All Chapters of สามี ท่านหย่ากับข้าเถอะ: Chapter 51 - Chapter 60

บทที่ 52จวิ้นอ๋องก่อกบฏ (ตอนต้น) เซี่ยเหวินหรงออกไปแล้ว แต่ใจของเซี่ยเฟยหลงไม่อาจจะสงบลงได้เลย ยิ่งเห็นแววตาและท่าทางของน้องชาย พระองค์ก็รู้ได้เลยว่าการศึกคราที่ชายแดนเหนือเซี่ยเหวินหรงจะต้องชนะอย่างแน่นอน และแน่นอนว่ารางวัลที่เขาไม่เคยเอ่ยปากขอ น่ากลัวว่าเขาจะต้องขอในการรบชนะคราวนี้เป็นแน่ ภาย ในใจของพระองค์ยิ่งว้าวุ่นจนไม่อาจจะสงบใจได้ ทางหนึ่งก็คือมารดาผู้ให้กำเนิด ทางหนึ่งก็คือน้องชายที่ตนรัก แต่เหนือขึ้นไปคือประชาชนชาวแคว้นเซี่ย เซี่ยเฟยหลงถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า“พระสนมซินผินนำโจ๊กรังนกมาถวายพ่ะย่ะค่ะ” เกากงกงเดินเข้ามาพร้อมถือถ้วยที่มีโจ๊กรังนกอยู่ในมือ“เรากินไม่ลงหรอกเกากงกง”“ทรงเป็นอะไรไปพ่ะย่ะค่ะ ชินอ๋องมากราบทูลเรื่องใดหรือพ่ะย่ะค่ะ”“เขารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว เรื่องที่เสด็จแม่ทำทั้งหมด”“ฝ่าบาท” เกากงกงใบหน้าขาวซีดเผือด ชินอ๋องทรงรู้เรื่องที่ไทเฮาทรงทำทั้งหมดแล้ว อย่างนั้นชินอ๋องจะไปเอาคืนไทเฮาหรือไม่“อย่าพึ่งกังวลเรื่องของเสด็จแม่เลย ตอนนี้จวิ้นอ๋องร่วมมือกับพวกแคว้นสู่ก่อกบฏที่ชายแดนใต

บทที่ 54หม่าลี่อิง เซี่ยเหวินหลินยังคงสุขสำราญอยู่ภายในจวนเจ้าเมือง เขาไม่ได้สังเกตเลยว่าตอนนี้มีชาวเมืองบางส่วนที่ได้หายออกไปจากเมืองหนานโจวแล้ว เป็นเพราะว่าพวกทหารของแคว้นสู่เข้ามาพักในเมืองด้วย จึงทำให้ชาวเมืองพากันปิดประตูบ้านเรือนไม่กล้าย่างเท้าออกมาจากบ้าน พวกเขาจึงไม่ได้เห็นถึงความผิดปกตินี้ กว่าจะรู้ตัวก็คงสายเกินไปเสียแล้วอาเทียนที่เป็นคนสนิทและยังเป็นกุนซือให้กับจวิ้นอ๋องอดจะเอ่ยออกมาด้วยความหนักใจไม่ได้“นี่ก็ผ่านไปเกือบ 20 วันแล้ว ชินอ๋องยังทรงนิ่งเฉยอยู่ไม่ได้สั่งให้กองทัพบุกเข้ามา ช่างน่าแปลกนะพ่ะย่ะค่ะ”“จะแปลกอันใด มันก็คงกลัวว่าจะเสียกำลังทหารของมันไปอย่างเปล่าประโยชน์ เพราะรู้ว่ากำแพงเมืองหนานโจวนั้นแข็งแรงมาก มันก็แค่ล้อมพวกเราเอาไว้ หวังให้พวกเราอดอาหารตายในเมือง แต่หารู้ไม่ว่าพวกเรามีเสบียงที่เก็บไว้มากมายยิ่งนัก แม้จะล้อมอย่างนี้เป็นปีเสบียงของพวกเราก็ยังเหลือเฟือ”เซี่ยเหวินหลินเอ่ยออกมาอย่างไม่ยี่หระ เขาหันไปรับสุรามาจากสตรีที่เขาพึ่งได้มาวันนี้ นางช่างเอาอกเอาใจเก่งยิ่งนัก ลีลารักบนเตียงก็ถึง

บทที่ 56จวิ้นอ๋องสิ้นท่า “ท่านอ๋อง รีบเสด็จหนีก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้ชินอ๋องบุกเข้ามาได้แล้ว”อาเทียนรีบวิ่งเข้ามายังห้องนอนของจวิ้นอ๋อง ทหารมารายงานว่าตอนนี้ประตูเมืองใกล้จะแตกแล้ว ทั้งยังมีทหารของชินอ๋องลอบเข้ามาตีโอบล้อมทางด้านหลัง หากไม่รีบหนีตอนนี้จะต้องตายเป็นแน่ อาเทียนนั้นไม่สนใจแล้วว่าจวิ้นอ๋องกำลังเริงรักอยู่กับสตรีท่าไหน เวลานี้ต้องรีบหนีเอาชีวิตให้รอดก่อน“เจ้าว่าอย่างไรนะ!!”เซี่ยเหวินหลินเอ่ยด้วยเสียงตื่นตระหนก ไหนเจ้าอู๋ห่างมันบอกว่าประตูเมืองหนานโจวแข็งแรงมากอย่างไรเล่า นี่ยังไม่พ้นข้ามวันที่ชินอ๋องก็สามารถตีประตูเมืองแตกได้แล้ว“ไม่มีเวลาแล้วพ่ะย่ะค่ะ รีบเสด็จก่อนเถิด กระหม่อมกับองครักษ์จะคุ้มครองพระองค์ให้ออกนอกเมืองหนานโจวก่อน แล้วเราค่อยไปสมทบกับนายท่านที่หมู่บ้านขุนเขา”อาเทียนเอ่ยเร่ง เขาตรงเข้าไปลากแขนให้เซี่ยเหวินหลินลุกเดินตามเขามา ไม่วายหันไปคว้าเสื้อคลุมมาคลุมร่างกายที่เปลือยเปล่าของเซี่ยเหวินหลิน“กรี๊ดดดด”สตรีในห้องทั้งสองต่างกรีดร้องด้วยความตกใจ เมื่อเห็นอาเที

บทที่ 58ชิงตัวนักโทษ เรือนไผ่หลิว จวนตระกูลหยาง“คุณหนูเรื่องที่สั่งให้ไปพาตัวคนมา ท่านลู่จิวพามาแล้วเจ้าค่ะ จะให้พวกเขาพักอยู่ที่ไหนดีเจ้าคะ”ไป๋เฟิงที่ได้รับคำสั่งจากหยางซูมี่ให้ไปทำภารกิจกับลู่จิวนั้น ทั้งสองสามารถทำสำเร็จแล้วถึงแม้จะใช้ระยะเวลานานกว่าครึ่งเดือนก็ตาม ตอนนี้คนที่พามาก็รออยู่ในที่ปลอดภัยเพื่อรอฟังคำสั่งจากหยางซูมี่ต่อไป“ให้พวกเขาพักกับอาหมิง ที่นั่นสะดวกมากกว่าทั้งยังสามารถหลบพ้นสายตาของกู้ซีเฉินได้ เพียงรอเวลาที่เหมาะสม ข้าจะให้พวกเขาร่วมแสดงงิ้วกับข้าดูสักฉาก ถ้าพวกเขาอยากจะล้างแค้นให้กับครอบครัวก็ขอให้ทำตามแผนการของข้า ข้าขอรับรองว่าหนี้แค้นของพวกเขาจะต้องได้รับการสะสางแน่นอน” หยางซูมี่ผุดยิ้มออกมาอย่างยินดี“เจ้าค่ะคุณหนู ข้าน้อยจะเน้นย้ำกับพวกเขาให้เข้าใจ ว่าแต่คุณหนูทำไมถึงรู้เล่าเจ้าคะ ว่าพวกเขาคือใคร แล้วยังตัวตนของคนผู้นั้นอีก”ไป๋เฟิงเอ่ยถามด้วยความสงสัย คุณหนูของนางจะรอบรู้เกินไปหรือไม่ แม้แต่เรื่องที่เป็นความลับเช่นนี้ยังรู้ได้อีก“เรียกว่าบังเอิญจะดีกว่า คงต้องบอกว่าเป

บทที่ 60ทลายกลุ่มกบฏ ต้นยามโฉ่วบรรยากาศภายในหมู่บ้านแห่งขุนเขานั้นช่างเงียบสงบแลดูวังเวงชอบกล เสียงสัตว์น้อยใหญ่หรือแม้แต่แมลงพลันเงียบเสียงลง ไม่มีแม้เสียงใบไม้ไหว เวรยามวันนี้รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกประหลาด ป่าที่เงียบสงบเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน“ข้ารู้สึกว่าป่ามันเงียบผิดปกติ เจ้ารีบไปรายงานท่านอาเทียนให้ทราบ” เวรยามผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างวิตกกังวล“ได้ ทางนี้ฝากเจ้าด้วย”อีกฝ่ายตอบรับ กำลังจะทะยานตัวเข้าไปยังหมู่บ้านด้านใน ฉับพลันเสียงแหวกอากาศพร้อมกับมีดสั้นปักเข้ามาตรงหน้าอกตรงกับตำแหน่งหัวใจของเขาทันที ลมหายใจสุดท้ายถูกช่วงชิงไป เขาตายไปอย่างไม่รู้สึกตัว เจ้าของมีดสั้นเล่มนี้ก็คือเซี่ยเหวินหรงนั่นเอง“เก็บพวกเวรยามให้หมดอย่าให้พวกมันรู้ตัว”เซี่ยเหวินหรงเอ่ยสั่งการจากนั้นก็มีเงามืดหลายสายพุ่งตัวเข้ามาประชิดเวรยามที่ยังไม่รู้ตัว ตายทั้งที่ไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นคนฆ่า ทุกสิ่งทุกอย่างถูกกระทำอย่างเงียบเชียบและรัดกุม ทหารเวรยามรอบๆ บริเวณหมู่บ้านถูกจัดการทั้งหมด“โปรยผงนิทราและผงสลายลมปราณในอากาศ