All Chapters of สามี ท่านหย่ากับข้าเถอะ: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 41ฝันสลาย เสียงเอะอะดังลั่นของเจียงลี่ทำให้ผู้คนที่ยังไม่กลับได้ยินเข้า จึงพากันเดินมาตามเสียง มู่เจ๋อจ้านกับเจียงเจียอี๋ นายท่านผู้เฒ่ามู่กับฮูหยินผู้เฒ่ามู่ก็พากันเดินมาทางนี้เช่นกัน ตอนนี้มู่เจ๋อจ้านคล้ายรู้สึกว่าโชคร้ายกำลังมาเยือนจวนของเขาเสียแล้ว เสียงเอะอะที่ฟังออกว่าเป็นคำด่าทอ คงจะไม่ใช่เรื่องดีเป็นแน่เมื่อทุกคนมาถึงก็เห็นว่าเจียงลี่กำลังเท้าเอวด่าทอสตรีผู้หนึ่งที่อยู่ในชุดคลุมตัวใหญ่ สภาพของสตรีนางนั้นดูไม่เรียบร้อยนัก ซึ่งมู่เฟินเย่วที่สลบไปแล้วฟื้นขึ้นมาอีกครั้งเพราะสาวใช้ช่วยเอาไว้ ไม่ห่างกันนักมีมู่ห่าวหรานที่ใบหน้าเคร่งเครียดกำลังพูดคุยกับเสิ่นอวี๋เหยาด้วยใบหน้าแดงก่ำ“ข้าน้อยเป็นบุรุษกล้าทำก็กล้ารับ ข้าน้อยจะแต่งคุณหนูมู่เข้ามาเป็นฮูหยินรองขอรับ”เสิ่นอวี๋เหยากล่าวอย่างหนักแน่น ในใจยังรู้สึกคะนึงหาถึงรสรักของมู่เฟินเย่วที่ช่างถูกใจเขายิ่งนัก“เจ้าก็พูดได้ ตอนนี้ลูกของข้าถูกเจ้าข่มเหงไปเสียแล้วจะทำอะไรได้อีกเล่า” มู่ห่าวหรานเอ่ยอย่างจนใจ แผนการครั้งนี้ล่มไม่เป็นท่าเสียแล้ว เมื่อหันไปที่

บทที่ 43ก่อความวุ่นวาย ไป๋เฟิงกลับมารายงานเรื่องจดหมายที่ส่งให้อาหมิงเรียบร้อยแล้ว ทั้งยังมอบสมุดที่อาหมิงฝากมาให้กับหยางซูมี่ด้วย หยางซูมี่รับมาเก็บไว้บนโต๊ะก่อน“คุณหนูเจ้าคะ วันหยุดของข้า ข้าขอไปสอนวรยุทธ์ให้อาหลิงได้หรือไม่เจ้าคะ ข้ารู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้ยิ่งนัก”ไป๋เฟิงเอ่ยขออนุญาตหยางซูมี่ นางเองก็กังวลว่าหยางซูมี่อาจจะไม่อนุญาต“หืม อาหลิงน่ะหรือ ได้สิ เด็กคนนี้เฉลียวฉลาดมาก ทั้งยังพอมีวิชาหมัดมวยที่ข้าเคยให้คนไปสอน ถ้าได้เจ้าไปคอยช่วยชี้แนะอีก กลุ่มหมิงหลิงจะต้องกลายเป็นกลุ่มจอมยุทธ์น้อยแน่” หยางซูมี่เอ่ยอย่างอารมณ์ดีตอนที่ยังอยู่ในยุคปัจจุบันนางเคยเข้าคอร์สเรียนวิชาหมัดมวยอยู่บ้าง อาจจะไม่เก่งกาจแต่ก็พอใช้ป้องกันตัวเองได้เล็กน้อย ส่วนท่าทางการออกหมัดนางได้บอกกับพี่ชายใหญ่ ซึ่งพี่ชายใหญ่ของนางนั้นชื่นชอบเป็นอย่างมาก จึงได้เอาท่าหมัดมวยของนางไปผสานกับวิชายุทธ์ทำให้องครักษ์ของตระกูลหยางนั้นเก่งกาจมากยิ่งขึ้น นางเองก็เคยขอคนให้ไปช่วยสอนกลุ่มหมิงหลิงเพื่อเอาไว้ป้องกันตัวเองอีกด้วยไป๋เฟิงที่ได้ยินเช่น

บทที่ 45หอสมุดแสงจันทร์ หลายวันมานี้หยางซูมี่รู้สึกเหนื่อยล้าทางความคิดเป็นอย่างมาก นั่นก็เพราะเรื่องของกู้ซีเฉินที่นางยังไขข้อข้องใจไม่ได้ว่าเขามีความเกี่ยวข้องอันใดกับตระกูลมู่และไทเฮากันแน่ เรื่องนี้จึงทำให้นางเป็นกังวลว่ากู้ซีเฉินจะเป็นหมากลับของไทเฮา นางจึงต้องระวังและคอยเฝ้าจับตาดูเอาไว้เจินเจินเห็นว่าหยางซูมี่มีอาการหน้านิ่วคิ้วขมวดมาหลายวันแล้ว จึงอยากให้คุณหนูนั้นได้ออกไปพักผ่อนข้างนอกบ้าง เผื่อว่าคุณหนูจะได้คลายเครียดจากเรื่องที่หนักใจอยู่นี้“คุณหนูเจ้าคะ หลายวันมานี้คุณหนูดูเคร่งเครียดมาก ไปที่หอสมุดแสงจันทร์ดีหรือไม่เจ้าคะ เผื่อจะได้ซื้อนิยายเล่มใหม่ๆ มาอ่านด้วยนะเจ้าคะ” เจินเจินเสนอความคิด“อืม ก็ดีเหมือนกันข้าเองก็อุดอู้อยู่แต่ในจวนมาสามเดือนกว่าแล้ว ออกไปที่หอสมุดแสงจันทร์ก็ดีเหมือนกัน"หยางซูมี่เห็นด้วยกับความคิดของเจินเจิน จึงให้ซินซินไปเตรียมรถม้า ส่วนนางก็เข้าไปเปลี่ยนชุดใหม่ที่เหมาะสมแก่การออกไปข้างนอก หยางซูมี่ยังสั่งให้เจินเจินหยิบผ้าคลุมหน้าติดมือมาด้วย นางเองไม่ชอบให้ผู้ใดมาจ้องมองมากนักจึงอ

บทที่ 47สมุดบันทึกของจ้าวอ้ายฉิง หลังจากกลับมาจากหอสมุดแสงจันทร์ หยางซูมี่ก็เก็บตัวเงียบอยู่ภายในห้อง กว่าสามวันแล้วที่นางไม่ได้ย่างกรายออกมาจากห้องเลย หากหิวก็จะสั่งให้เจินเจินเอาสำรับมาส่งไว้ที่ห้องภายในห้องนอนมีร่างเล็กของหยางซูมี่นั่งอยู่ตรงโต๊ะไม้ข้างหน้าต่าง บนโต๊ะล้วนเต็มไปด้วยกระดาษที่มีลายมือของนางเขียนเต็มไปหมด แต่ภาษาที่เขียนนั้นหาใช่ภาษาจีนไม่ แต่เป็นภาษาไทยกับภาษาอังกฤษ หยางซูมี่กำลังทบทวนสิ่งที่นางได้เคยเรียนมาเมื่อครั้งที่นางอยู่ในยุคปัจจุบันจากเหตุการณ์ที่เซี่ยเหวินหรงเล่าให้ฟังนั้น ความทรงจำที่หายไปน่าจะเกิดมาจากการที่เขาได้รับเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจมากๆ ด้วยกลไกป้องกันทางจิตใจมันจะผลักให้ความทรงจำนั้นลงไปในจิตใต้สำนึก เรื่องที่อาจจะสร้างบาดแผลจนระดับจิตสำนึกและจิตใต้สำนึกไม่สามารถรับได้ เรื่องราวนั้นก็จะหายไปจากความทรงจำ เมื่อเขาเติบโตขึ้นมาแล้วก็ยังสามารถรับรู้เรื่องราวต่างๆ ได้ แต่เหตุการณ์ในครั้งนั้นมันจะหายไปการจะรื้อฟื้นความทรงจำนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ในเมื่อกลไกของจิตใจได้ป้องกันเอาไว้แล้ว หากอย

บทที่ 49 ความทรงจำที่โหดร้าย (ตอนต้น) หลังจากที่หมอกสีขาวจางหายไป เซี่ยเหวินหรงเห็นเด็กชายผู้หนึ่งซุกตัวนั่งกอดขาร้องไห้อยู่ ร่างของเด็กชายสั่นเทิ้มไปด้วยความหวาดกลัว เสียงร้องไห้ของเขายิ่งฟังยิ่งรู้สึกหดหู่ตามไปด้วย ไม่รู้ว่าเด็กชายผู้นี้เจอเรื่องอะไรมาถึงได้ร้องไห้บีบหัวใจคนฟังเช่นเขาได้ เซี่ยเหวินหรงก้าวเดินอย่างช้าๆ เข้าไปหาเด็กชายผู้นั้น มือหนาเอื้อมไปแตะไหล่ของเด็กชาย เด็กชายหันหลังกลับมามองหน้าเซี่ยเหวินหรงช้าๆ ร่างเล็กร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนกเมื่อเห็นเซี่ยเหวินหรง “อย่า อย่าจำ จงลืมมันไปซะ!!” ร่างเล็กของเด็กชายตะโกนใส่หน้าเซี่ยเหวินหรง จากนั้นก็มีหมอกสีขาวเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นเพียงหมอกบางๆ เซี่ยเหวินหรงที่เห็นหน้าของเด็กชายก็จดจำได้ทันที ว่าแท้จริงแล้วเด็กชายผู้นั้นก็คือตัวเขาเมื่อตอนยังเป็นเด็กนั่นเอง เมื่อเซี่ยเหวินหรงก้าวเดินไปอีกครั้งหมอกบางๆ ก็มีเหตุการณ์เมื่อตอนที่เขายังเด็กฉายออกมาเป็นภาพไล่ไปตั้งแต่วันที่เขาย้ายมาอยู่ที่ตำหนักคุณหนิงกับมู่อิงฮวา และเซี่ยเฟยหลง ณ ตำหนักคุณหนิงเมื่อ 18 ปีก่อน “อาหลงวันนี้พี่ได้ยินว่าอาจารย์เอ่ยชมเจ้าใช่หร