Lahat ng Kabanata ng Unloved ลวงรักเพลย์บอยร้าย: Kabanata 11 - Kabanata 20

“คนอื่นน่ะ คนที่นอนกับเขาคือคนอื่น”“ฉันนึกว่าเธอยอมเอาตัวเองไปเป็นเหยื่อซะอีก”“ฉันไม่เอาตัวเองไปเป็นเหยื่อให้เสืออย่างเขาแทะเล่นหรอกน่า”“โล่งอกไปที!”“ก็ … นั่นแหละ ฉันอยากให้พี่หนิงเทียน ช่วยรับบทเป็นคนรักให้หน่อย พี่ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่หาเวลาว่างให้ฉันสัก หนึ่งชั่วโมง หรือสองชั่วโมงก็พอ”ลี่หมิงนั่งรอคำตอบเงียบๆ ไม่คาดหวังว่าพี่หนิงเทียนจะยอมทำอะไรแบบนั้น แต่รอไม่นานใบหน้าหล่อเหลาก็พยักขึ้นลง คนตัวเล็กที่สุดพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ที่ตัวเองไม่ต้องไปหาผู้ชายคนอื่นมารับบทเป็นคนรัก“ขอบคุณพี่หนิงเทียนมาก ที่ยอมช่วยฉัน”“ไม่เป็นไร พี่ยินดี”“จริงสิ ไหนๆก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว พี่หนิงเทียนว่างไปดื่มกับเราไหม?”ฟูหลินรีบชวน เพื่อสร้างโอกาสให้เพื่อนสนิทกับชายหนุ่มรุ่นพี่ ได้อยู่ใกล้ชิดกัน ลี่หมิงเข้าใจเจตนาของเพื่อน จึงไม่แย้งใดๆ ทั้งที่อยากไปดื่มกันแค่สองคนพี่หนิงเทียนไปด้วยก็ดี เวลามีปัญหาจะได้ขอความช่วยเหลือจากเขาได้21 : 00 น.Club XXXผู้หญิงรูปร่างเล็กสวมใส่เสื้อสายเดี่ยวสีดำ ความยาวของเสื้อปิดได้แค่สองเต้าอวบอั๋น สีดำของเสื้อขับผิวขาวให้ดูขาวยิ่งขึ้น ด้านล่างเป็นกางเกงยีนส์ขาย

หลายวันต่อมาตั้งแต่วันที่บังเอิญเจอกับฟูหลินในบาร์ ความรู้สึกของมู่เฟยหลงก็ไม่เหมือนเดิม ความสนใจในตัวผู้หญิงลดน้อยลง ความสนุกตอนออกมาดื่มก็ด้วย ดวงตาคู่สวยมองไปรอบๆบาร์ เพื่อสำรวจความเรียบร้อยของสถานที่ ไม่หยุดลงที่สาวสวยคนไหน จนเพื่อนสนิทเกิดความสงสัยและเป็นห่วง“เกิดอะไรขึ้นเหรอเฟยหลง ทำไมหน้าตาถึงได้ดูอมทุกข์จัง”ซีฮันถาม ดึงรั้งสาวข้างกายเข้ามาใกล้มากขึ้น แต่ปฏิกิริยาของเพื่อนก็ยังเหมือนเดิม ใบหน้าบูดบึ้งจนสาวสวยที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกัน ขยับมานั่งอยู่ข้างๆเพื่อนของเธอแทน“ฉัน… ควรรอต่อไปไหม?”“หะ? รอ รอใคร?”ซีฮันวางแก้วเหล้าในมือลง ผลักสาวข้างกายออกห่าง เมื่อสีหน้าของเพื่อนจริงจังจนล้อเล่นไม่ได้“ซูฮวา”“ฉัน … สามารถพูดได้ทุกอย่างหรือเปล่า”ซีฮันลองถามเพื่อหยั่งเชิงดู โบกมือไล่สาวๆที่มาคอยให้บริการไป เมื่อเพื่อนส่งสัญญาณมาบอก ว่าตัวเองสามารถพูดได้อย่างที่ต้องการ มือเรียวสวยยกขึ้นประสานกัน วางมันลงบนหัวเข่า ท่าทางแบบนั้น แม้แต่เฟยหลงยังรู้สึกจริงจังไปด้วย ทั้งที่ตอนถาม เขาก็แค่เผลอตัวพูดออกไปเท่านั้น“แกควรพอตั้งนานแล้ว” “แต่ฉันรอได้”“รอ ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่เหมือนเดิม รอทั

พรึ่บ!เมื่อเดินมาจนถึงมุมที่ลับตาผู้คนเฟยหลงก็รีบคลายมือออก แต่สัมผัสอุ่นร้อนและความอ่อนนุ่มยังติดอยู่ที่มือ ใบหน้าหล่อเหลาหันหนีไปด้านข้าง เกลียดใบหน้าของเธอมาก ยิ่งตอนร้องไห้ยิ่งน่าเกลียดเข้าไปใหญ่ น้ำใสปิดบังดวงตากลมโตจนหมด แก้มอ้วนๆนั่นก็ด้วย‘เลิกร้องสักที รำคาญ!’‘ฮึก! ขอโทษ’‘เลิกขอโทษด้วย!’‘ฮึก! ค่ะ’คนตัวเล็กว่าง่าย แต่ความพอใจของเขากลับไม่มีเลย ถ้าจะว่าง่ายขนาดนั้น เธอควรเลิกเข้ามายุ่งกับเขาตั้งแต่ที่เขาบอกตอนแรก ถ้าทำแบบนั้น เขาอาจจะใจดีกับเธอมากกว่านี้ เขาอาจจะชอบเธอในฐานะน้องสาวของเพื่อนได้‘เลิกมาหาฉันได้ไหม เธอไม่อายแต่ฉันอาย ชอบหรือไงที่ได้ยินคำพูดดูถูกของคนพวกนั้น’ร่างสูงขยับพิงกำแพง หลับตาลงช้าๆ ปิดกั้นสายตาจากภาพตรงหน้า ทำไมกันนะ เขาถึงแคร์ว่าเธอจะรู้สึกแย่ กับคำพูดของเพื่อนๆเขา ทั้งที่เขาเองก็อยากพูดอย่างที่เพื่อนพูด อยากไล่เธอไปไกลๆ ด้วยคำพูดแย่ๆเหมือนกัน‘ฮึก! ฉัน จะ ไม่มาแล้วค่ะ’ดวงตาสีเข้มลืมขึ้นรวดเร็ว ความแน่วแน่ในดวงตากลมโต วิ่งชนหัวใจจนรู้สึกปวด เขาควรจะดีใจ แต่ทำไมรู้สึกใจหายแบบนี้‘ทำให้ได้อย่างที่พูดล่ะ’ร่างสูงขยับออกจากกำแพง ทิ้งคนอวบอ้วนไว้ลำพัง ใ

อีกด้านของเมือง ของใช้จำเป็นในการดำรงชีวิต ถูกร่างสมส่วนขนเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ด้วยตัวเอง ถิงลี่หมิงตัดสินใจเช่าอพาร์ตเมนต์แห่งนี้ เพราะกลัวมู่เฟยหลงจะรู้ความจริง ว่าเธอไม่ได้อยู่ที่นี่จริง และสืบสาวต่อไปจนรู้ว่าเธอเป็นใคร ถึงแม้จะลังเลกับการแก้แค้นทุกครั้งที่เจอเขา แต่เธอก็ยังไม่ล้มเลิกแผนการห้องขนาดไม่กี่ตารางเมตร ไม่ได้ทำให้คนที่เคยอยู่สุขภาพมาก่อนรู้สึกอึดอัด ใบหน้าสวยหวานมองรอบห้องด้วยความพึงพอใจ ตัดสินใจว่าจะออกไปหากินข้างนอก เพราะนอกจากจะเหนื่อยกับการจัดข้าวของแล้ว เธอยังไม่มีฝีมือในการทำอาหารด้วยร่างสมส่วนในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขายาวก้าวออกจากห้อง ปิดประตูลงกลอนเสร็จก็หมุนตัวก้าวเดิน เมื่อเดินมาจนถึงหน้าอาคาร ผู้ชายร่างสูงใหญ่ก็ปรากฏตัว ใช้ความใหญ่โตของร่างกายขวางทางเดินไว้ ใบหน้าไร้เครื่องสำอางฉายความหงุดหงิด เธอหิวมาก เหนื่อยด้วย ไม่อยากคิดเรื่องเขาให้สมองมันทำงานเพิ่ม“จะไปไหน?”“เรานัดกันไว้เหรอ?”เธอจำได้ว่าไม่ได้นัดใครไว้ วันสุดท้ายที่เจอกับเขา ก็คือวันที่ตกลงที่จะศึกษาดูใจกัน ซึ่งวันนั้นเขาแค่มาส่งที่นี่ ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย“เปล่า ฉันแค่บังเอิญผ่านมาทางนี้”เฟยหลงเ

“เดี๋ยวมานะ!”ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟา เดินตรงไปหาผู้หญิงตัวเล็กสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้น เข้าไปยืนแทรกอยู่ตรงกลางระหว่างเธอกับผู้จัดการ ใช้ร่างกายสูงใหญ่ของตัวเอง บดบังเธอจากสายตาพึงพอใจของเขา“เธอมาทำอะไร?”ดวงตาดุดันมองจ้องพนักงานของตัวเองที่ยังทำสีหน้างงงวยไม่เลิก คนตัวเล็กด้านหลังผุดรอยยิ้มมุมปาก เธอมาที่นี่เพื่อดำเนินการตามแผน รู้แล้วว่าเขาหวั่นไหวเพราะแฟนเก่า และเธอตั้งใจมาเพื่อขัดขวางไม่ให้พวกเขากลับไปรักกัน“ฉันมาสมัครงานค่ะ”“ไม่มีตำแหน่งว่าง”ผู้จัดการทำหน้างง ป้ายรับสมัครพนักงานที่ให้ไปติดไว้หน้าร้านเมื่อเช้า ติดเพื่ออะไรกัน?“ถ้าไม่มีทำไมถึงติดป้ายรับสมัครงานไว้ล่ะคะ?”เสียงหวานดังขึ้นกว่าตอนแรก เริ่มจะโมโหแล้วนะ ไอ้คนไม่ปกติ ไหนบอกว่าสนใจไง ไหนบอกว่าอยากทำความรู้จัก พอคนรักกลับมาง้อ ทำไมถึงเปลี่ยนใจทันทีแบบนี้ล่ะ“ยังไม่ได้แกะออก”“ไม่รู้แหละ ฉันจะสมัครงานที่นี่ค่ะ”คนตัวเล็กยืนยันเสียงแข็ง มองไม่เห็นใบหน้าของคู่สนทนาเลย เขากำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่“เห้อ! ตามมานี่!”ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตราคาแพงก้าวเดินนำ คนตัวเล็กก้าวตามไปช้าๆ เมื่อมาถึงห้องทำงานซึ่งอยู่ชั้นสามของอาคาร คนเดินนำก็