บททั้งหมดของ Unloved ลวงรักเพลย์บอยร้าย: บทที่ 41 - บทที่ 50

พรึ่บ!“อ๊ะ! จะทำอะไร!”“เธอเหมือนกระต่ายนะ ขี้ตกใจมากเลย”เฟยหลงยังคงมีความสุขกับการได้กลั่นแกล้งเธอ ใช้ช่วงเวลาในการคาดเข็มขัดนิรภัย ลวนลามผิวหอมกรุ่นด้วยปลายจมูก แอบใช้มันปัดผ่านผิวแก้มเนียนใสเบาๆ เมื่อไม่เหลืออะไรให้ใช้เป็นข้ออ้างในการลวนลามแล้ว ก็ถอยกลับไปนั่งอยู่แบบเดิม“คน! คนฉวยโอกาส!”“แล้วทำไมไม่ขัดขืนล่ะ?”“ฉันขัดขืนได้ที่ไหน ก็คุณเล่นโถมกายมาทับซะขนาดนั้น”“ถ้าเธอจะทำ ฉันว่าเธอทำได้ แต่เธอไม่ทำมันมากกว่า”“โอ้ย! คราวหลังไม่ต้องมารับเลยนะ!”ลี่หมิงระบายความโกรธด้วยการทิ้งแผ่นหลังเข้ากับเบาะ ใจเธออยากจะใช้หมัดซัดหน้าหล่อๆของเขาแหละ แต่มันติดตรงที่เขาตัวโตกว่าไง ถ้าเผลอไปทำให้เขาโกรธเข้า กลัวตัวเองไม่ได้เข้าบริษัทนะสิ“ยัยลามก”“อะไรนะ?”“คิดอะไรอยู่ทำไมหน้าตาถึงเป็นแบบนั้น คิดเรื่องที่เราทำด้วยกันอยู่เหรอ?”“อ๊าก!! ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ!”ฝ่ามือเล็กเอื้อมไปด้านข้าง หวังฟาดมันลงบนบ่าแกร่ง แต่ข้อมือเธอถูกคว้าไปกำ ซ้ำยังถูกดึงรั้งจนถลาไปใกล้ร่างสูงใหญ่“คิดถึงเธอจัง”“อะ อะไรนะ?”ได้ยินแหละ แต่ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะพูดมัน“คิดถึงเธอนะ”“อี๊!! ขนลุกไปหมดแล้ว”“เห้อ ไปแล้วนะ สายแล้ว”เ

“ใครเขาจะไปเชื่อคนแบบคุณ”“อยากลองสินะ”หมับ!มือเล็กยกขึ้นปิดริมฝีปากหยักลึกไว้แน่น ใช้ดวงตาปรามให้คนตัวโตหยุด คนที่ไม่คิดจะแพร่งพรายความลับให้เธอเสียหาย ใช้ริมฝีปากสัมผัสผิวเนียนนุ่มบนอุ้งมือ“อ๊ะ!”ลี่หมิงรีบชักมือกลับ มองคนลวนลามตาขวาง เมื่อเขาไม่สะทกสะท้านก็ลากสายตากลับมาที่แก้วเหล้า ยกมันขึ้นดื่มจนหมด วางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะช้าๆ“ฉันขอกลับก่อนนะพี่”“อ้าว! ทำไมล่ะ?”ซีเหวินถามด้วยความสงสัย คนถูกถามส่งสายตาไปทางสาเหตุ พี่ชายถึงกับส่ายหน้าไปมา“อ่า รบกวนคุณมู่ไปส่งน้องสาวผมหน่อยได้ไหมครับ ดูเหมือนเธอจะเมา”“เมาอะไร ฉันไม่ได้เมานะพี่ อ่า! ก็ได้!”ลี่หมิงรู้สึกโกรธพี่ชาย ที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ของเธอเลย มือเล็กเอื้อมไปหยิบแก้วเหล้า ที่ถูกใครสักคนเติมเหล้าลงไปจนเต็ม ดื่มมันรวดเดียวหมด ท่ามกลางความตกใจของใครหลายๆ ยิ่งคนที่เริ่มนับจำนวนแก้วของเธอ ยิ่งตกใจหนักเพราะการดื่มอันรวดเร็ว“อึก! ฉันเมาจริงๆแล้วแหละพี่! ไปส่งฉันด้วยนะ”“รบกวนด้วยนะเฟยหลง”“พี่!”“ขอโทษนะลี่หมิง พี่ต้องดูแลคนอื่นๆ”ลี่หมิงลุกขึ้นยืนด้วยความน้อยใจ ปัดมือที่ยื่นมาช่วยเหลือออก พยุงร่างเดินออกไปอย่างรวดเร็ว อาการวิงเวียนเ

“ไปต่อที่ห้องคุณได้ไหม ตรงนี้มันแคบ ฉัน ฉันไม่ชอบเลย”“หึ! กอดฉันไว้สิ”“หะ? เรา จะไปทั้งอย่างนี้เหรอ?”“เร็วสิ! กอดฉันไว้”เฟยหลงเอ่ยเร่ง ไม่อยากให้เธอห่างหาย เพราะอารมณ์ที่กำลังเผาไหม้ มันอาจจะมอดดับลง มือเล็กลดลงไปด้านหลังคอ โอบกอดคนตัวโตไว้ ซบใบหน้าวางบนไหล่ จะได้ไม่บดบังวิสัยทัศน์ขณะขับรถรถยนต์คันใหญ่เคลื่อนตัวออกไปด้วยความเร็ว คนตัวโตพยายามผ่อนลมหายใจ เพราะถ้าไม่ทำอย่างนั้น เขาอาจจะแวะโรงแรมแถวนี้ แทนการขับรถไปให้ถึงเพนท์เฮ้าส์ของตัวเองที่อยู่ไกลกว่า คนบนตัวก็ขยับหยุกหยิกอยู่ตลอด เหมือนกำลังทดสอบความอดทนของเขาอีกแล้วชั่วโมงต่อมาเพนท์เฮ้าส์หรูกลางเมืองร่างสูงกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ขาเรียวเล็กกอดเกี่ยวสะโพกหนาไว้ เมื่อถูกอุ้มมาหยุดอยู่หน้าประตู ใบหูถูกกระซิบถ้อยคำหวานหยด คนตัวเล็กจึงเงยหน้าขึ้นจากไหล่ ค่อยๆลดขาลงไปทรงตัวยืน“เปลี่ยนใจได้แค่ตอนนี้”“คุณนี่! ไม่เข้าใจเลยจริงๆ”คนตัวเล็กบ่น ขยับใบหน้าไปแผ่นอกเหมือนเดิม ถ้าเกิดเปลี่ยนใจ เธอคงบอกเขาตั้งแต่อยู่บนรถแล้ว ไม่ปล่อยให้เขาอุ้มมาถึงตรงนี้หรอก เธอเมาจริงๆ แต่ก็ไม่ได้เมามากจนไม่มีสติ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้ มันเป็นความต้องก

“ไอ้! ไอ้คนเห็นแก่ตัว”“เธอจะพูดแบบนี้กับฉัน ได้แค่ตอนนี้แหละ ถ้าแต่งงานกันแล้ว เธอพูดนี้แบบนี้ ฉันจะลงโทษเธอจนลุกไปไหนไม่ได้เลย”“ไอ้! คน คนลามก!”“ไปแต่งตัวได้แล้ว ถ้าช้า วันนี้ทั้งวันก็ไม่ต้องไปไหนอีก”“อ๊าก! ก็ปล่อยสิ!”จุ๊บ! พรึ่บ!คนตัวเล็กถูกปล่อยให้เป็นอิสระ หลังจากโดนขโมยจูบไปฟอดใหญ่ ร่างบอบบางพันผ้าเช็ดตัวปิดกาย ลุกขึ้นไปยืนหอบหายใจอยู่ข้างเตียง เพราะกลัวตัวเองจะไปทำงานสาย แล้วโดนพี่ชายซักไซ้จนจนมุม จึงเดินหนีไปหยิบถุงใส่เสื้อผ้าเข้าห้องน้ำ ตลอดเวลาที่อยู่ในนั้น ลี่หมิงได้แต่ก่นด่าตัวเองเผลอตัวเผลอใจมากขนาดนี้ ถ้าเขาทำให้เสียใจขึ้นมา เธอจะรับมือกับความรู้สึกแบบนั้นยังไงสองชั่วโมงต่อมาร่างสมส่วนในชุดเดรสจากแบรนด์ชั้นนำระดับโลก ก้าวลงจากรถหลังจากโดนบังคับให้จูบขอบคุณ ดันประตูปิดเสียงดัง ก้าวเดินไปด้านหน้าแบบไม่หันกลับไปมอง คนในรถเผยอยิ้มให้กับนิสัยดื้อรั้นต่างจากอดีตสิบนาทีต่อมาลี่หมิงก้าวเดินให้เร็วขึ้น เพื่อหลีกเลี่ยงทุกสายตาของผู้คนในแผนกบริการ เพิ่งจะได้รับตำแหน่งใหม่ กลับมาทำงานสายซะได้ อย่างนี้ใครมันจะเชื่อมั่นเล่า ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ และคนที่ทำให้เธอโกรธ ก็ยังส่งข้อค

ตู๊ด!เพราะทุกการกระทำย่อมมีผลที่ตามมา เฟยหลงจึงโทรไปปรึกษาผู้เป็นพ่อ เพื่อหาวิธีจัดการไม่ให้ตระกูลโจวมายุ่งกับคนของตัวเอง รอสายอยู่สักพักเลขาของพ่อก็รับสาย และเพียงไม่นานสายก็ถูกโอนไปให้ผู้นำตระกูลมู่[ มีอะไร? ]“เพิ่งรู้ว่าเดี๋ยวนี้ ผมต้องติดต่อพ่อผ่านเลขา”[ เรื่องจะพูดมีแค่นี้? ]“ผมยอมพ่อทุกอย่างแล้วไง เมื่อไหร่จะหายงอนสักที”เฟยหลงบ่นเสียงเบา เขายอมทำตามความต้องการของพ่อ ยอมทิ้งงานผับ และงานอื่นๆ เพื่อรับช่วงต่อบริษัทช่วยท่าน แลกกับการที่ท่านยอมเจรจาสู่ขอลี่หมิงกับถิงซีหยวน แต่ถึงอย่างนั้นท่านก็ยังไม่หายงอนเขาสักที[ แค่ยอมแล้วคิดว่ามันพอหรือไง ]“โธ่ ผมไม่ได้โทรหา เพื่อฟังพ่อบ่นน้อยใจหรอกนะ พ่อรู้จักตระกูลโจวใช่ไหม”[ รู้จักสิ มีเรื่องอะไรอีกล่ะ? ]“ถิงลี่หมิงกับโจวจางหมิ่น เคยคบหากันช่วงหนึ่ง จริงจังถึงขั้นแต่งงาน”[ นี่ตระกูลถิงเล่นตลกกับพวกเรางั้นเหรอ! ] คนฟังพูดขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงเดือนดาล ลูกชายถอนใจเบาๆ เข้าใจความโกรธของท่านดี“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก เธอเลิกกับเขาแล้ว แต่ฝ่ายชายไม่ยอม ตอนนี้เขากำลังคุกคามธุรกิจของตระกูลถิง และอาจจะคุกคามชีวิตเธอด้วย พ่อช่วยส่งคนฝีมือดีไปจับ