพเจ้าและเทพเซียนบรรพบุรุษที่วัดเสวียนเว่ย น่ะมีอารมณ์จริงๆ เกลียดความชั่วช้า ดังนั้นพวกที่คิดอะไรแปลกๆ แล้วยังกล้ามาขอพรตรงหน้า จะได้รับผลกรรมทันที]เสียงฮือฮาบนเว่ยป๋อ ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรกับคนในวัดเสวียนเว่ย หลังจากมื้ออาหารเสร็จ ห่าวจาวไฉล้างจาน จินเหยาไต้กับกุ่นกุ่นเปลี่ยนของบูชา เฒ่ากัวกับหนิงหมี่ทำความสะอาดบริเวณโดยรอบ หย่งฟางเตรียมการสำหรับพิธีรับศิษย์อย่างเป็นทางการ อยู่หน้ากระถางธูปในลานกลางบ้านเมื่อทุกคนพร้อมแล้ว หย่งฟางก็เตรียมการเสร็จเช่นกัน เบื้องบนคือท้องฟ

เช้าวันอาทิตย์ ท้องฟ้าเหนือวัดเสวียนเว่ย เต็มไปด้วยเมฆปกคลุมแสงแดดไปกว่าครึ่ง ที่ลานกลางมีโต๊ะเพิ่มขึ้นมาหนึ่งตัว วางอุปกรณ์เขียนหนังสือ กระดาษ และตำรามากมาย หนิงหนี่หยิบพู่กันขนาดเล็ก ที่มีขนแหลมจากแท่นวางพู่กันไม้หอม ยื่นให้กับอาจารย์หย่ง ก่อนจะบดหมึกในถ้วยบดทองคำ และนั่งลงบนม้านั่งเล็กๆ ข้างหย่งฟาง แล้วเริ่มเขียนตัวอักษรเสียงสระในสมุดบันทึกการฝึกเขียนที่นักพรตสาวซื้อให้ เรียงสระไปทีละบรรทัดเทพธิดาน้อยในชุดเสื้อคลุมเต๋าสะอาดเอี่ยม ผมของเธอถูกรวบขึ้นมวยด้วยปิ่นไม้เรียบง่าย ดูสงบเสงี่ยม ไม่มีภาพลักษณ์เทพตัวน้อยที่เอาแต่ใจเหมือนตอนแรกๆ อีกแล้ว เพียงแต่ปิ่นไม้อันนั้นคืออันสุดท้าย หย่งฟางมีปิ่นไม้ทั้งหมดห้าอัน แต่หนิงหนี่ใช้ไปแล้วอันหนึ่งหายไปอีกอัน จนอันสุดท้ายก็ตกเป็นของเธอจนได้ในลานของศาลเจ้า นักพรตหญิงหย่งฟาง ปล่อยผมยาวสีดำสนิทดุจหมึกลงมาเหมือนน้ำตก สะท้อนผิวที่ขาวละเอียดของเธอ ทำให้ใบหน้าที่เย็นชาแต่งดงาม ดูโดดเด่นดุจดอกชาในหุบเขา ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา หย่งฟางปรับการทำงานและสังเกตดูพฤติกรรมของลูกศิษย์ทุกคน เมื่อตัดสินใจรับคนทั้งห้าเข้าสำนักแล้ว เธอก็ต้องใส่ใจให้มากขึ้น หลังเลิกง

เย็นวันศุกร์เวลา 19.00 น. เมื่อ เหอจือ กลับมาถึงบ้านเช่าที่เธอแชร์อยู่ด้วยความรีบร้อน กดโทรศัพท์คุยกับแม่อย่างไม่พอใจ“แม่ ถ้าป่วยก็ไปหาหมอสิคะ จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ได้ยังไง?”แม่ตอบกลับอย่างลังเล “ก็แค่ปวดบ่ากับหลัง แล้วก็ผิวแห้งน่ะ คงเพราะทำงานมากไป เดี๋ยวพักอีกสองวันแล้วทาโลชั่นหน่อยก็ดีขึ้นแล้วล่ะ”เหอจือรู้สึกหมดเรี่ยวแรง เธออยู่ห่างจากบ้านเป็นพันไมล์ จึงไม่สามารถดูแลทุกเรื่องในครอบครัวได้ ทำให้รู้สึกผิดอยู่เสมอ แต่พอแม่โทรมาเล่าให้ฟังว่าตรงนั้นไม่สบาย ตรงนี้ไม่สบาย เธอส่งเงินให้แม่ไปหาหมอ แต่แม่กลับไม่ยอมไป บอกว่าไม่อยากเสียเงินโดยเปล่าประโยชน์บางครั้งเหอจือเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร จะให้กลับบ้านทุกครั้งที่แม่มีอาการปวดหัว เป็นไข้ ก็เป็นไปไม่ได้ สุดท้ายเธอโอนเงินไปให้แม่อีกสองพันหยวน พร้อมบอกว่า “ค่ารักษาฉันให้แม่แล้วนะ จะไปหาหมอหรือไม่ไปก็แล้วแต่แม่เลย”ฝั่งแม่ถอนหายใจพลางบ่น “จือจือ การทำงานในเมืองใหญ่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เก็บเงินไว้ใช้บ้างเถอะ”เหอจือเริ่มไม่พอใจ “แม่คะ ฉันต้องทำงานต่อ แค่นี้ก่อนนะคะ” แล้วเธอก็ปิดหน้าจอโทรศัพท์ วางมันลงบนโซฟาปัจจุบันเหอจือทำงานเป็นนักออกแบบตั