All Chapters of ลำนำรักใต้เงาฝัน: Chapter 11 - Chapter 20

สิ่งที่หลินอวี้เหม่ยคิดนั้นถูกต้องทีเดียว“โอ๊ย! เจ็บ...อูย...”เสียงร้องครวญครางดังออกมาเป็นระยะๆ จากห้องเก็บฟืนหลังบ้าน ซึ่งใช้เป็นที่กักบริเวณของหลินซูหนิง ที่ตอนนี้เจ้าตัวกำลังนอนเปลือยแผ่นหลังแตกยับให้มารดาช่วยใส่ยาให้ หลังจากที่นางถูกบิดาสั่งโบยจนบาดเจ็บสาหัส“อดทนเอาหน่อยนะลูกรัก”นางเฉินปลอบลูกสาวไป น้ำตาไหลพรากไป วันนี้ใช่แต่บุตรีของนางที่โดนลงโทษ แต่มารดาอย่างนางเองก็มิวายโดนสามีตบตีเสียยกใหญ่โทษฐานที่ไม่ดูแลลูกให้ดี ปล่อยให้ไปก่อเรื่องงามหน้ากับบุรุษอย่างหานเจี้ยนจวิ้นแถมยังต้องมาขายหน้าเป็นขี้ปากชาวบ้านที่มามุงดูงิ้วตอนที่นายท่านหลินไล่ทุบตีบุตรสาวในสภาพเกือบเปลือยล่อนจ้อนไปทั่ว ทำให้ชื่อเสียงของหลินซูหนิงตอนนี้ด่างพร้อยไม่ต่างจากหญิงนางโลมเลยทีเดียวส่วนหานเจี้ยนจวิ้นผู้นั้น นอกจากถูกตีจนหัวแตก และมีบาดแผลตามเนื้อตัวแล้ว เขายังถูกหลินจื่อชิงสั่งคนจับมัดตัวไว้กับเสาด้านนอกเพื่อให้สำนึกผิด จนกระทั่งยอมรับปากจะมาสู่ขอลูกสาวของนางแต่งงานให้ถูกต้องแต่ถึงกระนั้นชื่อเสียงฉาวโฉ่ป่นปี้ไปแล้วนี้ จะกอบกู้กลับมาได้ง่ายๆ หรือ หากหานเจี้ยนจวิ้นไม่มารับผิดชอบ ต่อไปจะหาบุรุษดีๆ มีชาติต

“คุณหนู ท่านควรกินอะไรบ้างนะเจ้าคะ อย่าอดอาหารเลย เดี๋ยวจะเสียสุขภาพเอาได้นะเจ้าคะ”หลินอวี้เหม่ยนิ่งเงียบ ไม่แม้แต่จะหันไปมองอาหารที่ถูกวางไว้ตรงหน้า แม้จะเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันแต่นางกลับกินอะไรไม่ลงเลย นางเฝ้าถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่า“นี่คือชีวิตที่ข้าต้องเผชิญจริงหรือ? หรือว่านี่คือการลงโทษที่ข้าต้องได้รับ?”เสียงลมพัดไหวผ่านหน้าต่าง ความเย็นยะเยือกของค่ำคืนแผ่กระจายเข้ามาในห้อง ทำให้หลินอวี้เหม่ยกอดตัวเองแน่นขึ้น เสี่ยวจูสังเกตเห็นและรีบไปหยิบผ้าห่มมาให้“คุณหนู ท่านพักสักนิดเถอะเจ้าค่ะ พรุ่งนี้อาจมีข่าวดี” เสี่ยวจูพยายามปลอบใจ“ข่าวดีหรือ ข้าไม่คิดเช่นนั้น”แต่หลินอวี้เหม่ยรู้ดีว่าความหวังนั้นช่างเลือนลางนัก การแต่งงานที่ควรเป็นวันแห่งความสุข กลับกลายเป็นวันแห่งความว่างเปล่า ความเหงา และการรอคอยโดยไร้จุดหมายสิ่งที่หลินอวี้เหม่ยคิดมีเค้าลางว่าจะเป็นจริง หลังจากวันที่นางถูกพามาทิ้งไว้ที่เรือนนี่ก็แทบจะไม่ได้ข่าวคราวใดๆ จากจวนแม่ทัพใหญ่อีกเลย ราวกับว่านางถูกขังในคุกที่ไร้ลูกกรงและตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิงทุกวันในแต่ละมื้อจะมีบ่าวคนเดิมคอยนำอาหารมาวางให้ที่หน้าประตูแล้วหายตัวไปอย่

ที่เรือนนอกเมือง หลังจากหลินอวี้เหม่ยตัดสินใจที่จะไม่งอมืองอเท้ารอชะตาชีวิต นางก็เริ่มสำรวจรอบเรือนนอก พบว่าแม้มีพื้นที่ไม่ได้กว้างขวางมากนักแต่ก็มีแปลงสมุนไพรเล็กๆ ที่ปลูกอยู่ด้านหลังเรือน แถมยังมีพื้นที่รกร้างที่สามารถเพาะปลูกสมุนไพรเพิ่มได้อันที่จริงในฝันร้ายนั่น หลังจากที่นางแต่งงานกับหานเจี้ยนจวิ้นเพียงไม่นานนางก็ร่างกายอ่อนแอจนล้มป่วยอยู่บ่อยๆ จนมารู้ทีหลังว่าเป็นเพราะโดนสามีชั่ววางยามานานโดยที่นางไม่เคยระแคะระคายอะไรเพราะความรักที่มีต่อเขาแต่นั่นก็ทำให้นางหันมาเริ่มศึกษาเรื่องสมุนไพรอย่างจริงจัง เพื่อใช้รักษาอาการตัวเอง โดยได้หมอเทวดาประจำตระกูลคอยแนะนำ รวมถึงครูพักลักจำ จนได้วิชาปรุงยาติดตัวมาบ้าง แต่ก็ไม่ได้เก่งกาจถึงขั้นตั้งตนเป็นหมอเองได้ นางจึงเริ่มนำความรู้นี้มาปรับใช้ในสถานการณ์ปัจจุบันหลังจากลองปรุงยาสมุนไพรที่ใช้รักษาโรคง่ายๆ ออกมาสองสามขนานเสร็จ หลินอวี้เหม่ยก็เริ่มออกไปสำรวจที่ร้านขายยาตามตลาดใกล้ๆ เพื่อฝากขาย ในเมื่อนางไม่สะดวกที่จะเปิดเผยตัวจึงได้ปลอมตัวเป็นหญิงชาวบ้านธรรมดา ให้เสี่ยวจูเรียกตนว่าพี่สาวไม่ใช่คุณหนู แม้จะถูกปฏิเสธในคราวแรก แต่นางก็ไม่คิดย่อท้อหรือ

“เจ้าเป็นใคร!” หัวหน้าคนร้ายตะโกนถาม“บรรพบุรุษของพวกเจ้าไง” ชายลึกลับตอบอย่างยียวน พร้อมกับเงื้อดาบฟันฉับเข้าสู้กับพวกคนร้ายอย่างคล่องแคล่ว ว่องไว ทุกครั้งที่ดาบเงื้อขึ้นต้องมีหนึ่งชีวิตที่เซ่นสังเวยปลิดปลิวราวใบไม้ร่วงหล่นบนพื้นหลินอวี้เหม่ยมองภาพนั้นตาค้าง“คุณหนูช่วยบ่าวด้วย ช่วยด้วย...”เสียงกรีดร้องนั้นทำให้หญิงสาวได้สติฉับพลัน รีบฉวยจังหวะชุลมุนวิ่งไปช่วยเสี่ยวจูขึ้นมาจากพื้น เคราะห์ยังดีที่พวกคนร้ายยังไม่ทันได้ทำอะไรสาวใช้ของนาง “คุณหนู...ฮือๆ บ่าวกลัวยิ่งนัก” เสี่ยวจูรีบพุ่งเข้ามากอดนายสาวร้องไห้อย่างตกใจ พอเห็นสภาพเสื้อผ้าผมเผ้าหลุดลุ่ยของหลินอวี้เหม่ยนางก็รีบถามเสียงสั่นเครือ “คุณหนูท่านเป็นอันใดหรือไม่ พวกมัน...พวกมัน...”“ข้าไม่เป็นไร เจ้าหยุดร้องไห้เสียก่อน” หญิงสาวรีบบอกสาวใช้ ก่อนตั้งสติแล้วหันไปมองกลุ่มคนที่กำลังต่อสู้กันจนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร หากแล้วมีจังหวะหนึ่งที่ชายลึกลับที่เข้ามาช่วยนางดูเหมือนจะเพลี่ยงพล้ำ“ระวัง!”หลินอวี้เหม่ยรีบร้องตะโกนสุดเสียงเมื่อเห็นหนึ่งในคนร้ายเงื้อดาบขึ้นจู่โจมเขาจากทางด้านหลัง และฟันเข้าที่ไหล่ของเขาจนเลือดทะลักออกมา แต่ชายหนุ่มก็หัน

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์พวกนั้นขึ้นมา มือทั้งสองก็กำแน่นดวงตาสีนิลวาวโรจน์ด้วยไฟแค้นสุมแน่นอกมองไปที่สตรีตรงหน้าที่ถึงอย่างไรก็ได้ชื่อว่าเป็นพี่สาวของนางงูพิษผู้นั้น จะว่าไปสตรีตรงหน้าเองก็ใช่ย่อย นางก็เล่นงานน้องสาวตัวเองไว้ไม่น้อยถึงถูกตามมาแก้แค้นเช่นนี้เรื่องบุญคุณความแค้นในตระกูลอื่นนั่นเขาไม่เคยคิดสนใจ หากว่ามันไม่เกี่ยวพันมาถึงอนาคตของเขา หญิงจากสกุลหลิน ไม่ว่าจะคนพี่หรือคนน้องล้วนไว้ใจไม่ได้ เพราะมันอาจจะนำพาจุดจบที่เลวร้ายมาให้ในท้ายที่สุดหลินอวี้เหม่ย...แท้จริงแล้วเจ้าเป็นคนเช่นไรกันแน่นะ กำลังคิดเพลินๆ จู่ๆ หญิงสาวที่กำลังหลับเพลินก็รู้สึกตัวลืมตาขึ้น และพบว่าเขาลืมตาอยู่ก่อนแล้ว ทำให้ชายหนุ่มอดตกใจไม่ได้ แต่จะเก็บสายตากลับมาก็ไม่ทันเสียแล้ว“เจ้า...เจ้าฟื้นแล้วหรือ” หลินอวี้เหม่ยถามอย่างดีใจมาก โดยไม่ทันสังเกตว่าแววตาของอีกฝ่ายเปลี่ยนไปในเสี้ยววินาที“โอย...”“อย่าเพิ่งขยับสิ แผลเจ้ายังไม่หายดีเลย เจ็บตรงไหนอีกบ้าง บอกข้าสิ”“เจ้าเป็นใคร! แล้วทำไม...มันถึงมืดไปหมดเช่นนี้ ทำไมข้าถึงมองอะไรไม่เห็นเลยเล่า” คนพูดยกมือข้างที่ไม่บาดเจ็บควานสะเปะสะปะในอากาศอย่างลนลาน“ว่าอย่างไรนะ!