มาลีญา12

“นะ...หนูอยากรู้ค่ะป้าเฟื่อง” มาลีญาอยากรู้ว่านายผู้เคร่งขรึมและเป็นผู้ปกครองของเธอทำไมถึงได้ทำรุนแรงกับเธอถึงเพียงนี้ ถึงนายจะดุแต่นายเป็นคนมีเหตุผล

“แม่ของคุณหนูเคยเป็นเมียนาย คืนส่งตัวเข้าหอมาลีอายุครบสิบแปดปีพอดี แต่กลางดึกคืนนั้นมาลีกลับหนีไปกับชายชู้ ซึ่งเป็นเพื่อนของนาย”

“หนูมีอะไรกับผู้ชายที่เคยเป็นสามีของแม่หรือคะป้าเฟื่อง ฮึกๆ แล้วชายชู้ก็คือพ่อของหนูหรือคะ ฮึกๆ ฮือ” มาลีญาเงยหน้าขึ้นทั้งน้ำตานองหน้ามองสบตากับป้าเฟื่อง ผู้สูงวัยพยักหน้ารับ

“ไม่เอา หนูไม่อยากเป็นแบบนี้ ทำไมต้องเป็นหนู ทำไมนายไม่ฆ่าหนูให้ตาย มาทำแบบนี้กับหนูทำไม” มาลีญาร้องไห้เพราะเจ็บปวดกับสิ่งที่โดนยัดเยียดให้จนแทบขาดใจ เธอมีอะไรกับผู้ชายที่เคยเป็นสามีของแม่ เขาได้ทั้งแม่และเธอ ทำไมนายใจร้ายแบบนี้ เธอไม่รู้ไม่เห็นเรื่องราวในอดีตเลยสักนิด แล้วทำไมต้องมาดึงเธอเข้าไปพัวพันในการแก้แค้นที่แสนสกปรกนี้ด้วย

“ป้าเฟื่องคะ ฮึกๆ” เมื่อเรื่องราวบางอย่างในอดีตผุดขึ้นมาในหัว มาลีญาก็ผละออกจากอกอุ่น ยืดตัวนั่งตรง เด็กสาวปาดน้ำตาป้อยๆ พยายามกั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ก่อนจะถามป้าเฟื่องออกไปด้วยหัวใจสั่นไหวเพราะกลัวว่าคำตอบจะเป็นไปอย่างที่เธอคิด

“ป้าเฟื่อง ฮึกๆ อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับครอบครัวหนู นายเป็นคนสั่งให้มันเกิดขึ้นใช่ไหมคะ”

“เอ่อ...ป้าจะไปหาอะไรมาให้ทาน จะได้ทานยาต่อเลย คุณหนูรอป้าสักครู่นะคะ” ผู้สูงวัยลุกขึ้นจากเตียง แต่ยังไม่ทันก้าวไปไหน มือบางก็รั้งไว้ มาลีญาเงยหน้าสบตาป้าเฟื่องด้วยดวงตาฉ่ำน้ำน่าสงสาร ผู้สูงวัยทำเพียงแค่ยิ้มบางอย่างให้กำลังใจ เมื่อไม่ได้รับคำตอบใดๆจากปากผู้สูงวัย มาลีญาส่ายหน้าแล้วฟุบหน้าลงกับหมอน เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ป้าเฟื่องถอนหายใจยาว เลือกที่จะเดินออกจากห้องไปก่อน ตอนนี้คุณหนูของเธอคงต้องการเวลาส่วนตัวสักครู่ เพื่อจะได้ทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“ฮึกๆ ทำไม...ทำไมนายต้องทำกับหนูแบบนี้ ฮือๆ” มาลีญาใช้มือถูปาก และถูไปบนร่างกายแรงๆ หวังจะให้ทุกสัมผัสจากนายเลือนหายไปบ้าง แต่มันกลับตราตรึงฝังลึก ความเจ็บปวด แสบร้อนและเสียวซ่านปะปนประดังประเดอยู่ข้างใน เด็กสาวฟุบหน้าร้องไห้กับหมอน สองมือของเธอกำแน่นทุบตีที่นอนอย่างอัดอั้นตันใจ เธอเป็นเพียงแค่สิ่งของที่นายเก็บมาเลี้ยงไว้เพื่อแก้แค้นเท่านั้น

มาลีญาหลับไปอีกครั้งหลังจากที่ถูกป้าเฟื่องบังคับให้กินข้าวกินยา เด็กสาวยอมทำตามราวกับว่าเป็นหุ่นยนต์ เธอไม่พูดจาไม่ยิ้มให้ผู้สูงวัยเหมือนในวันวาน

“มาลีญาเป็นยังไงบ้างครับป้าเฟื่อง” สิงขรกลับเข้าบ้านอีกครั้งในช่วงบ่ายแก่ๆของวันต่อมา

“คุณหนูเพิ่งหลับไปเมื่อกี้ค่ะ”

“คุณหมอว่ายังไงบ้างครับ” สิงขรนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ ชายหนุ่มแกะกระดุมเม็ดบนสุดที่คอเสื้อเชิ้ตและแขนทั้งสองข้าง แล้วพับแขนเสื้อขึ้นจนถึงข้อศอก

“ไม่เป็นอะไรมากค่ะ แค่บอบช้ำนิดหน่อย อีกสามสี่วันก็น่าจะหาย”

“อาทิตย์หน้าผมจะเข้าเหมือง จะไปอยู่สักสองสัปดาห์ เตรียมเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นให้มาลีญาด้วย ผมจะพาเธอไปพักที่นั่น”

“เอ่อ...ป้าเกรงว่าคุณหนูอาจจะหายไม่ทัน”

“ไม่หายก็ต้องไป” สิงขรลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตร เขาเดินขึ้นบันไดบ้านไปด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ป้าเฟื่องถอนหายใจเบาๆ ผู้สูงวัยมองตามหลังเจ้านายไปด้วยสายตาเป็นกังวล ทั้งเป็นห่วงคุณหนู ทั้งไม่เข้าใจเจ้านาย ปกติแล้วสิงขรไม่อนุญาตให้บุคคลที่ไม่เกี่ยวข้องตามเข้าเหมืองไปด้วย เพราะเขาบ่นว่าเกะกะน่ารำคาญ แล้วนี่อะไร จะมาหอบเอามาลีญา เด็กสาวตัวเล็กร่างบอบบาง ผู้ไม่เคยหยิบจับอะไรไปอยู่ด้วย ที่นั่นไม่มีคนรับใช้ ไม่มีใครคอยช่วยเหลือดูแล แล้วคุณหนูของเธอจะไปอยู่ได้อย่างไรกันตั้งสองสัปดาห์ นายคิดอะไรอยู่กันแน่นะ

สิงขรเดินเข้าห้องของตน แล้วเดินเลยไปหยุดยังประตูที่เชื่อมต่อกับห้องของมาลีญา หนุ่มใหญ่เปิดประตูเข้าไปในห้องเด็กสาว เขาเดินตรงไปยังเตียงที่มีร่างบางนอนหลับตาพริ้มอยู่บนนั้น ร่างสูงใหญ่นั่งลงข้างร่างบาง เพียงแค่เข้าใกล้ เพียงแค่เห็นเธออยู่ในสายตา และเพียงแค่ได้กลิ่นละมุนจากกายสาย ลำเนื้ออันเขื่องก็ตื่นตัวแข็งขึงขึ้นมาทันที มาลีญาทำให้เขาสูญเสียการควบคุมตัวเอง ดีเท่าไรแล้วที่เขาปล่อยเธอให้รอดมาได้จนถึงอายุสิบแปดปี หากก่อนหน้านี้เขาเข้าใกล้เธอแบบนี้ เด็กสาวอาจจะถูกเขาชำเราตั้งแต่ยังไม่แตกเนื้อสาวด้วยซ้ำ

“เป็นห่าอะไร ยังกับไม่เคยได้กินนะมึง” สิงขรสบถกับตัวเองเบาๆอย่างอารมณ์เสีย แต่กระนั้นหนุ่มใหญ่ก็ยังทำตามความต้องการของตนเอง

สิงขรเลิกผ้าห่มขึ้น เขาพบว่ามาลีญาสวมชุดนอนผ้าฝ้ายบางเบาสีขาวแขนกุด กระโปรงยาวคลุมแค่ต้นขา หนุ่มใหญ่กลืนน้ำลายลงคอ เนินเนื้ออวบอูมเด่นล่อตาเขาเหลือเกิน สิงขรยื่นมือไปวางทาบทับอย่างหลงลืมตน เขาขยับมือคลึงเบาๆ ก่อนจะกดนิ้วโป้งลงตามรอยปริแยกที่เห็นเป็นรูปรอยลางๆ