บททั้งหมดของ สามี ท่านหย่ากับข้าเถอะ: บทที่ 21 - บทที่ 30

บทที่ 22คำสั่งห้ามของชินอ๋อง ตลอดระยะเวลากว่า 7 วันที่เซี่ยเหวินหรงเข้ามาควบคุมการฝึกของทหารใหม่เป็นไปอย่างราบรื่นสำหรับเขา แต่กับทหารใหม่ที่เข้ามาใหม่นั้นรู้สึกประหนึ่งร่างกายจะแหลกเหลว การฝึกของชินอ๋องช่างดุดัน เข้มงวดมากเสียจริง สมแล้วกับฉายาอ๋องทมิฬผู้กุมทหารกองทัพพยัคฆ์ทมิฬกว่าสองแสนนายทหารที่เซี่ยเหวินหรงฝึกนั้น เป็นเพียงทหารที่จะเข้ามาสังกัดในเมืองหลวงเท่านั้น หากใครดูว่ามีแววหรือเข้าตาเขาก็จะถูกโยกย้ายให้ไปประจำการยังหน่วยต่างๆ ที่เหมาะสม ในฐานะที่เขาเป็นแม่ทัพผู้มีประสบการณ์มาหลายปี เพียงมองดูก็สามารถแยกแยะทหารใหม่ได้แล้วหลังจากการฝึกทหารใหม่ผ่านไปอย่างลุล่วงด้วยดี เขาก็รีบตรงกลับไปที่จวนชินอ๋องทันที เวลานี้เขาคิดถึงมี่มี่ของเขาเหลือเกิน ไม่ได้นอนกอดร่างนุ่มนิ่มพาให้ใจไม่สงบนัก ไม่อาจข่มตาหลับได้ คิดแล้วก็พาลคิดไปถึงเรื่องราวเมื่อครั้นเยาว์วัยที่เขาไม่อาจข่มตานอนหลับได้เลย จะต้องนอนกอดกับแม่นมที่เลี้ยงดูเขามาจนกระทั่งนางได้เสียไปเมื่อตอนที่เขาไปอยู่ยังค่ายทหารตอนอายุ 12 หนาว นับว่าเป็นเรื่องที่เขาสะเทือนใจนัก เซี่ย

บทที่ 24ความหวังดีของมู่ไทเฮา หลังจากผ่านไปหนึ่งเดือนการคัดเลือกพระสนมของฮ่องเต้ก็สิ้นสุดลง ฮ่องเต้ทรงมีพระราชโองการประกาศแต่งตั้งพระสนมที่เข้ามาใหม่ทั้ง 20 คน มีมู่เหลียนฮวาที่ได้ตำแหน่งขั้นผินส่วนหญิงงามคนอื่นได้ตำแหน่ง กุ้ยเหริน 10 คน ฉางอ้าย 5 คน และตาอิ้ง 4 คน เป็นไปดังคาดที่มู่เหลียนฮวาจะได้ตำแหน่งผินที่เว้นว่างไปหนึ่งคน เพราะนางเป็นถึงหลานสาวของไทเฮา แต่ก็เป็นที่ริษยาของสาวงามคนอื่นๆ เช่นกันที่นางได้เลื่อนขั้นอย่างก้าวกระโดดเช่นนี้ เพราะโดยส่วนมากสนมที่เข้ามาใหม่จะได้ตำแหน่งสูงสุดคือกุ้ยเหริน จวนตระกูลหยางเจินเจินได้ลอบมาพบหยางเฟยเทียนและส่งมอบหนังสือปิดผนึกให้ ทั้งยังย้ำว่า ‘พระชายาไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้เจ้าค่ะ ขอให้คุณชายใหญ่ช่วยจัดการให้เรียบร้อยด้วยเจ้าค่ะ ตอนนี้ไม่อาจรอช้าได้แล้วเจ้าค่ะ’ เจินเจินมอบจดหมายถึงมือหยางเฟยเทียนแล้ว ก็ลอบกลับไปรายงานหยางซูมี่ทันทีหยางเฟยเทียนแกะจดหมายออกอ่าน ยิ่งอ่านคิ้วกระบี่ยิ่งขมวดกันเป็นปม เขาอ่านถึงสามรอบจากนั้นเผาทำลายจดหมายฉบับนั้นทันที'เรียนท่า

บทที่ 26หุบเหวหมอกมรณะ หยางซูมี่ขบคิดจนหัวแทบแตก อีกฝ่ายไม่หลงกลนาง คงต้องให้ซินซินที่ดูคล่องตัวกว่าไปตามคนมาช่วย คนตระกูลหยางน่าจะอยู่ทางแยกไม่ไกลกันนัก แม้หนทางจะดูริบหรี่ แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย“เช่นนั้นเจ้าก็มาเอาชีวิตของข้าสิ แต่จงปล่อยสาวใช้ของข้าไป” หยางซูมี่เอ่ยต่อรองอีกฝ่าย“พระชายา!! ไม่นะเพคะ” สองเสียงประสานกันร้องเสียงหลง เมื่อเห็นแววตาของพระชายาพวกนางก็ร้องไห้ออกมา พระชายาจะให้ซินซินไปตามคนมาช่วย“ฮ่าฮ่าฮ่า อย่าได้แม้แต่จะคิดเลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่หลงกลพระองค์หรอก”คนร้ายหัวเราะอย่างย่ามใจ มันก้าวเข้ามาช้าๆ สายตาก็จ้องเขม็งไปที่หยางซูมี่ มันรู้ว่าพระชายามีพิษสงรอบตัว จะประมาทไม่ได้เป็นอันขาดดูได้จากลูกน้องของเขาที่ถูกพิษเล่นงานจนตาบอดเมื่อคนร้ายเดินเข้ามาใกล้จนได้ระยะ หยางซูมี่ก็ผลักซินซินออกไปด้านข้าง มือบางเขวี้ยงมีดบินที่พกติดตัวไว้ มืออีกข้างก็เอายาพิษสาดใส่หน้าของมัน แต่คนร้ายไหวตัวทัน มีดบินเพียงเฉี่ยวโดนแขนของมัน ส่วนยาพิษมันยกแขนปิดหน้าไว้ได้ทัน มันสบถออกมาอย่างหัวเสีย“ฤทธิ์เ

บทที่ 28หมู่บ้านป่าหมอก เซี่ยเหวินหรงยื่นมือออกไปรับห่อผ้ามาจากหญิงสาวผู้หนึ่ง เขาตัวชาไปทั้งร่าง สมองพลันอื้ออึง เขารับรู้ได้ในทันทีว่านี่คือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขากับมี่มี่ สองมือของเขาปกป้องแว่นแคว้น ประชากรนับแสนนับล้านคน แต่แค่เพียงหนึ่งชีวิตที่เป็นลูกของเขากับมี่มี่ เขาไม่อาจจะปกป้องได้เลย ทุกอย่างที่เขาทำมาล้วนเสียเปล่าหากเขารู้ว่ามี่มี่กำลังท้องลูกของเขา เขาจะไม่ให้นางมาเสี่ยง จะปกป้องคุ้มครองนางให้อยู่ภายใต้ปีกของเขา บุญคุณความแค้นของเขา เขาก็สามารถละทิ้งได้ แต่คิดได้ตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว น้ำตาของบุรุษเช่นนักรบไหลรินออกมาไม่ขาดสาย ไหล่ทั้งสองข้างสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวดเสียงร้องไห้ดังก้องไปทั่ว ดวงใจของเขาบีบรัดอัดแน่นจนเจ็บไปหมด กว่าจะรู้สึกตัวเขาก็กระอักโลหิตออกมาคำโต กลิ่นสนิมของเลือดที่คละคลุ้งไปทั่วทั้งโพรงปาก เปรอะเปื้อนเสื้อผ้า ร่างสูงเดินซวนเซมุ่งหน้าเดินออกไปเซี่ยเหวินหรงเดินจนไปถึงที่ริมน้ำตกที่เขาเจอกับกลุ่มของอาเปียวครั้งแรก เขาจดจำได้ว่ามีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งอยู่ข้างๆ น้ำตก สองมือหนาวางห่อผ้าลงข้างตัว แ

บทที่ 30ข่าวดีของเถาซูเม่ย เมื่ออาเปียวกับอาเมี่ยวเดินทางกลับไปแล้ว เซี่ยเหวินหรงสั่งให้ทหารออกไปรออีกทางหนึ่ง ส่วนเขาสั่งให้ไป๋ลู่คอยอารักขาอยู่รอบๆ เขาจูงมือของหยางซูมี่มาหยุดยืนที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีก้อนหินก้อนหนึ่งวางอยู่ ที่นี่ก็คือหลุมฝังศพของบุตรของเขากับหยางซูมี่นั่นเอง“พี่เลือกสถานที่นี้ให้กับลูกของเรา เขาจะอยู่ที่นี่อย่างสงบสุข”เซี่ยเหวินหรงเอ่ยบอก มือหนาโอบกอดร่างบางของหยางซูมี่ด้วยความทะนุถนอม“ข้าขออยู่เป็นเพื่อนลูกสักครู่นะเจ้าคะ”หยางซูมี่หันมาบอกร่างสูง นางค่อยๆ นั่งลงตรงข้างหลุมศพ ใบหน้าหวานที่ยังคงซีดเซียวอยู่นั่งทอดมองที่หลุมฝังศพ จิตใจเลื่อนลอยไปไกลแสนไกล นานจนเกือบชั่วยามร่างบางถึงได้สติ ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากัน ดวงตาที่มีรอยเศร้าหมองแฝงประกายเข้มแข็งอันเยือกเย็น บรรยากาศรอบตัวของนางดูเย็นชาขึ้นหลายส่วนหลังจากผ่านเรื่องราวมามากมายนางก็คิดขึ้นได้ว่าหากจะอยู่บนโลกใบนี้มีเพียงต้องเข้มแข็งเท่านั้น ถึงจะปกป้องคนที่ตนรักได้ ร่างบางลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาเซี่ยเหวินหรงที่ยืนอยู่ไม่ไกล สายตาก็พลัน