บททั้งหมดของ หอมดอกร่านรัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

“นะ...หนูอยากรู้ค่ะป้าเฟื่อง” มาลีญาอยากรู้ว่านายผู้เคร่งขรึมและเป็นผู้ปกครองของเธอทำไมถึงได้ทำรุนแรงกับเธอถึงเพียงนี้ ถึงนายจะดุแต่นายเป็นคนมีเหตุผล“แม่ของคุณหนูเคยเป็นเมียนาย คืนส่งตัวเข้าหอมาลีอายุครบสิบแปดปีพอดี แต่กลางดึกคืนนั้นมาลีกลับหนีไปกับชายชู้ ซึ่งเป็นเพื่อนของนาย”“หนูมีอะไรกับผู้ชายที่เคยเป็นสามีของแม่หรือคะป้าเฟื่อง ฮึกๆ แล้วชายชู้ก็คือพ่อของหนูหรือคะ ฮึกๆ ฮือ” มาลีญาเงยหน้าขึ้นทั้งน้ำตานองหน้ามองสบตากับป้าเฟื่อง ผู้สูงวัยพยักหน้ารับ“ไม่เอา หนูไม่อยากเป็นแบบนี้ ทำไมต้องเป็นหนู ทำไมนายไม่ฆ่าหนูให้ตาย มาทำแบบนี้กับหนูทำไม” มาลีญาร้องไห้เพราะเจ็บปวดกับสิ่งที่โดนยัดเยียดให้จนแทบขาดใจ เธอมีอะไรกับผู้ชายที่เคยเป็นสามีของแม่ เขาได้ทั้งแม่และเธอ ทำไมนายใจร้ายแบบนี้ เธอไม่รู้ไม่เห็นเรื่องราวในอดีตเลยสักนิด แล้วทำไมต้องมาดึงเธอเข้าไปพัวพันในการแก้แค้นที่แสนสกปรกนี้ด้วย“ป้าเฟื่องคะ ฮึกๆ” เมื่อเรื่องราวบางอย่างในอดีตผุดขึ้นมาในหัว มาลีญาก็ผละออกจากอกอุ่น ยืดตัวนั่งตรง เด็กสาวปาดน้ำตาป้อยๆ พยายามกั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ก่อนจะถามป้าเฟื่องออกไปด้วยหัวใจสั่นไหวเพราะกลัวว่าคำตอบจะเป็นไ

บ่ายแก่ๆรถคันใหญ่ก็จอดสนิทอยู่หน้าบ้านไม้สักเสาสูงกลางป่า คนของสิงขรที่นั่งมาด้วยสี่คนจัดการขนสัมภาระของนายและเด็กสาวไปวางไว้ที่บันไดขึ้นบ้าน แล้วต่างก็พากันแยกย้ายเข้าบ้านพักหลังเล็กซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของนาย ซึ่งบ้านพักบางหลังมีคนของสิงขรมาพักอยู่ก่อนแล้วหลายสิบคนมาลีญากระโดดลงจากรถอย่างทุลักทุเล เด็กสาวตัวเล็กบอบบางกับรถคันใหญ่เทอะทะดูไม่เข้ากันเอาเสียเลย“เก็บของไปไว้บนบ้าน ฉันจะไปตรวจงาน ห้ามออกไปไหนจนกว่าฉันจะกลับมา เพราะที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับผู้หญิง” สิงขรสั่งเสียงเข้มก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูด้านคนขับ แล้วกระโดดขึ้นรถขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้คนที่เพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรกยืนงงหันรีหันขวางหน้าตาตื่นเมื่อเสียงรถคันใหญ่แล่นห่างออกไปจนลับสายตา ความวังเวงก็เข้าครอบคลุมทั่วพื้นที่ เสียงจักจั่นและสัตว์ป่าตัวน้อยหลากสายพันธุ์ดังระงมอยู่รายรอบ ทำให้มาลีญามองซ้ายขวาอย่างระวัง เด็กสาวกวาดสายตามองรอบกาย เธอพบว่าที่นี่เป็นป่ารกทึบน่ากลัว เด็กสาวจึงตัดสินใจวิ่งไปหอบกระเป๋าของตนกับนายแล้วเดินขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็วมาลีญาปิดประตูลงกลอนด้วยมือไม้อันสั่นเทา ป้าเฟื่องบอกว่านายจะพาเ

มาลีญากระเด้งกระดอนสะโพกสู้นิ้วของนาย เด็กสาวรูดรัดลิ้นของเขาไว้เต็มอุ้งปาก ทั้งดูดจ๊วบๆเอาแต่ใจ จนสิงขรแทบแดดิ้นเพราะปากนุ่มๆน้อยๆของเด็กสาว ยายแม่มดร้ายกาจบังอาจทำให้เขาใกล้จะคุมเกมไม่อยู่แล้วสิงขรถอนริมฝีปากออกมา ก้มลงดูดดึงเต้าอวบ ซุกไซ้ใบหน้าเข้าหาก้อนเนื้อที่ทั้งนุ่มทั้งเด้งและหอมกรุ่นละมุนตรึงใจ มาลีญาขยุ้มเส้นผมของนายเต็มกำมือทั้งสอง เด็กสาวแอ่นแผ่นหลังขึ้น ป้อนเปรอร่างกายตัวเองให้นายอย่างเต็มอกเต็มใจ ปากจิ้มลิ้มเผยอร้องครวญครางอย่างซ่านสยิว กระทั่งสิงขรเงยหน้าขึ้นจ้องตากับเด็กสาว แล้วเขาก็โหย่งกายขึ้น เพื่อสอดใส่ลำเนื้ออันใหญ่แทรกเข้าสู่ร่องรักสาวช้าๆ มาลีญาเม้มปากแน่น หอบหายใจแรง เด็กสาวเริ่มตัวสั่นเพราะความเจ็บเริ่มรุนแรงขึ้น ยิ่งสิงขรดันท่อนรักเข้มคล้ำใหญ่โตเข้าลึกเท่าไร ร่างเด็กสาวก็เกร็งขึ้นมากเท่านั้น สองมือบางจิกเกร็งไปบนบ่ากว้าง ใบหน้าสวยหวานบิดเบ้เหยเก“นะ...นาย หนูเจ็บ” มาลีญาบอกเสียงสั่นหวิว“ชู่ว์! ฉันกำลังพยายามทำให้เธอเจ็บน้อยที่สุด อา...มาลีญาของฉัน”มาลีญาเชื่อนาย เด็กสาวจึงเม้มปากแน่น เปิดอ้าให้เขามากขึ้นด้วยการงอเข่าขึ้นทั้งสองข้าง แล้วกดแนบไปกับที่นอน สิงข

“นะ...นายคะ เรากำลังจะไปไหนคะ”“เงียบเถอะน่า” สิงขรยังรู้สึกหงุดหงิดที่เขาชะล่าใจปล่อยเด็กสาวไว้บนบ้านคนเดียวตอนที่เขาลงไปจัดการพวกเศษสวะช่วยลูกน้อง จนเธอเกือบถูกทำร้าย หนุ่มใหญ่จึงตวาดเธอไปด้วยเสียงเข้มดุ มาลีญาเข้าใจว่าเขาคงรำคาญเธอที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย เด็กสาวจึงนิ่งเงียบไปจนกระทั่งถึงห้างส่องสัตว์สิงขรบอกให้เธอรัดเอวเขาและกอดคอไว้แน่นขึ้นอีก เขาแขวนไฟฉายไว้กับเข็มขัด ก่อนพาร่างเล็กไต่บันไดลิงขึ้นไปจนถึงห้างที่อยู่บนต้นไม้สูง แล้ววางเธอลงบนพื้นไม้ ก่อนหันดึงบันไดลิงที่ทำจากเชือกผูกกับท่อนไม้แข็งแรงขึ้นมากองไว้บนห้าง หนุ่มใหญ่หันไปจุดตะเกียงเจ้าพายุก่อนปิดไฟฉายวางไว้ใกล้กันมาลีญาเหลียวมองรอบกายก็พบว่าบนห้างที่ทำจากไม้แข็งแรงมีพื้นที่ไม่กว้างนัก แต่ก็เพียงพอที่เขากับเธอจะนอนได้สองคน ห้างมีหลังคาคุ้มหัวแต่ไม่มีผนัง เครื่องนอนถึงแม้มองดูแล้วจะไม่นุ่มหนาน่านอนแต่ก็ดูสะอาดสะอ้านและมีกลิ่นหอมอ่อนๆโชยเข้าจมูกด้วย คนของนายคงเตรียมไว้ให้ เด็กสาวเหลือบสายตาไปมองปืนหลายขนาดที่วางอยู่มุมหนึ่งของห้าง แล้วรีบหันกลับมาสบตาคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ“คืนนี้นอนที่นี่ พรุ่งนี้ค่อยกลับไปนอนที่เดิม” มาลี

จากเด็กสาวผู้ถูกเก็บมาเลี้ยง มาลีญาก้าวขึ้นเป็นนายหญิงผู้ยืนเคียงข้างสิงขรเต็มตัว คนของสิงขรให้ความเคารพและนับถือเธอในฐานะนายหญิง ผู้คนในจังหวัดต่างรับรู้กันโดยทั่วว่าสิงขรยกย่องเด็กในอุปการะเป็นภรรยา ซึ่งมีเสียงซุบซิบนินทาเป็นเรื่องปกติ แต่ไม่นานผู้คนก็ลืมเลือนกันไปเอง และจดจำได้เพียงแต่ว่า สิงขร มีภรรยาชื่อ มาลีญา“คุณหนูต้องสวยเด่นที่สุดในงานแน่นอนค่ะ” ป้าเฟื่องช่วยมาลีญาแต่งชุดราตรีแบบเกาะอกกระโปรงยาวทรงหางกระเบนซึ่งเป็นผ้าไหมเรียบหรูสีแดงเข้มและจัดแต่งให้เข้าที่ ผู้สูงวัยมองสำรวจตรวจดูความเรียบร้อยของทรงผมปล่อยยาวเหยียดตรงสลวย และใบหน้าของคุณหนูของเธอด้วยความปลื้มใจ“ขอบคุณค่ะป้าเฟื่อง” มาลีญากล่าวคำขอบคุณแล้วยิ้มให้ผู้สูงวัยที่ดูแลเธอมาตลอด กระทั่งตอนนี้ เธอย้ายได้เข้ามาอยู่ในห้องนอนใหญ่กับนายแล้ว ป้าเฟื่องก็ยังคอยดูแลเธออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง“ไปเถอะค่ะ ป่านนี้นายรอแย่แล้ว” ป้าเฟื่องแตะเอวบางเบาๆ มาลีญาจึงก้าวเดินออกจากห้อง เด็กสาวเยื้องย่างลงบันไดอย่างสง่างาม สิงขรยืนรออยู่ด้านล่างมองภรรยาสาวด้วยสายตาเป็นประกาย เมียเขาสวยมาก สวยจนไม่อยากให้ใครมอง อยากกักขังเธอไว้ในห้องเพียงสองคน