Semua Bab หอมดอกร่านรัก: Bab 31 - Bab 40

พ่อเลี้ยงเสือจึงตัดใจลุกขึ้นจากเตียง แล้วช้อนอุ้มเอาร่างบางทว่าทรวงอกโตอวบล้นมือและเนินโหนกใหญ่ล้นปากขึ้นแนบอก มาลาณีลืมตาปรือปรอยมองคนที่อุ้มตัวเองด้วยความสงสัย แต่เด็กสาวก็เหนื่อยล้าเกินกว่าจะเอ่ยถามว่าเขากำลังจะทำอะไร ต่อเมื่อพ่อเลี้ยงเสือวางเธอลงบนพื้นห้องน้ำ มาลาณีจึงเดาว่าเขาคงเพิ่งคิดได้ว่าเขาและเธอยังไม่ได้อาบน้ำกัน“กินของฉันบ้างสิหอม” มาลาณีถูกวางลงบนพื้นห้องน้ำสะอาด เด็กสาวเงยหน้ามองสบตากับพ่อเลี้ยงเสือ เธอใสซื่อไม่เข้าใจความหมายในสิ่งที่เขาบอก“ถ้าไม่อยากถูกแทงยับ เธอต้องกินมันเข้าไป” พ่อเลี้ยงเสือบอกเสียงเข้ม และจ้องตาเด็กสาวเป็นเชิงบังคับ“ไม่เอา หอมไม่กิน ปล่อยหอมไปเถอะค่ะพ่อเลี้ยง พอแล้ว หอมไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว ฮึกๆ” มาลาณีคร่ำครวญสะอื้นไห้ เมื่อสติกลับมามาเธอก็เริ่มงอแง“ไม่ได้หรอกหอม เธอจะกินของฉัน หรือจะให้ฉันสอดใส่มันเข้าไปในตัวเธออีก เลือกเอา” พ่อเลี้ยงเสือขบกรามแน่น เขาบอกตัวเองว่าให้ใจเย็นๆ อยากเสียวต้องใจเย็นๆ ยิ่งกับเด็กที่ซุกซ่อนความแรดไว้เงียบๆอย่างมาลาณีด้วยแล้ว ยิ่งต้องใจเย็น แล้วเธอจะทำให้เขาเสียวสุดๆเลยล่ะ“ฮึกๆ พ่อเลี้ยงใจร้าย” มาลาณีเงยหน้าตัดพ้อต่อว่า

“หอม” เสียงทุ้มดังอยู่ใกล้หู ทำให้คนที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงกว้างเบี่ยงหน้าหนีด้วยท่าทางที่บ่งบอกว่ารำคาญ“หอม...ตื่นมากินข้าวเถอะ จะได้กินยา”“หอมยังไม่หิวค่ะ” เสียงหวานแหบแห้งจนคนฟังสงสาร“ไม่หิวก็ต้องกิน ลุกขึ้นมาเถอะ” เมื่อเห็นว่าเด็กสาวไม่ยอมลุก แถมยังขยับกายหนี ซุกหน้าลงกับหมอน ทั้งไม่ยอมลืมตา พ่อเลี้ยงเสือจึงถือวิสาสะช้อนอุ้มร่างบางขึ้นมานั่งบนตักตัวเอง“พ่อเลี้ยง” มาลาณีกะพริบตาปริบๆมองเจ้าของตักที่ตัวเองนั่งอยู่ เด็กสาวทำหน้างงอยู่ครู่เดียว ก่อนจะเบิกตากว้าง เหลียวมองรอบกาย“หอมจะกลับบ้าน” เมื่อรู้แล้วว่าตัวเองยังอยู่ในห้องของชายหนุ่มเหมือนเดิม มาลาณีก็ดิ้นรนหวังจะลงจากตักแกร่ง เด็กสาวใช้สองมือดันตัวเองออกห่างคนใจร้าย“อย่าดื้อนะหอม ไม่งั้นจะโดนหนักกว่าเมื่อคืน”มาลาณีเงยหน้ามองคนที่กอดเธอไว้ทั้งตัว เด็กสาวสบประสานสายตาคมเข้มโดยไม่ยอมหลบ“พ่อเลี้ยงไม่มีสิทธิ์ หมดเวลาของพ่อเลี้ยงแล้ว”“ใครบอกเธอล่ะหอม หืม...” พ่อเลี้ยงเสือยิ้มเจ้าเล่ห์“พ่อเลี้ยงจ่ายค่าตัวหอมแค่คืนเดียว แล้วตอนนี้ก็หมดเวล

5 เร่าร้อน มาลาณีตื่นแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวเตรียมพร้อมลงไปรับประทานอาหารตามที่แม่บ้านบอกไว้เมื่อคืน เด็กสาวระบายลมหายใจออกมาบางเบา เมื่อคืนพ่อเลี้ยงเสือปล่อยให้เธอพักผ่อนเต็มที่โดยไม่เข้ามากวน แต่นับจากคืนนี้เป็นต้นไป เขาคงทวงสิทธิ์ของผู้ซื้ออย่างคุ้มค่าแน่ๆร่างสูงใหญ่ที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารก่อนแล้วทำให้มาลาณีชะงัก เด็กสาวสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง ก่อนก้าวสองเท้าบางเดินไปนั่งลงตรงกันข้ามกับเขาพ่อเลี้ยงเสือนั่งกอดอกรอมาลาณีได้สักครู่แล้ว เมื่อเด็กสาวนั่งลงตรงข้าม ชายหนุ่มจึงโบกมือเป็นสัญญาณให้แม่บ้านและคนรับใช้ออกไปจากห้องรับประทานอาหาร“กินให้หมด” ชายหนุ่มสั่งคนตรงหน้าด้วยเสียงเข้ม“เผด็จการ” มาลาณีก้มหน้าบ่นเบาๆ กระนั้นก็ลงมือกินตามเขาสั่ง แต่กินไปได้แค่นิดเดียวเธอก็อิ่ม มันตื้อไปหมดพานทำให้กินอะไรไม่ค่อยลง“อิ่มแล้วเหรอ”“ค่ะ”“ถ้าอิ่มแล้ว ฉันจะได้กินเธอ”มาลาณีเงยหน้าขึ้นมองสบตาคนพูดทันที เด็กสาวขมวดคิ้วเรียวอย่างไม่เข้าใจ“มานั่งตรงนี้ยายเด็กแรด”

“มาหาหอมหรือคะ”“ใช่ค่ะ”“ใครกันคะ”“เธอบอกว่าเป็นคุณป้าของคุณหอมค่ะ”มาลาณีเผยยิ้มกว้างออกมาเมื่อได้ยินว่าใครมาหา แต่ทว่าเด็กสาวก็หุบรอยยิ้มลงแทบทันที เมื่อคิดได้ว่าป้าเป็นคนผลักไสเธอมาอยู่ในจุดที่ตกต่ำที่สุดในชีวิตมาลาณีเดินออกจากครัวอ้อมไปทางหลังบ้าน เพราะเด็กรับใช้บอกว่าคุณป้าของเธอรออยู่ที่ศาลาทรงแปดเหลี่ยมในสวนหลังบ้าน“ผมไม่รับเงินคืน หอมต้องอยู่กับผมจนครบกำหนดสองเดือน” เสียงเข้มติดดุเจือด้วยความไม่พอใจในน้ำเสียง ทำให้มาลาณีชะงักอยู่หลังพุ่มไม้ซึ่งไม่ไกลจากศาลาเท่าไรนัก เด็กสาวได้ยินเสียงสนนทนาของพ่อเลี้ยงเสือกับคุณป้าของเธอชัดเจน“อะไรกันคะพ่อเลี้ยงเสือ ดิฉันเอาเงินมาใช้หนี้คุณแล้ว คุณก็ต้องปล่อยหลานสาวฉันสิ ดิฉันไม่ได้ขายขาดหอมให้คุณนะ” คุณประภากล่าวอย่างไม่ยอมแพ้“แต่หอมยังอยู่ไม่ครบตามสัญญาที่เราตกลงกันไว้” พ่อเลี้ยงเสืออ้างสัญญาที่ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้“พ่อเลี้ยงอย่าตุกติกสิ ในเมื่อดิฉันเอาเงินมาคืนให้คุณแล้ว นั่นหมายความว่าดิฉันไม่ได้เป็นหนี้คุณอีกต่อไป คุณต้องคืนหลานสาวดิฉันมา ฉันจะพาหอมกลับบ้าน”“ผ

“ไม่! ได้โปรดปล่อยหอมไปเถอะ ฮึกๆ เสี่ยปล่อยหอมไปเถอะนะคะ หอมขอร้อง” มาลาณีสะอื้นไห้ ขอร้องเสี่ยประวิทย์อย่างน่าสงสาร เด็กสาวรับรู้ว่าเขาลุกจากเตียงไปแล้ว เขาคงเดินไปหยิบกรรไกรตรงไหนสักแห่งในห้อง เธอจึงรีบอ้อนวอนขอความเห็นใจ“หอมจะหาเงินมาใช้คืนเสี่ย ขอเวลาหอมหน่อยนะคะ หอมขอร้อง...เสี่ยอย่าทำอะไรหอมเลย ฮึกๆ ฮือๆ”น้ำหนักที่ทิ้งตัวลงบนเตียงใกล้ๆตัวทำให้เด็กสาวสะดุ้ง แล้วก็ต้องหวีดร้องเสียงหลง เมื่อเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ถูกตัดด้วยกรรไกร แล้วดึงให้ขาดออกจากร่างงามจนไม่เหลืออะไรติดตัวสักชิ้นแม้แต่ชุดชั้นใน“อย่านะ! ฮือออ อย่าทำอะไรหอมเลย หอมกลัวแล้ว กรี๊ด!!!”ร่างบางลวงตาถูกจับพลิกคว่ำ ใบหน้าสวยนองน้ำตาแนบไปกับที่นอน แขนยังถูกมัดไพล่หลังและข้อเท้าทั้งสองยังถูกมัดติดกันอยู่เหมือนเดิม ก้นงอนถูกยกลอยโด่ง ลอนสะโพกสวยขาวหนั่นแน่นทำให้คนมองน้ำลายสออยากกัดให้จมเขี้ยว กลีบเนื้ออวบอูมสีสวยยั่วยวนคนมองให้ก้มหน้าลงประชิดทันที“กรี๊ด!!!” มาลาณีร้องไห้ตัวสั่นงันงกด้วยความกลัว ขยะแขยงปากที่ประกบดูดติ่งเนื้อสาวของตนจนอยากจะกลั้นใจตาย เด็กสาวร้องไห้จนน้ำตาเปียกปอนผ้าปิด