All Chapters of สายน้ำในความทรงจำ: Chapter 11 - Chapter 20

เจ้าองค์อินทร์มองบนเวทีอีกครั้ง นางกินรีก็รำจบพอดี“พอทราบข่าวจากเจ้าขวัญหล้า เราก็เตรียมงานแสดงชุดนี้มาเป็นของขวัญ ยายเก้าไปเติบโตอยู่ปักษ์ใต้ ถูกคัดตัวไปรำบ่อย ๆ ไม่ต้องทำอะไรมากจับแต่งชุด ก็รำได้เลยค่ะ” ภาณินีตอบอย่างภาคภูมิใจในตัวลูกสา“เธอเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ทางการแสดงนะครับ” เจ้าองค์อินทร์เอ่ยปากชมอย่างจริงใจภาณินีสบตากับอลงกต แล้วยิ้มหวานกับเจ้าองค์อินทร์ “ยินดีกับอาจารย์องค์อินทร์ ณ แมนรัตน์ ด้วยนะคะ”“เอ๋…” เจ้าองค์อินทร์มองอลงกต เห็นสายตาของชายสูงวัยกว่า ก็พอจะเข้าใจ “ตกลงทางมหาวิทยาลัย...”“ครับ อีกสองสัปดาห์อาจารย์ลงไปรายงานตัวได้เลย”“เปิดเทอมเมื่อไหร่ครับ” เจ้าองค์อินทร์รู้สึกกังวล เขาสัญญาว่าจะบวชให้เจ้าย่าสักครั้ง“อ๋อ...กลับจากงานธรรมจาริก ก็พอดีเปิดเทอมค่ะ แต่ว่าเรื่องการประชุมแผนการเรียนการสอนของสาขาศิลปกรรมและการแสดงนี่ เจ้าคงจะต้องคุยกับท่านคณบดีก่อนนะคะ” ภาณินีหมายถึงอลงกต ซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ“ผมจะเสนอแผนการสอนล่วงหน้าได้ก่อนมั้ยครับ หากว่าทางคณะเห็นควรจะปรับอย่างไร ก็ถือไปตามนั้น”“ได้ครับ ฝากผมไปก็ได้ เวลาประชุมก็มาคุยกันเรื่อง การจัดเวลาสอนเด็ก ๆ ถ้าเจ้ารับได

หมอเนตรดาวนึกย้อนหลังไปว่าช่วงเวลานั้นครอบครัวพวกเธอกำลังทำอะไรกันอยู่ พอนึกขึ้นมาได้ก็ร้องขึ้น “อ๋อ!” ขึ้นมานายตำรวจมองหมอเนตรดาวอย่างสนใจ “มีอะไรครับ” “ช่วงนั้น พวกเรา ... เอ้อ... ญาติ ๆ ดิฉันที่มาจากกรุงเทพนี่แหละค่ะ เข้าไปในงาน ยังเจอกับเจ้าแมนสรวงอยู่เลย ดิฉันเอง ที่เห็นว่าข้อศอกของเจ้าแมนสรวงมีบาดแผลเลือดไหลซึม” “แล้วยังไงต่อครับ” “เจ้าขวัญหล้าก็เลยให้ลูกชายกลับไปทำแผลค่ะ” “แล้วเจ้าองค์อินทร์กับคุณเอดการ์ดนั่นอยู่ในงานหรือเปล่าครับ” “ดิฉันไม่เห็นทอมมัสเลยค่ะ เจ้าองค์อินทร์ดิฉันไม่ทันสังเกตว่าเขาหายไปตอนไหนจนกระทั่งโชว์สุดท้าย เขาเข้ามาในงานพร้อม ๆ กัน”“งั้นก็แสดงว่า เจ้าองค์อินทร์ออกไปตามหาคุณเอดการ์ด ทอมมัส ตามคำให้การของเจ้าขวัญหล้า” นายตำรวจ บอกกับหมอเนตรดาวอย่างสุภาพ “ขอเชิญบันทึกถ้อยคำไว้เป็นพยานนะครับ คุณเป็นอะไรกับคนที่นี่ครับ” “ดิฉันเป็นหมอพิเศษมาดูแลอาการทางระบบประสาทของคุณเลอสรวงค่ะ” “เจ้าแมนสรวงเป็นยังไงบ้างคะ หมายถึงสุขภาพของเขา” ภาณินีถาม “ที่นี่ตอนกลางคืนอา

“มันแปลกตรงที่ ผมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน พวกเขาเปลี่ยนความคิดบางอย่างของผม”วันถัดมา เป็นวันที่เจ้าขวัญหล้าได้อาราธนานิมนต์ หลวงพ่ออุดมไปฉันภัตตาหารเพลที่คอนโดมีเนียมย่านสุขุมวิทเพื่อขอให้เทศน์โปรดเลอสรวงเจ้าองค์อินทร์ขับรถยนต์เล็กซัสสีดำ ป้ายแดง ไปรับภาณินีกับแก้วเก้าที่บ้าน ”วิริยนันท์” อธิคมเดินตามหลังออกมาส่งภรรยาและลูกสาว“สวัสดีครับ อาจารย์” เจ้าองค์อินทร์ก้าวลงจากรถ กล่าวทักทายเจ้าของบ้านอธิคมยังอยู่ในชุดนอน มือถือถ้วยกาแฟ ควันฉุย “สวัสดีครับ เจ้า...ช่วยดูแลหน่อยนะ”"เสร็จธุระแล้ว จะรีบพามาส่งเลยครับ” “โอ้ย! ไม่ต้องรีบหรอกคุณ” อธิคมโบกมือให้ภรรยาและลูกสาว “พ่อไปกับเราเถอะค่ะ... นะคะ” แก้วเก้าอ้อนพ่ออีกครั้ง “เมื่อคืน พ่อดื่มเป็นเพื่อนลุงกตหนักไปหน่อย ยังปวดหัวอยู่เลย ไปไม่ไหวจริง ๆ” “พ่อดื่มเหล้าเหรอคะ” แก้วเก้าขึ้นเสียงสูง “ไม่ได้ดื่มเหล้าหรอกน่า น้ำผลไม้” “น้ำผลไม้แล้วทำไมถึงเมาล่ะคะ ไม่ยอมนะเก้าไม่ให้ พ่อดื่ม” ภาณินีดึงมือลูกสาวขึ้นรถ “ไปกันเถอะลูก ต้องไปรับหลวงพ่ออีก พ่อของลูกดื่มไวน์เท่านั้นแหละ เมื่อคืนเราเลี้ยงวันเกิดป้าเนตรกัน”“พ่อนะ เก้าเผลอไม่ได้เ

เจ้าขวัญหล้าเดินเลยไปที่โต๊ะหมู่บูชาพระพุทธรูป ซึ่งจัดทำพิธีเมื่อช่วงเช้า จุดธูปเทียนบูชาพระรัตนตรัยแล้วก้มกราบพระพุทธรูป 3 ครั้ง รวบรวมจิตใจเข้าสู่ความสงบ แล้วอธิษฐานภาวนา“คุณพระรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย เหล่าเทวดา เทวทูต สรรพวิญญาณ และเจ้ากรรมนายเวรทั้งหลายของข้าพเจ้าและตระกูล ณ แมนรัตน์ ได้โปรดรับคำขอบคุณจากข้าพเจ้านางขวัญหล้า ณ แมนรัตน์ บัดนี้ ข้าพเจ้าได้หลานชายกลับคืนมาแล้ว พร้อมยอมทำตามคำสัญญา หากความตายจะมาถึงข้าพเจ้าในวันนี้พรุ่งนี้ ข้าพเจ้าก็พร้อมแล้ว ขออุทิศบุญกุศลทั้งหลายที่จะทำในภายภาคนี้และภาคหน้าถวายเพื่อสืบทอดพระพุทธศาสนาให้วิวัฒนาถาวรสืบไป”เทวทูตตนหนึ่ง ปรากฏกายเลือนรางอยู่เบื้องหลัง เจ้าขวัญหล้า “30 พฤศจิกายน เที่ยงคืน เราจะมารับเจ้า”“ดิฉันกราบขอบพระคุณที่มาบอก มาเตือน ดิฉันตั้งใจมั่นแล้วจะร่วมเดินทางไปกับหลวงพ่อเพื่อฝึกฝนตนเองตามหลักคำสอนของพระพุทธองค์ไปจนกระทั่งวันและเวลาสุดท้ายของชีวิต” เจ้าขวัญหล้าน้อมรับคำสั่งนั้น เทวทูตตนนั้นก็หายตัวไปÿเวลา 17 นาฬิกาเศษ เจ้าขวัญสรวงและเจ้าองค์อินทร์กลับมาถึงห้องพักหรูในแกรนด์คอนโดมิเนียม “ผมคงตาไม่ฝาดใช่มั้ยครับ

“รู้ได้สิ... พระท่านสอนว่า กรรมที่ส่งผลกับเราในขณะนี้ ไม่ได้มาจากกรรมในอดีตชาติแต่เพียงอย่างเดียว แม้กรรมในปัจจุบันที่เราเกิดมา ก็ส่งผลแก่เราได้ อย่างไอ้หัวขโมย 4 คนนั่น เป็นกรรมหนักหนาสาหัสตายแล้วดวงจิตของมันตกนรกอย่างเดียวเลย” ย่านวลอธิบายยาว“แม่เห็นมาแล้วนรก ช่างน่ากลัว ขวัญสรวง” เจ้าขวัญหล้าเกาะกุมมือลูกสาว“เจ้าแม่ไปเห็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วไปอย่างไรคะ”อธิคมและเจ้าองค์อินทร์เข้ามายืนฟังการสนทนาภายในห้องรับแขกอย่างเงียบ ๆ แววตาชราของเจ้าขวัญหล้ากวาดมองคนในห้องไปทีละคนเจ้าองค์อินทร์เดินมาถึงตัวเจ้าย่าของเขา และคุกเข่าลงนั่งขัดสมาธิกับพื้น เขาเคยฟังเจ้าย่าพูดถึงเรื่องนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง เจ้าขวัญหล้าพูดกับลูกสาว “หลวงพ่ออุดมบอกให้ลูกตักบาตร ลูกก็ต้องทำ อย่าบิดพลิ้วหรือเลื่อนเวลา เจ้ากรรมนายเวรของลูกและเลอสรวงเฝ้าดูอยู่ เทวทูตสองตนนั้นพาแม่ไปดูนรก แม่เห็นผู้คนถูกทรมานในกระทะทองแดงเดือดพล่าน ใครปีนป่ายออกมา ก็โดนหอกแหลมทิ่มแทงให้กลับลงไปใหม่ มีบางคนในนั้นตะโกนเรียกแม่ แต่ไม่ได้เรียกชื่อแม่ตอนนี้ เขาเรียกแม่ว่า แสนคำ” “แสนคำหรือคะ” เจ้าขวัญสรวงทวนคำพูดของมารดา “ใช่ หลังจากนั้น