All Chapters of หอมดอกร่านรัก: Chapter 41 - Chapter 50

“ฉันไม่ได้ทำร้ายคุณประภา ถึงแม้ใจอยากจะบีบคอเขย่าให้หายโมโหก็ตามเถอะ” พ่อเลี้ยงเสือไถ่บ้านของมาลาณีคืนมาเสี่ยประวิทย์แล้ว เขาขู่คุณประภาไว้เยอะ ขู่จนป้าของเด็กสาวคงไม่กล้ามาวุ่นวายกับหลานตัวเองอีกแล้ว ส่วนเสี่ยประวิทย์นั้น ได้เงินคืนแถมดอกเบี้ยก้อนโต พ่วงด้วยสาวงามที่เขาเหม็นเขียวสองคนนั่น มันก็รีบตะครุบเอาอย่างไว เขาส่งข้อความหามัน และมาถึงที่นี่ก่อนที่มันจะทำอะไรผู้หญิงของเขา มันรีบตอบตกลงและเปิดประตูให้เขาเข้ามาหามาลาณี ส่วนมันก็ย้ายไปอีกห้องซึ่งมียายสาวเหม็นเขียวทั้งสองนั่นนอนเปลือยรออยู่ก่อนแล้ว“ตัวเองเป็นคนปล่อยเค้ามาเอง ยังมีหน้าจะไปทำร้ายคนอื่น” มาลาณีก้มหน้าต่อว่าคนที่กอดตัวเองอยู่“ฉันก็แค่อยากลองใจเธอ ว่าเธอจะขอร้องให้ฉันช่วยอะไรไหม”“หอมไม่กล้าขอร้องอะไรพ่อเลี้ยงหรอกค่ะ เพราะหอมรู้ดีว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร หอมไม่มีสิทธิ์มีเสียงที่จะขอร้องอะไรกับใครเพื่อตัวเองหรอกค่ะ”“ปากดี” พ่อเลี้ยงเสือว่าไม่จริงจัง ชายหนุ่มก้มลงจุ๊บกระหม่อมสาวเบาๆ ก่อนจะเลื่อนไปกระซิบเสียงพร่าชิดใบหูเล็ก“เมื่อกี้เธอยังไม่เสร็จ”“หะ...หอมไม่รู้นี่คะว่าเป็นพ่อ

1 ใครเจ็บ“พี่กริชปล่อยบัวนะ พี่จะพาบัวไปไหน” บุษบงพยายามขืนตัวไม่เดินตามแรงฉุดกระชาก แต่เธอสู้แรงของชายหนุ่มไม่ไหว จึงจำต้องสาวเท้าเดินเร็วๆตามแรงของเขาไปเรื่อยๆ“พี่กริช อย่าทำแบบนี้ บัวแต่งงานแล้วนะ บัวไปกับพี่ไม่ได้” บุษบงพยายามบอกเขาดีๆ เธอรู้ว่าเขาโกรธมากที่เธอยอมแต่งงานกับภาคภูมิ“พี่กริช!” บุษบงใช้มืออีกข้างทุบตีมือใหญ่ที่บีบข้อมือของเธอไว้แน่น กริชถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ชายหนุ่มยอมหยุดหันกลับมามองใบหน้านองน้ำตาด้วยดวงตาแดงก่ำเพราะความโกรธ“จะแหกปากร้องทำซากอะไร อยากให้คนอื่นรู้เหรอว่าหนีตามชู้ไปในคืนเข้าหอ”“บัวไม่ได้หนีตามใคร พี่กริชต่างหากที่กำลังทำผิด มาลักพาตัวบัวออกจากห้องทำไม”บุษบงต่อว่าเขาด้วยเสียงสั่นเครือ เธอเข้าพิธีแต่งงานกับภาคภูมิเมื่อเช้า และงานเลี้ยงฉลองสมรสตอนค่ำเพิ่งจบลง เธอขึ้นมาอาบน้ำและเปลี่ยนชุดนอนก่อนเจ้าบ่าว เพื่อเตรียมตัวเข้าหอกับเขาในห้องสวีตของโรงแรม ขณะที่ภาคภูมิขอตัวพูดคุยกับเพื่อนๆต่อสักพักก่อนจะขึ้นมาหาเธอ แต่จู่ๆกริชซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของภาคภูมิก็เข้ามาในห้อง เขาฉุดกระชากเธอออกมาทั้งที่เ

ร่างเปลือยของบุษบงที่มีเพียงเสื้อสูทตัวใหญ่ห่อพันไว้ถูกวางลงอย่างทะนุถนอมบนเตียงขนาดคิงไซซ์ ห้องนอนกว้างแต่เรียบหรูตกแต่งด้วยเครื่องเรือนน้อยชิ้น โทนสีหลักคือสีเทาและสีดำ มีเพียงผนังและผ้าห่มที่เป็นสีขาวนวล กระทั่งผ้าปูเตียงยังเป็นสีดำ ผ้าม่านซึ่งปิดกั้นผนังกระจกบานใหญ่ด้านวิวที่ติดกับหน้าผาเป็นสีเทาเข้ม หากแต่ความน่าอภิรมย์ที่สุดของห้องนอนคือเพดานซึ่งเป็นกระจกนิรภัยใสบานใหญ่ สามารถมองเห็นพระจันทร์ดวงกลมโตได้ชัดเจน และมีปุ่มสำหรับเปิดปิดอุปกรณ์กันแสงแดดในเวลากลางวันอยู่ตรงหัวเตียงด้วย ในยามนี้กริชเลือกที่จะเปิดมันไว้ เขาอยากมองร่างงดงามของบุษบงยามสะท้อนแสงจันทร์ เขาอยากสำรวจเธอทุกซอกทุกมุมให้สมกับความคิดถึงและโหยหา และเขาต้องการลงทัณฑ์พิศวาสแก่คนที่บังอาจผิดคำสัญญากับเขา โดยให้ดวงพระจันทร์คืนนี้เป็นร่วมเป็นสักขีพยานกริชดึงเสื้อสูทออกจากร่างงามเย้ายวนอย่างเบามือ เขาระมัดระวังราวกับว่าเธอเปราะบางดั่งแก้วเจียระไนที่ไม่ควรได้รับการกระทบกระเทือนใดๆ ช่างผิดกับการปฏิบัติต่อเธอเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้จากหน้ามือเป็นหลังมือเรือนกายขาวผ่องผุดผาดต้องแสงจันทร์น่ามอง ใบหน้าสวย

บุษบงเกลียดตัวเองที่รู้สึกไปกับการกระตุ้นเร้าของกริช เธอพยายามควบคุมทุกอย่างให้นิ่งแล้ว แต่มันไม่ง่ายเลย กริชช่ำชองเกินไป เขารู้ว่าจุดไหนที่สามารถปลุกให้เธอตื่นเตลิดไปกับเขาได้“อา...” เสียงครางหวานๆหลุดออกมาจากปากจนได้ บุษบงรีบกัดริมฝีปากล่างจนห้อเลือด กล้ามเนื้อต้นขาขาวสั่นระริกจนกริชรับรู้ได้ เขาจึงลากลิ้นขึ้นไปปาดเลียและกัดขย้ำเบาๆที่ต้นขาของเธอ“โดนลิ้นแรกก็เสียวจนสั่นไปทั้งตัวแล้ว” ถ้อยคำหยาบคายถูกพ่นออกมาให้คนที่ถูกลงทัณฑ์สวาทต้องน้ำตาตกใน บุษบงเบี่ยงหน้าซุกที่นอน อยากจะจมหายลงไปเลย ลงไปให้ลึกถึงนรกเลยยิ่งดี เพราะที่ตรงนี้ก็ไม่ได้แตกต่างกัน“ครางออกมาดังๆ พี่อยากได้ยินเสียงบัว มันเซ็กซี่มาก ถ้าไอ้ภูมิได้ยินมันก็ต้องแข็งเหมือนพี่แน่ๆ” บุษบงลืมตาขึ้นมองสบตาคู่คมทันทีเมื่อเขาเอ่ยถึงสามีที่ถูกต้องตามประเพณีของเธอ“บัวเกลียดพี่” บุษบงพูดชัดทุกคำด้วยความเคียดแค้น“พี่ไม่สนใจหรอกนะว่าบัวจะรู้สึกยังไงกับพี่ พี่แค่อยากเอาบัวก็แค่นั้น” บุษบงเม้มปากแน่น สบตาเขาด้วยสายตาปวดร้าว“บัวจะจำไว้ว่าพี่ไม่เคยรักใครไปมากกว่าตัวเอง” กริชขบกรามแน่นทันทีเมื่

กริชถอนริมฝีปากออกมา ยันแขนทั้งสองขึ้นเพื่อชะโงกตัวคร่อมอยู่เหนือร่างบาง สายตาคู่คมจับจ้องใบหน้าสาว แล้วถ้อยคำตอกย้ำให้บุษบงรู้ว่าเขาคือผู้ที่กุมชีวิตเธอไว้“บัวเป็นของพี่ ทั้งร่างกาย หัวใจ และวิญญาณ”“ฮึก! พี่กริช! กรี๊ด!” บุษบงสะดุ้งเฮือก เมื่อกริชสลักตัวตนฝังลงในกายสาวอย่างดุดันจนสุดทางในคราเดียว พร่าผลาญเยื่อพรหมจรรย์สาวขาดสะบั้น ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง ใบหน้าแหงนเงยจนปลายคางเชิดสูง น้ำตาไหลรินออกมาเพราะเจ็บเกินจะเก็บกั้น แผ่นหลังแอ่นโค้งจนลอยขึ้นเหนือที่นอน มือบางจิกกำต้นแขนกำยำที่คร่อมร่างของเธอไว้แน่น และเกร็งค้างอยู่เช่นนั้นอยู่ชั่วครู่กริชรอจนกระทั่งบุษบงลดตัวลงแนบที่นอน ดวงตาคู่คมทอแสงอ่อนโยนลงเมื่อเห็นใบหน้าที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำตาส่ายไปมาอย่างน่าสงสาร บุษบงทั้งผลักไสทั้งทุบตีหน้าท้องของชายหนุ่ม เพื่อหวังให้เขาถอยห่างออกไปจากตัวเธอ“ฮึกๆ บัวเจ็บ เอามันออกไป ฮือๆ” บุษบงร้องไห้โฮ เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ สาสมใจเขาแล้วสินะที่ได้ทำร้ายทำลายเธอแบบนี้“ชู่ว์! อย่าร้องนะบัวตูมของพี่” กริชจูบเบาๆไปทั่วดวงหน้าสวย เขาลูบเรือนผมสลวยเบาๆอย่างอ่อนโยน สัมผั