All Chapters of ลำนำรักใต้เงาฝัน: Chapter 31 - Chapter 40

“มาครั้งนี้พวกเจ้าไม่กลัวตายหรือ เจ้าแน่ใจหรือว่ารอบกายข้าไม่มีหน่วยอารักขาที่ท่านแม่ทัพสามีข้าส่งมาคุ้มกันพวกข้าอยู่”คำพูดนั้นทำให้คนชุดดำเหลียวซ้ายแลขวาอย่างหวาดระแวง ทำให้หญิงสาวใจชื้นเพราะคำขู่ของนางมีผลต่อคนร้ายไม่น้อย ในใจนึกขอบคุณเสี่ยวเฉิงที่ครั้งก่อนแสดงฝีมืออย่างโหดเหี้ยมจนคนขยาดพอนึกถึงเขา หลินอวี้เหม่ยก็ใจแป้วอีกหน“อย่าไปเชื่อนาง นางก็ได้แค่ขู่ ปากดีไปเท่านั้น เจ้าอย่าพูดมาก รีบลงจากรถเดี๋ยวนี้”หนึ่งในชายชุดดำที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าตะคอกเสียงกร้าว ก่อนจะยื่นมือมากระชากร่างนางลงจากรถม้าเพื่อทำตามคำสั่งของคุณหนูสามหลินซูหนิง ที่ให้พวกเขาจับพี่สาวมาจากนั้นก็ให้เปลื้องผ้าแล้วรุมย่ำยีความบริสุทธิ์ของนางให้ยับเยินเสีย แล้วก็ให้ผูกร่างนางไว้กับรถม้าลากไปส่งไว้ที่หน้าจวนแม่ทัพใหญ่เซียวหลงเฉิงเพื่อประจานให้นางอับอายจนอยู่ไม่สู้ตายเสียเป็นการประจานแก้แค้น ทั้งยังทำให้จวนแม่ทัพไม่รับนางเป็นฮูหยินอีกด้วยหากทว่าก่อนที่มือของมันจะโดนตัว หญิงสาวก็คว้าผงยาสลบในชายเสื้อออกมาปาใส่หน้าพวกมันทันที“อ้าก!!!”“เสี่ยวจูวิ่ง!” หลินอวี้เหม่ยรีบปิดจมูกแล้วคว้ามือสาวใช้ฉวยจังหวะวิ่งหนีไปอย่างร

“เจ้าจงให้คนไปแจ้งพ่อบ้านใหญ่ให้เตรียมงานอย่างสมฐานะฮูหยินของจวนแม่ทัพใหญ่ อ้อ! อย่าลืมไปแจ้งที่จวนสกุลหลินให้มาร่วมงานด้วยล่ะ ส่วนสินสอดทุกอย่างเปลี่ยนชื่อให้เป็นของหลินอวี้เหม่ยให้หมด ห้ามให้ตกไปเป็นของผู้อื่นได้”“หา!...” เหวินหยางอ้าปากค้าง“อ้อ! จริงสิ ว่าที่น้องภรรยาของข้าจะแต่งเข้าจวนรองแม่ทัพหานเมื่อใดกัน”“หลังจากที่ท่านเข้าพิธีแต่งเพียงสองวันขอรับ แต่ว่าสายของเราเพิ่งรายงานมาว่า...” เหวินหยางรีบป้องปากกระซิบ“ดี! งั้นเจ้าไปเตรียมการเรื่องของขวัญให้น้องภรรยาของข้า”“แล้วท่านแม่ทัพจะส่งสิ่งใดให้เป็นของขวัญดีขอรับ”“ก็นางส่งอะไรมาให้ว่าที่ฮูหยินของข้า เจ้าก็จงส่งเศษซากของพวกนั้นใส่หีบกลับไปให้นางทั้งหมดก็แล้วกัน” ประโยคนั้นเย็ยเฉียบจนทำเอาองครักษ์หนุ่มถึงกับขนลุกซู่เศษซากที่ว่ามิใช่ร่างอันไร้วิญญาณของคนร้ายพวกนั้นหรอกหรือ บางคนสภาพศพเละเทะหัวกับตัวขาดจากกันดูไม่ได้ด้วยซ้ำ มันเหมาะจะส่งเป็นของขวัญงานแต่งที่ไหน แต่เมื่อเป็นคำสั่งของบุรุษตรงหน้า ไหนเลยเขาจะปฏิเสธได้////////////หลินซูหนิงเดินวนเวียนไปมาในห้องอย่างร้อนใจ ความหวังและแผนการที่นางวางไว้อย่างดีทำให้นางไม่สามารถนั่งนิ

หลินอวี้เหม่ยคิดถึงชายหนุ่มที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย หัวใจของนางสั่นไหวทุกครั้งที่นึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาในวันที่นางเกือบถูกลักพาตัวไป นางจำได้ดีว่าใครบางคนช่วยนางไว้ในตอนนั้น บุรุษคนนั้นดูเหมือนเสี่ยวเฉิง แต่เขากลับไม่ยอมเผยตัว เขากลายเป็นความลับที่ฝังลึกในใจของนางมาโดยตลอดแต่ตอนนี้นางกำลังจะกลายเป็นภรรยาของแม่ทัพเซียวหลงเฉิง ชายผู้ยิ่งใหญ่ที่ทุกคนต่างยำเกรง แต่นางกลับรู้สึกเหมือนเป็นการทรยศต่อหัวใจของบุรุษอีกคนที่เคยเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยนางไว้จนตัวเองได้รับบาดเจ็บสาหัส“คุณหนูเจ้าคะ ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวมาถึงแล้วเจ้าค่ะ!” เสี่ยวจูร้องบอกด้วยความตื่นเต้น ขัดจังหวะความคิดของหลินอวี้เหม่ยเสียงกลองและฆ้องดังสะท้อนขึ้นมา นางยืดตัวตรง สูดหายใจลึก พยายามข่มความรู้สึกในใจให้สงบลงพิธีแต่งงานในวันนี้ช่างแตกต่างกับพิธีแต่งงานในครั้งแรกที่นางเกือบได้เข้าจวนแม่ทัพราวฟ้ากับเหว ในวันนั้นนางก็นั่งเกี้ยวเจ้าสาวไปถึงหน้าจวนแล้วแท้ๆ แต่กลับไม่ได้เข้าจวนก็ถูกส่งไปที่เรือนนอกเสียก่อน แต่มาวันนี้เมื่อขบวนเกี้ยวเจ้าสาวมาถึงหน้าจวน คนในจวนก็แห่กันออกมาต้อนรับอย่างเอิกเหริก ชาวบ้านแห่กันมาชมบารมีเจ้าสาวของท

เสียงซุบซิบของแขกในงานเริ่มเปลี่ยนทิศ หลายคนมองหลินอวี้เหม่ยด้วยความชื่นชมและศรัทธา ขณะที่หลินซูหนิงเริ่มรู้สึกถึงความล้มเหลวของแผนที่ตนเองวางไว้ ความหงุดหงิดและความอิจฉาเพิ่มพูนขึ้นในใจ ยิ่งทำให้นางเสียหน้า และทำให้พี่สาวได้หน้าไปไม่น้อย แต่นางก็ไม่อาจแสดงออกมากไปกว่านี้ได้ ในเมื่ออยู่ต่อหน้าแม่ทัพเซียวในงานแต่งของเขา“เช่นนั้น...น้องก็ยินดีที่พี่หญิงปลอดภัยดีเจ้าค่ะ” หลินซูหนิงกลั้นใจพูด พลางทำทีเหมือนปล่อยวางเรื่องนี้แล้ว“น้องหญิงไม่ต้องกังวลเกินเหตุไป พี่สาวอยู่ในจวนแม่ทัพใหญ่เช่นนี้ จะมีผู้ใดโง่เง่าคิดปองร้ายหรือหลอกลวงข้าก็คงต้องยำเกรงฝีมือท่านแม่ทัพไว้บ้างจริงไหมเจ้าคะท่านพี่”เซียวหลงเฉิงรู้สึกสะดุดหูกับคำถามแปลกๆ ของสตรีข้างกาย แต่เขาก็ไม่ได้ขัดอะไร แต่เมื่อมองเห็นประกายตาของเจ้าสาวที่มองมาก็อดร้อนๆ หนาวๆ ไม่ได้“แน่นอน ฮูหยินรักของข้าเซียวหลงเฉิง จะยอมให้ผู้ใดมารังแกง่ายๆ ได้หรือ”“แต่...”“หนิงเอ๋อร์!” เฉินซิวเจินรีบเข้ามารั้งตัวบุตรสาวไว้ เกรงจะทำให้แม่ทัพหนุ่มขุ่นเคืองเสียก่อน “ท่านพ่อเจ้าถามหาอยู่ทางนั้น รีบไปเถิดนะ”“ท่านแม่...”หลินซูหนิงกระเง้ากระงอด เพราะขัดใจที่สาด

หลินอวี้เหม่ยหน้าแดงขึ้นอีกครั้ง ไม่รู้จะตอบเช่นไรเพราะเขาทำให้นางเขินอายจนพูดไม่ออก เพียงแค่คิดถึงบทรักที่เร่าร้อนเมื่อคืน นางก็รู้สึกเหมือนร่างกายจะอ่อนล้าลงไปอีก ไหนจะมือไม้ซุกซนที่เริ่มจะก่อกวนส่วนอ่อนไหวของร่างกายนางอีกเล่า“ท่านพี่...ข้า...”“ชู่ว์...”แม่ทัพหนุ่มก้มหน้าลงมาชิดกับใบหูของนางพร้อมกับจูบเบา ๆ ที่ซอกคอ ก่อนจะกระซิบใกล้ ๆ“ข้าจะช่วยนวดให้ฮูหยินหายเมื่อยอีกครั้งดีหรือไม่”พูดจบ เขาก็พลิกตัวคร่อมร่างบางของหลินอวี้เหม่ย ร่างสูงใหญ่บดบังแสงอรุณที่ส่องเข้ามาจากหน้าต่าง ทำให้นางรู้สึกเหมือนถูกครอบครองโดยชายคนนี้อีกครั้ง สายตาร้อนแรงที่เขามองนางเต็มไปด้วยความปรารถนา และมันทำให้นางไม่อาจขัดขืนได้เลย“อ๊ะ! ท่าน...ท่านจะทำอะไร” นางถามเสียงสั่น แต่สายตาของนางกลับไม่อาจปิดบังความรู้สึกหวั่นไหวที่มีต่อเขาได้“ทำให้เจ้ารู้สึกดีขึ้นอย่างไรเล่า” แม่ทัพหนุ่มกระซิบตอบ ก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากของนางอย่างแนบแน่น ริมฝีปากร้อนของเขาคลึงเคล้ากับกลีบปากนุ่มของนางอย่างอ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยความเร่าร้อนที่นางรู้ดีว่าอีกไม่นานมันจะพานางเข้าสู่บทรักอันดื่มด่ำอีกครั้งร่างบางของหลินอวี้เหม่ยสั่นสะท