เข้าสู่ระบบแชร์
22. เรื่องเล่าของเจ้าปู่
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-23 22:24:17บทที่เกี่ยวข้อง
สายน้ำในความทรงจำ 23. ความฝันของเจ้าองค์อินทร์
“นี่แม่อุ้มจะว่า เจ้าขวัญหล้าไม่ได้ไปนรกมาจริง ๆ ใช่มั้ย” “มันก็มีหลายอย่างค่ะที่ทำให้เชื่อถือว่าท่านได้ไปมาจริง ๆ”ย่านวลขมวดคิ้ว ชันหัวเข่าขึ้นข้างหนึ่ง ชอบเผลอนั่งท่านี้เวลานึกสงสัยอะไรขึ้นมา ภาณินีถอนหายใจยาว ส่ายหน้า “อุ้มไม่ทราบค่ะ คุณแม่ แค่เจ้าน้อยกับเจ้าขวัญฟ้าปรากฏตัวตนออกมาในโลกดิจิตอลยุคนี้ อุ้มก็ปวดศีรษะแล้ว” ว่าแล้วก็หยิบกล่องโลหะสีดำ ใต้ฐานหิ้งพระ ออกมาวางไว้ต่อหน้าแม่ของสามี“เจ้าขวัญหล้าให้หลานชายเอามามอบให้ยายเก้า อุ้มสังหรณ์ใจว่าจะไม่ใช่การฝากไว้ธรรมดา ๆ คุณแม่คะ มีเชื้อวงศ์เจ้าแคว้นทางเหนือ ซึ่งสืบทอดธรรมเนียมปฏิบัติ เพื่อให้ทุกคนยอมรับสิทธิอันชอบธรรมของหญิงที่จะเป็นพระชายาของเจ้าแคว้น อุ้มศึกษาเรื่องนี้มานาน แต่เพิ่งจะกระจ่างเอาเมื่อมาเจอหนังสือของคุณพ่ออุ้ม สิ่งที่อุ้มคิด ยังพูดได้ไม่เต็มปากเต็มคำว่าจะใช่หรือไม่ แต่อุ้มขอฝากคุณแม่เก็บไว้ที่นี่ อย่าให้ใครกล้ำกรายเข้ามาหยิบมันไปได้”“อ้า...” ย่านวลอึกอัก ไป ๆ มา ๆ ของสำคัญก็มาอยู่ในบ้านนี้"สร้อยมณีแก้วเก้าขัติยนารีศรีเวียงเชียงรุ้ง เป็นของเจ้าแก้วเก้าเนาวรัตน์ที่ส่งมอบสืบทอดให้แก่หญิงพรหมจรรย์ที่มีความดีงาม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-25สายน้ำในความทรงจำ 24. ห้วงรักห้วงแค้นแห่งอดีต
ฝ่ายเชียงม่อนสดับข่าวจากชายแดนว่า ทัพเวียงไชยกับทัพเวียงเชียงรุ้ง สมคบกันเข้าตี ด้วยเหตุที่เจ้าขวัญฟ้าราชบุตรผู้เก่งกาจ คิดอ่านเรื่องบ้านเมืองขัดแย้งกับเจ้าพ่ออยู่เนือง ๆ และทระนงตนยิ่งนัก อุปนิสัยไม่เป็นที่รักของพระบิดาและพี่น้องได้พาราชธิดาองค์น้อย เจ้าแก้วเก้าเนาวรัตน์อันเกิดแต่เจ้าศรีภูมิกับพระชายาคำดวงหนีข้ามน้ำกาหลง มาอาศัยใบบุญเชียงม่อน แถบน้ำลาว อยู่กินเป็นผัวเมีย แหวกจารีตประเพณี อันเป็นการฉีกหน้าเจ้าหลวงเชียงรุ้งให้ได้อับอายเจ้าเวียงทุกแว่นแคว้น ถึงกับสาบส่งทั้งสองคนให้ประสบความฉิบหายเจ้าหลวงเชียงม่อนประชุมขุนนางอำมาตย์ เตรียมการรับศึก สั่งการให้ขุดเพลาะหลุมพรางไว้กลางป่า ทัพช้างย่ำเหยียบลงมามีอันต้องถอยหนี ส่วนไพร่พลกว่าจะข้ามเขตป่าฮวกเข้าเชียงม่อนมาได้ ต้องล้มตายไปอีกนับร้อย กำลังที่เหลือก็อ่อนเพลียไร้กำลังต่อสู้ “เจ้าลอ จงนำกำลังพลม้าสิบสอง ไปรับเจ้าขวัญฟ้าและเจ้าแก้วเก้าเนาวรัตน์เข้ามาอยู่ในหอแก้วหอคำ เราจะต้อนรับเลี้ยงดูให้สมพระเกียรติและจะดูน้ำหน้าเจ้าหลวงเชียงรุ้ง จะมีปัญญามาเอาตัวลูกชายและหลานสาวกลับไปได้หรือไม่”เจ้าลอราชบุตรเชียงม่อน ทูลคัดค้าน “เจ้าพ่อ ทำเช่นนั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-25สายน้ำในความทรงจำ 25. หลวงตาปลด
เลอสรวงดื่มน้ำหมดแก้ว “หึ หึ น้องชาย พี่จะได้อ่านหนังสือต่อมั้ย เกิดเจ้าย่าหรือเจ้าป้ามาเห็น จะไม่ได้รู้เรื่องกันเลย”“ครับพี่ชาย”เจ้าองค์อินทร์โคลงศีรษะ “พี่ชายตกลงเรื่องนั้นจบยังไง” เลอสรวงปิดปากหาว เริ่มง่วงนอนอีกครั้ง“ไหนว่าไม่ง่วงไงล่ะ พี่อ่านอีก 4-5 หน้าก็จะจบแล้ว”“อ่านเร็วดีแฮะ นี่อ่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”“ราว 3 ทุ่มมั้ง หยุดถามพี่เสียที”“ครับ” เลอสรวงนอนหงายมองพัดลมบนเพดาน ได้ยินเสียงคนเดิน และเสียงก๊องแก๊ง เขาลุกขึ้นจากที่นอน เปิดประตูออกไป...ÿเลอสรวงออกจากห้องรับแขกกลางบ้านของย่านวล เดินตามทางเดิน ไปด้านซ้าย ด้านขวา เสียงพื้นไม้กระดานลั่นดังเอี๊ยดอ๊าดเบา ๆ เพราะน้ำหนักตัวของเขา และความไม่คุ้นเคยกับการเดินบนบ้านไม้มีบันไดขึ้นชั้นบน ข้างฝาประดับประดาภาพถ่ายเก่า ๆ สีดำแดง แบบที่เรียกว่า สีซีเปีย ภาพสี่สีซีด ๆ เป็นภาพของเด็กผู้ชาย 2 คน พี่น้อง ภาพครอบครัวสามีและภรรยาคู่หนึ่ง ทั้งหมดคงเป็นคนในบ้านนี้ ภาพสี่สียังดูใหม่เหมือนจะเพิ่งเอามาแขวนที่ข้างฝาต่อจากภาพสองสามีภรรยานั่น เด็กสาวเกล้ามวยสูงติดช่อมงกุฎ เล็ก ๆ แต่งกายในชุดไทยล้านนา ผ้าไหมพันอกสีเปลือกไม้ หลังฉากเป
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-25สายน้ำในความทรงจำ 26. แก้มนต์ธรณีสาร
แก้วเก้าหายใจยาว โล่งอก นึกว่าเขาจะพูดอะไร ที่ทำให้เธอฟุ้งซ่านมากขึ้นไปอีก“ขอบคุณนะคะ ที่ขอให้เก้าสอบได้ เก้ายังไม่ได้ขอให้ตัวเองเลย”“งั้นก็ขอเลยสิ ตอนนี้”แก้วเก้ากะพริบตาสองที พนมมือขึ้นระหว่างอก ผู้คนเดินคลานผ่านหน้าไปมาก็ไม่ได้สนใจ แหงนขึ้นมององค์พระพุทธรูปพระประธานในโบสถ์สีทองอร่าม ทำปากขมุบขมิบ ไม่มีเสียงลอดออกมาเจ้าองค์อินทร์มองไปทางพระสงฆ์ชราที่ป้าแป๊วเรียกว่า หลวงตาปลด เขาพบท่านแล้วเมื่อคืนนี้เจ้าขวัญหล้า เจ้าขวัญสรวง และเลอสรวง กำลังประเคนถาดอาหารให้หลวงตารูปนั้นภาณินี อธิคม และย่านวล ลุกขึ้นประเคนถาดอาหาร ให้พระสงฆ์รูปต่อไป ป้าแป๊ว กำนันธงชัย และคนอื่น ๆ ที่เขาไม่รู้จักทยอยประเคนอาหารและน้ำดื่ม พระสงฆ์มีอยู่ราว 19 รูป เณรมีอยู่ 5 รูป นั่งเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ÿภาณินีมองหาลูกสาว เห็นว่าอยู่กับเจ้าองค์อินทร์ก็กวักมือเรียก“อธิษฐานเสร็จหรือยัง คุณแม่เรียกไปทางนั้นแล้ว”“เสร็จแล้วค่ะ” แก้วเก้าก้มกราบพระพุทธรูป 3 ครั้ง แล้วคลานไปหาแม่กับพ่อภาณินีแตะข้อศอกลูกสาวกับบอกเจ้าองค์อินทร์“เจ้า...เชิญค่ะ พวกเราถวายกันหมดแล้ว เหลือเจ้ากับยายเก้าเท่านั้น ถวายอาหารพระร
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-25สายน้ำในความทรงจำ 27. วันสอบของแก้วเก้า
“พ่อคม!” ย่านวลตกใจ ลูกชายโผล่มาแอบฟังอยู่ด้วย แต่ก็ตัดสินใจแล้วว่าจะต้องพูดให้รู้เรื่อง “แม่อุ้ม สร้อยเส้นนั้นมันมีความหมายอะไรรู้มั้ย... ไม่ใช่ที่แม่อุ้มบอกแม่หรอกนะ” ย่านวลเล่าเรื่องที่ได้รับฟังมาจากเจ้าขวัญหล้า “เอ๊ะ!” ย่านวลมองลูกสะใภ้กับลูกชาย ไม่มีท่าทีตกใจ โกรธ ไม่พอใจ หรืออารมณ์อื่น ๆ นอกจากรับฟังอย่างสงบ “ตอนรับสร้อยมาจากเจ้าองค์อินทร์ อุ้มก็เห็นกับตาชัด ๆ ยายเก้าสวมใส่เล่นละครจนจบก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น รู้ว่าสร้อยนั่น เป็นของมีค่า ราคาของมันมากกว่า เครื่องประดับที่ใช้ในการแสดงละคร เคยคิดไปถึงว่ามันอาจจะเป็นของสำคัญประจำตระกูล แต่ก็ตัดความคิดนั้นออกไป เพราะคิดว่า ใครจะมาให้ของแบบนั้นกับคนอื่นที่ไม่รู้จักมักจี่กันมาก่อน ให้กันมาง่าย ๆ ขนาดนั้น ที่รับไว้ครั้งที่สอง เจ้าองค์อินทร์ตามเอาให้ที่รถ บอกว่าเจ้าย่าสั่งนักสั่งหนา ให้เอามาให้อุ้มกับมือ เป็นของน้องเก้า อุ้มก็คิดว่า ท่านคงเอ็นดูลูกเรามาก ซึ่งท่านก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ท่านรักยายเก้าเหมือนลูกเหมือนหลาน เรื่องอิทธิฤทธิ์ต่าง ๆ ที่คุณแม่พูดถึง อุ้มไม่เคยมีความ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-01สายน้ำในความทรงจำ 28. ความจริงที่แสนเจ็บปวด
วิชุดาสั่นหน้า ไม่ยี่หระกับเรื่องนั้น “เปล่า ... ! เขาเต็มใจเอง เขาโกรธพี่สาวกับเจ้าขวัญหล้า คนแก่สองคนนั้นสมคบกัน นรินทร์... เขาไม่จริงใจกับเรา” “ไม่จริงหรอกครับคุณแม่ พวกเขารักเรา” เจ้าเทพนรินทร์นึกถึงเจ้าย่าขวัญหล้า การสนทนากันในค่ำคืนนั้นที่คุ้มแมนรัตน์ “ไม่ได้นะนรินทร์ ลูกจะบอกใครไม่ได้” วิชุดาจับแขนลูกชายเขย่า อย่างคนเสียสติ เจ้าเทพนรินทร์จอดรถ เขาประคองรถเข้าข้างทาง เหมือนอย่างที่กำลังประคองจิตใจให้มีสติระลึกรู้ในสิ่งที่กำลังทำ “บอกมาสิครับว่า พ่อผมคือใคร” วิชุดาปิดหน้าร้องไห้ สะอึกสะอื้น “เขา...เขา ชื่อ ปริญญา สิทธิฐากร” “ปริญญา สิทธิฐากร” เจ้าเทพนรินทร์พึมพำ “พ่อของปูเป้ เขาเป็นพ่อของปูเป้นี่ครับ” “ใช่แล้ว ลูกเป็นพี่ชายของปูเป้ คนละแม่กัน พ่อของลูกสั่งห้ามแม่กลับเมืองไทย ห้ามเปิดเผยตัวตน แต่นรินทร์...แม่รักพ่อของลูกนะ ไม่ได้รักเจ้าแมนสรวง” เขาขยับข้อมือกระตุกเกียร์ เหยียบคันเร่ง “ขอผมตั้งสติก่อนนะครับแม่ เรากลับบ้านกันเถอะ”
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-01สายน้ำในความทรงจำ 29. แก้วเก้ากับเพื่อนรัก
“เจ้าคะ คิดอะไรอยู่” ภาณินีเห็นอีกฝ่ายมองเหม่อ เหมือนกับตั้งใจอ่าน แต่สายตาไม่ได้จับจ้องตัวหนังสือ “ผมอยากทราบว่า ผู้สืบสายสกุลเชียงม่อน คือ พวกไหนในปัจจุบันนี้” “งานเลี้ยงรับรองเจ้าแมนสรวงและทอมมัสที่คุ้มแมนรัตน์ วันนั้นจะมีคนสายสกุลนั้นมากันบ้างมั้ยคะ” “ไม่ทราบครับ ผมไม่อยู่ในงานเสียด้วย ได้รับรองแขกช่วงต้น ๆ หน่อย ท่านว่ามาจากอำเภอเชียงม่วน จังหวัดพะเยา” “เจ้าได้ลงทะเบียนชื่อแขกไว้ด้วยหรือเปล่าคะ ถ้ามีเราลองเอามาดูด้วยกัน หรือว่าถามเจ้าย่าของคุณ ก็จะได้คำตอบเร็วที่สุด” “ลงทะเบียนไว้ครับ มีชื่อ ที่อยู่ หมายเลขโทรศัพท์พร้อม แต่อยู่ที่คุ้มแมนรัตน์ ไม่ได้เอาลงมากรุงเทพด้วย” “เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนะคะ” ภาณินีมองชายหนุ่ม ซึ่งกำลังครุ่นคิดติดพัน เธอโยนข้อสมมมุติฐานใหม่เข้าไปอีก “ถ้าหากเจ้าขวัญฟ้าเป็นคนเผาเมืองเวียงไชยเองล่ะคะ แต่โยนความผิดให้เจ้าราชบุตรเชียงม่อน โดยเขียนประวัติศาสตร์เอาไว้ให้ลูกหลานของตัวเองบอกเล่ากันมาแบบผิด ๆ พี่ตั้งสมมุติฐานนี้จากหลักฐานการค้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-01สายน้ำในความทรงจำ 30. เจ้าเทพนรินทร์ผู้น่าสงสาร
“นรินทร์ น้องไม่สบายหรือเปล่า เสียงเหมือนเป็นหวัด” ถามด้วยความเป็นห่วง “ผมสบายดีครับ พี่ชาย ทางนั้น เจ้าย่า เจ้าป้า และพี่เลอสรวงเป็นอย่างไรบ้างครับ” “ทุกคนสบายดี พวกเราคิดถึงน้อง” “ขอบคุณครับ พี่ชาย” “คุณแม่เป็นอย่างไรบ้าง นรินทร์ เตือนท่านหน่อยนะ อย่าหักโหมทำงานหนัก เดี๋ยวจะป่วยไป” “ครับ พี่ชาย” เจ้าเทพนรินทร์เริ่มหายใจติดขัด “แค่นี้นะครับ เดี๋ยวผมจัดการให้” “ถ้าไม่สบายน้องก็นอนก่อนเถอะ พี่ไม่รีบร้อน” “ฝากบอกน้องเก้าด้วยนะครับว่า พี่นรินทร์ขอให้เธอสอบได้ตามที่ตั้งใจ” “พี่จะบอกให้นะ ตอนนี้น้องเก้ากำลังมีความสุขมาก” “พี่ชายพูดเหมือนกำลังงอนน้องเก้า” “เปล่า! เธอพบเพื่อนเก่า เลยชวนกันมาทานข้าวด้วย” เจ้าองค์อินทร์กดปิดโทรศัพท์ หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในร้าน แล้วเปลี่ยนใจ เดินเข้าห้องน้ำก่อนÿ “อินดี้!” เสียงเล็ก ๆ เรียกเจ้าองค์อินทร์ ขณะเดินออกจากห้องน้ำ กำลังกลับเข้าไปร้านอาหาร “อ้าว ปูเป้ ส
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-01
บทล่าสุด
สายน้ำในความทรงจำ 45. คืนของหมั้น
“ครับ” เจ้าองค์อินทร์ชักจะเริ่มเกร็งขึ้น แข็งใจถามกลับไปว่า “เอ้อ เพราะเจ้าย่าให้สร้อยนั่นกับน้องเก้า แล้วทำให้ผมกับเธอกลายเป็นคู่หมั้นกันหรือเปล่าครับ”ภาณินีพยักหน้า “ใช่ค่ะ ... เราเห็นว่าการหมั้นครั้งนั้นเจ้าย่าของเจ้าทึกทักเอาฝ่ายเดียว เราไม่รู้ไม่เห็นด้วย รวมทั้งตัวเจ้าก็ไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำ อย่างนี้เรายิ่งยอมรับไม่ได้”เจ้าองค์อินทร์ใจแป้วลงไปเป็นกอง ถึงจะเพิ่งรู้เรื่องการหมั้นและรู้จักความหมายของสร้อยมณีแก้วเก้า แต่เขาก็ยินดีที่จะรับเงื่อนไขตามนั้นโดยไม่มีข้อแม้เลย เสียงภาณินียังคงเจื้อยแจ้วต่อไป“เรารู้จักกับเจ้ามาตั้งหลายเดือนแล้วนะคะ ถึงวันนี้พี่ว่า ครอบครัวของเราก็สนิทสนมคุ้นเคยกันมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่พี่กับพี่คมยังไม่ทราบเลยว่า เจ้ามีคนรักหรือยัง เรายังไม่เคยได้ยินเจ้าพูดถึงเพื่อนผู้หญิง นอกจากคุณปูเป้ที่เคยเห็นตัวคนนั้น คุณปูเป้เป็นคนรักของเจ้าหรือของเจ้าเทพนรินทร์กันแน่คะ”เจ้าองค์อินทร์รู้สึกขัน เมื่อเจอคำถามนี้ “อาจารย์ … ” เขาเรียกภาณินี หัวเราะในลำคอ หึ หึ “ผมน่
สายน้ำในความทรงจำ 46. ปาฏิหาริย์แห่งสร้อย
เจ้าขวัญหล้าทั้งยิ้ม และขำไปด้วย “ย่านวลนี่ก็ ... พูดจาเสียจนฉันใจหายหมดเลย”ขณะพูดแก้วเก้าเห็นเจ้าองค์อินทร์แต่งตัวหล่อเฟี้ยวเข้ามาในห้อง พร้อม ๆ กับเจ้าขวัญสรวง แก้วเก้ายกคางเกยตักย่านวล มองเขาตาแป๋ว... คิดในใจว่า คุณเจ้าหล่อจัง พอเห็นสายตาของเขาตวัดมองมา แก้วเก้ากลับเขิน หลบสายตาของเขา เอาหน้าซบกับตักย่านวล มือสองข้างกอดหน้าแข้งย่า ทำมือขยุกขยิกย่านวลเขย่าขา ก้มลงมองว่าหลานสาวทำอะไรกับขาของแก“เก้า...เงยหน้าขึ้นมาสิลูก”“อะไรคะย่า เก้าหิวข้าวแล้วไปกันเถอะ ตกลงกันเสียทีสิคะว่าย่านวลกับเจ้าย่าใครจะเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวมือนี้”“อะไรกัน มาถึงบ้านย่า ย่าก็ต้องเลี้ยงน่ะสิ นี่เราสองบ้านมารวมญาติกันนะ จริงมั้ย อาจารย์อุ้ม อาจารย์อลงกต”“ครับเจ้า” อลงกตทราบเรื่องทั้งหมดจากน้องสาวแล้ว “ผมกราบขอโทษ ที่จำเรื่องตอนเด็ก ๆ ไม่ค่อยได้เพราะไปเรียนอยู่ต่างประเทศตั้งแต่จบ ม.ปลาย”“ท่านนายพลฯ กับคุณหญิงมีลูกน่ารักทั้งคู่ ดูสิโตจนป่านนี้ ก
สายน้ำในความทรงจำ 44. กลับคืนสู่เจ้าของที่แท้จริง
“ผมเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์เลยครับคุณแม่ กริชอันนั้น แรงจริง ๆ ผมงี้ตัวสั่น รู้สึกถึงพลังที่มารวมอยู่กับจิตของผมแล้วพุ่งออกไปเมื่อผมสั่งด้วยจิตของผมเองให้หมามันหยุดเห่า เออ มันหยุดจริง ๆ แถมกลัวจนหางจุกตูดเลย”“เหรอครับ ... ” อธิคมเหลียวไปข้างหลัง คุยกับแม่ “เอาอย่างไรดีครับ แม่เป็นห่วงกรณ์จะกลับไปดูมั้ย หรือว่าจะเดินหน้าไปกรุงเทพกับผมต่อ”ย่านวลเอนหลัง มองออกไปข้างนอกรถ อลงกตผ่อนความเร็วลง รอว่าย่านวลจะตัดสินใจอย่างไร “แม่ไปดูหลานที่กรุงเทพก่อน ไอ้กรณ์มันทำตัวมันเอง อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ เข้าสี่สิบแล้ว เดี๋ยวลูกเมียมันก็ดูแลกันเอง” “เอางั้นนะ เฉียบกับชาวบ้านช่วยกันจับตัวเอาไว้ได้แล้ว เอาไปให้หลวงลุงปลดดูอาการอยู่ คงทำน้ำมนต์รดให้นั่นแหละ เอะอะอะไรก็หาหลวงลุงรดน้ำมนต์กันท่าเดียว” “ก็ชาวบ้านเขาเชื่อถือศรัทธา ถ้าไม่มีน้ำมนต์ดี ชาวบ้านก็ไม่เข้าวัดหรอก สิ้นหลวงพี่ปลดแล้วจะหาใครมาดึงคนเข้าวัดล่ะ พระเณรแต่ละคน พ่อแม่พามาบวชอาศัยข้าวสุกวัดกันเสียส่วนใหญ่ ดูแต่ไอ้จ้อยหลานยายแป๊วสิ นี่ก็ถูกบังคับให้บวชเรียนเป็นเณรแล้ว เมื่อห้าวันเจ็ดวันมานี่เอง”“เหรอครับ จ้อยบวชเป็นเณรก็ดี พระเกจิอาจารย์หลายท่านก
สายน้ำในความทรงจำ 43. เจ้าองค์อินทร์
“แม่ก็ไม่เป็นไรหรอก เป็นห่วงลูกมากกว่า ลูกมัวแต่ถามถึงพ่อกับแม่ ตัวลูกเองล่ะที่เป็นหนัก ดีนะที่ได้เจ้าองค์อินทร์มาช่วย” แม่พยายามบอกให้รู้ ว่าเจ้าองค์อินทร์นั่งอยู่ด้วย“เจ้าองค์อินทร์!” แก้วเก้าหันกลับมามองคนที่คิดว่าเป็นพ่ออย่างเต็มตา พลางยกมือขยี้ตา“เดี๋ยวก็หน้าย่นหรอกแก้วเก้า ขยี้ตาแรง ๆ อย่างนั้น” เจ้าองค์อินทร์หยอกล้อ ยิ้มปนหัวเราะแก้วเก้าได้ยินเสียงชัด ๆ “มะ มะไม่ใช่พ่อหรอกเหรอคะ” รู้สึกตัวว่าทำเรื่องขายหน้า “คุณเจ้าอ่ะ”เจ้าองค์อินทร์ส่ายหน้า ทำหน้าล้อเลียน ความสุขแล่นฉิวไปทั่วทั้งร่างแก้วเก้ารู้สึกอื้ออึงไปทั้งศีรษะ เมื่อกี๊ที่เธอกอดไม่ใช่พ่อ แต่เป็นเขา คนที่เธอนั่งรอ อยู่ในความฝันเนิ่นนาน แสนทรมาน ภาณินีปล่อยให้ทั้งคู่ใช้เวลาด้วยกันอีกครั้ง“แม่ลงไปโทรศัพท์บอกพ่อของลูกก่อนนะ เก้า...คุยกับเจ้าองค์อินทร์ดี ๆ ล่ะ”แก้วเก้าได้ยินเสียงแม่ แต่จับใจความอะไรไมได้ เพราะจิตใจของเธอ จดจ่ออยู่กับชายหนุ่มตรงหน้าÿอลงกตขั
สายน้ำในความทรงจำ 42. ช่วยแก้วเก้าด้วย
เจ้าองค์อินทร์นั่งซึมเหม่อนึกถึงแก้วเก้าที่เคลื่อนไหวอย่างร่าเริง ช่างพูด ช่างคุย และต่อว่าเขาเสมอ ๆ พอได้เห็นเธอนอนนิ่งและเงียบไปอย่างนี้ ความหวาดกลัวว่าจะสูญเสียเธอไป ทำให้เขารู้สึกหนาวสะท้านเข้าไปในทรวงอก “บางทีเจ้าองค์อินทร์อาจจะช่วยเก้าได้” ภาณินีบอก“ขอบคุณครับ ขอบคุณที่กรุณาไว้ใจผม” อธิคมสบสายตากับภรรยา แล้วก้าวออกไปÿเจ้าองค์อินทร์นั่งบนขอบเตียง จับมือของเธอมากุม คลึงนิ้วเรียวยาวเบา ๆ “แก้วเก้าหนีไปเที่ยวอยู่ที่ไหนคนเดียว มารับผมไปด้วยสิ ... เที่ยวคนเดียวสนุกเหรอ…” วางมือของแก้วเก้าลงข้าง ๆ ลำตัว ก้มลงจุมพิตที่หน้าผาก “น้องเก้า” น้ำตาของชายหนุ่ม หยดลงบนพวงแก้มขาวซีด “เพราะผม...ผมเองที่พาเลอสรวงมาทำร้ายน้องเก้า ครั้งแล้ว ครั้งเล่า น้องเก้า ผมขอโทษ”“ตื่นขึ้นมาสิครับ ผมรอให้น้องเก้าต่อว่า หรือทำโทษยังไงก็ได้ แต่ขอให้น้องเก้ากลับมาเป็นสาวน้อยที่น่ารักและสนุกสนานคนเดิม” เขาลูบไล้เช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มนั้น ยั้งมือนิดหนึ่ง น้ำตาของแก้วเก้าหรือน้ำตาของเขากันแน่นะ ทำไมเหมือนกับซึมออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของเธอ ÿ ตั้งแต่ถูกพลังจิตของเจ้าขวัญฟ้าดึงออกมา แล้วถูกปล่อยก
สายน้ำในความทรงจำ 41. บ้านวิริยนันท์เกิดเรื่องแล้ว
แก้วเก้าเดินลงไปจนถึงชายตลิ่ง เพื่อนสองคนของเธอไม่มีใครสนใจมองเธอเลย ไม่ว่าจะส่งเสียงเรียกดังขนาดไหน “ใหญ่ ใหญ่ ฮือ ฮือ ช่วยฉันด้วย ฉันอยากกลับบ้าน”เธอกลับขึ้นมายืนบนฝั่งอีกครั้ง แล้วเดินไปเรื่อย ๆ มองเหลียวหลังกลับไปดูเพื่อนเป็นระยะไม่มีใครสนใจว่าเธออยู่ตรงนั้น“ฉันทำไม่ดีกับแกใช่มั้ยใหญ่... แกก็เลยเอาคืน... ฉันรักแกนะ... แต่ไม่รู้สิ... เวลาแกมองฉัน ฉันมักจะนึกถึงใครอีกคนทุกที ฉันนึกถึงเขาเสมอเลย แต่พอเห็นว่าเป็นสายตาของแก ฉันก็รู้สึกไม่ชอบ ฉันอยากให้แกมองฉันอย่างเดิม มองธรรมดา ๆ ยิ้มธรรมดา ๆ ไม่ต้องทำแบบคุณเจ้าได้มั้ย ให้เขามองฉันอย่างนั้น คนเดียวก็พอ... คุณเจ้า! เจ้าองค์อินทร์อยู่ไหน.... มาช่วยเก้าที... เก้าอยากกลับบ้าน... ฮือ... ฮือ... ฮือ...” แก้วเก้าสะอึกสะอื้น เริ่มสิ้นหวังที่จะกลับถึงบ้านขึ้นเรื่อย ๆ แต่แล้วสายน้ำตาปี ก็เปลี่ยนไป...เธอกลับมานั่งอยู่ริมคลองในสวนร่มรื่น มีเรือแจวมาขายก๋วยเตี๋ยว ดอกลีลาวดีทัดหูอยู่ทั้งสองข้าง ส่งกลิ่นหอม “เก้าชอบที่นี่ เก้าอยากมีบ้านอยู่ที่นี่ แต่ย่านวลบอกว่า มันเป็นวัด เก้าจะไปอยากอยู่วัดได้ยังไง นั่นสิเนอะ.... แล้วทำไมเก้าจะอ
สายน้ำในความทรงจำ 40. เจ้าขวัญฟ้าแผลงฤทธิ์
อธิคมยกมือปิดปากหาว ปิดไฟ แสงไฟดับวูบลง เขาเอนตัวลงบนที่นอนของลูกสาว นึกในใจว่าวันนี้ ตั้งแต่เลอสรวงตกน้ำ เพิ่งจะได้พักผ่อน ... ตอนนี้ความกังวลเรื่องชายคนนั้น ผ่อนคลายลงแล้ว โมบายดินเผาข้างนอก ส่งเสียงดังกรุ๋งกริ๋งยามต้องลม อธิคมฟังเพลิน ๆ เริ่มเคลิ้ม เขาดึงผ้าห่มที่ปลายเท้าขึ้นคลุมตัว ขณะที่ข้างนอกนั้นหมอกควันลอยล่องขึ้นจากท้องน้ำ ม้วนตัวขึ้นเป็นลำแสงยาว ๆ พุ่งขึ้นมาบนระเบียงบ้าน “แก้วเก้าเนาวรัตน์ขัติยนารีศรีเวียงเชียงรุ้ง” เสียงทุ้มนุ่ม ดังก้องขึ้น แต่ไม่อาจผ่านเข้าไปถึงข้างใน ลมพัด วี้ด วื้อ เหมือนจะมีลมฝน แต่เสียงกรุ๋งกริ๋งกลับเงียบหาย... อธิคมลืมตาขึ้นในความมืด ดึงผ้าห่มที่คลุมหน้าออก พลิกตัวตะแคงข้าง ยอดไม้ชายน้ำคลองมอญโบกโยกไปมา บ้านทั้งหลังคล้ายกำลังจะพังครืน อธิคมรู้สึกอย่างเดี
สายน้ำในความทรงจำ 39. ประวัติศาสตร์อยู่ที่ใครเขียน
“ตามจารีตประเพณีเจ้านางหญิงจะถูกเก็บตัวให้ทำงานบ้านงานเรือนอยู่ในคุ้มหลวง วันบุญวันพระจึงจะได้ออกไปไหว้บูชาพระธาตุหลวง เจ้าแก้วเก้าเนาวรัตน์ตอนที่ยังพระเยาว์เคยตามเจ้าขวัญฟ้าราชบุตรไปเที่ยวป่าเที่ยวเขานอกเมือง และมักจะลงสรงน้ำกาหลง เล่นสนุกสนาน เจ้าแก้วเก้าเนาวรัตน์จึงทรงยึดถือเอาเจ้าขวัญฟ้าราชบุตร ลูกผู้พี่ เป็นชายในอุดมคติมาตั้งแต่เด็ก จนโตเป็นสาว เหตุที่เจ้าศรีธรรมกับเจ้าศรีภูมิสองพี่น้องขัดใจกัน และยิ่งขัดแย้งหนัก ก็เพราะเจ้าศรีธรรมถูกนางคำหล้า สนมคนหนึ่งเพ็ดทูลใส่ร้ายเจ้าแก้วเก้าเนาวรัตน์ว่าประสงค์จะให้เจ้าขวัญฟ้าราชบุตรทำการรัฐประหารและขึ้นครองเชียงรุ้ง เจ้าหลวงเชื่อถือนางคำหล้า จึงส่งสารบอกเจ้าศรีเวียงไชย ให้ส่งราชบุตร คือเจ้าศรีเวียงไชยะบุรีมารับตัวเจ้าแก้วเก้าเนาวรัตน์ เจ้าแก้วเก้าเนาวรัตน์ทรงหนีไปกับเจ้าขวัญฟ้าราชบุตรข้ามแม่น้ำกาหลงหนีตายไปถึงเชียงม่อน แสดงว่า ทรงรักใคร่ในตัวพระเชษฐาจนยอมสละทุกอย่างได้ ฉันไม่คิดว่าท่านจะมีใจให้เจ้าลอราชบุตรหรอกนะ แต่ก็ไม่มีหลักฐานยืนยัน” &
สายน้ำในความทรงจำ 38. สายสาแหรกวงศ์ตระกูล
อธิคมรับโทรศัพท์จากภรรยา ซึ่งเดาว่าโทรมาตามให้ไปทานอาหาร เจ้าขวัญสรวงบอกว่าจะอยู่เฝ้าลูกชาย แต่เจ้าขวัญหล้าเอ่ยปรามขึ้นเสียก่อน “อย่าเลย ไม่ต้องเฝ้าหรอก ขวัญสรวงลูกตรากตรำมามากเกินไปแล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาอีกทีนะ เชื่อแม่” “ครับ ผมอยู่ใกล้ ๆ จะมาดูให้แต่เช้าเลย ตอนนี้เราไปทานอาหารเย็นกันดีกว่า พวกนั้นรออยู่นานแล้ว” “อืม...เจ้าป้าคะ” แก้วเก้านึกวิธีเอาใจเจ้าขวัญสรวง “ที่ร้านนั่นน่ะ ใหญ่เพื่อนเก้า คนที่โดดน้ำลงไปช่วยคุณเลอสรวง รออยู่นะคะ พรุ่งนี้ใหญ่จะกลับปักษ์ใต้แล้ว” “จริงสินะ ป้าลืมไป เราต้องไปขอบใจเขาที่ช่วยเลอสรวง” เจ้าขวัญสรวงยิ้มออก เธอก้มลงไปหอมแก้มลูกชาย เดินไปที่เตียงหลานชาย หอมแก้มอีกคน
