All Chapters of ลำนำรักใต้เงาฝัน: Chapter 21 - Chapter 30

“จริงหรือ แล้วนี่น้องสาวคนดีของข้าเป็นอย่างไรบ้าง”“ได้ยินว่า พอถูกจับได้คุณหนูสามก็ถูกโบยจนหลังแตกยับ แล้วก็ถูกนายท่านจับขังในห้องเก็บฟืนอยู่นานหลายวันเลยเจ้าค่ะ ส่วนบุรุษผู้นั้นของนางได้ยินว่าเป็นถึงรองแม่ทัพก็ถูกนายท่านตีจนหัวแตกและขาหัก แถมยังถูกมัดติดเสาบังคับให้รับปากว่าจะมาสู่ขอ อีกไม่กี่วันก็จะเข้าพิธีแต่งงานแล้วเจ้าค่ะ”“แต่งงานกันงั้นหรือ...”หลินอวี้เหม่ยได้ยินข่าวของชายโฉดหญิงชั่วทั้งสองก็ยิ้มอย่างเลือดเย็น ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดอะไร ในเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนเป็นคนพวกนั้นหาเรื่องใส่ตัว และต้องการทำร้ายนางก่อน นางก็เพียงเล่นตามน้ำ ช่วยให้ผีเน่ากับโลงผุทั้งสองได้ครองคู่กันเร็วขึ้นอีกหน่อยก็เท่านั้น ก็ถือว่านางใจดีมากแล้วมิใช่หรือแต่จะดีใจตอนนี้ก็ยังเร็วไป ดูจากที่หลินซูหนิงส่งคนมาทำร้ายนางเมื่อวานก็คาดได้ว่าอีกฝ่ายคงแค้นจนแทบกระอัก เมื่อวานแผนการแก้แค้นก็ถูกทำลาย ซ้ำสุนัขรับใช้ที่น้องสาวตัวร้ายส่งมาก็ถูกฆ่าตายไปอีก มิเท่ากับว่าซ้ำเติมความแค้นให้น้องสาวตัวร้ายนั่นหรอกหรือเจ้าโจรหน้าเหี้ยมที่เคยรับคำสั่งให้ใส่ร้ายว่านางมีชู้ และเป็นคนโบยนางจนเกือบตายในชาติก่อนนั่น ก็ถูกฆ่าต

“ข้ายังไม่ได้เข้าพิธีแต่งงานกับเขา จึงไม่ถือว่ามีสามี เขาเองก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับข้าจึงได้ส่งมาอยู่ที่เรือนร้างห่างไกลผู้คนเช่นนี้”พูดไปแล้ว นางก็แอบตกใจตนเอง ที่เผลอบอกเรื่องส่วนตัวกับคนแปลกหน้า ยิ่งเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายที่นิ่งขึงไป นางก็นึกแปลกใจ“เจ้าคิดสิ่งใดอยู่ บอกไว้ก่อนว่าหากเจ้าคิดร้าย เจ้าจะไม่ได้ตายดีแน่ ในยาที่เจ้าดื่มไปมียาพิษ หากเจ้าไม่ทำอะไรพวกข้า ยาพิษนั่นก็ยังไม่ออกฤทธิ์ แต่หากคิดร้าย ข้าก็จะทำให้มันออกฤทธิ์จนเจ้าต้องตายอย่างทรมานที่สุด” หลินอวี้เหม่ยตัดสินใจโกหกเพื่อข่มขู่อีกฝ่าย ไม่ว่าใครก็รักตัวกลัวตายทั้งนั้น นางเองก็เช่นกัน“หึ ถ้าเช่นนั้นก็รีบทำให้มันออกฤทธิ์เสียเถอะ ข้าในตอนนี้ทั้งตาบอดสนิทจนมองไม่เห็น ทั้งบาดเจ็บเพราะทำดีช่วยคน ชีวิตนี้ก็ถือว่าอยู่ในกำมือคุณหนู จะบีบก็ตายจะคลายก็รอดแล้ว” คนเจ็บเอ่ยพลางหลับตาลงราวกับยอมจำนน“ถ้าเช่นนั้นท่านผู้มีพระคุณของข้าก็โปรดบอกมาหน่อยว่าเจ้าเป็นใคร ชื่อแซ่อะไร บ้านอยู่ที่ใด ข้าจะได้ตอบแทนด้วยการพาท่านไปส่ง” พอได้ทีนางก็รีบถามในสิ่งที่สงสัย“คุณหนูคิดจะสอบสวนข้าก่อนฆ่างั้นหรือ”“ก็ใช่น่ะสิ รู้แล้วก็รีบตอบมา”“ข้าชื่อเสี่ยว

“ไม่ใช่แค่นั้นนะขอรับ ตอนนี้ข่าวนี้ยังแพร่ไปถึงในวังด้วยเพราะหลินจือหานพี่สาวแท้ๆ ของหลินซูหนิงเป็นพระสนมหลินผินจึงเข้าไปทูลฮ่องเต้ทรงทราบแล้วว่าท่านยังไม่ได้เข้าพิธีแต่งงานกับคุณหนูรองสกุลหลินอย่างเป็นทางการ และเจ้าสาวยังไม่ได้เข้าจวนก็ถูกส่งมาอยู่ที่เรือนนอก ยิ่งมีข่าวลืออื้อฉาวอีก ฝ่าบาทจึงทรงพระดำริจะประทานสมรสให้ท่านกับองค์หญิงห้า หลงเยว่หลานอย่างเป็นทางการเพื่อแก้หน้าให้ท่านในเร็วๆ นี้ขอรับ”เสี่ยวเฉิงฟังแล้วถึงกับเครียด ดวงตาเข้มคมยิ่งขึ้นกว่าเดิม นี่คือสิ่งที่เขากังวลมาโดยตลอดนับตั้งแต่ตื่นจากความฝันและย้อนเวลากลับมาในวันแต่งงานที่เมื่อแรกคิดว่า ‘คุณหนูหลิน’ เจ้าสาวที่ตนต้องแต่งงานด้วยยังคงเป็นคนเดิมคือหลินซูหนิง จึงทำให้เขาต้องหาเหตุยกเรื่องปราบโจรมาอ้างเพื่อหนีพิธีแต่งงานกับนางงูพิษร้ายผู้นั้น แล้วจัดการส่งเจ้าสาวมาอยู่ที่เรือนนอกจวนเพื่อกักบริเวณและการติดต่อกับภายนอกเป็นการตัดไฟแต่ต้นลม แม้ต้องเสี่ยงต่อการที่ฮ่องเต้จะทรงหาเหตุผลเพื่อประทานสมรสให้ก็ตาม อันที่จริงเขาจะยกเลิกงานแต่งนี้ก็ย่อมได้ ด้วยข้ออ้างเรื่องฐานะที่ต่างกันหลังจากวิ่งหนีออกมาจากสถานการณ์ชวนวาบหวามได้อย่างหว

“เจ้าออกมาได้อย่างไร” ความเป็นห่วงทำให้นางรีบปราดเข้าไปประคองร่างสูงใหญ่ไว้กลัวว่าเขาจะล้ม“ข้าเดินคลำทางมาเรื่อยๆ ตามกลิ่นยาสมุนไพรของคุณหนู” ชายหนุ่มตอบ พลางทิ้งน้ำหนักเอนไปพิงร่างบางอย่างจงใจ“แต่เจ้ามองไม่เห็น เกิดสะดุดล้มขึ้นมาแล้วแผลปริจะว่าอย่างไร เจ้านี่มันเหลวไหลสิ้นดี” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มเมื่อได้ยินเสียงบ่นที่เขาคิดถึงมาหลายวัน“นั่นเจ้ายิ้มทำไม ข้ากำลังต่อว่าเจ้าอยู่นะ”“ข้าดีใจ...ที่ได้ยินเสียงคุณหนูอีกครั้ง คุณหนูหลบหน้าข้าเพราะโกรธเรื่องนั้นอยู่หรือ”คำถามของเขาทำให้หญิงสาวหน้าร้อนผ่าวเมื่อคิดถึงเหตุการณ์วาบหวามในวันนั้นขึ้นมา นางพยายามลืมเหตุการณ์ที่เกือบเผลอจูบกันเมื่อวันนั้นไปได้แล้ว แต่เมื่อถูกย้ำเตือนก็ทำให้ขัดเขินและรู้สึกผิดขึ้นมาอีกหน“เรื่องนั้น เรื่องอะไรกัน”“ก็เรื่องที่...”“เจ้ามาก็ดี ยาต้มได้ที่แล้ว งั้นเจ้าก็ดื่มมันเสียเถอะ” หญิงสาวรีบตัดบทเปลี่ยนเรื่องอย่างเขินอาย พลางดึงเขามานั่งที่เก้าอี้แล้วผละไปเทยาใส่ชาม“ทำไมคุณหนูถึงช่วยดูแลข้า? ในเมื่อเจ้าไม่รู้จักข้าด้วยซ้ำไป หากข้าเป็นโจรเด็ดบุปผาขึ้นมาจริงๆ เจ้าไม่กลัวหรือ”นางหยุดมือและหันมามองเขาด้วยสายตาสงสัย“

หลังจากวันนั้นมา ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป แม้จะไม่มีการพูดถึงเรื่องจูบที่เกิดขึ้นอีก แต่ข้อดีคือตอนนี้หลินอวี้เหม่ยไม่ได้หลบหน้าเขาอีกต่อไปในยามเช้าวันหนึ่ง ขณะที่เสี่ยวเฉิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ใกล้หน้าต่าง สูดลมหายใจลึกเมื่อได้กลิ่นหอมจางๆ ของยาสมุนไพรที่หลินอวี้เหม่ยเพิ่งต้มเสร็จใหม่ๆ นางเดินมาหาเขาพร้อมกับยาบำรุงกำลังชามโต“ได้เวลาดื่มยาแล้ว” หลินอวี้เหม่ยบอกพร้อมกับยื่นชามยาให้ คนเจ็บยื่นมือไปด้านหน้า ทำทีเป็นควานหาตำแหน่งของชามยา จนหญิงสาวต้องดึงมือเขามาจับที่ชามยาเสียเอง“ร้อน...”“ข้าจะช่วยป้อนเจ้าเอง” นางรีบตัดบท พร้อมกับยกชามยาขึ้นจรดที่ริมฝีปากของเขา หากเสี่ยวจูมาเห็นเข้า คงเอะอะอีกรอบ ตอนนี้สาวใช้ผู้นั้นไม่อยู่เพราะต้องเอายาสมุนไพรไปส่งที่ร้านขายยาประจำในตลาด ทำให้ผู้เป็นนายสาวต้องรับหน้าที่ดูแลคนเจ็บเสียเองเมื่อริมฝีปากของเขาสัมผัสกับขอบชาม เสี่ยวเฉิงก็จงใจจับประคองมือของหลินอวี้เหม่ยไว้อีกชั้นจนรู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือของเขา และหัวใจของนางเต้นเร็วขึ้น จนต้องรีบสะบัดมือออกจากการเกาะกุมออกทันที“เจ้าต้องการอะไรอีกหรือไม่?” หลินอวี้เหม่ยถาม“ข้าต้องการ