All Chapters of ลำนำรักใต้เงาฝัน: Chapter 41 - Chapter 50

หลินอวี้เหม่ยได้ฟังคำของอีกฝ่ายก็ฉุกใจ รีบเงยหน้ามองสบตาสามี ดวงตามืดครึ้มดุดันและโกรธแค้นออกมาจนน่าตกใจ“ท่านพี่...ท่านเป็นอันใดไปเจ้าคะ ไยจึงทำสีหน้าเคร่งเครียดเช่นนั้น หรือท่านโกรธข้า...”เซียวหลงเฉิงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง พร้อมกับดึงนางเข้ามากอดไว้แน่น“อวี้เหม่ย...แม้ข้าไม่ใช่บุรุษที่สมบูรณ์แบบนัก ตัวข้ามีข้อบกพร่องมากมาย แต่สิ่งหนึ่งที่ข้ารับปากเจ้าได้คือ หากเจ้าไม่คิดทรยศหักหลังข้า ข้าก็จะไม่ทำร้ายเจ้าให้ต้องเจ็บปวด ในอนาคตข้าจะไม่แต่งหญิงอื่นเข้าเรือนเป็นภรรยาหรืออนุ จวนแม่ทัพแห่งนี้จะมีเพียงเจ้าเป็นนายหญิงผู้เดียว แต่หากเจ้าคิดมีใจเป็นอื่นแล้วก็ขอให้บอกข้าสักคำ ขอเพียงเจ้าไม่คิดทรยศหรือสวมหมวกเขียวให้ข้า ข้าจะยอมปล่อยเจ้าไปโดยดีไม่รั้งไว้...”หลินอวี้เหม่ยเงยหน้ามองเขา ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย “ท่านพูดจริงหรือ? ท่านจะไม่เปลี่ยนใจในภายหลังใช่หรือไม่?”เซียวหลงเฉิงประคองใบหน้าของนางไว้ด้วยสองมือ จ้องมองนางด้วยสายตาที่จริงจัง“ข้าไม่ชอบสาบาน แต่หากข้าผิดคำพูดเมื่อใดยินดีให้ฟ้าดินลงโทษไม่ให้ตา...” หลินอวี้เหม่ยรีบเอามือปิดปากไม่ให้เขาเอ่ยคำน่ากลัวออก

ภาพหวานชื่นนั้นกระแทกนัยน์ตาของหลินซูหนิงเข้าอย่างจัง ยิ่งทำให้ในหัวใจพลุ่งพล่านด้วยความอิจฉา นางกระแทกลมหายใจ พลางเดินลงส้นไปขึ้นเกี้ยวอย่างไม่เต็มใจ หากตอนที่เดินผ่านสองสามีภรรยาที่แสนจะน่าอิจฉาคู่นั้น นางก็อยากจะทึ้งหัวตัวเอง ทำไมทุกอย่างถึงกลายเป็นเช่นนี้ทำไมชีวิตข้าต้องมาอับอายขายหน้าต่อหน้านางพี่สาวตัวดีผู้นี้ มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ คนที่ต้องยืนแบกหน้ารับความอัปยศในวันนี้ควรเป็นหลินอวี้เหม่ยไม่ใช่นาง ที่ข้างกายท่านแม่ทัพใหญ่นั่นต่างหากที่ควรค่าจะเป็นของนางมีความสุขกับชีวิตแต่งงานที่เจ้าเลือกเอง งั้นหรือ ข้าไม่ได้ต้องการเลือกแบบนี้เสียหน่อย คอยดูเถอะ ข้าจะต้องได้ดีกว่าเจ้าให้ได้ จงมีความสุขเสียให้พอหลินอวี้เหม่ย เมื่อวันที่เจ้าตกจากที่สูงลงมา ข้าจะเหยียบให้มิดเลยคอยดู!///////////////เมื่อเกี้ยวเจ้าสาวไปถึงจวนสกุลหาน แทนที่จะเข้าทางด้านหน้าจวน แต่แล้วเกี้ยวของหลินซูหนิงกลับเลี้ยวไปทางประตูข้างจวนแทน“เจ้าสาวลงจากเกี้ยวได้”หลินซูหนิงเดินลงจากเกี้ยวก็ต้องแปลกใจ นางมองไปรอบตัวที่ไม่มีอะไรบ่งบอกถึงพิธีแต่งงาน หรือกระทั่งการประดับประดาจวนให้เป็นมงคลก็ไม่มีด้วยซ้ำ“ทำไมพวกเจ้าพาข้าม

“เจ้าเป็นคนบอกเองว่าจะรักและดูแลข้าอย่างดี เจ้าสัญญากับบิดาข้าว่าจะแต่งข้าเข้าจวนในฐานะฮูหยินเอก แล้วนี่มันอะไรกัน อนุอะไร ข้าไม่อยากเป็น” นางตะโกนออกมาอย่างโมโห ผิดหวัง“ไม่อยากเป็นเช่นนั้นก็กลับบ้านเดิมของเจ้าไปสิ ข้าไม่ได้ง้อนี่”หานเจี้ยนจวิ้นมองนางด้วยสายตาดูแคลน“ข้าบอกว่าจะรักเจ้าหรือ? เจ้าเองต่างหากที่หลงคิดไปเองว่าเจ้าจะสามารถครอบครองข้าได้ ข้าไม่เคยพูดอะไรเช่นนั้น เจ้าคิดไปเองทั้งนั้น บุตรีตระกูลพ่อค้าอย่างเจ้าเป็นเพียงอนุของรองแม่ทัพก็ดีเกินไปแล้ว ยังจะมาเรียกร้องอะไรอีก หากอยากเป็นเมียข้าก็จงกลับไปที่เรือนเจ้าเสีย แล้วจงอยู่อย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัวด้วย ถ้าไม่อยากให้ข้าหย่าแล้วส่งเจ้ากลับจวนสกุลหลินซะ”คำพูดของหานเจี้ยนจวิ้นทิ่มแทงหัวใจหลินซูหนิงจนย่อยยับ นางรู้สึกเหมือนถูกตอกย้ำว่าโง่งมที่ถูกหลอกและถูกหักหลังจากคนสารเลวตรงหน้า ความเสียใจที่ถาโถมเข้ามาในหัวใจของนางทำให้สติของนางแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ“เจ้ามันคนปลิ้นปล้อน! ข้าเกลียดเจ้าที่สุด” หลินซูหนิงร้องแหกปากตะโกนอย่างหมดความอดทน น้ำตายังคงไหลพราก นางลุกขึ้นหมายจะผลักหานเจี้ยนจวิ้น แต่กลับถูกเขาผลักไหล่ล้มลงไปนั่งกับพื้นอย่าง

จูบของแม่ทัพหนุ่มเต็มไปด้วยความดุดันและเอาแต่ใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เขากระชากนางเข้ามาประชิดตัว มือใหญ่ของเขารั้งท้ายทอยของนางไว้แน่นเพื่อไม่ให้นางหนีได้ อีกมือก็ดึงทึ้งอาภรณ์ที่นางสวมออกจนเผยเรือนร่างอันเย้ายวนตาริมฝีปากของเขารุกเร้าอย่างไม่ปรานี คล้ายกับต้องการแสดงความเป็นเจ้าของและประกาศให้นางรู้ว่าต่อให้นางคิดจะหนีไปจากเขา ก็ไม่มีทางทำได้หลินอวี้เหม่ยตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นางพยายามผลักดันเขาออก แต่ยิ่งดิ้นเท่าไรก็เหมือนยิ่งจุดไฟในตัวสามีให้ลุกโชนมากขึ้น แขนแข็งแกร่งของเขารัดเอวบางแน่นจนร่างนางแนบชิดไปกับอกกว้างจนเกือบจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ความอบอุ่นจากกายเขาทำให้นางรู้สึกตัวอ่อนระทวยอย่างประหลาด จากขัดขืนก็กลายเป็นเคลิบเคลิ้ม“ท่าน...ท่านพี่...” นางพยายามเอ่ยเรียกสติเขาด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า แต่เขาก็ไม่ยอมหยุด จูบของเขาเต็มไปด้วยความร้อนแรง ความปรารถนาในตัวนางก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วและรุนแรงราวกับพายุโหมใส่เรือลำน้อยกำลังลอยในท้องทะเลคลั่งเซียวหลงเฉิงผละออกมาเพียงเล็กน้อย ดวงตาของเขายังคงแสดงออกถึงความโมโหและความต้องการที่ไม่อาจระงับได้“เจ้าเป็นฮูหยินของข้า” เขากระซิบข้างหูนางเสียงต่

“และเพราะความไว้เนื้อเชื่อใจทั้งสามีและน้องสาว ทำให้เหมยฮวาถูกเขาวางแผนใส่ร้ายป้ายสีว่ามีชู้ จนถูกสามีทรยศลงโทษและสังหารอย่างโหดเหี้ยมทารุณเพียงเพราะต้องการยกตำแหน่งฮูหยินเอกของนางให้อนุสุดที่รักซึ่งเป็นน้องสาวของเหมยฮวานั่นเอง แต่แล้วอาจเพราะนางถูกสามีสังหารอย่างเหี้ยมโหดและไม่ได้รับความเป็นธรรม สวรรค์ก็เลยเมตตาให้โอกาสนางได้กลับมาแก้ไขอดีตอีกครั้ง แต่ครั้งนี้นางรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น และนางต้องพยายามเปลี่ยนแปลงมัน...เพื่อไม่ให้ทุกอย่างวนกลับไปสู่จุดเดิม” เล่าได้ถึงตรงนี้ หลินอวี้เหม่ยก็หยุดเล่า“จบเท่านี้หรือ...”เซียวหลงเฉิงจ้องนางเขม็งด้วยสายตาที่นิ่งจนอ่านไม่ออกว่าเขารู้สึกอย่างไรกับเรื่องที่นางเล่า เชื่อหรือไม่เชื่อ“ข้าเองก็ไม่รู้ตอนจบของนิทานเรื่องนี้เช่นกันเจ้าค่ะ แต่ตอนแรกที่ฟังก็ได้แต่คิดถึงตัวเหมยฮวาที่โชคร้าย แต่งงานกับคนผิด ซ้ำยังเชื่อใจคนใกล้ตัวจนต้องตายอย่างน่าอนาถ”เซียวหลงเฉิงจ้องมองคนพูดด้วยแววตาที่ล้ำลึกยากจะอ่านความคิดออกได้ ก่อนดึงนางเข้ามากอดในอ้อมแขนที่ดูเหมือนจะสั่นเทาอยู่เล็กน้อย“เป็นเพียงนิทานที่ข้าฟังเขาเล่าต่อมาเท่านั้น ท่านพี่อย่าได้หาว่าข้าเพ้อเจ้อไปเลย ห