บททั้งหมดของ Unloved ลวงรักเพลย์บอยร้าย: บทที่ 31 - บทที่ 40

“ฟูหลิน! เธอดื่มไปเยอะแค่ไหนแล้วเนี่ย?”ถามคนที่นั่งไม่ค่อยตรงด้วยน้ำเสียงห่วงใย สังเกตอาการก็พอรู้ ว่าแอลกอฮอล์ที่ไหลเวียนอยู่ในร่างของเธอนั้น มากพอสมควร เจ้านายบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะมาถึง ซึ่งมันนานเกินไปสำหรับเธอที่ยกแก้วขึ้นกระดก ราวกับกำลังดื่มน้ำ“ยุ่งน่า! วันนี้ฉันเป็นลูกค้าคุณนะ!”“ฉันรู้ แต่มันเยอะเกินไปแล้ว เดี๋ยวกลับไม่ไหว พรุ่งนี้เธอต้องมาทำงานไม่ใช่หรือไง”“มาหรือไม่มา ฉันก็ไม่อดตายหรอกน่า ถอยไปได้แล้วค่ะคุณเฉิน!”ลี่หมิงพยายามคุมอารมณ์ แต่มันยากเพราะวิสกี้ที่เธอดื่มเข้าไป สมองอื้ออึงจนลิ้นเริ่มพันกัน ร่างกายก็โงนเงนไปมาอ่า … เธอยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่ตื่นนอน เมาเร็วขนาดนี้ เพราะสาเหตุนั้นแน่เลย“เตือนแล้วนะ”“อื้อ ฉันจะดื่มให้น้อยลง”เพราะคุณเฉินทำสีหน้าลำบากใจอยู่หรอกนะ เธอถึงยอมรับปากเขาไป ไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้ที่นี่ ในตอนที่ตัวเองสติสัมปชัญญะถดถอยลงไป อีกเหตุผลคือเธอรู้สึกร้อนๆหนาวๆแปลกๆ เมื่อคิดถึงใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าของสถานที่แต่วันนี้เขาเองก็ติดธุระเหมือนกัน คงไม่มีเวลาว่างมาหวงเธอหรอก คงไปงานนัดดูตัวที่ครอบครัวเขาหาให้ ข่าววงในของเธอบอกมาแบบนั้น“ชิ!

“หลีกทางด้วยค่ะ”น้ำเสียงหวานดังผ่านริมฝีปากอวบอิ่ม ร่างอ้วนท้วนพยายามจะแทรกกายไปด้านซ้าย เพื่อเดินผ่านร่างสูงใหญ่ของเขาไป แต่เฟยหลงขยับตัวตาม ตอนนี้ทั้งเธอและเขา ต่างยืนชิดกำแพงรั้วโรงเรียนเธอแล้ว“ฉันจะไปทางนี้แล้วกัน”“เธอมีเวลาว่างไหม ไปด้วยกันหน่อยสิ”เฟยหลงพยายามเข้าหาเธอให้เป็นธรรมชาติ แบกความรู้สึกผิดไว้บนหลัง แต่ถ้าไม่ทำ เพื่อนของเขาจะไม่เลิกพูดถึงเธอแบบเสียๆหายๆ เขากลัวว่าอู๋ท่งจะไม่หยุดแค่การพูด ถ้าปล่อยให้มันลุกลามมากไปกว่านี้ คนที่ลำบากยังไงก็หนีไม่พ้นเธออยู่แล้ว“พี่โดนตีหัวมาหรือเปล่า”“ฉันปกติดี”“แล้วทำไมถึงมาชวนฉันล่ะ พี่ไม่ชอบฉันไม่ใช่เหรอ?”คนที่มีความสูงน้อยกว่ามาก เอียงศีรษะไปทางขวาเล็กน้อย ดวงตากลมโตฉายความประหลาดใจ ช้อนตามองจนคนถูกจ้องต้องเบือนหน้าหนี ความรู้สึกผิดเพิ่มขึ้นทีละนิด แต่จะล้มเลิกสิ่งที่คิดจะทำก็ไม่ได้“ฉันแค่ … อยากพิสูจน์บางอย่าง”คนตัวโตไม่ยอมตอบคำถาม เปลี่ยนประโยคเป็นสิ่งที่ตัวเองเกิดความสงสัยอยู่ เขาต้องการพิสูจน์บางอย่างจริงๆ นั่นคือความรู้สึกที่มีต่อเธอ มันคืออะไรกันแน่ เกลียดเธออย่างที่เพื่อนๆเป็นไหม นั่นคือสิ่งที่เขาอยากรู้“อะไรเหรอคะ?”“

“พี่รักฉันเหรอ?” ลี่หมิงถาม“ … มันยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แต่พี่ … ชอบเธอนะ”“ฉัน … ขอเวลาคิดหน่อยได้ไหม ฉัน … สับสน”เพราะเขายอมอ่อนข้อให้ เธอจึงอยากได้เวลาในการตัดสินใจ ถ้าเขาเปลี่ยนตัวเองได้จริงๆ โอกาสก็น่าจะเหมาะกับเขา เรื่องความรู้สึกช่างมันไปก่อน เธอเห็นหลายคู่เลยที่ไม่ได้แต่งงานเพราะความรัก แต่ก็อยู่กันยืดจนถึงแก่เฒ่า“พี่สัญญาว่าเธอจะเป็นที่หนึ่ง”“ … ไม่ใช่คนเดียวเหรอ?”“หึ! นั่นมันก็อยู่ที่เธอ ถ้าหากเธอทำหน้าที่ภรรยาได้ไม่ดีพอ เธอยังจะกล้าขอให้พี่มีแค่เธออยู่ไหมละ”“เหอะ! ฉันนึกว่าพี่จะเปลี่ยน แต่พี่ไม่เปลี่ยนเลย น่าผิดหวังจริงๆ”ใบหน้าสวยฉายความเศร้า แววตาเจือความผิดหวัง และหยาดน้ำที่คลอขึ้นมา วูบหนึ่งของความคิด เธอตัดสินใจว่าจะแต่งกับเขา สร้างครอบครัวด้วยกัน แต่ได้ยินแบบนั้นแล้วมันไม่ไหวจริงๆ และมันจะไม่มีโอกาสให้เขาอีกแล้ว“มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอหรอกนะลี่หมิง ถ้าเธอไม่แต่ง ก็รอรับผลที่จะตามมาได้เลย!”มุมปากหยักเหยียดตรง ถอยใบหน้าออกมา มองคนตรงหน้านิ่งๆ ถิงลี่หมิงน่าสนใจก็จริง แต่เธอไม่ได้ดึงดูดมากขนาดนั้น ตอนนี้เขาชอบเธอมาก แต่ในอนาคตเขาไม่รู้ พูดไปแบบนั้นมันคือความจริง ถ

“อึก!”“อ๊ะ! อูย! เจ็บนะ!”“ฉันก็เจ็บ!”ใบหน้าคมเงยขึ้นมาพูด รู้สึกผิดเล็กน้อยที่ตัวเองเผลอกัดเต้างามของเธอเข้า แต่คนที่ทำเขาเจ็บก่อน มันเธอไม่ใช่หรือไง“พอ พอแล้วใช่ไหม?”“พอเหรอ แน่ใจเหรอว่าอยากให้ฉันพอแค่นี้?”มือหนาจับขาเรียวแยกออกจากกัน ขาเรียวสวยขาวจนเห็นเส้นเลือดสานทับกันไปมา สายตาคู่คมจับจ้องกางเกงในตัวจิ๋วสีดำสนิท ขยับนิ้วเกี่ยวปราการชิ้นนั้นออกไปช้าๆ ไล้ข้อนิ้วไปมาบนกลีบเนื้อสีสวยที่ดูสดใหม่ ปาดน้ำใสไปมาช้าๆ ช้อนสายตามองคนใต้ร่างอีกครั้ง“ว่าไง? ยังอยากพออยู่ไหม?”“อึก! คุณคิดดีแล้วเหรอ ที่ทำแบบนี้กับฉัน อื้อ!”“ฉันคิดดีแล้ว แล้วเธอล่ะ คิดมาอย่างดีแล้วสินะ ตอนที่เข้าหาฉันน่ะ พร้อมจะรับผลการกระทำของตัวเองหรือยัง”สิ่งที่เขากำลังจะทำกับเธอ ไม่ได้ทำเพราะต้องการเอาชนะ แต่ต้องการใช้ความสัมพันธ์นี้ผูกมัดเธอไว้กับตัวเอง เห็นแก่ตัวมากเขารู้ แต่ให้ทนดูเธอเป็นของคนอื่น มันทำไม่ได้จริงๆ“คุณ ไม่คิดจะเลิกใช่ไหม”“ไม่! ทั้งเลิกทำ หรือแม้กระทั่งเลิกกับเธอ มันไม่มีความคิดแบบนั้นอยู่ในหัวของฉันเลย”“แล้ว แล้วคุณจะเสียใจ”“ปล่อยเธอไป ฉันจะเสียใจมากกว่า”มือใหญ่รวบเส้นผมดำยาวไปทัดไว้ข้างใบหู

“เห้อ! เอาเถอะ! รอให้เธอหายป่วย เราค่อยคุยกันอีกที อยู่นี่คนเดียวแป๊บนึงนะ พี่จะไปซื้อยากับข้าวมาให้ เธอกินยาคุมไปหรือยัง”“ยะ ยัง! สภาพแบบนี้ฉันจะไปที่ไหนได้”“รออยู่นี่ อย่าดื้อ เดี๋ยวมา”เฟยหลงถอนหายใจเบาๆ กำชับคนดื้อรั้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน อ้อยอิ่งอยู่เพียงไม่นาน เมื่อคิดถึงอาการของคนป่วยก็รีบร้อนออกไปจากห้อง ในขณะที่เดิน ก็ใช้โทรศัพท์หาร้านขายยาที่อยู่ใกล้ที่สุดไปด้วย พบว่ามันอยู่ไม่ไกลจากอพาร์ตเมนต์ของเธอนัก จึงเลือกเดินไปแทนการใช้รถกริ่ง!“สวัสดีค่ะ” พนักงานที่เป็นเภสัชกรเอ่ยทักทายตามปกติ แอบชื่นชมความหล่อเหลาบนใบหน้าคนตัวโตอยู่ในใจ คนที่ไม่เคยป่วย หรือถึงแม้จะป่วย ก็ไม่เคยมาซื้อยากินเอง ได้แต่ยืนขว้างอยู่หน้าประตู รู้ว่าเป็นไข้ต้องใช้ยาอะไรบ้าง แต่อาการของคนตัวเล็กอย่างหลังนี่สิ จะอธิบายให้เภสัชกรฟังแบบไหน“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?” เภสัชกรสาวถามซ้ำเมื่อเห็นลูกค้ามีสีหน้าลำบากใจ“อ่า ผมอยากได้ยาลดไข้ แก้ปวด แล้วก็ … ยาคุมกำเนิด”“อ่า แบบฉุกเฉินใช่ไหมคะ?”เภสัชกรสาวยิ้มแห้ง ยาประเภทนี้ค่อนข้างขายดี เขาไม่ใช่คนแรกที่เข้ามาซื้อด้วยอาการเขินอายแบบนี้“ครับ อยากได้ยาที่ลดอาการ