All Chapters of ลำนำรักใต้เงาฝัน: Chapter 51 - Chapter 60

ทางด้านวังหลวง หลังจากที่แม่ทัพเซียวนำยาสมุนไพรไปถวานให้กับฮ่องเต้และฮองเฮาได้เสวยยาสมุนไพรของหลินอวี้เหม่ย พระอาการประชวรก็ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว หมอหลวงต่างยอมรับว่าสมุนไพรที่ถูกส่งมาได้ช่วยชีวิตฮองเฮาไว้ รวมถึงคนในวังที่ติดโรคก็ทยอยอาการดีขึ้นจนกลับมาเป็นปกติในไม่กี่วันต่อมาฝ่าบาทจึงมีรับสั่งให้มอบรางวัลอย่างสมเกียรติให้กับแม่ทัพใหญ่เซียวหลงเฉิง แต่ทว่าแทนที่เขาจะรับความดีความชอบไปคนเดียว แต่ชายหนุ่มกลับทูลฮ่องเต้ไปตามความเป็นจริงว่าคนที่ทำยานี้ขึ้นมาคือฮูหยินของเขา และยังได้เล่าเรื่องที่หลินอวี้เหม่ยได้ร่วมกับหมอเทวดาเจ้าตั้งโรงหมอเพื่อรักษาชาวบ้านจนระงับโรคระบาดครั้งนี้ไว้ได้สำเร็จก่อนที่จะคร่าชีวิตผู้คนไปมากกว่านี้ความดีความชอบในครั้งนี้ทำให้ทั้งเซียวหลงเฉิงและหลินอวี้เหม่ยได้รับการยกย่องจากทั้งประชาชนและราชสำนัก เซียวหลงเฉิงมองภรรยาของเขาด้วยความภาคภูมิใจ ความสามารถและความเสียสละของนางในครั้งนี้ไม่ได้ช่วยแค่เขา แต่ช่วยชีวิตคนทั้งเมืองฮ่องเต้และฮองเฮาพระราชทานรางวัลให้สองสามีภรรยาและผู้เกี่ยวข้องอีกมากมาย และยังแต่งตั้งให้หลินอวี้เหม่ยเป็นฮูหยินตราตั้งขั้นหนึ่งอีกด้วย ส่วนแม่ทัพเ

อัครเสนาบดีจางยิ้มอย่างพึงพอใจแล้วเอ่ยสั่ง “เช่นนั้นเจ้าจงไปเตรียมตัวที่เรือนข้างๆ ข้า อยากจะคุยกับเจ้าทั้งคืน เผื่อคิดแผนรอบคอบร่วมกัน”หานเจี้ยนจวิ้นยิ้มบางๆ ขณะที่เห็นหลินซูหนิงลุกขึ้นเดินตามอัครเสนาบดีจางไปที่เรือนข้างเคียง เมื่อมาถึงห้องรับรอง อัครเสนาบดีจางก็ปิดประตูทันทีแล้วหันมาจ้องหลินซูหนิงด้วยสายตาหิวกระหายใต้เท้าเฒ่าเชยปลายคางของหญิงสาวอายุคราวลูกขึ้น“ใต้เท้า! ท่านจะทำอันใดเจ้าคะ”“เจ้าช่างงดงามและมีความมุ่งมั่นยิ่งนัก แม้จะเป็นสตรีก็มีความกล้าหาญที่ข้าชื่นชม แต่ข้าต้องการพิสูจน์ความจริงใจของเจ้าเสียก่อน”“พิสูจน์อย่างไรเจ้าคะ” หลินซูหนิงถามเสียงสั่นอัครเสนาบดีจางหัวเราะเสียงดังแล้วดึงนางเข้ามากอด หลินซูหนิงตกใจจนตัวแข็งทื่อ พยายามจะดิ้นรนขัดขืนเมื่อรับรู้ได้ถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับตนในคืนนี้“ใต้เท้าท่านจะทำอันใดเจ้าคะ ปล่อยข้าน้อยก่อน”“มาเป็นอนุของข้า เจ้าจะได้ชีวิตที่สุขสบายกว่านี้ ดีหรือไม่” หลินซูหนิงเบิกตาค้าง“ไม่! ไม่...ใต้เท้าโปรดปล่อยข้าน้อย ไม่...” หญิงสาวกรีดร้องก่อนที่จะถูกตาเฒ่าเจ้าเล่ห์จูบปิดปากและจัดการเปลื้องผ้าของนางออกอย่างไม่ไยดีว่านางจะดิ้นรนขัดขืน

เพียงคิดถึงเหตุการณ์นั้นขึ้นมา หลินอวี้เหม่ยก็หน้าตึงขึ้นมาทันที คงต้องลองดูต่อไปว่าคราวนี้ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเดิมอีกหรือไม่ สามีคนปัจจุบันของนางอาจจะแสร้งทำเป็นไม่สนใจหลินซูหนิงต่อหน้านาง แต่ลับหลังใครจะรู้ว่าบุรุษแข็งแกร่งจะต้านเสน่ห์ของสาวงามที่แสนเจ้าเล่ห์ผู้นี้ได้หรือไม่“คิดสิ่งใดอยู่หรือฮูหยิน” แม่ทัพหนุ่มก้มลงถามเมื่อเห็นใบหน้างามดูกังวล“เปล่าเจ้าค่ะ งั้นข้าขอตัวไปดูน้องสาวสักครู่นะเจ้าคะ”“ให้ข้าไปกับเจ้าหรือไม่” หลินอวี้เหม่ยนิ่งไปนิดๆ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ท่านพี่ช่วยรับรองแขกทางนี้ดีกว่า เจ้าภาพหายไปทั้งคู่จะดูไม่งาม”“เช่นนั้นก็เอาตามที่เจ้าว่า หากมีอะไรก็ให้คนมาตามข้าแล้วกันนะ”นางรับคำเบาๆ พร้อมกับจับสังเกตสามี อยากรู้ว่าคนข้างกายจะใจแข็งได้ตลอดรอดฝั่งหรือไม่ หรือจะดีแตกอย่างหานเจี้ยนจวิ้นในอดีตเวลาต่อมาหลินซูหนิงถูกพามานอนพักที่เรือนรับแขกด้านหลังของจวนซึ่งอยู่ไกลจากเรือนหลักค่อนข้างมาก หลินอวี้เหม่ยทอดสายตามองน้องสาวตัวร้ายที่มีสภาพสะบักสะบอมไม่น่ามอง ผิดกับตอนที่อยู่จวนสกุลหลินราวฟ้ากับเหว ชาติก่อนนั้นนางหลงกลสงสารเวทนาน้องสาวจนยอมให้เข้ามาอยู่ในจว

“เปล่าเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้หึง แต่ข้าไม่อยากประมาท”“เจ้าอย่าคิดมากไปเลยนะอวี้เหม่ย ซูหนิงนางก็เป็นน้องสาวของเจ้าก็ถือเป็นน้องสาวข้าด้วยมิใช่หรือ ในเมื่อนางหนีร้อนมาพึ่งเย็น ข้าในฐานะพี่เขยของนางก็ควรช่วยเหลือก็เท่านั้น ไม่ได้คิดเป็นอื่น เจ้าเองก็อย่าใจแคบนักเลยนะ”“อะไรนะ ท่านหาว่าข้าใจแคบงั้นหรือ” หญิงสาวแหวใส่สามีชนิดที่ไม่เคยทำมาก่อน“ข้าแค่เตือนท่านด้วยความหวังดี แต่ท่านกลับหาว่าข้าขี้หึงใจแคบ แล้วท่านล่ะ ที่ทำใจกว้างเช่นนี้มิใช่ว่ามีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงงั้นหรือ”“จุดประสงค์อันใด”“ก็จุดประสงค์ที่ท่านอยากรับภรรยาผู้อื่นมาเป็นอนุของตนอย่างไรเล่า”เพล้ง!แจกันลายครามถูกเขวี้ยงระบายโทสะจนแตกกระจายเสียงดังลั่นห้อง“หลินอวี้เหม่ย! นี่เจ้าพูดเหลวไหลอะไรออกมา...” แม่ทัพหนุ่มคอแข็ง ขึ้นเสียงกร้าวอย่างที่ไม่เคยทำกับอีกฝ่ายมาก่อน ทำเอาคนเป็นฮูหยินถึงกับสะอึกอึ้งจนน้ำตาคลอ“ทำไมเจ้าคะ หรือว่าสิ่งที่ข้าพูดแทงใจดำท่านพี่”“ข้าไม่อยากพูดกับคนไร้เหตุผลอย่างเจ้า”“ถ้าข้าไร้เหตุผล งั้นท่านก็เขียนใบหย่าให้ข้าเสียสิ เอ๊ะ! นั่นท่านจะไปไหน” หลินอวี้เหม่ยเอะอะ เมื่อเห็นสามีผลุนผลันออกไปจากห้องอย่างฉุนเฉีย

เมื่อได้อยู่ตามลำพังในห้อง เซียวหลงเฉิงก็หันไปสบตากับฮูหยินของตนอย่างอ่อนโยน“เป็นอย่างไร ข้าแสดงได้แนบเนียนสมใจฮูหยินหรือไม่”“ก็ไม่เลวเจ้าค่ะ” หลินอวี้เหม่ยคลี่ยิ้ม “แต่ข้าก็อดสงสารเสี่ยวฉีไม่ได้ที่ต้องมารับกรรมแทนท่าน”“อย่าห่วงเลย เสี่ยวฉีบ้านข้านั้นยังเป็นโสดยังไม่ได้ออกเรือน เดี๋ยวเสร็จจากเรื่องนี้ข้าจะตบรางวัลให้เขาอย่างงาม และหาภรรยาดีๆ ให้เขาสักคนพร้อมกับแถมให้สินสอดงามๆ ให้ด้วย ฮูหยินว่าดีหรือไม่”ชายหนุ่มเอ่ยพลางรวบตัวภรรยาสาวมากอดไว้แนบอก ให้สมกับที่เขาต้องอดทนแสดงบทสามีใจร้ายตบตาคนจนไม่ได้นอนกอดฮูหยินคนสวยเสียหลายวัน“ไม่ได้นอนกอดเจ้าดีๆ หลายวันแล้ว” เขาเอ่ยพลางจูบแก้มนวลของภรรยาสาวอย่างอ้อยอิ่ง“ท่านพี่!” หลินอวี้เหม่ยเอียงอาย แต่ก็ยอมให้เขาได้กอดจูบจนพอใจ เพราะนางเองก็คิดถึงสัมผัสอันอ่อนหวานลึกซึ้งของเขาเช่นกัน“ท่านพี่ว่าข้าไม่ได้ทำเกินเหตุไปใช่หรือไม่”“เรื่องอันใด”“ก็เรื่องซูหนิง”“จะโทษเจ้าได้อย่างไร หากน้องสาวเจ้าบริสุทธิ์ใจและไม่ได้คิดร้ายเพื่อทำลายความสัมพันธ์ของเรา นางคงไม่ต้องพบจุดจบเช่นนี้”แม่ทัพเซียวเอ่ยพร้อมกับนึกถึงเหตุการณ์ในชาติก่อนที่เขาเป็นฝ่ายถูกทรยศ