บทที่ 26 หุบเหวหมอกมรณะ

บทที่ 26

หุบเหวหมอกมรณะ

หยางซูมี่ขบคิดจนหัวแทบแตก อีกฝ่ายไม่หลงกลนาง คงต้องให้ซินซินที่ดูคล่องตัวกว่าไปตามคนมาช่วย คนตระกูลหยางน่าจะอยู่ทางแยกไม่ไกลกันนัก แม้หนทางจะดูริบหรี่ แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย

“เช่นนั้นเจ้าก็มาเอาชีวิตของข้าสิ แต่จงปล่อยสาวใช้ของข้าไป” หยางซูมี่เอ่ยต่อรองอีกฝ่าย

“พระชายา!! ไม่นะเพคะ” สองเสียงประสานกันร้องเสียงหลง เมื่อเห็นแววตาของพระชายาพวกนางก็ร้องไห้ออกมา พระชายาจะให้ซินซินไปตามคนมาช่วย

“ฮ่าฮ่าฮ่า อย่าได้แม้แต่จะคิดเลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่หลงกลพระองค์หรอก”

คนร้ายหัวเราะอย่างย่ามใจ มันก้าวเข้ามาช้าๆ สายตาก็จ้องเขม็งไปที่หยางซูมี่ มันรู้ว่าพระชายามีพิษสงรอบตัว จะประมาทไม่ได้เป็นอันขาดดูได้จากลูกน้องของเขาที่ถูกพิษเล่นงานจนตาบอด

เมื่อคนร้ายเดินเข้ามาใกล้จนได้ระยะ หยางซูมี่ก็ผลักซินซินออกไปด้านข้าง มือบางเขวี้ยงมีดบินที่พกติดตัวไว้ มืออีกข้างก็เอายาพิษสาดใส่หน้าของมัน แต่คนร้ายไหวตัวทัน มีดบินเพียงเฉี่ยวโดนแขนของมัน ส่วนยาพิษมันยกแขนปิดหน้าไว้ได้ทัน มันสบถออกมาอย่างหัวเสีย

“ฤทธิ์เ