Semua Bab The Missing Piece: Bab 121 - Bab 130

“Oh, ikaw pala ‘yan, babe,” sambit ni Vanessa sa kanya habang matamis na nakangiti.Kung noon ay kilig na kilig siya kapag tinatawag siya nito sa ganoong paraan, ngayon naman ay iritang-irita siya. Tuluyan na nga talagang nawala ang pagmamahal niya rito.“Magpapaalam lang ako kay Venisse,” malamig na tugon niya rito.“Sa anak ka lang natin magpapaalam? At sa ‘kin, hindi? Kung sa gano’n, ano na lang ako sa buhay mo?”“Ayaw ko ng drama ngayong umaga, Vanessa,” seryosong saad niya rito. “Baby?” Pagtawag niya sa anak.Lumapit naman ito sa pintuan katabi ng ina.“Ye, daddy?” Inosenteng tanong ni Venisse sa kanya.“Aalis na ulit si daddy para magtrabaho. Behave ka lang palagi rito, ha?” Malambing na sambit niya sa anak sabay haplos sa buhok nito sa likod ng ulo.“Palagi naman po akong behave, daddy.”“Then very good!” Yumuko siya para mapantayan ito at saka hinalikan ito sa noo.“Bye for now, baby. See you later!”Kumaway naman ito sa kanya nang magsimula na siyang maglakad. Pagkatapos ay d

NANG sumapit ang gabi ay sa silid na nga ng mag-ina siya natulog. Pero nasa gitna nila si Venisse. Nagpanggap siyang tulog na tulog na at sinabayan pa niya ng pekeng paghilik.Maya-maya ‘y narinig niyang tumunog ang cellphone nito. Kinuha nito iyon at saglit na tumingin sa direksyon niya na para bang sinisigurado na tulog na siya at saka lumabas ng kwarto. Palihim niya naman itong sinundan. Todo ingat siyang huwag makalikha ng kahit na anong ingay na makakapag-agaw sa atensyon nito. Sa likod ng mansyon sa garden ito pumunta.“Hello, ano? Alam mo na ba kung saan nagtatago ang babae ni Jacob?” Narinig niyang tanong nito sa kung sinumang kausap nito sa kabilang linya. “Ano?! Wala ka pa ring alam kung nasaan nagtatago ang babaeng iyon? Kailangan nating maunahan si Jacob sa paghahanap sa kanya para hindi na muling mawala ang atensyon niya sa ‘kin! Nagkaayos na kami kanina lang at nasa kwarto namin siya ng anak ko natutulog ngayon. Ayaw ko nang may magbago pa sa kung anumang nangyayari sa ‘

UMAALINGAWNGAW ang malakas na iyak ni Venisse sa kabuuan ng silid kaya agad niyang tinawag si nanay Minerva. Humahangos pa itong bumungad sa pintuan.“Anong nangyari, hijo? Ano ba ang ginawa mo riyan at umiiyak nang ganyan kalakas?” Humahangos na tanong nito.“Nanay, wala po akong ginagawa sa kanya. Sinusubukan ko lang naman sabihin sa kanya na…na…” Hindi niya maituloy-tuloy ang sinasabi dahil baka mas lalo pang umiyak si Venisse kapag narinig na naman nito ang sasabihin niya.“Na ano?” tanong sa kanya ni nanay Minerva.“Nanay, tulungan mo na lang muna akong patahanin siya, pagkatapos ay saka ko na lang sa ‘yo sasabihin,” paki-usap niya sa matanda.“O, siya, alis na riyan at ako na ang bahala sa kanya. Ano ba naman kasi ang ginawa mo, nag iisip bata ka na naman siguro at pinatulan mo itong anak mo,” paninisi pa nito sa kanya.Hindi na siya sumagot pa sa matanda at pinili na lang niyang pumasok sa sariling silid. Nang hindi na niya naririnig na umiiyak si Venisse, ay lumabas na siya at

PAGDATING ng bus na sinasakyan niya sa terminal na bababaan niya ay madilim pa ang buong paligid dahil alas kwatro pa lang nang madaling araw. Pagbaba niya ‘y agad niyang iginala ang paningin sa paligid.Hindi nagtagal ay namataan niya sa isang tabi ang kanyang kaibigan na may kasamang isang babae na medyo bata-bata pa kumara sa kay nanay Myrna. Ito na siguro ang sinasabi nitong tiyahin na tutuluyan niya.Lumapit siya sa mga ito at tinawag ang kaibigan dahil mukhang hindi siya nito nakilala dahil sa suot niya. Suot kasi niya ang jacket ni Carlo na sobrang laki sa kanya kaya nakakatulong pa ang hood nito para maikubli ang kanyang mukha. Ibinigay ito ni Carlo sa kanya dahil nag-alala ito nab aka lamigin siya sa kanyang byahe.“Be, ako na ito.” Kalabit niya sa kaibigan na hanggang ngayon ay humahaba pa rin ang leeg sa pagtanaw sa mga taong bumaba sa bawat dumarating na bus.“Anak ng…! Nakakagulat ka naman, Be. At saka, bakit kasi ganyan ang suot mo, kaya tuloy hindi kita nakilala. At sak

“Bilisan mo na! Huwag mo ‘kong binibitin!” nandidilat ang mga matang sambit niya rito.“Ay, demanding yern?”Napapikit siya at napakagat labi para pigilan na huwag tuluyang magalit sa kaibigan niya. Kunting-kunti na lang ay sasabog na siya. Maikli pa naman ang pasensiya niya.“Alam mo ba, alam ko na kung nasaan si Michaela,” mahinang sambit nito kasabay nang pagsilay ng kakaibang ngiti sa labi.Bigla na lang na parang bulang nawala ang galit na nararamdaman niya at napalitan iyon ng excitement.“Ta-talaga? Saan? At paano mo nalaman?” excited niyang tanong dito.Sakto namang dumating ang order nito. Agad itong sumubo pagkalagay na pagkalagay pa lang ng waiter sa pagkaing in-order nito. Napangiwi tuloy siya, hindi ito nagsisinungaling sa sinabi nitong wala pa itong kain. Sunud-sunod ang naging pagsubo nito bago siya nagawang sagutin nito.“Alam mo namang hindi tumutigil ang mga taong inutusan ko sa paghahanap sa kanya. And boom! Kahapon ay nakita na nila ang target natin!”“And???” nabi