All Chapters of สายน้ำในความทรงจำ: Chapter 21 - Chapter 30

“ฮึ้ย!” ย่านวลขนลุก “ฉันจะพูดกับตาคมยังไงล่ะ รายนั้นหวงลูกสาวอย่างกับไข่ในหิน ถ้าได้รู้แป๊กการาวอย่างนี้ มันคงอาละวาดบ้านแตก หาว่าพวกคุณแหกตา หลอกมัดมือชกหมั้นลูกสาว” เจ้าขวัญสรวงส่งสายตาวิงวอนอีกคน “ช่วยหน่อยนะคะ คุณนวล เมื่อกี๊คุณนวลเก่งมากเลย ที่ไล่ผีออกจากร่างเลอสรวงได้ เราเชื่อว่าคุณนวลต้องทำเรื่องนี้ได้สำเร็จแน่ ๆ เลยค่ะ นะ ขนาดผี ยังปราบได้เลย”ย่านวลถูกเยินยอเข้าหน่อย เริ่มใจอ่อน “ก็จะลองดูให้แล้วกัน แต่ถ้าตาคมมันไม่ยอมยกให้ล่ะ พวกคุณจะทำยังไง...”“องค์อินทร์กับแก้วเก้าจะแก้ปัญหานั้นด้วยตนเองค่ะ สร้อยมณีแก้วเก้าเป็นของพวกเขา”“เอ๊...แล้วตอนนี้สร้อยนั่นอยู่ที่ไหน” ย่านวลสงสัยครามครัน“ให้อาจารย์อุ้มเก็บรักษาไว้ให้หลานแก้วเก้าค่ะ” เจ้าขวัญหล้าตอบ“แม่อุ้มไม่รู้ใช่มั้ย ว่าสร้อยนั่นมีความหมายยังไง”เจ้าขวัญหล้าส่ายหน้านิดหนึ่ง “ไม่แน่ใจค่ะ อาจารย์อุ้มเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสังคมวิทยา มานุษยวิทยา อาจทราบอะไรโดยที่เราไม่รู้ก็ได้” สบตากับย่านวล ฝากความหวังไว้อย่างเต็มเปี่ยม“เอาเถอะค่ะ คุณเจ้าขวัญหล้าถ้าหายดีแล้ว ก็ออกไปกินข้าว ดึกมืดป่านนี้ไม่หิวแย่เหรอ”“หิวแล้วค่ะ” เจ้าขวัญหล้ายิ้ม

ฝ่ายเชียงม่อนสดับข่าวจากชายแดนว่า ทัพเวียงไชยกับทัพเวียงเชียงรุ้ง สมคบกันเข้าตี ด้วยเหตุที่เจ้าขวัญฟ้าราชบุตรผู้เก่งกาจ คิดอ่านเรื่องบ้านเมืองขัดแย้งกับเจ้าพ่ออยู่เนือง ๆ และทระนงตนยิ่งนัก อุปนิสัยไม่เป็นที่รักของพระบิดาและพี่น้องได้พาราชธิดาองค์น้อย เจ้าแก้วเก้าเนาวรัตน์อันเกิดแต่เจ้าศรีภูมิกับพระชายาคำดวงหนีข้ามน้ำกาหลง มาอาศัยใบบุญเชียงม่อน แถบน้ำลาว อยู่กินเป็นผัวเมีย แหวกจารีตประเพณี อันเป็นการฉีกหน้าเจ้าหลวงเชียงรุ้งให้ได้อับอายเจ้าเวียงทุกแว่นแคว้น ถึงกับสาบส่งทั้งสองคนให้ประสบความฉิบหายเจ้าหลวงเชียงม่อนประชุมขุนนางอำมาตย์ เตรียมการรับศึก สั่งการให้ขุดเพลาะหลุมพรางไว้กลางป่า ทัพช้างย่ำเหยียบลงมามีอันต้องถอยหนี ส่วนไพร่พลกว่าจะข้ามเขตป่าฮวกเข้าเชียงม่อนมาได้ ต้องล้มตายไปอีกนับร้อย กำลังที่เหลือก็อ่อนเพลียไร้กำลังต่อสู้ “เจ้าลอ จงนำกำลังพลม้าสิบสอง ไปรับเจ้าขวัญฟ้าและเจ้าแก้วเก้าเนาวรัตน์เข้ามาอยู่ในหอแก้วหอคำ เราจะต้อนรับเลี้ยงดูให้สมพระเกียรติและจะดูน้ำหน้าเจ้าหลวงเชียงรุ้ง จะมีปัญญามาเอาตัวลูกชายและหลานสาวกลับไปได้หรือไม่”เจ้าลอราชบุตรเชียงม่อน ทูลคัดค้าน “เจ้าพ่อ ทำเช่นนั

แก้วเก้าหายใจยาว โล่งอก นึกว่าเขาจะพูดอะไร ที่ทำให้เธอฟุ้งซ่านมากขึ้นไปอีก“ขอบคุณนะคะ ที่ขอให้เก้าสอบได้ เก้ายังไม่ได้ขอให้ตัวเองเลย”“งั้นก็ขอเลยสิ ตอนนี้”แก้วเก้ากะพริบตาสองที พนมมือขึ้นระหว่างอก ผู้คนเดินคลานผ่านหน้าไปมาก็ไม่ได้สนใจ แหงนขึ้นมององค์พระพุทธรูปพระประธานในโบสถ์สีทองอร่าม ทำปากขมุบขมิบ ไม่มีเสียงลอดออกมาเจ้าองค์อินทร์มองไปทางพระสงฆ์ชราที่ป้าแป๊วเรียกว่า หลวงตาปลด เขาพบท่านแล้วเมื่อคืนนี้เจ้าขวัญหล้า เจ้าขวัญสรวง และเลอสรวง กำลังประเคนถาดอาหารให้หลวงตารูปนั้นภาณินี อธิคม และย่านวล ลุกขึ้นประเคนถาดอาหาร ให้พระสงฆ์รูปต่อไป ป้าแป๊ว กำนันธงชัย และคนอื่น ๆ ที่เขาไม่รู้จักทยอยประเคนอาหารและน้ำดื่ม พระสงฆ์มีอยู่ราว 19 รูป เณรมีอยู่ 5 รูป นั่งเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ÿภาณินีมองหาลูกสาว เห็นว่าอยู่กับเจ้าองค์อินทร์ก็กวักมือเรียก“อธิษฐานเสร็จหรือยัง คุณแม่เรียกไปทางนั้นแล้ว”“เสร็จแล้วค่ะ” แก้วเก้าก้มกราบพระพุทธรูป 3 ครั้ง แล้วคลานไปหาแม่กับพ่อภาณินีแตะข้อศอกลูกสาวกับบอกเจ้าองค์อินทร์“เจ้า...เชิญค่ะ พวกเราถวายกันหมดแล้ว เหลือเจ้ากับยายเก้าเท่านั้น ถวายอาหารพระร

วิชุดาสั่นหน้า ไม่ยี่หระกับเรื่องนั้น “เปล่า ... ! เขาเต็มใจเอง เขาโกรธพี่สาวกับเจ้าขวัญหล้า คนแก่สองคนนั้นสมคบกัน นรินทร์... เขาไม่จริงใจกับเรา” “ไม่จริงหรอกครับคุณแม่ พวกเขารักเรา” เจ้าเทพนรินทร์นึกถึงเจ้าย่าขวัญหล้า การสนทนากันในค่ำคืนนั้นที่คุ้มแมนรัตน์ “ไม่ได้นะนรินทร์ ลูกจะบอกใครไม่ได้” วิชุดาจับแขนลูกชายเขย่า อย่างคนเสียสติ เจ้าเทพนรินทร์จอดรถ เขาประคองรถเข้าข้างทาง เหมือนอย่างที่กำลังประคองจิตใจให้มีสติระลึกรู้ในสิ่งที่กำลังทำ “บอกมาสิครับว่า พ่อผมคือใคร” วิชุดาปิดหน้าร้องไห้ สะอึกสะอื้น “เขา...เขา ชื่อ ปริญญา สิทธิฐากร” “ปริญญา สิทธิฐากร” เจ้าเทพนรินทร์พึมพำ “พ่อของปูเป้ เขาเป็นพ่อของปูเป้นี่ครับ” “ใช่แล้ว ลูกเป็นพี่ชายของปูเป้ คนละแม่กัน พ่อของลูกสั่งห้ามแม่กลับเมืองไทย ห้ามเปิดเผยตัวตน แต่นรินทร์...แม่รักพ่อของลูกนะ ไม่ได้รักเจ้าแมนสรวง” เขาขยับข้อมือกระตุกเกียร์ เหยียบคันเร่ง “ขอผมตั้งสติก่อนนะครับแม่ เรากลับบ้านกันเถอะ”

“นรินทร์ น้องไม่สบายหรือเปล่า เสียงเหมือนเป็นหวัด” ถามด้วยความเป็นห่วง “ผมสบายดีครับ พี่ชาย ทางนั้น เจ้าย่า เจ้าป้า และพี่เลอสรวงเป็นอย่างไรบ้างครับ” “ทุกคนสบายดี พวกเราคิดถึงน้อง” “ขอบคุณครับ พี่ชาย” “คุณแม่เป็นอย่างไรบ้าง นรินทร์ เตือนท่านหน่อยนะ อย่าหักโหมทำงานหนัก เดี๋ยวจะป่วยไป” “ครับ พี่ชาย” เจ้าเทพนรินทร์เริ่มหายใจติดขัด “แค่นี้นะครับ เดี๋ยวผมจัดการให้” “ถ้าไม่สบายน้องก็นอนก่อนเถอะ พี่ไม่รีบร้อน” “ฝากบอกน้องเก้าด้วยนะครับว่า พี่นรินทร์ขอให้เธอสอบได้ตามที่ตั้งใจ” “พี่จะบอกให้นะ ตอนนี้น้องเก้ากำลังมีความสุขมาก” “พี่ชายพูดเหมือนกำลังงอนน้องเก้า” “เปล่า! เธอพบเพื่อนเก่า เลยชวนกันมาทานข้าวด้วย” เจ้าองค์อินทร์กดปิดโทรศัพท์ หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในร้าน แล้วเปลี่ยนใจ เดินเข้าห้องน้ำก่อนÿ “อินดี้!” เสียงเล็ก ๆ เรียกเจ้าองค์อินทร์ ขณะเดินออกจากห้องน้ำ กำลังกลับเข้าไปร้านอาหาร “อ้าว ปูเป้ ส